ตอนที่ 23 ดวงตาจอมมารเปล่งประกายแวววาว 2
ป้าฉางหันมามองเชาชิงโหร่วด้วยท่าทางที่ขอร้อง "แม่นางเชายังไงพวกเราก็มาจากอาณาจักรเดียวกัน...ยังไงก็ถือว่าเหนแก่กันบ้างเถอะ" ป้าฉางยังพูดไม่ทันจบลู่จิ่วเชวียก็นั่งลงร้องไห้ข้างร่างของหลี่หรงกุ้ย
"คุณชายหลี่ได้โปรดอย่าตาย....อาการท่านเป็นยังไงบ้าง"
"ได้โปรดอย่าตายเพราะข้าเลย"
เชาชิงโหร่วตกใจมากนางไม่คิดว่าลู่จิ่วเชวียจะมีจิตใจอ่อนไหวแบบนี้ นางมีจิตใจอ่อนไหวแบบนี้ด้วยเหรอ? จริงๆนางใจแข็งจะตาย เล่นงานนางเกือบปางตาย หรือว่าลู่จิ่วเชวียกลัวตาย? ถึงแม้องค์ชายหกจะอยู่ตรงนี้เขาก็ไม่อาจที่ช่วยเหลือนางได้ ความโกรธแค้นของนักปรุงยาเป็นเรื่องใหญ่มาก
"ตื่นขึ้นมาเถอะ" ลู่จิ่วเชวียแกล้งทำเป็นร้องไห้แต่นางไม่ได้ร้องไห้จริงๆ นางแอบทำลายจุดชีพจรสำคัญของเขาตอนที่เอามือตบลงบนร่างของหลี่หรงกุ้ย
หลี่หรงกุ้ยผู้น่าเวทนาเขาตายไปแล้ว ครึ่งชีวิตตอนนี้ถูกหลู่จิ่วเชวียทำลายจุดชีพจรสำคัญจึงทำให้เขาจากไปทันที เชาชิงโหร่วเห็นว่าหลี่หรงกุ้ยหมดสติไป ใบหน้าของนางก็ทำท่าทางน่าเกลียด
"หลู่จิ่วเชวียเจ้าจบสิ้นแล้ว เจ้าจบสิ้นแล้ว เจ้าทำให้หลี่หรงกุ้ยตาย พ่อของเขาจะไม่ปล่อยเจ้าไป ไม่ใช่แค่เจ้าที่ต้องตาย ยายแก่ของเจ้าด้วย สกุลหลู่ต้องสิ้นสกุลจริงๆ คราวนี้"
เชาชิงโหร่วหัวเราะอย่างมีความสุข นางไม่ได้กลัวหลู่จิ่วเชวียอีกต่อไป นางหัวเราะด้วยท่าทางที่โหดร้ายไม่สมชื่อดอกไม้แห่งอาณาจักรผู้งดงามและอ่อนโยนเอาเสียเลย ลู่จิ่วเชวียรู้ดีว่านางอาจจะสร้างสถานการณ์ได้ดีกว่านี้หากว่านางมีเข็มเงิน แต่นางก็ใช้อย่างอื่นทดแทนได้
ลู่จิ่วเชวียเก็บก้อนหินสามก้อนที่อยู่ข้างหลังแล้วขว้างมันไปโดนจุดชีพจรของเชาชิงโหร่ว
เชาชิงโหร่วหัวเราะค้างทันที นางเคลื่อนไหวอะไรไม่ได้เลยนอกจากดวงตา ลู่จิ่วเชวียยืนขึ้น แววตาของนางไม่เสียใจ ไม่มีน้ำตาอยู่บนใบหน้าอีกต่อไป นางยิ้มออกมา
"นี่ป้าฉางท่านคิดยังไงกับเรื่องนี้ ท่านคิดว่าใบหน้าของนางเหมือนคนเสียสติไหม?" ป้าฉางตอนนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้มันคืออะไร?
ป้าฉางตอบกลับมาว่า "ใช่แล้วนางเหมือนคนบ้า และใบหน้ามีท่าทางเหมือนคนเลวเลย เหมือนคนที่เสียสติไปแล้วใช่ไหม? ใช่นางดูเหมือนคนเสียสติ"
"ดี" ลู่จิ่วเชวียพยักหน้าด้วยท่าทางที่พอใจ ภาพทั้งหมดนี้จอมมารที่แอบดูอยู่ก็เฝ้ามองด้วยท่าทางที่สนใจตลอด แววตาของเขาเปล่งประกายแวววาว