ตอนที่ 18 ตีจนร้องหาพ่อกับแม่
ลู่จิ่งเชวียไม่รู้ตัวว่าทำให้จอมมารรู้สึกโกรธ นางเอามือลูบหน้าผาก นางพบว่าหน้าผากของนางที่มีบาดแผลนั้นหายดีแล้ว ความจริงแล้วไม่ใช่แค่บาดแผลที่เกิดจากการต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายแม้แต่เส้นเอ็น จุดตันเถียน ทะเลวิญญาณของนางล้วนได้รับการฟื้นฟูโดยไข่มุกสีม่วงที่จอมมารมอบให้นาง
นางจำได้ว่าคัมภีร์การแพทย์พุ่งเข้าสู่ตัวนาง แต่ไม่รู้ว่ามีไข่มุกสีม่วงในตัว ลู่จิ่วเชวียไม่เจอร่องรอยของคัมภีร์ทางการแพทย์เลยนางจึงรู้สึกหดหู่ใจ
"คุณหนูอาบน้ำเสร็จหรือยังคะ? เสียงป้าฉางถามออกมาด้วยความกังวลใจ
"เดี๋ยวจะเสร็จแล้ว" ลู่จิ่วเชวียตอบกลับ นางรีบทำความสะอาดห้องที่มีแต่คราบเลือดแล้วเปิดประตูให้ป้าฉาง ที่ตอนนี้เป็นห่วงนางมาก
ลู่จิ่วเชวียเปิดประตูออกมาป้าฉางตกใจกับรูปลักษณ์ของนางในตอนนี้ ป้าฉางมองนาง แล้วอ้าปากค้างก่อนที่จะร้องไห้ออกมา "คุณหนู ท่านดูเหมือน...."
ลู่จิ่วเชวียยิ้มเพราะนางรู้ว่าตอนนี้นางดูเหมือนแม่ของนางเป็นอย่างมากแต่สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไป นั้นเป็นสิ่งที่นางคาดไม่ถึง
"ท่านดูเหมือนท่านพ่อของท่านมาก"
"ว่าไงนะ"
"หา"
พ่อนางมีหน้าตาแบบนี้?ผู้ชายหน้าตาแบบนี้ไม่ใช่คนหน้าหวานเหรอ? มีอะไรผิดไปไหม? หรือว่านางขาดบางสิ่งอยู่อีก? หน้าตาของนางดูเหมือนกับพ่อของนาง แล้วแม่ของนางละมีหน้าตายังไง?
ป้าฉางไม่เห็นแววตาที่ครุ่นคิดของลู่จิ่วเชวียจึงพูดออกไปว่า "ท่านเป็นเหมือนพ่อของคุณหนู บิดาของคุณหนูเองก็ป่วยและอ่อนแอมาแต่เด็กเขาเป็นลูกคนเล็กของตระกูล คุณหนูท่านต้องกินให้มากกว่านี้สุขภาพคุณหนูจะได้ดี...มาดูนี่เร็วป้าฉางเตรียมอาหารให้หลายอย่างเลย"
ตอนนี้ลู่จิ่วเชวียเข้าใจดีว่าทำไมร่างกายของนางถึงได้ผอมขนาดนี้.....อาหารบนจานมีแต่ผัก เป็นเพราะตระกูลลู่ยากจนมากจนไม่มีเงินซื้อเนื้อ อาหารในจานไม่มีเนื้อสัตว์เลยสักชิ้น นางต้องเปลี่ยนแปลงสภาพที่เป็นอยู่ นางไม่ยอมที่จะอดอยากแน่ แต่จะเริ่มจากตรงไหนดี?
ตอนที่กำลังคิดอยู่นั้นก็มีเสียงคนเคาะประตูอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ "ไสหัวออกมาเดี๋วยวนี้นางแพศยาลู่จิ่วเชวีย"
"ลู่จิ่วเชวีย นางแพศยาออกมาคุกเข่าขอโทษเดี๋ยวนี้"
"ใจเย็นก่อนศิษย์พี่...แม่นางลู่ไม่ต้องเป็นห่วงข้าจะช่วยคุยกับศิษย์พี่ของข้าเอง"
ใบหน้าลู่จิ่วเชวียตกใจแต่ไม่ได้กังวลอะไร เสียงนี้คุ้นๆ
เชาชิงโหร่ว?
นางมาที่นี่? มาพร้อมกับผู้ช่วยของนาง?
นางหันไปมองป้าฉางที่ส่ายหัวด้วยท่าทางที่หวาดกลัว นางลุกขึ้นเอาฝุ่นจากพื้นมาทาหน้า มือของนางไปหยิบแท่งเหล็กแล้วถือเอาไว้ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตู เขาตบหน้าลู่จิ่วเชวียอย่างไม่ลังเลก่อนที่จะด่าทอออกมาด้วยความโกรธ "ไปตายซะเถอะนางแพศยา"