ตอนที่ 12 องค์ชายหกเปลี่ยนไป
"อ๊าก" เด็กหนุ่มเอามือปิดหัวทันที แต่ร่างกายกลับไม่ได้หลบตาม ลู่จิ่วเชวียตกใจแต่ทนเฉยต่อไปไม่ได้ นางพาเขาก้มหลบน้ำแข็งทั้งสามอันที่พุ่งตรงเข้ามา แต่ทั้งสองเสียการทรงตัวได้ตกลงมาจากหลังของมังกร
"แย่แล้ว"ลู่จิ่วเชวียสถบออกมา ในใจของนางรู้สึกขมขื่นใจเป้นอย่างมาก ดูเหมือนว่าโชคร้ายของเจ้าของร่างจะมีมาก ตั้งแต่นางเกิดใหม่ก็มีคนที่พวกเขาเปรียบดั่งดอกไม้ของอาณาจักรมาหาเรื่องนาง ตอนนี้นางก็ยังตกลงมาจากหลังของมังกรอีก ทำไมนางต้องช่วยเขาจนตกลงมาด้วยละ!
ลู่จิ่วเชวียพยายามคิดอะไรบางอย่าง นางพยายามบังชายหนุ่มที่ช่วยเอาไว้ลงกับพื้นเพื่อไม่ให้รับแรงกระแทก นางรอความเจ็บปวดอยู่นานจนแล้วจนเล่าแต่มันก็ไม่มาสักที แต่แล้วก็มีบางสิ่งมารับตัวนางไว้ ความเย็นก็ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งตัวของนาง
ลู่จิ่วเชวียลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ นางมองดูดวงตาสีน้ำเงินที่สวยงามกำลังจ้องมองมาที่นางดวงตาสีน้ำเงินเยือกเย็นดูเหมือนนกฟินิกส์กำลังจ้องมองนาง มันสวยเหมือนดวงดาวในท้องฟ้ายามค่ำคืนที่กำลังส่องแสงมาหานาง งดงามมาก เหมือนกับว่านางเคยเห็นเขามาก่อน ดวงตาของเขา....
เดี๋ยวก่อน! ทำไมดวงตาของผู้ชายคนนี้ถึงดูคุ้นๆ?
นางมองเขาที่กำลังอุ้มตัวเองเอาไว้ในอ้อมแขน แขนอันแข็งแกร่งของเขาโอบเอวของนางจนขยับไปไหนไม่ได้ หน้าของนางเองก็ฝังไปในหน้าอกของเขาจนขยับไม่ได้เช่นกัน ลมหายใจของเขากำลังหายใจรดจมูกของนาง ทำให้หนังหัวของนางชาวาบ นางไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายมาก่อน แน่นอนบุตรของพระเจ้าลูกรักของสวรรค์ไม่ใช่ผู้ชายคนนี้ เขาเองก็มองนางด้วยท่าทางที่เหนื่อยหน่ายก่อนที่จะกระซิบเบาๆ "เจ้าโง่หรือไงกัน?"
"ว่าไงนะ?" คำพูดนี้หลุดออกมาจากปากของนาง
"สรุบว่าเจ้าโง่จริงๆ" เขาพูดแล้วหรี่ตามองนางด้วยท่าทางที่รังเกียจ ทันใดนั้นเขาโยนนางขึ้นไปบนอากาศร่างของนางก็กระแทกตกลงมาอย่างแรง เด็กที่ลู่จิ่วเชวียปกป้องคนนั้นใบหน้าของเขากระแทกลงไปกับพื้นเข้าอย่างจัง
ลู่จิ่วเชวียกัดฟันมองไปที่ร่างของเขา ผู้ชายคนนี้สวมชุดสีดำสวมผ้าคาดเอวสีเงินหรูหรา เขามีสัดส่วนกล้ามเนื้อที่ดูดีมากเลยที่เดียว ที่น่าสะดุดตาที่สุดคือใบหน้าที่หล่อเหลาเหมือนจะหยุดเวลาได้ของเขา เขามองนางแล้วคลี่ยิ้มนิดๆ เขาช่างสมบูรณ์แบบเหมือนพระเจ้าสร้าง นางเคยเห็นผู้ชายหล่อมากมายมาก่อนในชีวิตแต่มีเขาคนแรกที่ดูดีต้องตานางเป็นพิเศษ
นอกจากลู่จิ่วเชวียแล้วคนอื่นๆก็มองเขาด้วยสายตาที่ชื่นชมเพราะเขาคือความภาคภูมิใจของอาณาจักรเทียนหยาน ตอนนั้นเองก็มีน้ำเสียงอ่อนโยนพูดออกมาด้วยท่าทางที่เรียบร้อยดังมาว่า "องค์ชายหกที่รัก..."
อะไรนะ?
องค์ชายหก?
องค์ชายหกตัวจริงเหรอ?
ตลกแล้ว?
ตามความทรงจำของนางองค์ชายหกเป็นคนที่ใจดีมีเมตตาอ่อนโยน เขาโยนนางออกไปแล้วแถมยังเรียกนางว่าโง่อีก เขาใช่องค์ชายหกจริงๆเหรอ?
ใช่เขาจริงๆเหรอ?
"องค์ชายหกช่วยข้าด้วย...ลู่จิ่วเชวียนาง....นาง"
เขาหันไปมองนางแล้วขมวดคิ้วด้วยท่าทางที่ไม่พอใจเชาชิงโหร่วจึงเงียบไปในทันที