มุมมองของเรย์โนลด์เลย์วิน:
ในขณะที่ฉันจิบกาแฟจากถ้วยกาแฟของฉันโดยไม่รู้ตัวความรู้สึกที่ร้อนลวกได้ทำให้ฉันตกใจ วินซ์และฉันนั่งอยู่รอบๆ โต๊ะเล็กๆ ที่ลานด้านนอกขณะที่เราคุยกันเกี่ยวกับแผนธุรกิจบางอย่างเกี่ยวกับบ้านประมูลของเฮลสเตอา หัวข้อได้เปลี่ยนไปสู่เรืองการรักษาความปลอดภัยและขั้นตอนที่จำเป็นในการปรับโครงสร้างใหม่ทั้งหมดเพื่อปรับปรุงทีมผู้พิทักษ์
นักผจญภัยที่ไม่ใช่นักเวทย์แต่มีความสามารถได้ถูกจัดทีมร่วมกับนักเวทย์ออกเมนเตอร์ที่ถนัดใช้เวทย์ระยะไกลสองสามคนซึ่งทำให้การรักษาความปลอดภัยสูงแข็งแกร่งขึ้น แม้ว่าจะยังคงเป็นที่แพร่หลายอย่างกว้างขวางสำหรับออกเมนเตอร์ว่าพวกเขาถนัดการต่อสู้ระยะประชิด ออกเมนเตอร์ระยะไกลเช่นนักธนูยังคงเป็นทรัพย์สินที่มีประสิทธิภาพมากกว่าในการใช้สำหรับการป้องกัน วินซ์สะกิดฉันสองสามครั้งว่าควรจ้างคอนเจอะเรอร์ในงานที่กำลังจะมาถึงนี้ดีมั้ย
“ อืมม…ฉันรู้ดีว่าการมีคอนเจอะเรอร์ที่สามารถสร้างโล่ป้องกันและช่วยสนับสนุนออกเมนเตอร์ได้นั้นมีประโยชน์แค่ไหน แต่ฉันคิดว่าไม่จำเป็น”
ฉันจิบอีกครั้งอย่างระมัดระวังมากขึ้นจากถ้วยของฉัน
“ นายอธิบายรายละเอียดได้ไหม? นายแค่บอกว่าการมีพวกเขาจะมีประโยชน์เท่านั้น”
เขาปฏิเสธในขณะที่กวนชาเป็นจังหวะ
ฉันตอบกลับไปว่า
“ ถ้าเราพูดถึงพลังเวทย์ที่ยิงออกไปก็จะเป็นอย่างนั้น แต่คุณก็รู้ว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกวินซ์ มันจะส่งผลต่อขวัญกำลังใจของทีมหากมีคอนเจอะเรอร์เพียงไม่กี่คนในทีมออกเมนเตอร์ คุณรู้ไหมว่าคอนเจอะเรอร์ส่วนใหญ่คิดว่าตัวเองวิเศษแค่ไหน ฉันสาบานได้ว่าพวกเขาคิดว่าพวกเขาเป็นเทวดาอวตาร และคิดว่าออกเมนเตอร์เป็นสัตว์ดึกดำบรรพ์ที่ใช้มือในการต่อสู้ แม้ว่าเราจะหาพวกคนที่ไม่เน่าเฟะแบบนั้นได้ แต่ทีมจะเริ่มคิดว่าที่เราต้องจ้างคอนเจอะเรอร์มาก็เพราะว่าฉันไม่ไว้ใจพวกเขา”
สายตาของวินซ์จดจ่ออยู่ที่รอยเปื้อนบนโต๊ะอย่างว่างเปล่า เห็นได้ชัดว่าเขากำลังคิดอะไร
“ นายมีประเด็นที่ดี ฉันปล่อยให้นายเป็นผู้รับผิดชอบด้านความปลอดภัยอยู่แล้ว เช่นนั้นเราจะดำเนินการตามที่นายบอก แต่เราต้องแน่ใจว่าการประมูลครบรอบ 10 ปีต้องเป็นไปด้วยดี จะมีราชวงศ์จะอยู่ที่นั่นในครั้งนี้ เราไม่สามารถปล่อยให้เกิดความปั่นป่วนได้”
ฉันเพียงแค่พยักหน้าเห็นด้วยส่งยิ้มให้เพื่อนอย่างซาบซึ้ง
"โอ้ใช่! เราจำเป็นต้องพาลูกชายของนายไปร่วมงานประมูลครบรอบสิบปีด้วย เขาบอกว่าเขาอยากได้ดาบใช่ไหม? ฉันไม่รู้ว่านายสอนวิธีใช้ดาบให้เขาด้วย ฉันนึกว่าเด็กคนนั้นจะชำนานเหมือนกับนายที่ใช้สนับมือ”
“ เฮ้อ ฉันไม่เคยสอนวิธีใช้ดาบให้เขาเลยวินซ์ เขาเรียนรู้การต่อสู้ด้วยดาบมาแล้วตั้งแต่เขาอายุสี่ขวบด้วยตัวเอง”
ฉันบอกออกไปโดยไม่เชื่อว่าคำพูดนั้นจะออกมาจากปากของฉันเอง
“ นายพูดจริงดิ?…ลิเลียยังกลัวที่จะลงบันไดด้วยตัวเองตอนเธออายุสี่ขวบ”
วินซ์พูดอย่างงุนงง
ฉันพูดต่อว่า
“ เขาเรียนรู้จากการดูฉันฝึกและอ่านหนังสือเกี่ยวกับดาบ วินซ์นั่นไม่ใช่ส่วนที่ฉันใส่ใจด้วยซ้ำ มันคือตอนที่เราสปาร์กัน สายตาของเขาเมื่อเราฝึกซ้อมปฏิกิริยาและรูปแบบการต่อสู้ของเขา ฉันไม่รู้สึกว่าตัวเองกำลังซ้อมกับลูกชายวัยแปดขวบ มันรู้สึกเหมือนว่าฉันกำลังต่อสู้กับปรมาจารย์ดาบรุ่นเก๋าอยู่ เหตุผลเดียวที่ฉันสามารถจัดการเขาได้ในตอนนี้ก็เพราะร่างกายของเขายังโตไม่สมบูรณ์ แต่วิธีที่เขาตอบสนองต่อการเคลื่อนไหวของฉัน…มันเป็นสิ่งที่มาพร้อมกับประสบการณ์หลายสิบปีในการต่อสู้แบบเอาเป็นเอาตายเท่านั้น”
“ อืม…ฉันไม่สามารถพูดได้ว่าฉันไม่รู้ว่านายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร บางครั้งฉันก็สงสัยว่าลูกชายของนายอายุแค่แปดขวบจริงหรือเปล่า? นายเคยรู้สึกกลัวเขาไหมเรย์?”
เขาถามอย่างจริงจัง
“ ไม่เลย นั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันมั่นใจมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังเป็นลูกของฉัน ฉันรู้ว่าเขาห่วงใยครอบครัวของเขาอย่างสุดซึ้งและนั่นคือทั้งหมดที่ฉันจะขอได้ในฐานะพ่อของเขา”
มุมมองของอาเธอร์เลีย์วิน:
ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมาเห็นได้ชัดว่ามีความคืบหน้าในการจัดการกับมานาของลิเลียและน้องสาวของฉัน ฉันไม่จำเป็นต้องถ่ายเทมานาของฉันอีกต่อไปดังนั้นพวกเขาจึงสามารถฝึกฝนได้ด้วยตัวเองแล้ว
แน่นอนว่าพวกเขาจะต้องใช้เวลาสองสามปีกว่าที่พวกเขาจะสามารถสร้างมานาคอร์ได้โดยเฉพาะเอลลีเพราะเธอนั้นสมาธิสั้น แต่ฉันได้บอกพวกเขาถึงความสำคัญของการรักษาความลับของการฝึก
ฉันไม่จำเป็นต้องเตือนพ่อกับแม่และครอบครัวเฮลสเตอาว่าการเก็บเรื่องนี้เป็นความลับเป็นเรื่องสำคัญ แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทั้งสี่คนตื่นเต้นและรอคอยวันที่ลิเลียและเอลลีจะตื่นขึ้นมา
ซิลวีนอนหลับบ่อยมากในเวลาสองเดือนที่ผ่านมา แต่มีการเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัด ประการหนึ่งความฉลาดของเธอเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ความคิดของเธอที่มีต่อฉันซับซ้อนมากขึ้นและมีอารมณ์ที่ซับซ้อนซึ่งที่ผ่านมามีเพียงแค่ ‘หิว’ หรือ ‘ง่วงนอน’
ในช่วงเวลาสั้นๆ ในไม่กี่เดือนหลังจากที่เธอเกิดมาเธอรู้สึกเหมือนได้รับความฉลาดทางอารมณ์มาหลายปี
การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญครั้งหนึ่งเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ เธอเรียนรู้วิธีการแปลงร่าง
โอเคมันไม่ได้มีอะไรมากในการแปลงร่าง แต่เธอสามารถปรับแต่งร่างกายของเธอได้เล็กน้อย รู้สึกเหมือนมันจะเกิดขึ้นกะทันหัน ฉันได้ไตร่ตรองว่าจะซ่อนรูปร่างหน้าตาของเธอได้อย่างไรในวันข้างหน้าเมื่อเธอโตขึ้น
เธออยู่ข้างฉันเมื่อเธอเริ่มสะอื้นและเกาตัวเองราวกับอึดอัด สิ่งต่อไปที่ฉันรู้คือหนามแหลมสีแดงของเธอเริ่มหดกลับในขณะที่เขาของเธอเล็กลง
มันเป็นความประหลาดใจที่เหลือเชื่อ โดยรวมแล้วซิลวีเพียงแค่เก็บเดือยแหลมๆและทำให้เขาหดลง ทำให้เธอดูเหมือนสุนัขจิ้งจอกสีดำน่ารักที่มีเขาเล็กๆ
ตลอดเวลาที่ผ่านมาทั้งวินเซนต์และทาบิธายืนกรานที่จะให้ของขวัญเพิ่มเติมแก่ฉันเพื่อเป็นการขอบคุณ แม้ว่าฉันจะไม่ได้เสื้อคลุมหรือหน้ากากแต่ฉันก็วางแผนที่จะฝึกลิเลียต่อเพราะท้ายที่สุดเธอเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวที่ช่วยเหลือครอบครัวของฉันท้ายที่สุดไม่มีอะไรจะเสียในการช่วยเหลือพวกเขา หลังจากการปฏิเสธหลายครั้งในที่สุดเราก็ได้ตัดสินใจในสิ่งที่พวกเขาสามารถหาฉันได้นั่นก็คือดาบ
ในที่สุดร่างกายของฉันก็โตพอที่จะใช้ดาบเล็กๆ ได้อย่างเหมาะสมโดยไม่ต้องล้มลุกคลุกคลานเมื่อเกิดอุบัติเหตุเล็กๆน้อยๆ มันจะไม่ใหญ่ไปกว่ากริชของผู้ใหญ่ แต่ในที่สุดฉันก็สามารถฝึกดาบด้วยสิ่งอื่นที่ไม่ใช่ไม้
เราได้ตัดสินใจที่ทำมันให้เป็นงานอีเว้นของครอบครัวให้กับครอบครัวของฉันและครอบครัวของวินเซนต์ได้เยี่ยมชมการประมูลครบรอบสิบปีของเฮลสเตอาพร้อมกัน
ฉันรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่างเพื่อให้พ่อและวินซ์เตรียมตัวให้พร้อม ฉันได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างน่ารังเกียจ
แค่เคาะครั้งเดียวก็เหลือเฟือ
ฉันตะโกนออกมาด้วยความรำคาญเล็กน้อยว่าฉันจะเปิดเองเพราะฉันอยู่ใกล้กับประตูอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องเดือดร้อนแม่บ้านในเมื่อฉันอยู่ข้างประตู
“ ใครหนอ..โอ้ว!”
ฉันรู้สึกถึงความคิดถึงหมอนโฟมสองใบที่ใช้ลอบสังหารแบบคลาสสิก แต่มันควรจะใช้ในขณะที่ฉันนอนหลับไม่ใช่หรือ?
"คุณพระช่วย! คุณยังมีชีวิตอยู่! ดูสิว่าคุณโตขึ้นขนาดไหนแล้ว! ฉันขอโทษนะอาร์ต! ฉันไม่สามารถปกป้องคุณได้! ฉันดีใจที่!"
ผู้หญิงคนนั้นสะอื้น
“ หืออ! หืออ!”
“ แองเจลาฉันไม่คิดว่าเขาหายใจไม่ออกนะ…”
เสียงปลอบโยนเอ่ยออกมา
“ เอ๊บ! ขอโทษ!”
แองเจลาร้องเสียงแหลม
ฉันหันหน้าหนีฉันยิ้มเมื่อเห็นเพื่อนร่วมทางเก่า
“ ดีใจมากที่ได้พบพวกคุณอีกครั้ง!”
เดอร์เดนทูตสวรรค์ผู้พิทักษ์ร่างยักษ์ของฉันตบหัวฉันและฉันก็เห็นดวงตาที่แคบของเขาเริ่มมีน้ำมีน้ำตาไหลออกมาเช่นกัน
อดัมตีก้นฉัน
“ ไอ้เด็กบ้า! แกรู้ไหมว่าทุกคนเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น? ดีใจที่ได้พบแกอีกครั้งฮิฮิ”
“ คุณดูดีขึ้นนะอาเธอร์”
ฉันหันไปเห็นเฮเลนชาร์ดที่มีเสน่ห์พร้อมกับคันธนูที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอซึ่งยังคงผูกติดกับหลังของเธอ เธอหยิกแก้มฉันเบาๆ และยิ้มให้ฉันอย่างเห็นอกเห็นใจก่อนจะลุกขึ้นยืน
ทันใดนั้นฉันก็ถูกสวมกอดอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ฉันรู้สึกประหลาดใจมาก
"หืออออ"
นั้นคือจัสมิน จัสมินที่เย็นชา เธอยังคงเงียบในขณะที่เธอกระชับอ้อมแขนของเธอรอบๆตัวฉันและสะอื้นเบาๆ
ฉันไม่สามารถต้านทานความอยากที่จะลูบหัวของเธอได้เมื่อจู่ๆเธอถอยออกจากตัวฉันเองด้วยใบหน้าสีแดงสด เธอยืนขึ้นอย่างรวดเร็วและพยายามฟื้นสติเธอพยักหน้าให้อย่างเขิลๆและหันหน้าหนี
ในเวลานี้ซิลวีตื่นขึ้นมาจากการงีบหลับบนโซฟาและวิ่งเหยาะๆมาหาเรา
“ ว้าว! นั่นคือตัวอะไร?"
อดัมอุทาน ทวินฮอนที่เหลือมีสีหน้าประหลาดใจเช่นเดียวกับที่จัสมินหันกลับไปมองสัตว์มานาลึกลับ
“ เธอคือสัตว์มานาที่ฉันสัญญาด้วย เธอชื่อซิลวี”
ฉันประกาศในขณะที่เธอกระโดดขึ้นบนหัวของฉัน
“ โฮลี่ชิท! นายมีสัตว์นามาที่ยอมทำสัญญาแล้วหรือ? นายรู้ไหมว่าการมีความผูกพันมันมีค่าแค่ไหน? โอ้พระเจ้าขนาดฉันเองยังพยายามมองหาสัตว์มานาเพื่อทำให้มันเชื่องเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาแต่โชคไม่ดี ส่วนทีวางขายก็แพงจนเกินไป! ไอ้เด็กดวงดีเอ้ย!”
อดัมกำลังดึงผมของเขาออกด้วยความอิจฉา
"สัญญาผูกมัด" หรือ "สัตว์ที่ทำสัญญา"ที่เป็นการเรียกอย่างทางการเป็นที่ต้องการอย่างมากในหมู่นักเวทย์ทั้งสองประเภท มันค่อนข้างได้เปรียบกว่าสำหรับผู้ร่ายเวทย์ในขณะที่นักเวทย์กำลังเตรียมคาถา สัตว์มานาจะสามารถปกป้องพวกเขาได้
อย่างไรก็ตามมันก็มีประโยชน์มากสำหรับออกเมนเตอร์เช่นกันซึ่งมักจะแสวงหาสัตว์มานาเพื่อทำสัญญากับพวกมันในฐานะสัตว์พาหนะหรือคู่หูในการระวังหลังให้
“ วุ่นวายอะไรกัน…อ๊ะ! พวกนายมาถึงกันแล้ว!”
พ่อของฉันสวมเครื่องแบบของเขากระโดดลงบันไดและพุ่งเข้าหาอดีตสมาชิกปาร์ตี้
เขากอดพวกเขาทั้งหมดในขณะที่แม่และน้องสาวของฉันลงมาไม่นานหลังจากนั้น
“ ทุกคน! ดีใจมากที่ได้พบพวกคุณอีกครั้ง!”
แม่ของฉันอุทาน เธอไม่มีโอกาสที่จะพูดอะไรอีกแล้วในขณะที่สาวๆ ทุกคนต่างรุมไปที่เธอและน้ำลายไหลใส่น้องสาวของฉัน ทั้งสองคนแต่งตัวสวยมากสำหรับงานนี้ พ่อแม่ของฉันไม่ได้เจอกับเหล่าทวินฮอนมานานแล้ว ดังนั้นทุกคนดูตื่นเต้นมาก
"คุณพระช่วย! อลิซเอลลีเหมือนคุณมาก! เธอจะโตมาสวยมากเลยนะ!”
“ …น่ารัก”
“ เรย์พ่อของหนูกำลังจะยุ่งในเร็วๆ นี้เพราะผู้ที่มาสมัครรอบนี้มีศักยภาพ บอกได้ไหมว่าหนูอายุเท่าไหร่?”
“ สี่คร่า!”
สาวต่างรู้สึกตื่นเต้นขณะที่พวกเขามองไปที่เอลลีด้วยสายตาที่หวาน
วินเซนต์ลงมาพร้อมกับทาบิธาและลิเลีย ไม่นานคู่แม่และพ่อจับคู่กันในชุดสูทสีดำและชุดเดรสในขณะที่ลิเลียสวมชุดลายดอกไม้ภายใต้เสื้อคลุมที่อบอุ่น
หลังจากที่ทุกคนแนะนำกันแล้วก็มีการตัดสินใจว่าพวกทวินฮอนจะไปพร้อมกับเราที่บ้านประมูลเฮลสเตอาสำหรับงานฉลองครบรอบสิบปี
ระหว่างทางที่นั่นฉันบอกกับพวกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นหลังที่ฉันตกเหว พ่อของฉันอธิบายคร่าวๆในจดหมายให้พวกเขาฟัง แต่พวกเขาก็อยากรู้รายละเอียดมากกว่านั้น พวกเขาค่อนข้างตกใจเมื่อรู้ว่าฉันอยู่ที่อาณาจักรเอเลนนัวร์มานานกว่าสี่ปี
การเดินทางค่อนข้างสั้นฉันจึงไม่สามารถเล่าทุกอย่างให้เสร็จก่อนที่เราจะลงจากรถม้า
ความคิดแรกที่เกิดขึ้นในใจเมื่อมาถึงก็คือวินเซนต์ได้ทำงานหนักมากในเรื่องนี้ บ้านประมูลของเฮลสเตอานั้นน่าทึ่งมาก มันค่อนข้างเป็นที่เข้าใจผิดที่จะเรียกมันว่าบ้านเพราะมันสูงตระหง่านเหนืออาคารอื่นๆ ในบริเวณใกล้เคียง
ฉันเคยไปอนุสรณ์สถานระดับชาติและประวัติศาสตร์หลายแห่งที่สร้างโดยสถาปนิกที่มีชื่อเสียงที่สุดแต่นี่อยู่คนละระดับกัน
ฉันเดาว่าพวกเขาคงได้รับความช่วยเหลือของคอนเจอะเรอร์เป็นจำนวนมากจากขนาดของมัน บ้านประมูลเป็นเหมือยกับโรงละครที่สวยงามและมีการออกแบบที่สลับซับซ้อน
ประตูทางเข้ามีความสูงมากกว่า 4 เมตรและทำจากไม้ที่กลายเป็นหินพร้อมลวดลายแกะสลัก เมื่อเทียบกับการออกแบบที่เป็นธรรมชาติและสง่างามที่ฉันเห็นในอาณาจักรเอลฟ์ สิ่งนี้ซับซ้อนและยิ่งใหญ่กว่า มันอยู่ในรูปทรงครึ่งกระบอกที่มีรายละเอียดรูปสลักหินของอาวุธต่างๆ ที่แสดงโชว์
เรามาถึงก่อนเวลาจึงมีเพียงคนงานและเจ้าหน้าที่คอยเตรียมงาน ข้างในก็ไม่แพ้กันถ้าไม่เช่นนั้นมันก็น่าทึ่งกว่า
ประตูหน้าเปิดออกสู่ทางเดินที่ทอดยาวไปยังเวทีอีกด้านหนึ่ง ทางซ้ายและขวาของเรามีเบาะนั่งแบบเลื่อนขึ้นเป็นแถวที่ทำจากหนังของเบอร์กันที่ค่อนข้างหรูหราซึ่งสามารถรองรับผู้คนกว่าหมื่นคนได้อย่างสบายๆ
เมื่อมองขึ้นไปฉันสังเกตเห็นว่ามีคูหาที่อยู่ด้านบนสุดของแถวที่นั่งและสูงขึ้นไปกว่านั้นมีห้องเดี่ยวที่ติดกับเพดานและผนังด้านหลังที่มีกระจกล้อมรอบทำให้มองเห็นเวทีได้ชัดเจน
เป็นเรื่องง่ายที่จะคาดเดาว่าบูธเหล่านั้นรวมถึงห้องเดี่ยวมีไว้สำหรับแขกวีไอพี
ปรากฎว่าห้องวีไอพีบนเพดานนั้นเป็นห้องที่เราจะได้นั่ง พ่อและเหล่าทวินฮอนที่ตัดสินใจช่วยพ่อและผู้คุมเตรียมรับมือกับความวุ่นวายหรือการระบาดที่ไม่ต้องการเป็นคนกลุ่มแรกที่แยกออกไป
วินเซนต์แยกตัวออกจากเราหลังจากที่เขาตะโกนสั่งคนงานและเตรียมตัวเพื่อทักทายแขกคนสำคัญ
ทาบิธาพาเราไปที่ห้องเพื่อให้เราสะดวกสบายภายในพื้นที่ที่ออกแบบและตกแต่งอย่างพิถีพิถันซึ่งมีไว้สำหรับแขกที่มีชื่อเสียงและร่ำรวยที่สุดเท่านั้น
มีชั้นวางไวน์และที่นั่งปรับเอนได้สองสามตัวและมีที่โต๊ะที่อยู่ใกล้หน้าต่าง ฉันทำตัวสบายๆ บนที่นั่งใกล้หน้าต่างมากที่สุด
ในไม่ช้าโรงประมูลก็กลายเป็นภาพพาโนรามาด้วยเสียงที่ร่าเริงและตื่นเต้นขณะที่ผู้คนจำนวนมากขึ้นซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาเป็นคนที่มีอิทธิพลนิดหน่อยกำลังนั่งอยู่ด้านล่าง
มีบางกลุ่มที่ดูโดดเด่นกว่ากลุ่มอื่นๆ ที่ถูกเจ้าภาพพาไปที่บูธของพวกเขาเป็นการส่วนตัว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาเป็นขุนนางที่ร่ำรวยในราชอาณาจักร
ฉันเริ่มเบื่อกับฝูงขุนนางที่แต่งตัวเกินงามและคุยกันอย่างกระตือรือร้นฉันจึงเปลี่ยนความสนใจไปที่ลิเลียขณะที่เธอกำลังสอนเกมปรบมือให้กับเอลลี
ฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้มให้กับตัวเองเมื่อทั้งสองคนหัวเราะคิกคักเมื่อทั้งคู่ทำพลาดและถูกดีดเบาๆ ข้างหูเป็นการลงโทษ
เวลาผ่านไปค่อนข้างช้าจนกระทั่งวินเซนต์กลับมานำกลุ่มคนที่ไม่คุ้นเคยเข้าไปข้างใน
คนแรกที่เข้ามาข้างหลังวินเซนต์คือชายสูงอายุผมยาวสีแดงเข้มซึ่งมีอายุมีริ้วผมสีเทา หลังของเขาตรงไปพร้อมกับไหล่กว้างซึ่งทำให้รูปร่างหน้าตาของเขาดูเด็กลงไปหลายปี
ดวงตาของชายคนนั้นดุดันพร้อมกับคิ้วรูปดาบที่แข็งกร้าวทำให้เขามีสายตาที่ไม่อาจปฏิเสธได้ เขาสวมเสื้อคลุมสีแดงที่มีขนสีขาวเรียงรายรอบคอเสื้อและมีไม้เท้าที่ส่องแสงแวววาวกว่าสีเงินที่ฉันเคยเห็น
ตามหลังเขาอย่างใกล้ชิดคือผู้หญิงที่ดูแก่กว่าแม่เพียงไม่กี่ปี ในขณะที่แม่ของฉันมีบรรยากาศที่น่ารักน่ารักและเป็นกันเองใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ทำให้ฉันนึกถึงรูปปั้นน้ำแข็ง งดงามสง่างามและไม่มีข้อบกพร่อง แต่ก็เย็นชาและไร้อารมณ์ เธอสวมชุดสีขาวเงินระยิบระยับที่เข้ากับผมสีน้ำเงินเข้มของเธอที่พาดบ่าราวกับพรมที่เก็บรักษาไว้อย่างดี
ข้างหลังผู้หญิงคนที่ฉันคิดว่าเธอเป็นภรรยาของผู้ชายคนนั้นคือเด็กสองคนซึ่งเป็นได้เพียงแค่ทายาทของพวกเขา เด็กคนโตเป็นเด็กชายที่ดูเหมือนจะอายุประมาณสิบสามหรือมากกว่านั้นดูเหมือนพ่อของเขามากกว่าแม่
ด้วยดวงตาสีน้ำตาลที่จริงจังคิ้วตรงและผมสั้น สีผมมะฮอกกานีที่มีประกายแวววาวเหมือนกับพ่อของเขาทำให้เห็นได้ชัดว่าเมื่อหลายกี่สิบปีที่ผ่านมาพ่อของเขาหน้าตาเป็นอย่างไร
แม้จะดูดุร้ายแต่ก็มีเสน่ห์ที่สวยงามซึ่งไม่แตกต่างไปจากพ่อของเขาเลย มันเป็นความสามารถพิเศษที่จะทำให้เขาเป็นศูนย์กลางของกลุ่มๆหนึ่ง
เด็กผู้หญิงที่ดูจะอายุไล่เลี่ยกับฉันสำรวจห้องอย่างระมัดระวังก่อนจะสบตาเข้ากับฉัน
ยังคงใช้เวลาอีกสองถึงสามปีจนกว่าเธอจะเริ่มโตเต็มที่ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องพูดว่าเธอมีศักยภาพอยู่แล้ว ฉันอดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบเธอกับเทส พวกเขาทั้งสองจะเติบโตขึ้นเพื่อดึงดูดผู้ชายรอบๆ ตัวพวกเขาแต่ในรูปแบบที่แตกต่างกันมาก
เทสจะเป็นเหมือนเด็กผู้หญิงที่น่ารักที่อยู่ข้างบ้านด้วยดวงตารูปอัลมอนด์ที่ปลอบโยนของเธอซึ่งเปล่งประกายเป็นสีน้ำสดใส
ผิวที่นุมครีมและแก้มที่มีสีชมพูของเธอ ผมสีเทาเหล็กที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอทำให้เธอมีออร่าที่ลึกลับแต่น่าค้นหา
ไม่...ผู้หญิงคนนี้ตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง ผิวสีขาวที่เหมือนมุกของเธอเป็นผืนผ้าใบสำหรับใบหน้าที่แกะสลักอย่างพิถีพิถัน ดวงตาที่แหลมคมทะลุทะลวงของเธอที่ดูโตเกินวัยด้วยเฉดสีน้ำตาลเข้มที่ดูใหญ่เพราะขนตาที่ยาวและหนาของเธอ
ผมของเธอเป็นสีดำสนิทซึ่งเธอได้มาจากแม่ของเธอ อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับผมและดวงตาสีเข้มของเธอกับริมฝีปากเล็กๆ ของเธอ มันถูกปกคลุมไปด้วยสีชมพูอ่อนๆ ทำให้เธอดูเหมือนตุ๊กตาที่มีชิวิต
มันยากที่จะไม่สงสัยว่าพวกเขาจะเติบโตมาเป็นอย่างไร ว่าแม่ของพวกเขาจะทำให้พวกเขาบานหรือเหี่ยวเฉา
ฉันละสายตาจากหญิงสาวตรงหน้าฉันและจดจ่อไปที่ยามสามคนที่ตามหลังครอบครัวที่งดงามนี้
“ ฉันไม่รู้มาก่อนว่าเราจะอยู่ที่นี่กับแขกคนอื่นนะวินเซนต์”
ชายคนนั้นกล่าวทั้งไม่แข็งกร้าวหรือไม่ยินดี
“ ผมขอโทษฝ่าบาท! ผมคิดว่าคุณคงไม่รังเกียจที่จะมีคนอื่นอยู่กับคุณ คุณจำทาบิธาภรรยาของผมได้ใช่ไหม? นี่คือเพื่อนสนิทของครอบครัวเรา”
เขาแนะนำพร้อมโบกแขนมาทางเรา
หลังจากมองพวกเราอยู่ครู่หนึ่งริมฝีปากของเขาก็โค้งเป็นรอยยิ้ม
“ ถ้าพวกเขาเป็นเพื่อนของคุณนะวินเซนต์พวกเขาก็เป็นของฉันเช่นกัน”
“ ดีใจที่ได้รู้จัก อย่างน้อยเราก็จะมีเพื่อนๆ นอกเหนือจากยามพวกนี้”
หญิงสาวหัวเราะคิกคัก
ฉันเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจกับความแตกต่างในบุคลิกของผู้หญิงกับรูปลักษณ์ของเธอ เธอดูเป็นมิตรมากแม้ว่าเธอจะจ้องมองอย่างข่มขู่ที่สามีของเธอ
“ ทุกคนอย่างที่พวกคุณทราบดีฉันอยากให้ทุกคนได้พบกับราชาและราชินีแห่งเซปิน ได้โปรดแนะนำตัวเองกับราชาเบลนเกลย์เดอร์และราชินีพริสซิลลาเกลย์เดอร์และลูกๆ ของพวกเขาเคอร์ติสและคาธิเลน์”
ตอนนี้แม่ของฉันซึ่งกำลังอุ้มน้องสาวของฉัน - ทาบิธาและแม้แต่ลิเลียก็ทิ้งตัวลง ฉันทำตามและลดระดับตัวเองลงในเวลาต่อมาเช่นกัน
พระราชาทรงพยักหน้าให้เรายืน
“ พอได้แล้วตอนนี้ไม่จำเป็นต้องทำตัวแข็งกระด้าง พวกเราอยู่ที่นี่เพื่อการประมูลเท่านั้น”
ในขณะที่ฉันลุกขึ้นซิลวีก็แอบเอาหัวของเธอออกมาจากใต้เสื้อคลุมของฉันเพื่อสำรวจใบหน้าใหม่ๆอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ คยู?”
เธอร้องและเอียงหัว
ฉันคิดว่าฉันได้ยินเสียงจากยามคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลัง แต่ฉันไม่สามารถบอกได้เนื่องจากมีการปกปิดใบหน้าของพวกเขา
"โอ้ว! ช่างเป็นสัตว์มานาตัวน้อยที่น่ารักจริงๆ!” ใบหน้าของราชินีพริสซิลลาสว่างขึ้นเมื่อเห็นซิลวีขณะที่เธอเดินมาหาฉัน
ดวงตาของพระราชาและเด็กทั้งสองมองไปยังทิศทางของฉันเช่นกัน
ผู้คุมก็ก้าวไปข้างหน้าเช่นกันเพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าพวกเขาอยู่ใกล้พอที่จะตอบสนองได้ทันในกรณีที่มีบางอย่างเกิดขึ้นกับราชินี
“ เธอเพิ่งฟักออกมาเมื่อไม่กี่เดือนก่อน เธอชื่อซิลวี ออกมาทักทายหน่อย”
ฉันตอบ
“ คยู ~!”
เธอหัวเราะในขณะที่กระโดดออกจากเสื้อคลุมของฉันและยืดร่างกายของเธอเหมือนแมว
“ ฉันคิดว่าสัตว์มานาตัวน้อยตัวนี้เป็นสัตว์ที่ทำสัญญากับคุณใช่ไหมหนุ่มน้อย?”
กษัตริย์เข้ามาใกล้ๆและคุกเข่าลงเพื่อมองดูซิลวีอย่างใกล้ชิด
ฉันเพียงแค่พยักหน้าโดยไม่พูด มันน่าจะดีกับรูปลักษณ์ของซิลวีในแบบที่เป็นอยู่
“ คุณโชคดีแค่ไหนที่มีสัตว์มานา แม้แต่มันเป็นทารกน้อย มันก็ยังไม่เชื่องได้ง่ายๆ แต่เธอกลับดูเชื่องมาก”
“ เราสามารถสื่อสารกันทางจิตใจได้ดังนั้นจึงเป็นเหมือนข้อตกลงร่วมกันมากกว่าการเชื่อฟัง”
ฉันเพียงแค่ยักไหล่
"อะไรนะ? คุณหมายถึงว่าพวกคุณอยู่ภายใต้สัญญาที่เท่าเทียมกัน?”
เราทุกคนหันหน้าไปเผชิญหน้ากับแหล่งที่มาของเสียง เขาคือหนึ่งในผู้คุมที่มีฮูดคุมหัว
ให้ตายเถอะฉันพูดในสิ่งที่ฉันไม่ควรหรือเปล่า?
“ อืมฉันไม่แน่ใจว่านั่นคืออะไร แต่เธอเป็นคนที่เริ่มสัญญาดังนั้นฉันคิดว่ามันเป็นอย่างนั้น?”
ฉันยักไหล่หวังว่าจะสามารถปลี่ยนหัวข้อได้
ใครเป็นคนเริ่มทำสัญญาถือว่าเรื่องใหญ่หรือ?
“ ขอฉันดูสัญญาของคุณให้ละเอียดได้ไหม?!”
องครักษ์ที่สวมฮูดร้องอุทานและคืบคลานเข้ามาใกล้เรา
ก่อนที่ฉันจะปฏิเสธราชาก็ก้าวเข้ามา
“ นี่ไม่ใช่เวลาหรือสถานที่ที่จะศึกษาสัตว์เลี้ยงของคนอื่นนะ คุณกำลังทำตัวหยาบคายนะเซบาสเตียน”
สายตาของเขาดูแข็งกร้าวเมื่อเขาถูกตำหนิ
“ ขอโทษด้วยนะ…”
พระราชาพูดโดยหวังว่าฉันจะพูดต่อให้จบประโยค
“ อาเธอร์ครับ อาเธอร์เลย์วิน”
ฉันพูดแล้วก็โค้งคำนับ ในขณะที่เขาและภรรยาของเขายิ้มให้ฉันเล็กน้อยพวกเราจึงเข้าที่นั่งเพื่อฟังเสียงอันชัดเจนที่ประกาศว่าการประมูลจะเริ่มในไม่ช้า
ด้วยอาการตัวสั่นและหนาวเย็นทำให้ฉันหันกลับไปมองเห็นเซบาสเตียนที่ถอดเสื้อฮู้ดและจ้องมองซิลวีซึ่งนอนอยู่บนตักของฉันอย่างตั้งใจ