ขณะที่ดาบพุ่งเข้าหาฉันฉันสังเกตเห็นว่ามันมีมานาเรืองแสงจางๆ อยู่รอบๆ เข้าเสริมมานาไปที่ดาบของเขาเพื่อโจมตีเด็กอายุแปดขวบ ... ผู้ชายคนนี้ไม่มีชั้นเชิงเลยจริงๆ หมวกคลุมหน้าของทหารรักษาการณ์ถูกพัดไปข้างหลังขณะที่เขาพุ่งเข้ามาหาฉันเผยให้เห็นสีหน้าโกรธเกรี้ยวของทหารผ่านศึกคนนั้น
คนรอบข้างสามารถมองเห็นใบหน้าที่น่ากลัวได้อย่างชัดเจนทวินฮอนพยายามหาทางเข้าหาผู้คุมอย่างหมดหวังเมื่อเห็นเขาโจมตีฉันเพื่อหยุดไม่ให้เขาผ่าฉันออกเป็นสองส่วน
แม้แต่พระราชาก็ยังดูประหลาดใจกับการกระทำที่ไม่เคยมีมาก่อนขององครักษ์ของเขาในขณะที่ราชินีก็เริ่มเอื้อมมือไปหาไม้กายสิทธิ์ของเธออย่างตกอกตกใจ
สายตาของฉันจดจ่ออยู่กับยามที่กำลังจะเหวี่ยงดาบลง แต่ฉันก็ค่อนข้างผ่อนคลาย ไม่ว่าจะเป็นเพราะเขาโกรธหรือเพราะการฝึกทหารองครักษ์ที่ได้รับนั้นค่อนข้างธรรมดา การโจมตีของเขาก็เร่งรีบและเต็มไปด้วยช่องว่าง ฉันไม่จำเป็นต้องใช้มานาในร่างกายเพื่อจัดการกับเขา ฉันก้าวไปข้างหน้าด้วยเท้าขวาขณะที่ดาบของเขาเหวี่ยงลงมาหาฉันจากนั้นก็เอื้อมขึ้นไปจับที่ว่างบนด้ามดาบของเขาระหว่างมือของเขา
ฉันหมุนด้วยเท้าขวาโดยใช้โมเมนตัมของวงสวิงของเขาในขณะที่ร่างกายของฉันขนานไปกับทหารองครักษ์ ดาบเสริมมานาของเขาส่งเสียงหวีดหวิวผ่านพื้นที่ว่างเปล่าและสร้างรอยแยกเล็กๆ ที่พื้น ดาบของเขาฝังลงในนั้น
ด้วยการเคลื่อนไหวที่ราบรื่นเพียงครั้งเดียวฉันกระแทกกรามเขาอย่างรวดเร็วซึ่งเขาไม่ได้ใส่ใจที่จะป้องกันด้วยมานา แรงหมัดของฉันบวกกับการเคลื่อนไหวหลบวงสวิงของเขาทำให้เกิดผลกระทบที่รุนแรงกว่าที่ฉันคาดไว้มาก ทหารองครักษ์ทำได้เพียงแค่ส่งเสียงฮึดฮัดออกมาก่อนที่เขาจะล้มลงไปกับพื้น
ความสนใจของฉันพุ่งเป้าไปที่เซบาสเตียนทันที อย่างที่ฉันคาดไว้เจ้าคนโง่เขลาคนนี่กำลังพึมพำและร่ายเวทย์อย่างเงียบงันขณะที่ดวงตาที่นิ่งของเขาล็อคไว้กับฉัน
มุมมองของเซบาสเตียน :
‘ไอ้เด็กเลวนั่น! มันต้องการเรียนรู้ที่ต่ำที่สูงบ้าง! เมื่อพระราชาขอบางสิ่งบางอย่างมันไม่ใช่แค่คำขอ มันเป็นคำสั่ง! มันกล้าดียังไง ไม่เพียงแต่ปฏิเสธแต่ยังตำหนิกษัตริย์ผู้สูงศักดิ์ของเราด้วย! ไอ้เด็กนั่นไม่สมควรที่จะได้รับสัญญาที่เท่าเทียม! ฉันเองมาจากครอบครัวของคอนเจอะเรอร์ที่บริสุทธิ์ นักเวทย์ชั้นยอดที่สามารถเปลียนแปลงธรรมชาติได้ ฉันไม่มีสัญญากับสัตว์มานาเลย! แต่เจ้าเด็กนั่นมีสัตว์มานาแถมยังสร้างสัญญาที่เท่าเทียมกันได้ตั้งแต่อายุยังน้อย! นั่นหมายความว่าระดับของสัตว์มานาตัวนั้นจะอยู่ในระดับคลาส A เป็นอย่างน้อย! ’
ฉันอดไม่ได้ที่จะกัดฟันด้วยความหงุดหงิด
‘ฉันคือคนที่คู่ควรกับสัตว์เลี้ยงที่งดงามและรอดูมันเติบโตขั้น! แต่เขาปฏิเสธฉัน? เขาปฏิเสธพระราชา?
“ เจ้าบ้านนอกอวดดี! แกกล้าดูหมิ่นกษัตริย์และครอบครัวของท่านหรือ?”
แฮร์รี่ส่งเสียงคำรามออกมาขณะที่เขาพุ่งไปยังเด็กเหลือขอ ดาบของเขาพุ่งสูงขึ้นไปในอากาศ
'ใช่! ฆ่าไอ้สารเลวนั้นซะ! ฉันเพิ่งเห็นว่าพวกออกเมนเตอร์จะมีประโยชน์ก็ในตอนนี้แหละ ฮ่าฮ่าฮ่า! หลังจากเจ้าเด็กนั่นตายไปแล้วสัตว์อสูรสีดำตัวนั้นก็จะตกเป็นของฉันโดยชอบธรรม!
แต่ก่อนที่ฉันจะเริ่มเชียร์เขา เขาก็ล้มลงไปแล้ว
“ …”
‘อะไรกันเนี่ย? เจ้าโง่ที่ไร้ประโยชน์และมีปัญญาครึ่งๆกลางๆจัดการลื่นล้มได้อย่างไร? ฮึ…ฉันเดาว่าฉันจะต้องจัดการเจ้าเด็กนี่ด้วยตัวเอง ’
ในขณะที่ฉันเริ่มเอาไม้เท้าออกมาฉันก็สังเกตเห็นเจ้าเด็กตัวเปี๊ยกเดินมาหาฉัน
ฉันต้องกลั้นหัวเราะ
‘เขาเดินมาหาฉันจริงดิ? สงสัยเขาอยากจะตายมากสินะ?'
มาถึงตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจอะไรแล้ว 'วินเซนต์' ไม่ใช่นักเวทย์และเป็นเพียงเพื่อนสนิทของพระราชาและฉันคงได้รับโทษเบาๆ สำหรับการฆ่าไอ้เด็กสารเลวที่ไม่มีนัยสำคัญ
ไม่ว่าการลงโทษจะน่ารำคาญเพียงใดก็ตาม มันก็คุ้มค่าหากฉันได้รับสัตว์มานาตัวนี่มาครอบครอง
ในขณะที่ฉันเริ่มร่ายมนต์อย่างเงียบๆ ฉันอดไม่ได้ที่จะหงุดหงิดขณะที่เห็นเขาเดินเข้ามาหาฉัน มันเป็นคนโง่ขนาดนั้นเลยหรือที่ไม่สามารถบอกได้ว่าตัวเองกำลังจะตาย
อย่างไรก็ตามความรู้สึกไม่สบายใจเริ่มก่อตัวขึ้นที่ท้องของฉัน เด็กคนนี้ไม่มีภูมิหลังหรืออำนาจที่จะช่วยเขากลับมีความมั่นใจเช่นนี้ ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนเด็กตัวกะเปี๊ยกคนนี้กำลังมองลงมาที่ฉัน ราวกับว่าเขาเป็นคนที่อยู่เหนือกว่า
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้ความไม่สบายใจของฉันเพิ่มมากขึ้นคือการดูถูกอย่างรุนแรงเพราะฉันไม่มีสิ่งที่ฉันอยากครอบครองมาตลอดเหมือนกับเขา
‘แกทำให้ฉันอยากจะฆ่าแกไปมากกว่านี้ใช่มั้ย?’
เขามาถึงตรงหน้าฉันในขณะที่ฉันกำลังจะร่ายคาถาจบ 'ไฟเออะสพาร์ค'
ทันใดนั้นมีเสียงกระแทกดังขึ้นจากขาของฉันก่อนที่ฉันจะย่อตัวลงคุกเข่า
“ …”
'แปลกจังทำไมจู่ๆฉันถึงเสียการทรงตัว? '
ฉันมองลงไปเห็นเพียงเข่าของใครบางคนงอเข้าด้านในพร้อมกับกระดูกเส้นเอ็นที่ยังติดอยู่และยื่นออกมาจากผิวหนัง
‘นั่นมันขาของฉันนิ!’
“ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!”
“ ขาของฉัน! ขาของฉัน!! อ๊ากกกก!”
มันเจ็บ! มันเจ็บมันเจ็บมันเจ็บมันเจ็บมันเจ็บ! ฉันไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดมากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต! ทำไมคอนเจอะเรอร์ที่สูงส่งอย่างตัวฉันถึงต้องรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้?
‘ทำไมไม่มีใครช่วยฉันล่ะ?’ ในขณะที่ฉันมองไปรอบๆ อย่างตกใจเห็นได้ชัดว่าทุกคนต่างก็แข็งทื่อ พวกเขาไม่ได้ตกใจแต่จริงๆแล้วเหมือนว่ากำลังถูกแช่แข็ง
ตอนนั้นเองที่ฉันสังเกตเห็นว่าสีรอบๆตัวของฉันพลิกไปมา
'ตาของฉันขุ่นมัวจากความเจ็บปวดหรือเปล่า?'
“ พื้นที่นี้คงอยู่ได้ไม่นานดังนั้นฉันจะทำอย่างรวบรัด ฉันจะต้องขอบอกว่ามันจะดีที่สุดสำหรับเราทั้งคู่ถ้าคุณหยุดต่อแยสำหรับคำขออันสิ้นหวังนี้ซะ ฉันไม่ต้องการสร้างศัตรูกับผู้นำของราชอาณาจักรนี้ดังนั้นฉันจะให้โอกาสครั้งสุดท้ายกับคุณ”
เด็กชายกำลังพูดในลักษณะที่ทำให้ฉันลืมอายุของเขาไปอย่างสิ้นเชิง น้ำเสียงของคำพูดของเขาประกอบกับวิธีที่เขาเปล่งมันออกมามีทั้งอำนาจและศักดิ์ศรี มันทำให้เกิดความรู้สึกที่น่ากลัวอย่างที่ฉันเคยรู้สึกมาก่อน
‘มันต้องเป็นเขาแน่ๆสำหรับจิตสังหารก่อนหน้านี้ในห้อง!’
ขณะที่ฉันคิดแบบนี้ความกดดันก็ทำให้ฉันต้องทำตามอย่างกลัวๆ
เขาหันหลังให้ฉันในขณะที่เขาเดินจากไปโดยก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวก่อนที่จะหันกลับมามองฉัน
เขามองฉันด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์แววตาของเขาดูเหมือนจะแทงเข้าไปในสมองของฉันเหมือนกับเข็มร้อนๆที่จะทำให้ฉันสะดุ้งด้วยความเจ็บปวด
' ไม่…ไม่ไม่ไม่…ฉันหายใจไม่ออก! ฉันกลัว! '
ความเจ็บปวดที่ทรมานชาลงไปบ้าง ตอนนี้ฉันรู้สึกได้ถึงความรู้สึกอบอุ่นที่หว่างขาขณะที่ร่างกายของฉันยอมรับชะตากรรมแห่งความตาย
ดวงตาของเขายังคงมองมาที่ฉันด้วยความรังเกียจอย่างเห็นได้ชัดขณะที่ฉันพยายามหยุดร่างกายไม่ให้สั่น
เขามองฉันราวกับว่าฉันเป็นแค่แมลงและค่อยๆเอ่ยปาก
"เรียนรู้ที่ต่ำที่สูงเอาไว้ด้วย!"
มุมมองของพระราชาเกลย์เดอร์:
ในขณะที่ความหมายของข้อความของเขาที่มีต่อกษัตริย์ของประเทศเป็นเหมือนการยั่วยุ แต่เหตุผลและการโต้แย้งของเด็กวัยแปดขวบคนนี้ก็ทำให้ฉันหลงใหล
แม้ว่าเซบาสเตียนจะเป็นองครักษ์ผู้ภักดีที่คอยรับใช้เรามานานหลายสิบปี แต่มันก็ไม่สมควรที่ฉันจะบังคับให้เด็กคนนี่มอบสัตว์มานาของเขาให้แก่ฉัน
แต่ฉันก็ยังสัญญากับเซบาสเตียนไว้ล่วงหน้าว่าฉันจะให้เขา ฉันจะเป็นใครถ้ากลับคำพูดของฉัน
จากนั้นทุกอย่างก็ไปเปลียนทิศ
‘ราชองครักษ์มีความอดทนเพียงเท่านี้…? ตัดสินใจอย่างเร่งรีบเพียงเพราะการยั่วยุของเด็กอายุแปดขวบ? ’
ฉันไม่ได้นำเหล่าอัศวินเทมพลาร์มาด้วยเพราะคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร แต่ฉันเดาไม่ออกเลยว่าเด็กฝึกหัดเหล่านี้จะทำให้เกิดปัญหาขนาดนี้…
แม้ว่ามันจะทำให้ฉันประหลาดใจแต่ฉันก็รีบตั้งสติอย่างรวดเร็ว สิ่งที่ทำไปแล้วก็ได้ทำไปแล้ว ถ้าหากราชองครักษ์ได้ฆ่าเด็กคนนี้ประชาชนอาจสงสารเขาและครอบครัวของเขาแค่สองสามวัน แต่ท้ายที่สุดความผิดจะตกอยู่ที่พ่อแม่ของเด็กที่มาขวางทางฉัน
น่าเสียดายที่ครอบครัวของเด็กคนนี้เป็นเพื่อนกับวินเซนต์ การตัดสัมพันธ์กับเจ้าของบ้านประมูลอาจกลายเป็น…เรื่องที่ไม่ดีในอนาคต
แต่นอกเหนือจากความคาดหมายแล้วเด็กวัยแปดขวบยังได้แสดงการเคลื่อนไหวที่ไม่ได้ทำได้ง่ายๆได้อย่างไร้ที่ติแม้ว่าจะเป็นเหล่าอัศวินเทมพลาร์ก็ตาม เด็กน้อยคนนี่จึงจัดการกับทหารองครักษ์ของฉันอย่างช่ำชอง
‘แฮร์รี่เจ้าโง่ เพราะอ่อนยังหัดถึงได้ลืมเสริมสร้างร่างกายด้วยมานา?! สิ่งเดียวที่นายทำได้คือสร้างชื่อเสียให้กับเหล่าทหารองครักษ์ของเซปิน! ’
“ อ๊าาาาาาาาาาา!”
ฉันหันหน้าไปตามทิศทางของเสียงกรีดร้องโหยหวนทันที
ภรรยาของฉันกำลังจ้องมองไปที่บางสิ่งที่อยู่ข้างหลังฉันทำให้ฉันหันไปรอบๆ เพื่อดูได้ง่ายขึ้น
‘เซบาสเตียนที่สบายดีเมื่อสักครู่นี้ได้ล้มอยู่บนพื้นแล้วจับขาซ้ายของเขาแบบนั้น ขาของเขามีเศษกระดูกหลายซี่ยื่นออกมา แต่เขาแค่จ้องมองด้วยสายตาอาฆาตไปที่เด็กน้อย? '
คอนเจอะเรอร์คนนั้นคลำหาไม้เท้าของเขาที่พื้นและทันทีที่เขาจับมันเขาก็ชี้ไปที่เด็กชายขณะที่เริ่มร่ายมนตร์พึมพำ
“ พอได้แล้วเซบาสเตียน!”
ฉันคำรามใส่เขา คนโง่เขลาคนนี้ไม่รู้หรือว่าทั้งหมดนี้เกิดจากความโลภที่เขามีต่อพันธ์สัญญาของเด็กน้อยคนนี้
ฉันจับไม้เท้าของเขาและหักมันออกครึ่งหนึ่ง เซบาสเตียนมองมาที่ฉันด้วยความตกใจราวกับว่าฉันได้ทรยศเขา
ช่างน่าสมเพช ...
“ พอได้แล้ว! เรื่องนี้มันจบแล้ว”
ฉันคำรามใส่เขาอย่างดุร้ายขณะที่เราสบตากัน
‘เขาอยู่ต่อหน้าพระราชา! ไม่ว่าเขาจะเคยชินกับฉันมากแค่ไหน ฉันก็ต้องเตือนเขาว่าฉันสามารถจบชีวิตของเขาลงด้วยคำสั่งง่ายๆนิดเดียว '
ทันทีที่ฉันคิดเรืองนี้เสร็จเด็กน้อยก็เป็นลม ครอบครัวของเขาและดูเหมือนๆเพื่อนของเขารีบวิ่งเข้าหาเขาทันที ฉันถอนหายใจ
'การจัดการกับเหตุการณ์นี้จะค่อนข้างที่จะเหนื่อย'
ฉันเห็นว่าครอบครัวและเพื่อนๆ ของเด็กน้อยกำลังอดทนที่จะไม่หาเรื่องกับฉัน
‘พวกเขาฉลาดพอที่จะรู้ว่าพวกเขากำลังอยู่ต่อหน้ากษัตริย์ของพวกเขา’
เมื่อนึกถึงปัญหาที่เกิดขึ้นและสิ่งที่จะจัดการกับมันฉันหายใจเข้าลึก ๆ
“ ฉันคิดว่าเด็กคนนั้นต้องได้รับการรักษา ได้โปรดขอตัวก่อนเพื่อที่เราจะได้จัดการกับเรื่องนี้อีกครั้ง”
ฉันประกาศขณะที่นำภรรยาและลูกๆ ออกไปข้างนอกทิ้งตัวตลกที่น่าสมเพชสองคนไว้ พวกที่โง่พอที่จะเรียกตัวเองว่าราชองครักษ์
มุมมองของอาร์เธอลีย์วิน:
‘อู้ย! หัวของฉัน!'
ฉันลืมตาขึ้นอย่างสงสัยว่าฉันอยู่ที่ไหน แต่ทุกอย่างกลับพร่ามัว ในขณะที่การมองเห็นของฉันค่อยๆดีขึ้นฉันค่อยๆหันศีรษะไปทางขวาและทางซ้ายอย่างระมัดระวัง
มันเป็นห้องของฉัน
“ คยู!”
ซิลวี่ตื่นขึ้นมาแทบจะในทันทีและเริ่มเลียหน้าฉัน
‘คุณตื่นแล้ว! คุณตื่นแล้ว! '
เธอร้องเสียงหลงและกระดิกหางอย่างดุเดือด
“ อืม…? ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้ว!”
แม่ของฉันเอาหัวซุกไว้ที่แขนของเธอขณะที่เธอพิงบนเตียงของฉัน
“ หมอบอกว่าลูกอาจจะหมดสติเพราะเกิดอาการตกใจและลูกจะตื่นในไม่ช้า อย่างไรก็ตามแม่ไม่คิดว่า "ในเร็วๆนี้" คือแปดชั่วโมง "
เธอไล้นิ้วเบาๆ ผ่านผมของฉันและยิ้มอ่อนๆ
เห็นได้ชัดจากดวงตาสีแดงของเธอที่เธอร้องไห้อยู่พักหนึ่ง ปากของฉันเต็มไปด้วยรสขมแห่งความเสียใจที่ทำให้เธอเป็นกังวลอีกครั้ง
“ เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ผมสลบไป?”
ฉันพยายามที่จะลุกขึ้นนั่งโดยวางซิลวี่ที่ตื่นเต้นไว้บนตัก
“ เราทุกคนจากไปไม่นานหลังจากลูกหมดสติ ไม่มีใครอยู่ในสภาพจิตใจที่ดีดังนั้นกษัตริย์จึงขอตัวก่อน พ่อของลูกอยู่ชั้นล่างพร้อมกับตัวแทนของพระราชา พวกเขาอยู่ในห้องนั่งเล่นกำลังคุยกันว่าเกิดอะไรขึ้น”
ดวงตาของเธอสั่นเทาด้วยความกังวล
ฉันพยักหน้าตอบรับและลุกขึ้นจากเตียง ร่างกายของฉันยังคงรู้สึกหนักอึ้งจากการใช้พลังของขั้นแรกของเจตจํานงแห่งมังกรของเซเวีย ฉันเดินโซซัดโซเซไปชั้นล่างกับคุณแม่หลังจากที่เธอตรวจดูเอลลีซึ่งหลับอยู่ในห้องของเธอ
ขณะเดินลงไปชั้นล่างฉันก็ได้ยินเสียงพ่อพร้อมกับเสียงแหบแห้งของชายสูงอายุ
เมื่อเห็นฉัน เหล่าตัวแทนลุกขึ้นยืนโค้งคำนับเล็กน้อยและดูโล่งใจเล็กน้อยบนใบหน้าที่แดงของเขา พ่อของฉันหันหลังให้ฉันเขาจึงหันไปมองก็ต่อเมื่อเห็นชายชราเริ่มลุกขึ้น
"ลูกชายของพ่อ! ลูกตื่นแล้ว!”
เขาเหวี่ยงตัวขึ้นไปบนโซฟาและโอบฉันด้วยอ้อมกอดเหมือนหมี มือของเขาโอบด้านหลังศีรษะของฉัน
“ ครับพ่อผมสบายดี พวกคุณกำลังพูดถึงอะไรกัน?”
“ ตัวแทนผู้นี้มาพร้อมกับเหรียญทองสองสามเหรียญเพื่อเป็น 'สัญลักษณ์แห่งการขอโทษ' จากพระราชา " สำหรับเหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ " "
พ่อของฉันตอบพร้อมกับกัดฟันแน่น
“ ราชายังสั่งให้ผมแจ้งกับครอบครัวเลย์วินด้วยว่าองครักษ์ทั้งสองที่ทำร้ายอาเธอร์เลย์วินถูกปลดออกจากตำแหน่งขุนนางแล้ว”
ตัวแทนพระองค์กล่าวเสริมด้วยเสียงที่แหบของเขา
“ พวกนั้นเกือบจะฆ่าลูกชายของฉัน พระราชาแค่ตบข้อมือพวกเขาแล้วโบกมือลา?”
พ่อของฉันอดไม่ได้ที่จะมีแผลช้ำในใจจากความหงุดหงิด
“ พ่อไม่เป็นไรครับ! ดูสิผมไม่ได้รับบาดเจ็บ ขอเถอะยุติเรื่องนี้เพียงเท่านี้”
ฉันบีบมือพ่อของฉันเพื่อทำให้เขาดูมั่นใจ
กษัตริย์ดูเหมือนเป็นคนที่ดีพอสมควร แต่ในช่วงเวลาเช่นนี้ฉันเดาว่าลำดับความสำคัญของเขาไปอยู่ที่อื่น
ตัวแทนพระองค์เพียงแค่มองมาที่เราและเชื่อว่าสิ่งที่กษัตริย์ตัดสินใจทำนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง
ฉันถอนหายใจออกมาและนั่ง
"ฉันเหนื่อยเกินไปสำหรับเรื่องไร้สาระพวกนี้"
ฉันถามเกี่ยวกับเซบาสเตียนเผื่อว่าเขาจะพูดอะไรออกไป
“ เกิดอะไรขึ้นกับคอนเจอะเรอร์คนนั้น? คนที่เข่าแตก?”
ตัวแทนพระองค์เพียงส่ายหัวเล็กน้อย
“ เราไม่รู้ ผู้เชี่ยวชาญของเราตั้งสมมติฐานว่าเกิดจากมานาที่อัศวินที่โจมตีคุณไปแฉลบและชนเข่าของเขา”
ฉันแค่ยักไหล่นี้ ดูเหมือนว่าเรื่องต่างๆจะถูกตัดสินได้ง่ายกว่าที่ฉันคาดไว้
หลังจากตัวแทนผู้สูงอายุจากไป - ส่วนใหญ่เป็นเพราะพ่อของฉันเริ่มไม่สามารถอดทนกับทัศนคติของเขา - เขาหันกลับมาและยิ้มให้ฉัน
“ ทำได้ดีมากในการจัดการกับออกเมนเตอร์คนนั้น นี่สิสมกับเป็นลูกชายของพ่อ!”
เขายื่นกำปั้นออกไปต่อหน้าเขาซึ่งฉันก็ทุบด้วยหมัดของตัวเองทันที
“ พวกทวินฮอนอยู่ที่ไหนล่ะ? ฉันคิดว่าพวกเขาจะมาที่นี่ด้วย”
แม่ของฉันตอบฉันในขณะที่หัวเราะเบา ๆ ว่า
“ เราต้องกันพวกเขาให้ออกห่างจากเรื่องนี้มิฉะนั้นพวกเขาอาจกลายเป็นอาชญากรจริงๆก็ได้”
ฉันหัวเราะกับสิ่งนี้ แต่ฉันบอกได้ว่ามันเป็นสิ่งที่พวกเขากังวลอย่างแท้จริงจากการมองเห็นหน้าของพ่อของฉันที่ทำอะไรไม่ถูก
ตามที่แม่ของฉันบอกพวกทวินฮอนกำลังรออยู่ที่โรงแรมใกล้ๆ พ่อของฉันบอกฉันว่าพรุ่งนี้เราจะออกไปทานอาหารเช้ากันที่นั่นและจะปรีกษาเกียวกับการเป็นนักผจญภัยของฉัน ฉันพยักหน้าและกลับเข้าไปในห้องของฉัน อีกไม่ถึงสองสัปดาห์ก็จะเป็นวันเกิดของฉัน ในที่สุดฉันก็สามารถทำจุดมุ่งหมายแรกของฉันในโลกนี้ได้
ในขณะที่ฉันจมลงบนเตียงฉันจ้องไปที่ฝ่ามือของฉันและคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันใช้เจตจํานงแห่งมังกรของซิลเวีย
หลายปีที่ผ่านมาที่ฉันใช้เวลาศึกษาเจตจำนงของซิลวีก่อนที่จะหลอมรวมเข้ากับร่างกายและฝึกฝนมันเป็นเวลาสี่เดือน มันทำให้ฉันถอนหายใจด้วยความสงสัยว่าซิลเวียนั้นทรงพลังเพียงใด
ฉันทำได้แค่แตะลงไปในมหาสมุทรซึ่งเป็นพลังของซิลเวีย ซึ่งแตกต่างจากคุณปู่วิริออนที่สามารถเพิ่มความเร็วและผสมผสานเข้ากับสภาพแวดล้อมของเขาได้ นั้นการเป็นผู้ฝึกสอนแบบดั้งเดิมทำให้ฉันสามารถเข้าถึงพลังของซิลเวียได้มากขึ้นในขั้นตอนที่หนึ่ง
สิ่งที่ฉันใช้กับเซบาสเตียนคือสิ่งที่ฉันตัดสินใจตั้งชื่อว่า "การบิดเบือน" โดยพื้นฐานแล้วฉันสามารถแยกตัวเองออกจากเวลาและอวกาศได้ในช่วงเวลาสั้นๆ แม้ว่าฉันจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรรอบๆตัวได้
แต่ก็ทำให้ฉันมีเวลาประเมินสถานการณ์ของตัวเอง ในวันนี้ฉันทำเกินขีดจำกัดโดยใช้การบิดเบือนกับบุคคลอื่นเช่นกัน สิ่งนี้ช่วยทำให้พระราชาสังเกตเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น - ตอนนี้ฉันยังไม่เข้มแข็งพอที่จะต่อต้านเขา
ขีดจำกัดในปัจจุบันของฉันในการบิดเบือนก่อนที่ฉันจะได้รับผลกระทบใดๆ คือสองวินาที อย่างไรก็ตามวันนี้ฉันใช้มันกับคนอื่นและใช้เวลานานถึงห้าวินาที ฉันทำทุกอย่างเพียงเพื่อทำให้แมลงที่ชื่อเซบาสเตียนตกใจ ฉันใช้มานาจนหมดและหมดสติไปครึ่งวัน - เพียงเพื่อขู่ไอ้แมลงตัวนั้น บางทีมันอาจจะดีกว่าถ้าฉันฆ่าเขา
ไม่ฉันคิดแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว การฆ่าอย่างไร้ความหมายเพียงเพื่อความสะดวกไม่ใช่สิ่งที่ฉันควรทำในโลกนี้ ฉันต้องการที่เปลียนตัวเองใหม่ในโลกนี้
ฉันส่ายหัว ฉันยังมีเวลาอีกมากเนื่องจากฉันมีเวลาอีกมากฉันไม่จำเป็นต้องรีบร้อน
ฉันแกะห่อพัสดุที่วินเซนต์ทิ้งไว้ข้างเตียงฉันเห็นเพียงหน้ากากสีขาวที่สามารถซ่อนใบหน้าของฉันได้ทั้งหมด เป็นหน้ากากที่เรียบง่ายโดยมีตาที่เส้นคมสองข้างและโค้งขึ้น มันทำให้ฉันนึกถึงดวงตาของสุนัขจิ้งจอก ไม่มีรูที่จมูกหรือปาก เป็นเพียงเส้นสีฟ้าเส้นเดียวที่วิ่งตรงลงมาทางด้านซ้ายของหน้ากากทะลุด้านตาซ้าย
ฉันลองสวมหน้ากากซึ่งติดอยู่ที่ใบหน้าโดยไม่ต้องใช้สายรัด ฉันลองเสื้อโค้ทสีมิดไนท์บลูซึ่งมันยาวไปหน่อย หลังจากรัดเสื้อโค้ทมันก็หดลงทันทีเพื่อให้พอดีกับร่างกายของฉัน
ฉันอดที่จะรู้สึกอายไม่ได้ ฉันรู้สึกเหมือนเป็นมือสังหารหรือศาลเตี้ย
“ อ๊ะอ๊ะ ทดสอบ ทดสอบ”
น้ำเสียงของฉันทำให้ฉันประหลาดใจ มันฟังดูแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เสียงแหลมสูงที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะของฉันกลายเป็นเสียงทุ้มของชายหนุ่มแทน
“ คยู?”
ซิลวีมองมาที่ฉันอย่างสงสัยทำให้ฉันหัวเราะและถอดใจ
“ คุณไม่ตื่นเต้นเหรอ? คุณไม่อยากสู้บ้างหรือซิลวี?”
ฉันตบหัวเธอขณะที่หัวของฉันกำลังวาดภาพของการเป็นนักผจญภัย