ตอนที่ 19 ตีจนร้องหาพ่อกับแม่ 2
เชาชิงโหร่วกำลังมองภาพทั้งหมดที่เกิดขึ้นบนรถเข็น ในใจของนางรู้สึกมีความสุขที่มีคนมาชำระแค้นให้ ด้วยความช่วยเหลือของศิษย์พี่ นางต้องกำจัดลูจิ่วเชวียได้อย่างแน่นอน ผู้ชายคนนี้เป็นลูกชายของผู้อาวุโสหลี่ มีเรื่องกับเขาเท่ากับว่ามีปัญหากับผู้อาวุโสหลี่แห่งนิกายเทียนหยาน แต่เชาชิงโหร่วยังสวมหน้ากากคนดี พยายามพูโน้มน้าวช่วยลู่จิ่วเชวียอยู่ "ศิษย์พี่...ได้โปรดอย่าทำร้ายนางเลย"
แต่ลู่จิ่วเชวียที่เตียมตัวอยู่นานไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น นางหลบการโจมตีอย่างรวดเร็วแล้วเอาแท่งเหล็กตีหัวเขาอย่างแรง จึงทำให้เกิดเสียงดังอย่างรุนแรง และตามมาด้วยเสียงคนร้องตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด ร้องดังเหมือนกับเสียงหมูถูกเชือด
"อ๊าค"
ลู่จิ่วเชวียหัวเราะ กระดูกและกล้ามเนื้อของนางถูกเปลวเพลิงสีเงินชำระล้างให้สะอาด มันจะแปลกมากกว่าหากเขาไม่ส่งเสียงร้องใดๆออกมาเลย ผู้ชายที่เข้ามาไม่คิดว่านางจะกล้าทำแบบนี้สายตาของเขามองไปที่นางด้วยความกลัว เป็นแค่สวะแท้ๆทำไมถึงจะสู้กับเขาได้? ตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บมามาก เพราะกระดูกมือขวาของเขามันร้าวและมองไปที่แขนของเขาที่กำลังหัก ใบหน้าจึงแสดงอาการบิดเบี้ยวขึ้นมาด้วยความโกรธ "นางแพศยาเจ้ากล้าตีข้าเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร? เจ้าอยากตายใช่ไหม?"
นางไม่แสดงอาการตกใจกลัวขึ้นมาแต่อย่างใด และเอาท่อนเหล็กชี้ไปที่ชายคนนั้น ก่อนจะพูดว่า "เจ้าตบข้า ข้าไม่สู้กลับจะปล่อยให้โดนตบให้โง่อย่างนั้นเหรอ ?" ลู่จิ่วเชวียเดินเข้ามาหาเขาเหมือนเสือตะครุบเหยื่อ นางเอาท่อนเหล็กฟาดหัวของเขาต่อโดยไม่หยุดหย่อน ผัวะ! เขาคิดไม่ถึงว่าลู่จิ่วเชวียจะกล้าลงมือต่อ โดนฟาดรอบนี้เขาเจ็บหัวระบมจนน้ำตาไหลออกมา ตอนนี้เองที่เขาเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมานิดๆแล้ว
ลู่จิ่วเชวียไม่รู้จักเขา การข่มขู่ให้รู้จักว่าตัวตนของเขายิ่งใหญ่แค่ไหนก็ไม่ได้ผล วันนี้เขาโดนทั้งไม้ที่นางเอามาฟาดหัวฟาดมือไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว เขาตัวสั่นเทารีบวิ่งถอยหลังไป "ลู่จิ่วเชวีย พ่อของข้าคือผู้อาวุโสแห่งนิกายเทียนหยาน”
ลู่จิ่วเชวียไม่สนใจที่เขาพูด นางฟาดเขาต่อไปไม่หยุดหย่อนแม้แต่น้อย ทุกครั้งก็จะโดนที่จุดสำคัญทำให้เขาในตอนนี้บาดเจ็บหนักมา และตอนนี้นางจึงพูดออกมาด้วยท่าทางที่ยือกเย็นว่า "ผู้อาวุโสนิกายเทียนหยานเป็นคนดี....เจ้าเป็นคนไร้ค่ากล้าแอบอ้างชื่อผู้อาวุโสได้อย่างไร วันนี้ข้าจะพิทักษ์ชื่อเสียงของเขาด้วยการตีเจ้าให้ร้องหาบิดามารดาเลย"
"เจ้ากล้าเหรอ?"
"อ๊ากหยุด"
"หยุดตีได้แล้วนางสารเลว" ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยท่าทางที่หวาดกลัว
ผู้ชายคนนี้เห็นเชาชิงโหร่วกำลังจ้องมองนางอยู่ เขาที่ทำอะไรไม่ถูกก็นึกขึ้นได้ ต่อหน้าเชาชิงโหร่วผู้เป็นเทพธิดา แต่เขากลับมาโดนสวะตีต่อหน้าได้อย่างไร อีกฝ่ายเป็นแค่สวะเขาจะกลัวอะไร ถึงเขาจะสู้กับนางแพ้ แต่เขายังมีพลังดวงดาวอยู่ ใช่แล้วเขาเกือบที่จะลืมมันได้อย่างไรกัน
แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่น่าอับอายที่จะใช้พลังวิญญาณจัดการกับขยะอย่างนาง แต่ใครจะสนใจหากฆ่านางได้ก็ถือว่าชนะแล้ว "วันนี้ข้าแค่อยากจะมาหักขาเจ้า แต่เจ้าบังคับให้ข้าต้องทำมากกว่านั้น วันนี้แหละข้าจะฆ่าเจ้า"