มุมมองของลิเลียเฮลสเตอา:
ฉันกำลังซื้อของกับแม่เลดี้อลิซและเอลลี ดูเหมือนเอลลีจะผิดหวังเล็กน้อยที่พี่ชายของเธอไม่ต้องการมากับเราดังนั้นฉันจึงจับมือเธอเพื่อปลอบเธอ
“ เฮ้เอลลี หนูชอบพี่ชายของหนูมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ คร่า! แต่พี่ใจร้ายที่ไม่ซื้อของกับเรา ฉันอยากแต่งตัวให้เขามากกว่านี้” เธอทำหน้ามุ่ย
“ หนูชอบฉันดีกว่าหรือพี่ชายของคุณมากกว่ากันละ?”
หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งเธอก็ตอบกลับไปว่า
“ อืม…หนูชอบทั้งสองคนเลย!”
“ คุคุคุ ลิเลียลูกถามอะไรแบบนั้น”
แม่ของฉันถามและดึงมืออีกข้างของฉัน
“ ลิเลียแล้วลูกละคิดยังไงกับอาเธอร์?”
“ อูย...เขาน่ากลัวนิดหน่อย เขาแข็งแกร่งค่ะแม่? หนูคิดว่าเด็กๆ อย่างพวกเรายังไม่สามารถเป็นนักเวทย์ได้จนกว่าพวกเราจะโตเป็นผู้ใหญ่”
มันไม่ยุติธรรมเลย ฉันใฝ่ฝันที่จะเป็นนักเวทย์มาโดยตลอดและทำให้แม่และปาป๊ามีความสุข
แม่ของฉันมองเลดี้อลิซ
“ ฉันเดาว่าคงเป็นเพราะเขาเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์มาก แต่อลิซคุณไม่สงสัยเกี่ยวกับเรื่องที่เขาบอกคุณจริงๆหรือ? ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะเข้ามายุ่งเกี่ยวกับการเลี้ยงดูของคุณหรอกนะ แต่มันก็ดูแปลกๆ ไปหน่อยไม่ใช่เหรอ? เขาได้พลังนั้นมายังไง? คุณเคยบอกฉันเองว่าเขามีความสามารถในการต่อสู้มากแม้แต่ก่อนที่จะปะทะกับกลุ่มโจร”
ฉันเห็นเลดี้อลิซส่ายหัว
“ แน่นอนฉันรู้ว่าเขาซ่อนอะไรไว้อีกมาก เขาอาจจะไม่รู้แต่มันก็ค่อนข้างชัดเจนเมื่อเขากำลังโกหก เขามักจะจ้องมองไปที่จุดหนึ่งและเสียงของเขาจะเปลี่ยนเป็นเสียงโทนเดียวเมื่อเขาโกหก มันค่อนข้างน่ารักที่เขาคิดว่าตัวเองเป็นคนเจ้าแหล่จริงๆนะ "
ถอนหายใจ
" ทาบิธาฉันรู้ว่าเขายังมีความลับกับฉันและเรย์เองก็เช่นกัน แต่เราตกลงที่จะให้พื้นที่กับเขาจนกว่าเขาจะสบายใจพอที่จะบอกเราด้วยตัวเอง ฉันเดาว่านั่นเป็นเพียงความหมายของการเป็นพ่อแม่ ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้คิดร้ายใดๆ ดังนั้นสิ่งที่เราทำได้ก็เพียงแค่สนับสนุนเขาจนกว่าเขาจะพร้อม”
“ การโกหกเป็นสิ่งที่ไม่ดีนะค่ะ!”
เอลลีน้อยประกาศ
ฉันเห็นด้วยกับเธอในเรื่องนั้น
“ ใช่แล้วละเอลลี! การโกหกเป็นสิ่งที่ไม่ดี!”
มุมมองของอาร์เธอลีย์วิน :
ฉันเริ่มจดจ่อกับแกนมานาของฉันโดยฟุ้งซ่านด้วยการจามที่ไม่สามารถอธิบายได้ ฉันเริ่มใจร้อนเกินไปกับการฝึกของฉัน ฉันอยากจะรีบไปให้ถึงในระดับเดียวกับตัวเองในอดีต แต่มันไม่ได้เกิดขึ้นเร็วอย่างที่ฉันต้องการ
การต่อสู้กับผู้อำนวยการกู๊ดสกี้ได้สอนความเรื่องจริงให้กับฉัน ฉันไม่มีประสบการณ์และอ่อนแอเกินไป จนถึงตอนนี้มันไม่ได้ส่งผลอะไรกับฉันเลย แต่ฉันไม่คุ้นเคยกับการต่อสู้แบบที่นักเวทย์ต่อสู้กันในโลกนี้ ความจริงที่ว่าไม่มีนักเวยท์ในโลกก่อนหน้าของฉันทำให้การต่อสู้ยากขึ้นมาก
สมาธิของฉันสั่นคลอนในขณะที่จิตใจของฉันย้อนกลับไปสู่ชีวิตในอดีต ฉากในคืนที่มีหมอกนั้นเมื่อหัวหน้าผู้ดูแลสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าซึ่งใกล้เคียงที่สุดกับคำว่าแม่ของฉันถูกยิง ตอนนั้นฉันยังเด็ก แต่ถ้านึกย้อนกลับไปตอนนี้นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ฉันเริ่มฝึกยังกับคนบ้า แม่ใหญ่คือคนที่รับฉันจากข้างถนนโดยให้ขนมปังก้อนนึ่งแก่ฉัน หลังจากนั้นเธอก็ดูแลฉันสอนวิธีอ่านและเขียนดุด่าฉันและสอนมารยาทพื้นฐานให้ฉัน
ฉันไม่ต้องการเป็นราชา ฉันแค่ต้องการแก้แค้น ฉันแค่อยากจะเข้มแข็งพอที่จะฆ่าคนที่ต้องรับผิดชอบต่อการตายของคนที่ดูแลฉัน ... ที่รักฉัน มันไม่ง่ายอย่างนั้น ปรากฎว่าผู้ที่ต้องรับผิดชอบในการสังหารผู้ดูแลสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าพร้อมกับผู้นำคนอื่นๆ ของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหลายแห่งเป็นทหารจากประเทศอื่น
ฉันตระหนักแล้วว่าไม่ว่าเขาจะมีอำนาจมากแค่ไหน เขาก็ยังเป็นแค่คนๆ เดียว ฉันต้องการอำนาจพร้อมกับพลัง การได้เป็นกษัตริย์ได้บรรลุตามวัตถุประสงค์ของมัน สิ่งแรกที่ฉันทำเมื่อได้รับการแต่งตั้งให้เป็นราชาคือทำลายประเทศนั้น มือฉันเปื้อนเลือดให้กับศพของทหารนับแสนและอีกหลายล้านคน สิ่งที่โหดร้ายที่สุดก็คือไม่ว่าฉันจะแก้แค้นแบบไหนก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอได้ เธอได้ตายไปแล้ว มันไม่ยุติธรรม
ในชีวิตนี้จะแตกต่างออกไป ฉันจะไม่ปล่อยให้คนที่ฉันรักต้องทนทุกข์ทรมาน
ซิลวี่สะกิดจมูกที่เปียกของเธอมาที่ฉัน สายตาที่เป็นห่วงของเธอจับจ้องมาที่ฉัน ‘ฉันอยู่ที่นี่นะ จะได้รู้สึกดีขึ้น’ คือสิ่งที่เธอดูเหมือนจะพูดกับฉัน
การลูบหัวของเธอฉันทำให้ตัวเองหลุดจากความทรงจำที่ไม่พึงประสงค์
ฉันล้างตัวแล้วหัวเราะกับซิลวี่ที่ร้องซึ่งยังคงเกลียดการอาบน้ำ ฉันดีใจที่มีเธออยู่เคียงข้าง มันไม่ดีต่อสุขภาพที่ฉันจะอยู่คนเดียวโดยคิดมากนานเกินไป
สาวๆ กลับจากการไปช็อปปิ้งพร้อมกับตอนที่ฉันแต่งตัวเสร็จ ฉันกระโดดลงบันไดเพื่อทักทายพวกเขา
“ ฮึ่ม! พี่เป็นคนใจร้าย!”
น้องสาวของฉันแค่ง้างริมฝีปากล่างของเธอและกอดอก
“ เป็นเพราะฉันไม่ได้ไปซื้อของกับน้องเหรอเอลลี พี่ขอโทษนะ"
ฉันตบหัวเธอที่หันกลับหนีซึ่งทำให้เธอเกร็งหน้าขณะที่เธอบังคับตัวเองไม่ให้ยิ้ม
“ แม่เลดี้ทาบิธาการช้อปปิ้งเป็นอย่างไรบ้าง? พวกคุณซื้อของมาเยอะไหม?”
ฉันถามทั้งๆที่มือยังอยู่บนหัวของน้องสาว
“ เราไม่ได้ซื้ออะไรมากแค่ชุดใหม่สำหรับเอลลีและลิเลีย”
แม่ของฉันตอบ
ในเวลานี้ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาหาเราวินเซนต์เข้ามาอยู่เคียงข้างพวกเราด้วยสีหน้าตื่นเต้น ดวงตาของเขาแดงเล็กน้อยและเขามีรอยยิ้มที่ไม่อาจปฏิเสธได้บนใบหน้าของเขา
“ ในที่สุดพวกคุณก็กลับมาแล้ว!”
เขาบอกว่าอุ้มลูกสาวขึ้นมาแล้วจูบแก้มเธอ
“ ที่รักทำไมคุณถึงลนลานขนาดนี้? คุณร้องไห้? "เกิดอะไรขึ้น?"
ทาบิธามีสีหน้างุนงงจากความสับสนและกังวล ตอนนี้วินซ์ดูบ้าไปหน่อย
“ คุณยังไม่ได้บอกพวกเขาใช่ไหมอาเธอร์?”
เขาหันหน้ามาหาฉันด้วยรอยยิ้มโง่ๆ ที่อยู่บนใบหน้าของเขา
ฉันส่ายหัวและหัวเราะเบาๆ
“ ผมเพิ่งลงมาเหมือนกัน ผมกำลังจะบอกพวกเขาอยู่พอดี”
“ บอกอะไรเราหรือลูกรัก”
แม่ของฉันก็ดูกังวลเช่นกัน แม่ไม่ชอบที่จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ ผมคุยกับคุณวินเซนต์เกี่ยวกับการสอนเรื่องของมานาให้กับเอลลีและลิเลียเริ่มตั้งแต่วันนี้ แน่นอนว่าหากเลดี้ทาบิธาจะยินยอมกับมันเท่านั้น”
“ …”
ทาบิธาส่ายหัวมองไปที่สามีของเธอ
“ รอเดี๋ยวก่อน นี่เป็นการเล่นตลกใช่มั้ย? ถ้าเป็นอย่างนั้นมันไม่ตลกเลย”
“ ไม่นะ ฉันรู้ว่าทั้งคุณและเซอร์วินเซนต์ไม่ใช่นักเวทย์ แต่เป็นไปได้ที่ลิเลียจะกลายเป็นนักเวทย์”
ฉันมองเธอด้วยสายตาจริงใจ
“ ไม่มีทาง ฉันไม่เคยได้ยินวิธีการปลุกมานาให้กับคนทั่วไป ฉันรู้ว่าการปลุกความสามารถของเด็กขึ้นอยู่กับตัวเด็กเองเท่านั้น ฉันยังไม่เคยได้ยินถึงการที่ใครจะปลุกความสามารถได้? "
ทาบิธามีช่วงเวลาที่ยากลำบากกว่ามากที่เชื่อว่าลิเลียจะกลายเป็นนักเวทย์มากกว่าสามีของเธอเสียอีก ฉันไม่ได้ตำหนิเธอ วินเซนต์ไม่ได้ถามฉันด้วยซ้ำซึ่งน่าแปลกใจ สิ่งที่น่ากังวลที่สุดสำหรับพ่อแม่จากตระกูลขุนนางคืออนาคตของลูกๆ ของพวกเขาและในสังคมที่นักเวทย์เป็นเหมือนจุดสูงสุด แม้แต่เชื้อสายของเฮลสเตอาไม่ว่าพวกเขาจะร่ำรวยแค่ไหนแต่หากเป็นตระกูลไร้นักเวทย์ พวกเขาจะได้รับความน่าสงสารมากกว่า
“ ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องการสอนเด็กๆเกี่ยวกับมานาเช่นกันนะอาร์ต ลูกมีแผนจะทำสิ่งนี้อย่างไร”
แม่ของฉันถามคำถาม
“ แม่พวกคุณทุกคนรู้ดีว่าผมตื่นตอนอายุ 3 ขวบใช่ไหม? ผมยังจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นและทำไมถึงเป็นเช่นนั้น ผมจะทำในสิ่งที่ผมทำกับพวกเขา ผมจะต้องทดสอบพวกเขาก่อนถึงจะเริ่มได้ แต่สำหรับเอลลีผมมั่นใจ 100% ว่าเธอจะตื่นได้และสำหรับลิเลียราวๆ 70%”
ฉันตอบ ความน่าจะเป็นสำหรับลิเลียจริงๆแล้วมากกว่านั้น แต่ฉันไม่อยากให้พวกเขาตั้งความหวังไว้มากเกินไป มันยังมีโอกาสที่เธอจะไม่ตื่น
“ โอ้วสวรรค์ ให้เวลาฉันหน่อย ฉันต้องนั่งพัก”
ฉันสังเกตเห็นว่าหัวเข่าของทาบิธาโคลงเคลงขณะเดินไปที่โซฟา
“ มันจะไม่เกิดขึ้นในทันที จะต้องใช้เวลาสองสามปีกว่าพวกเขาจะตื่นขึ้นมาได้ด้วยตัวเองหลังจากที่ฉันสอนพวกเขา”
ผัวเมียเฮลสเตอาพยักหน้าให้แล้วฉันก็หันไปเผชิญหน้ากับลิเลียและเอลลีที่กำลังสับสน
“ เอลลีลิเลียพวกคุณนั่งลงบนพื้นข้างเตาผิงได้ไหม?”
ฉันขอให้พาพวกเขาเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“ ฉันอยากให้พวกคุณนั่งในท่าที่สบายที่สุดกลับไปหันหลัง เว้นที่ว่างไว้เพื่อที่ฉันจะได้นั่งระหว่างนั้น”
เอลลียังคงไม่เข้าใจเล็กน้อยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ลิเลียเข้าใจถึงสิ่งที่เกิดขึ้นและฉันก็เห็นสีหน้ามุ่งมั่นบนใบหน้าของเธอ เอลลีนั่งลงโดยให้ขาของเธอยื่นออกมาข้างหน้าเธอในขณะที่ลิเลียนั่งในท่าที่ดูเป็นผู้หญิงมากขึ้นโดยขาทั้งสองข้างของเธอซุกไปทางซ้าย
"โอเค ก่อนที่ฉันจะทำอะไรฉันอยากให้พวกคุณหลับตาและตั้งสมาธิ หากคุณพยายามอย่างหนักคุณจะสามารถมองเห็นจุดสว่างบางจุดได้ คุณเห็นไหม”
ฉันนั่งระหว่างพวกเขาขณะที่ทาบิธาวินเซนต์และแม่ของฉันต่างจ้องมองอย่างตั้งใจ
“ …”
“ ไม่ ... ฉันไม่เห็นอะไรเลยจริงๆ”
ฉันได้ยินเสียงบ่นจากลิเลีย ฉันคาดหวังไว้แล้ว แต่ฉันหันไปเห็นทุกคนกำลังทำสีหน้าตกใจกับมัน ไม่สนใจพวกเขาฉันหันไปเผชิญหน้ากับน้องสาวและถามเธอในสิ่งเดียวกัน ฉันไม่กลัวที่เธอจะเห็นแสง แต่ไม่รู้ว่าจะเห็นอะไรจริงๆ
โชคดีที่เธอตอบว่า
"พี่ชายหนูคิดว่าหนูเห็นแสงเล็กๆ สวยๆ !”
ขั้นตอนต่อไปเกี่ยวข้องกับการทำบางสิ่งที่มีเพียงฉันเท่านั้นที่ทำได้ ฉันต้องรวบรวมมานาของคุณสมบัติธาตุทั้งสี่ถ่ายเทเข้าไปพร้อมกันในร่างกายของพวกเขา การทำเช่นนี้พวกเขาจะสามารถมองเห็นจุดมานาที่กระจัดกระจายในร่างกายของพวกเขาได้ชัดเจนขึ้น
“ โอเคฉันจะเริ่มแล้ว พวกคุณจะรู้สึกเป็นไม่สบายเล็กน้อย แต่ฉันอยากให้พวกคุณอดทนกับมันและโฟกัสไปที่จุดของแสง”
ทันทีที่ฉันพูดแบบนั้นฉันก็ใช่มานาของทุกๆธาตุถ่ายเทเข้าไป
เหตุผลที่ต้องเป็นทั้งสี่ธาตุเพราะมานาที่ยังไม่รวมตัวกันเพื่อสร้างคอร์มานาอยู่ในรูปแบบที่บริสุทธิ์ หมายความว่าทั้งสี่ธาตุจำเป็นต้องใช้พลังในระดับเดียวกันในร่างกายเพื่อกระตุ้นการตอบสนองของมานาที่นิ่งเฉยในร่างกายของพวกเขา
“ เอ๊บ!” “ ฮึ!”
ลิเลียและเอลลีตะโกนออกมาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
“ ฉัน..ฉันคิดว่าฉันเห็นแสงไฟ! พวกมันสวยมาก!”
ลิเลียอุทาน
"ว้าว! เยอะจังเลย!"
น้องสาวของฉันพูด
“ โอเคส่วนนี้สำคัญมากฉันจะช่วยพวกคุณในครั้งนี้ แต่งานของคุณคือพยายามเชื่อมต่อไฟเล็กๆ ทั้งหมดโอเคไหม? น้องเข้าใจไหมเอลลี? คิดเสียว่าไฟดวงเล็กๆ ทั้งหมดเป็นเพื่อนกันและพวกเขาอยากจะเจอกัน น้องทำได้ไหมเอลลี?”
นี่เป็นส่วนที่ยากและยาวที่สุดและฉันต้องทำให้แน่ใจว่าพวกเขาเข้าใจสิ่งที่ต้องทำ
“ โอเค! หนูคิดว่าหนูเข้าใจแล้ว!” “ ไฟเป็นเพื่อน? โอเค!"
ฉันยังคงอยู่ในตำแหน่งของฉันเป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมงเพื่อกระตุ้นมานาที่อยู่เฉยๆในร่างกายของพวกเขาอย่างน้อยก็ถึงจุดที่มองเห็นได้จนกว่าพวกเขาที่จะจัดการและรวบรวมมัน
หายใจเข้าลึกๆ ฉันเอามือออกจากหลังของพวกเขาสั่งให้พวกเขารวบรวมไฟดวงเล็กๆ ต่อไปจนกว่าไฟจะหายไป
“ เป็นยังไงบ้าง? ลิเลียสามารถเป็นนักเวทย์ได้มั้ย?”
ทั้งผัวเมียเฮลสเตอาอยู่ไม่เป็นสุข พวกเขามีสีหน้ากังวลขณะที่วินเซนต์กำลังเคี้ยวเล็บอย่างประหม่า ฉันมองไปที่แม่และแม้กระทั่งเธอก็มีความรู้สึกไม่สบายใจในสายตาของเธอ
ฉันตอบด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ ไม่ต้องกังวลทั้งลิเลียและน้องสาวของผมควรจะตื่นขึ้นมาในฐานะนักเวทย์ภายในไม่กี่ปี แผนของผมคือทำแบบนี้กับพวกเขาทุกวันในช่วงสองสามเดือนที่ผมจะออกจากบ้าน จากนั้นพวกเขาน่าจะสามารถฝึกฝนได้ด้วยตัวเองเพื่อสร้างมานาคอร์ได้…”
ทาบิธาไม่ยอมให้ฉันพูดจบเพราะหยิบฉันขึ้นมากอด
“ โอ้ขอบคุณขอบคุณขอบคุณ ลูกน้อยของฉันจะสามารถเรียนรู้เวทมนตร์ได้! โอ้ความดีของฉันฉันกังวลมากว่าอนาคตของเธอจะเป็นอย่างไรเนื่องจากเราทั้งคู่ไม่ใช่นักเวทย์ * สะอื้น * หึอๆ …ขอบคุณมากอาเธอร์”
ใบหน้าของวินเซนต์มีน้ำตาไหลขณะที่เขาจ้องมองลูกสาวของเขาที่กำลังทำสมาธิ แม่ของฉันตบหัวฉันอย่างเงียบๆ และยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเอลลีที่จะกลายเป็นนักเวทย์เพราะทั้งครอบครัวของเราสามารถใช้เวทมนตร์ได้ โอกาสที่เธอจะไม่ตื่นนั้นน้อยอยู่แล้วแม้ว่าฉันจะไม่ได้ทำอะไรเลยก็ตาม ฉันแค่เร่งกระบวนการ ฉันพบว่ายิ่งเธอเรียนรู้เวทมนตร์ได้เร็วเท่าไหร่เธอก็จะสามารถปกป้องตัวเองได้เร็วขึ้นเท่านั้น
สองสาวใช้เวลาสองสามชั่วโมงก่อนที่มานาที่ฉันถ่ายเทเข้าไปจะกระจายออกจากร่างกายของพวกเขา น่าแปลกที่ลิเลียสามารถทำได้นานกว่าเอลลีเธอมีความมุ่งมั่นมากกว่าน้องสาววัยสี่ขวบของฉันแน่นอน
พ่อของฉันกลับมาจากกิลด์ฮอลล์เล็กน้อยและรู้สึกดีใจกับครอบครัว เฮลสเตอาที่พวกเขากำลังจะมีนักเวทย์คนแรกในตระกูล
พ่อของฉันหยิบเอลีนอร์ขึ้นมาและถูเคราของเขาไปที่แก้มของเธอ พ่อของฉันพูดเบาๆ ว่า
“ โอ้ลูกน้อยของพ่อจะแข็งแรงเหมือนพี่ชายของเธอแน่! สัญญากับพ่อว่าลูกจะไม่แข็งแกร่งไปกว่าพ่อโอเคมั้ย? ไม่อย่างนั้นเขาจะเสียใจมากเลยนะ”
แม่ของฉันแค่หัวเราะกับเรื่องนี้ในขณะที่น้องสาวของฉันหัวเราะคิกคักผลักหน้าคุณพ่อออกไป
"พ่อค่ะ! เคราของคุณพ่อจั๊กจี้! หยุดดดด ฮิฮิ!”
เรามีงานเลี้ยงอาหารค่ำที่ยอดเยี่ยมในคืนนั้น วินเซนต์และทาบิธาจัดสั่งอาหารอันโอชะจนฉันและซิลวีน้ำลายไหล เราปิดท้ายค่ำคืนด้วยความสนุกสนานทุกคน วินเซนต์เดินไปรอบๆ เพื่อเสนอเครื่องดื่มให้แม้แต่สาวใช้และพ่อบ้าน
วันต่อมาประกอบด้วยการฝึกแกนมานาของฉันและทักษะธาตุของฉันพร้อมกับพลังเจตจำนงมังกรของฉัน นี่เป็นกระบวนการที่ทำให้ฉันมึนอย่างช้าๆและฉันรู้สึกว่าตัวเองหยุดนิ่งเพราะขาดการกระตุ้น
ฉันใช้เวลาสองสามวันในหนึ่งสัปดาห์ในการซ้อมกับคุณพ่อ แต่ฉันบอกได้เลยว่าเขากลัวที่จะทำร้ายฉันและยั้งมือไว้เสมอแม้ว่ามันจะไม่จำเป็นก็ตาม
นอกจากการฝึกของฉัน ฉันใช้เวลาสองสามชั่วโมงทุกวันในการเฝ้าดูน้องสาวและลิเลียในขณะที่พวกเขากำลังอยู่ในช่วงเดินทางเพื่อสร้างแกนกลางของพวกเขา มันเป็นกระบวนการที่ยากลำบากและฉันเห็นน้องสาวของฉันอดทนกับการฝึกซ้อมมากขึ้นเล็กน้อย แต่ฉันก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยให้เธอผ่านมันไปได้ด้วยการทำให้มันเป็นเกม
ในช่วงเวลานี้ฉันได้พูดคุยกับแม่เกี่ยวกับความสามารถของเธอในฐานะอิมิตเตอร์ ฉันถามว่าเธอเรียนรู้และฝึกฝนมันได้อย่างไรเมื่อมีอิมิตเตอร์อยู่น้อยมากและเธอก็ยิ้มให้ฉันอย่างมีเลศนัยโดยบอกว่าผู้หญิงคนหนึ่งต้องมีความลับเป็นของตัวเอง
ฉันเดาว่าฉันจะต้องถามเธออีกครั้งเมื่อเธอรู้สึกว่ามันไม่เป็นความลับ
สองสัปดาห์ก่อนจะถึงวันเกิดของฉันและการเริ่มต้นอาชีพของฉันในฐานะนักผจญภัย ฉันตกใจกับเสียงเคาะประตูหน้าบ้านเพราะมันดังและน่ารังเกียจ เมื่อเปิดประตูใบหน้าของกลุ่มที่คุ้นเคยทั้งหมดทำให้ริมฝีปากของฉันโค้งงอ