ตอนที่ 14 ส่วนที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งของคัมภีร์ทางการแพทย์
ทุกคนโล่งใจเมื่อเห็นด้านหลังขององค์ชายหกจากไป ตั้งแต่ต้นจนจบเรื่องแล้วองค์ชายหกก็ไม่สนใจคนอื่นเลยนอกจากลู่จิ่วเชวียเพียงคนเดียว ในสายตาเขาเหมือนกับว่าทุกคนเป็นขยะ องค์ชายหกคนนี้ดูต่างจากองค์ชายหกคนเดิม เขาหยิ่งยโสเย็นชา ดูเหมือนว่าเขาจะขยะแขยงคนอื่นๆ เพราะท่าทางแบบนี้ทำให้เขาดูมีเสน่ห์
นี่คือลักษณะของคนที่เป็นราชัน คนที่อยู่เหนือกว่าคนอื่นทั้งปวง ทุกคนทำได้แต่เพียงยกย่องชื่นชมเขา เขาดูเหมือนปีศาจมากกว่าเป็นองค์ชายหก? เชาชิงโหร่วในตอนนี้ตกอยู่ในห้วงเสน่ห์ความรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น แต่เมื่อความกลัวหายไปความเจ็บปวดก็เริ่มทิ่มแทงร่างกายของพวกเข้าอีกครั้ง
"อ๊าก...เจ็บ"
"ใครก็ได้ช่วยด้วย...ข้ากำลังจะตายแล้ว"
"มันจะเจ็บแบบนี้ไปนานจนถึงเมื่อไหร่กัน?"
ลู่จิ่วเชวียทำมันเองกับมือ นางจะปล่อยพวกเขาไปง่ายๆได้ยังไง เย่ฮุ่ยพาคนมาช่วยพวกเขา พวกเขายังดิ้นทุรนทุรายนอนลงไปกองกับพื้น ทางอาณาจักรเทียนหยานส่งหมอหลวงมารักษาพวกเขา แต่ดูเหมือนว่าทำยังไงก็จะไม่หาย
เมื่อนึกถึงนิสัยที่เปลี่ยนไปของเชาชิงโหร่ว พวกเขาจึงคิดว่าอาจจะถูกนางวางยาพิษ และยังมีหลายคนที่คิดว่าอาณาจักรอื่นอาจจะวางยาพิษพวกเขาเพราะเหตุผลทางการเมืองตอนนี้ทุกคนในอาณาจักรเทียนหยานจึงรู้สึกว่าตัวเองไม่ปลอดภัยขึ้นมา คนที่ลงมือจริงในตอนนี้กำลังมีหญิงแก่ชรามาร้องไห้อยู่ตรงหน้านาง
หญิงชราสวมเสื้อผ้าสีเทาเพราะถูกซักมาหลายครั้ง เนื้อผ้าก็ดูหยับยู้ยี้ ใบหน้ามีริ้วรอยชรา นางร้องไห้ออกมาด้วยเสียงที่ดังมาก "หือฮือ" คุณหนูท่านอย่าไปไหนคนเดียวอีก ถ้าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น ผีเฒ่าคนนี้ตายไปจะไปเจอคนในตระกูลลู่ได้อย่างไร"คุณหูนได้โปรดดูแลตัวเองให้ดีนะเจ้าคะ ข้าผู้ชราคนนี้ขอร้องท่าน " หญิงชราจับมือลู่จิ่วเชวียอย่างแรงจนมือแทบที่จะหลุดออกมา
ลู่จิ่วเชวียคิดว่านางเป็นห่วงมากจึงไม่ได้เถียงหรือปัดมือออกทั้งที่เจ็บมาก หญิงชราคนนี้มีชื่อว่าป้าฉางเป็นคนที่ลู่จิ่วเชวียไว้ใจและเชื่อใจมากที่สุดของเจ้าของร่างเดิม หากไม่มีป้าฉางลู่จิ่วเชวียก็คงตายไปหลายรอบแล้ว
ในทางกลับกันลู่จิ่วเชวียก็เป็นญาติสนิทเพียงคนเดียวที่ป้าฉางเหลืออยู่บนโลกใบนี้ ภาพความทรงจำของทั้งสองคนที่อาศัยอยู่ด้วยกันปรากฏขึ้นในใจของลู่จิ่วเชวียเหมือนนางได้เห็นมันด้วยตัวเอง
ลู่จิ่วเชวียจับมือป้าฉางแล้วพยายามที่จะปลอบนาง "ป้าฉางดูสิ...ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว...ท่านปล่อยให้ข้าไปอาบน้ำก่อนไม่ได้เหรอ?"
ป้าฉางเอามือตบหัวของตัวเองด้วยท่าทางที่ลืมคิดไป "ข้าลืมไปได้ยังไง คุณหนูไปอาบน้ำก่อน ป้าฉางจะเตรียมอาหารอร่อยๆให้ พรุ่งนี้ท่านต้องทดสอบเข้านิกายได้แน่ๆ" นางเดินไปเรื่อยๆในใจของนางกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เพราะตอนนนี้นางได้ความทรงจำของลู่จิ่วเชวียคนเดิมมาด้วย
มันคือความรู้สึกของคนที่เป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ว่าป้าฉางจะบ่นมากแค่ไหน นางก็ไม่รู้สึกรำคาญเลยแต่กลับรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก