ตอนที่ 17 ปากกับลิ้นของจอมมารถูกเชยชม 2
ไม่รู้ว่าทำไมพระสูตรนักปราชญ์ถึงได้ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ในตอนแรกจอมมารเดินไปข้างๆลู่จิ่วเชวียแล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงนั้น เขากอดนางไว้แล้วหัวเราะออกมา "อีกครึ่งหนึ่งของพระสูตรนักปราชญ์อยู่กับเจ้าจริงๆเจ้าทำให้ราชาคนนี้ต้องแปลกใจอีกแล้ว"
"..."
"ทำไมไม่พูดละข้ากำลังคุยกับเจ้าอยู่" ลู่จิ่วเชวียได้ยินที่เขาพูดแต่ตอบโต้อะไรไม่ได้นางกำลังจะตาย จอมมารขมวดคิ้วด้วยท่าทางที่ไม่เข้าใจ มนุษย์อ่อนแอมากขนาดนี้เชียวเหรอ? เขาเห็นว่าลู่จิ่วเชวียอ่อนแอมากในตอนนี้ นางอาจจะขาดอากาศหายใจตายได้ทุกเมื่อ "ถ้าอย่างนั้นข้าจะให้รางวัลเจ้าสักหน่อยก็แล้วกัน"
จอมมารหลับตา เขาเข้ามาใกล้ลู่จิ่วเชวีย แล้วก้มลงจูบนาง ผมสีเงินกับผมสีดำของเขากับนางกำลังเข้าใกล้กัน ตอนนี้ผมสีเงินกับผมสีดำที่เป็นสีตรงกันข้ามกัน กลับดูเข้ากันได้อย่างน่าประหลาด
ภาพที่เกิดขึ้นมันเหมือนกับฝัน ตอนที่ริมฝีปากของทั้งสองสัมผัสกันจอมมารก็รู้สึกได้ถึงความนุ่มนวลของริมฝีปาก ตอนนี้เขานึกออกว่าเขาน่าจะหาวิธีอื่นมอบของให้นาง แต่ว่าตอนนี้เขาทำมันลงไปแล้วก็เลยปล่อยเลยตามเลยละกัน...
จอมมารพยายามบีบปากนางให้ฟันของนางแยกจากกัน แล้วเอาอะไรบางอย่างใส่ลงไป แต่ลู่จิ่วเชวียไม่ให้ความร่วมมือและกำลังต่อต้านเขา
ริมฝีปากทั้งสองกำลังต่อสู้กัน จอมมารสัมผัสได้ถึงความนุ่มของริมฝีปากของนางทำให้เขาในตอนนี้กำลังรู้สึกแทบที่จะคลั่ง เขาไม่เคยเห็นแค่ข้ารับใช้คนไหนที่โง่ขนาดนี้มาก่อน
สุดท้ายเขาจึงจับนางอ้าปากแล้วเอาไข่มุกสีม่วงยัดลงไปในปากของนาง
ลู่จิ่วเชวียพยายามเอาสิ่งแปลกปลอมออกมาจากปากของนาง แต่เขาก็ไม่ยอมถอยเอายัดปากของนางจนได้ จอมมารรู้สึกตัวร้อนขึ้นเรื่อยๆจนหน้าเริ่มแดงกร่ำ จึงผลักร่างของนางตกลงไปกับพื้นทันที "หืม..."
ลู่จิ่วเชวียที่หายใจไม่ออกก็ฝืนลืมตาขึ้นมาทันทีก่อนที่นางจะมองอะไรได้ชัด ร่างของนางก็ล้มลงกับพื้น นางไม่เห็นว่ามีใครอยู่ในห้องลู่จิ่วเชวียที่ถูกจอมมารทิ้งไปก็มองไปที่ห้องของนางไม่เห็นอะไรเลยนอกจากเลือดที่กองอยู่กับพื้น
ตอนนี้ท่าทางของลู่จิ่วเชวียกำลังแสดงอาการโกรธออกมา "นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ร่างนี้ยังมีโชคร้ายทำให้นางเดินละเมอไปเองใช่ไหม?" เวลาผ่านไปสักพักท่าทางของลู่จิ่วเชวียก็เปลี่ยนไป นางรู้สึกมีอะไรที่ปากของนาง "ข้ากินน้ำตาลลงไปเหรอ?รสชาตของมันอร่อยจัง?" รสชาตของมันหวานจนซึมซบเข้าไปอยู่ในใจของนางอย่างมีความสุข อร่อยจัง?
จอมมารที่หนีไปซ้อนตัวอยู่ในความมืดเมื่อได้ยินแบบนี้ใบหน้าของเขาก็บิดเบี้ยว บังอาจนัก!เจ้าข้ารับใช้กำลังดูถูกเจ้านายอยู่ใช่ไหม เขามองไปที่มนุษย์ที่กำลังฉวยโอกาสจากร่างกายของเขาด้วยความโกรธ เขาจะทำอะไรได้ จะบอกว่าถูกนางกินปากกับลิ้นเข้าไปอย่างนั้นเหรอ? เขาต้องหาเหตุผลมาลงโทษข้ารับใช้น้อยคนนี้ให้รู้จักเข็ดหลาบซะบ้างแล้ว