“ ร้องไห้ตอนนี่ไม่ได้ผลหรอก! ตอนนี้เธอน่าจะเคยชินกับน้ำแล้วนะซิลวี”
“ คยู…”
ในที่สุดซิลวีก็หนีจากเงือมมือของฉันและลนลานออกจากห้องอาบน้ำ
“ ฮ่าา…”
ฉันส่ายหัวเมื่อล้างตัวเสร็จ
ฉันไม่ใส่อะไรเลยนอกจากเสื้อยืดและกางเกงแบบเรียบง่ายจากนั้นฉันมองดูห้องที่ฉันอาศัยอยู่เป็นครั้งสุดท้ายในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมาซึ่งตราตรึงใจ
ฉันสวมถุงมือและแหวนจากนั้นก็บรรจุเสื้อโค้ทและหน้ากากพร้อมกับสิ่งของจำเป็นอื่นๆ อีกสองสามอย่างลงในกระเป๋า ฉันรัดทั้งดอนบัลลาดและดาบสั้นไว้ที่เอวก่อนจะเดินออกไป
“ เชื่อใจจัสมินเมื่อสิ่งต่างๆเริ่มเลวร้าย เธออาจจะอายุน้อยที่สุด แต่ไม่ต้องสงสัยในความแข็งแกร่งและประสบการณ์ของเธอในฐานะนักผจญภัยเลย”
พ่อของฉันแนะนำในขณะที่เขาดึงฉันเข้าไปกอดเป็นครั้งสุดท้ายอย่างแน่น
“ ทำไมพี่ชายและซิลวีถึงจะไปจากที่นี่ ไม่นะ! อยู่ที่นี่นะค่ะ!"
ตอนนี้น้องสาวของฉันรู้สึกสับสนกับการตระหนักว่าฉันจะไม่อยู่บ้านไปสักพัก
เธอจับเอวของฉันไว้และไม่ยอมปล่อยขณะที่เธอใช้น้ำหนักตัวของเธอยึดฉันไว้
“ ที่รักพี่ชายของลูกจะกลับมาอีกนะโอเคไหม?”
แม่พยายามปลอบใจเธอ
"ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่! อยู่นี่นะ!”
น้องสาวของฉันสั่ง เธอปฏิเสธที่จะฟังคำแก้ตัวและเริ่มตะโกนด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา
คุกเข่าลงฉันกอดเอลลีไว้ในอ้อมแขนขณะที่ฉันตบหลังเธอ
“ พี่รู้ว่าตอนนี้น้องโตเป็นสาวแล้ว น้องจะปกป้องแม่และพ่อในขณะที่พี่จากไปได้ไหมเอลลี?”
“ อู้ววว…แง้…หนูปกป้องพวกเขาได้…”
เธอตอบด้วยเสียงอู้อี้พร้อมกับฝังหัวของเธอไว้ที่ไหล่ของฉัน
ฉันปล่อยเธอและมองไปที่ใบหน้าของน้องสาวของฉัน ฉันเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเธอ
“ ไม่เป็นไรน่าเจ้าตัวน้อย พี่ใหญ่ของหนูกำลังจะออกเดินทางไปสักหน่อย แต่พี่จะกลับมา พี่รู้สึกดีขึ้นมากที่มีน้องสาวที่เข้มแข็งเช่นนี้คอยปกป้องบ้าน”
"ใช่แล้วคะ!" เธอมองอย่างกระตือรือร้นดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่เพิ่งค้นพบ
ฉันลูบหัวของเธอและฉันก็กอดแม่และพ่อเป็นครั้งสุดท้าย
“ เราจะคิดถึงลูกนะ อย่าลืมใส่แหวนไว้ที่นิ้วของลูกละโอเคมั้ย?” แม่บีบมือฉันแน่น
“ อยู่อย่างปลอดภัยและรู้ขีดจำกัดของลูกด้วยนะอาเธอร์”
พ่อวางมือบนไหล่ของฉันและจ้องมาที่ฉันรอการตอบสนอง
รู้ขีดจำกัดของฉันฉันย้ำกับตัวเองให้พ่อพยักหน้าอย่างหนักแน่น
หลังการร่ำลากันเสร็จแล้วฉันก็เดินลงบันไดและพบกับจัสมินที่กำลังรออยู่
ฉันโบกมือลาพวกเขาเป็นครั้งสุดท้ายและแสดงท่าทางให้กับน้องสาวของฉันซึ่งกำลังโบกมือทั้งสองข้างขณะที่เธอกัดริมฝีปากเพื่อไม่ให้ร้องไห้และเป็นกำลังใจ
“ ไปกันเถอะจัสมิน” ฉันประกาศขณะสวมหน้ากากและเสื้อคลุม
เธอตอบด้วยการพยักหน้าเล็กน้อยขณะที่เราเริ่มมุ่งหน้าไปยังตัวเมืองไปยัง กิลด์ฮอลล์ของนักผจญภัย
______________________________________
กิลด์ฮอลล์ไม่ใช่สิ่งที่ฉันคาดหวังไว้ ภาพที่คิดว่าสถานที่นี้จะเต็มไปด้วยอันธพาลที่นั่งอยู่รอบโต๊ะไม้กระดกเบียร์คือสิ่งที่ฉันนึกภาพออก แต่กลับเป็นอาคารที่เต็มไปด้วยเกียรติและความหรูหรา โครงสร้างหินอ่อนตั้งตระหง่านอยู่เหนือเราเหมือนพิพิธภัณฑ์ศักดิ์สิทธิ์
เมื่อเข้าไปข้างในก็เห็นได้ชัดถึงจำนวนงานที่ได้รับการออกแบบภายในอย่างประณีต มีโต๊ะที่ทำจากโลหะที่ฉันสามารถมองเห็นนักผจญภัยคนอื่นๆ มองผ่านพวกเราได้ สถานที่ทั้งหมดมีบรรยากาศของความหรูหราที่ไม่เหมาะกับฉันหรือนักผจญภัยหน้าตาป่าเถื่อนบางคนที่นี่ แต่ฉันก็ก้าวเดินต่อไป
“ ยินดีต้อนรับ! มีให้ฉันช่วยอะไรพวกคุณสองคนค่ะ”
รอยยิ้มของพนักงานต้อนรับหญิงเปล่งประกายสีขาวไข่มุก
ก่อนที่ฉันจะมีโอกาสตอบจัสมินก็เลื่อนกระดาษแผ่นหนึ่งไปหาผู้หญิงคนนั้น
“ ฉันอยากจะสนับสนุนเขาในการสอบรับยศ”
ใบหน้าของเธอยังคงไร้ความรู้สึกขณะที่เธอพูดห้วนๆ “ ใช่! ฉันเข้าใจ” พนักงานต้อนรับตอบพยักหน้าอย่างเร่าร้อนขณะที่เธอยื่นกระดาษกลับมา
“ ได้โปรดมาทางนี้” เธอลุกขึ้นจากที่นั่งและเปิดประตูข้างๆเราจากอีกด้าน ในขณะที่เราเข้ามาฉันอดไม่ได้ที่จะสังเกตเห็นเสียงพึมพำเบาๆ รอบตัวเรา
“ เอ๋ยมีคนสอบรับยศ” ใครบางคนกระซิบ
“ เป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งและมีไอ้ตัวจิ๋วสวมหน้ากาก”
เสียงแหบของอีกคนกำลังเยาะเย้ยอย่างโจ่งแจ้ง
ฉันเก็บคำถามที่ฉันมีไว้และเพียงแค่เดินตามเสมียนไปเงียบๆ เมื่อผ่านประตูเราถูกนำผ่านแถวที่นั่งด้านหลังเคาน์เตอร์กระจกซึ่งมีพนักงานต้อนรับประจำอยู่และเข้าไปในห้องเล็กๆ
สำนักงานได้รับการตกแต่งอย่างเรียบง่ายด้วยโซฟาหนังสองตัวที่วางหันหน้าเข้าหากัน ที่ปลายสุดของห้องมีโต๊ะไม้สีเข้มหันหน้าไปทางประตู ชายร่างเพรียวนั่งอยู่ด้านหลังกองเอกสารที่วางซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบและใช้ปากกาจดอะไรบางอย่าง
เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องทำงานของเขาถูกเปิดออกชายคนนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมองเพื่อเผยให้เห็นใบหน้าที่คมและเป็นเหลี่ยม ผมสีดำที่ฉันจ้องมองเป็นทรงผมแสกกลางและยาวถึงคอของเขา เข้าใส่แว่นตาหนาและไร้ขอบของเขามีดวงตาคมคู่หนึ่งที่มองเราอย่างตั้งใจ
“ นักผจญภัยระดับ A จัสมินเฟลมส์เวิร์ธ เรียกร้องขอสิ่งนี้…”
เสียงของเสมียนดังตามมาขณะที่เธอมองฉันอย่างระมัดระวัง
“ …สุภาพบุรุษท่านนี้ต้องการเข้ารับการสอบรับยศ”
“ ใช่ฉันรู้ว่าคุณเฟลมส์เวิร์ธคือใคร คุณรอข้างนอกก่อนนะแมรี่”
ชายร่างเพรียวโบกมือให้เธอขณะที่เขาลุกขึ้นจากที่นั่ง
“คุณเฟลมส์เวิร์ธ คุณเป็นอย่างไรบ้าง? ฉันเพิ่งได้พบกับคุณพ่อของคุณเมื่อไม่นานมานี้”
จัสมินเพียงแค่พยักหน้าสั้นๆ ซึ่งแทบจะไม่คล้ายกับการโค้งขณะที่ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาเรา การแสดงออกของเธอคมชัดขึ้นตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้ แต่เมื่อเอ่ยถึงพ่อของเธอมือของจัสมินก็กำหมัดแน่น
“ ยังไงก็ดีใจที่ได้พบคุณ”
ชายคนนั้นเปลี่ยนความสนใจมาที่ฉันและยอมรับการปรากฏตัวของฉันในที่สุด
“ ผมมีชื่อว่าคาสเปี้ยนเบลดฮาร์ทและเป็นผู้ดูแลสาขานี้ ฉันคิดว่าคุณต้องมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับคุณเฟลมส์เวิร์ธ คุณมีชื่อที่ฉันจะใช้เรียกคุณไหม?”
สายตาของเขาพุ่งขึ้นและลงขณะที่เขาประเมินฉันอย่างรวดเร็ว
“ คยู!”
ซิลวีตอบแทนฉัน
ฉันขอให้ซิลวี่เปลี่ยนร่างกลับไปเป็นร่างเดิมของเธอในช่วงที่ฉันเป็นนักผจญภัยเขาที่ยื่นออกมาและหนามแหลมสีแดงของเธอสามารถมองเห็นได้
“ ผมจะขอใช้นามว่า โน้ต”
ฉันตอบอย่างห้าวๆ ชื่อนี้ไม่ได้มีความหมายมากนักและถูกสร้างขึ้นอย่างไม่ใส่ใจโดยอิงจากริ้วสีน้ำเงินที่พาดผ่านร่องตาซ้าย มันทำให้ฉันนึกถึงโน้ตครึ่งตัว
ดวงตาของคาสเปี้ยนเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ แต่เขาฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็วตอบกลับด้วยรอยยิ้มสบายๆ นอกเหนือจากนั้นการได้เห็นสัตว์มานาดูเหมือนจะไม่ทำให้เขาประหลาดใจซึ่งฉันคิดว่าเป็นเพราะสายงานของเขา
"ใช่! …มิสเตอร์โน้ตเราจะดำเนินการทันที่เพราะคุณเฟลมส์เวิร์ธอยู่ที่นี่ในฐานะผู้สนับสนุนของคุณ คุณรู้หรือไม่ว่ามันทำงานอย่างไร?”
ฉันสั่นหัวฉันให้เขาอธิบาย
“ นักผจญภัยระดับ B ขึ้นไปมีสิทธิ์ที่จะสนับสนุนนักผจญภัยคนใหม่สำหรับการสอบ การสอบนี้จะเปิดโอกาสให้คุณได้รับการจัดอันดับที่เหมาะสมทั้งนี้ขึ้นอยู่กับว่าคุณทำได้ดีเพียงใด วิธีนี้จะช่วยให้คุณสามารถหลีกเลี่ยงการต่อสู้ที่ไม่จำเป็นตั้งแต่เริ่มต้นได้ การสอบรับอันดับจะมีเพียงการสอบทางปฏิบัติเท่านั้น ตอนนี้หากตัดสินด้วยอาวุธของคุณฉันสามารถสันนิษฐานได้ว่าคุณเป็นทั้งนักสู้หรือไม่ก็ออกเมนเตอร์ใช่หรือไม่?”
เขามองอย่างแปลกประหลาดที่แท่งสีดำที่ผูกติดกับเอวของฉันใต้ดาบสั้นของฉัน
"ใช่แล้ว"
"ตกลง! โดยปกติแล้วจะมีแอปพลิเคชั่นด่วนพร้อมกับการตรวจสอบคอร์มานาของคุณก่อนการเข้าสอบ แต่เนื่องจากคุณเฟลมส์เวิร์ธเป็นคนสนับสนุนคุณฉันจะข้ามขั้นตอนนั้น”
เขาพูดต่อขณะเปิดประตูอีกบานที่ปลายสุดของสำนักงาน
“ แมรี่พาสองคนนี้ไปที่ห้องสอบด้วยนะ”
“ ค่ะ!”
พนักงานต้อนรับที่รออยู่นอกห้องเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบและพาเราไปที่ประตูหลัง
“ ได้โปรดมิสเตอร์โน้ตมิสเฟลมส์เวิร์ธ ทางนี้ค่ะ”
ฉันมองจัสมินผ่านหน้ากากของฉันในขณะที่เราเดินไปตามทางเดินยาว นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงอยากเป็นคนที่จะติดตามฉัน? ตระกูลเฟลมส์เวิร์ธถูกกล่าวถึงด้วยความเคารพในระดับที่สูงแต่ตระกูลเฟลมส์เวิร์ธจริงๆแล้วเป็นอะไรกันแน่?
ฉันถูกบังคับให้เหล่ตาในขณะที่ดวงตาของฉันพยายามปรับให้เข้ากับความสว่างที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเมื่อเราออกจากทางมืด เมื่อแสงที่ส่องสว่างลดลงฉันสามารถอธิบายรายละเอียดของห้องโถงที่เราอยู่ได้
พื้นที่ที่มีแสงสว่างจ้าคือเวทีในร่มที่ปูพื้นด้วยดินพร้อมที่นั่งในโรงละครที่ดูเหมือนบันไดสูงๆ ในขณะที่ที่นั่งส่วนใหญ่ว่างเปล่ายกเว้นผู้คนที่กระจัดกระจายไปประมาณสิบกว่าคน แต่ก็มีบรรยากาศที่ตึงเครียดขณะที่สายตาของทุกคนจดจ่อไปที่คนทั้งสองที่ตรงกลางเวที
“ โปรดตามฉันไปที่ที่นั่งของคุณ เรามีคนที่จะเข้ารับการสอบเป็นจำนวนมากในวันนี้ดังนั้นโปรดนั่งอยู่ต่อไปจนกว่าผู้ตรวจสอบจะเรียกชื่อคุณ มันจะช่วยให้กระบวนการนี้ดำเนินไปได้เร็วขึ้นมาก”
พนักงานต้อนรับโค้งคำนับให้เราอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเดินกลับไปตามแถวของที่นั่งหิน
ฉันวางซิลวี่นอนอยู่ระหว่างจัสมินกับฉัน ฉันเอนไปข้างหน้าเพื่อให้ได้มุมมองที่ดีขึ้นเพื่อดูนักสู้ทั้งสองที่กำลังจะดวลกัน จัสมินเพียงแค่เอนหลังด้วยความไม่แยแสพร้อมกับไขว่ห้าง
“ ห๊ะ!”
ชายหัวโล้นตัวใหญ่กว่าคำรามขณะเหวี่ยงหอก เห็นได้ชัดว่าเขาเสียเปรียบคู่ต่อสู้ ชายที่เขาต่อสู้มีรูปร่างธรรมดาโดยมีผมสีดำสั้นและมีรอยแผลที่ไหลลงจากแก้มของเขา แต่เขาก็หลบการแกว่งกว้างของชายหัวโล้นได้อย่างง่ายดาย
นักสู้ที่มีแผลเป็นมีสีหน้าไม่แยแสเหมือนกับจัสมิน เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับการใช้ดาบที่มีอยู่ในมือขวาของเขาในขณะที่เขายังคงสานต่อการโจมตีที่รุนแรงของคู่ต่อสู้ที่หัวล้าน
เขาหน้าแดงด้วยความหงุดหงิดและนักสู้หัวโล้นก็ร้อง
“ เอานี่ไปกิน!”
การที่เขาประกาศโจมตีครั้งต่อไปหมายความว่าเขามั่นใจหรือไม่ก็เขาเป็นแค่มือสมัครเล่น ในกรณีนี้ดูเหมือนจะเป็นอย่างหลัง
ทันใดนั้นหอกที่เขายกขึ้นสูงเหนือศีรษะก็เริ่มเปล่งแสงสีส้มสลัวขณะที่คลื่นความร้อนล้อมรอบอาวุธของเขา การแสดงออกของชายที่มีแผลเป็นเปลี่ยนไปจากความเบื่อหน่ายเป็นความประหลาดใจเล็กน้อย
“ เฮลสแมช!” ชายหัวโล้นคำรามที่เขาแทงลง เช่นเดียวกับวิธีที่คอนเจอะเรอร์ต้องร่ายเวทย์เพื่อโฟกัสเป้าหมายของพวกเขา ออกเมนเตอร์จำนวนไม่น้อยก็เลือกที่จะทำสิ่งที่คล้ายกันเช่นการเปล่งชื่อการโจมตีของพวกเขา อย่างไรก็ตามสำหรับการเคลื่อนไหวที่เรียบง่ายเช่นนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็น
แม้จากตรงนี้ฉันสามารถเห็นการถอนหายใจอย่างเยาะเย้ยของชายที่มีแผลเป็นได้ในขณะที่เขาเพียงแค่ถือดาบของเขาขึ้นเพื่อรับการโจมตี
แหลมคมของโลหะปะทะกันดังก้องไปทั่วทั้งสนามประลอง อย่างไรก็ตามการมองเห็นของหอกที่หมุนขึ้นไปในอากาศทำให้ง่ายต่อการตัดสินว่าใครเป็นผู้ชนะในการประลอง
ชายตัวใหญ่หัวโลนกำลังจ้องมองมือที่ว่างเปล่าของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาประหลาดใจที่การโจมตีด้วยท่าไม้ตายของเขาถูกแก้ได้อย่างง่ายดาย
“ ทักษะของคุณในฐานะผู้ใช้หอกนั้นไม่มีความกดดันเลยและเซ้นส์ในการต่อสู้ของคุณก็แย่ ... และนั่นก็เป็นสิ่งที่ดี คุณพึ่งพาความแข็งแกร่งทางกายภาพมากเกินไปเมื่อเทียบกับการเสริมมานาของคุณซึ่งจะทำให้การโจมตีของคุณไม่สมดุล คุณเพิ่งอายุสามสิบห้า แต่ตอนนี้คุณอยู่ที่ขั้นสีส้มเข้มเท่านั้น ปกติฉันจะกาใครสักคนที่มีความสามารถแบบคุณไปที่คราสE แต่ดูเหมือนว่าคุณจะมีความสัมพันธ์กับไฟ อย่างไรถ้าไอ้เครื่องทำความร้อนของคุณสามารถเปลียนเป็นไฟได้ละก็ฉันจะส่งคุณอยู่ในคราสD ... "
การประเมินของผู้ตรวจสอบที่มีแผลเป็นนั้นค่อนข้างสั้นและตรงประเด็น แต่ฉันไม่สามารถที่จะโต้เถียงกับเขาไปได้มากกว่านี้
"ต่อไป! ไดแอนไวท์ฮอลล์!”
ชายผู้มีแผลเรียนเสียงหลงขณะที่ผู้เข้าสอบหัวโล้นเดินกลับไปที่ที่นั่งอย่างไม่สบอารมณ์และหยิบจับหอกไปด้วย
"ค่ะ! มาแล้ว!"
ผู้หญิงที่อยู่อีกด้านหนึ่งของสนามเดินลงไปตามแถวที่นั่งจนเกือบสะดุดระหว่างทาง
เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่มีหน้าตกกระที่ดูเหมือนจะเป็นวัยรุ่น เธอมีผมสีน้ำตาลหยิกของเธอมัดไว้ข้างหลังและสวมเสื้อคลุมของคอนเจอะเรอร์ที่ดูเหมือนเสื้อคลุมอาบน้ำแฟนซี เธอคลำหาไม้กายสิทธิ์ของเธอออกจากเข็มขัดของเธอและสามารถถือมันให้อยู่ในตำแหน่งได้โดยไม่มันมันหล่น
มีเสียงหัวเราะคิกคักกระจายไปทั่วเวทีจากผู้ชมนิดหน่อยทำให้สาวน้อยไดแอนหดหู่ยิ่งขึ้นด้วยความอับอาย
“ เสียเวลาน่าให้ยัยน้้นสอบตกเถอะ”
เสียงของเด็กชายที่อยู่ทางซ้ายของฉันดึงดูดความสนใจของฉันได้ทันเวลาที่ฉันเห็นเขาส่ายหัวอย่างเยาะเย้ย
เด็กชายไม่ได้ดูแก่กว่าฉันมากนักซึ่งทำให้ฉันประหลาดใจ ฉันไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมีคนอายุน้อยที่พยายามจะเป็นนักผจญภัย ในขณะที่เขาสวมเสื้อคลุมของนักเวทย์ด้วยแต่มันอยู่คนละระดับกัน มันทำให้เสื้อคลุมของไดแอนดูเหมือนเสื้อคลุมอาบน้ำจริงๆ
ด้วยการแต่งตัวอย่างอลังการของเขาทำให้เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนจากชนชั้นสูง ด้วยผมสีบลอนด์ยาวปานกลางที่ปิดหูของเขาและถูกตัดแต่งให้ตั้งอยู่เหนือดวงตาสีเขียวหม่นของเขาจึงบอกได้ง่ายว่าเขาเป็นเด็กที่น่าดึงดูด
จากการที่เขายิ้มเยาะ มันฉาบลงบนใบหน้าของเขาและวิธีที่เขายกคางขึ้นเพียงเล็กน้อยเพื่อให้เขามองทุกอย่างข้างล่างฉันแน่ใจได้ว่าเขาคิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์สตาร์
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ดึงดูดสายตาของฉันคือไม้เท้าไม้สีขาวขัดมันที่อยู่ข้างเขา
ที่ฝังอยู่ที่ด้านบนสุดของไม้เท้าคืออัญมณีสีทับทิมขนาดใหญ่ที่ส่องประกายกับไฟในสนาม
เขาเป็นตัวอย่างที่ดีของคนที่กวนฉันผิดวิธีดังนั้นฉันจึงเลือกที่จะหันกลับมาสนใจบนเวที
ผู้คุมสอบที่มีแผลเป็นซึ่งได้ทดสอบชายหัวโล้นกำลังนั่งลงและแทนที่ด้วยผู้หญิงคนหนึ่ง บุคคลที่ฉันคิดว่าเป็นผู้คุมสอบของคอนเจอะเรอร์ เธอสวมหมวกคอนเจอะเรอร์ที่มีรูปกรวยขนาดใหญ่เพื่อให้เงาปกคลุมใบหน้าส่วนใหญ่ของเธอ
เธอเอียงหมวกกลับและฉันก็เห็นใบหน้าซีดเซียวของเธอ ดวงตาบางๆ ของเธอพุ่งไปรอบๆ ผู้ชมก่อนที่เธอที่จะส่งเสียงไอดังๆ เพื่อให้ทุกคนได้สงบ
“ อะแฮ่ม! ไดแอนไวท์ฮอลล์อายุสิบแปดปีคอนเจอะเรอร์ขั้นสีส้มทึบ มีความเชี่ยวชาญด้านน้ำเพียงอย่างเดียว เรามาเริ่มต้นเลย"
ผู้คุมสอบหญิงโยนแผ่นจดบันทึกไปทางผู้คุมสอบที่มีแผลเป็นและหยิบไม้เท้าสีเทาของเธอขึ้น
เมื่อผู้คอนเจอะเรอร์มาถึงขั้นสีส้มแล้วจะเห็นได้ชัดว่าพวกเขาถนัดอะไรเป็นพิเศษ แทนที่จะเสียเวลาไปกับความเชี่ยวชาญในองค์ประกอบทั้งสี่มันจะมีประสิทธิภาพมากกว่าที่จะมุ่งเน้นไปที่องค์ประกอบที่มีความสัมพันธ์สูงสุดเพียงอย่างเดียว ความเชี่ยวชาญด้านเดี่ยวในกรณีของเธอหมายความว่าเธอได้อาศัยคาถาน้ำเป็นหลัก ความเชี่ยวชาญแบบคู่ขึ้นไปจะมีการทดสอบที่เข้มงวดเพื่อดูว่าคุณเชี่ยวชาญในทั้งสององค์ประกอบเท่าๆกันหรือไม่
ทันใดนั้นผู้เข้าสอบก็พึมพำคาถาเสกฟองน้ำล้อมรอบเธอ
พื้นฐานของการต่อสู้ในฐานะผู้คอนเจอะเรอร์คือการกำหนดมาตรการป้องกัน พวกเขาทำเช่นนี้เนื่องจากคอนเจอะเรอร์ส่วนใหญ่ไม่มีความเชี่ยวชาญในการเสริมสร้างร่างกายด้วยมานา
อย่างไรก็ตามผู้คุมสอบของไดแอนไม่ได้ร่ายเวทย์ป้องกัน แต่เลือกที่จะรุกแทน
“ พายุทราย!”
ผู้คุมสอบที่หน้าซีดตะโกนขณะที่พายุทรายหมุนไปรอบๆ สาวที่ตกกระและฟองน้ำที่ป้องกันเธอ
ทรายกระโชกผสานกับน้ำทำให้คาถาป้องกันของไดแอนกลายเป็นโคลนลูกกลมขนาดใหญ่
"ปลดปล่อย!"
ฟองโคลนแตกตามคำสั่งของผู้เข้าสอบ เธอกระโดดไปข้างหลังพึมพำคาถาอีกครั้งในขณะที่ลูกบอลน้ำที่กดดันเริ่มก่อตัวขึ้นที่ปลายไม้กายสิทธิ์
[อควาแคนนอน]
น้ำทรงกลมพุ่งออกมาด้วยความเร็วที่เห็นได้ชัดไปยังผู้คุมสอบที่หน้าซีด
แทนที่จะป้องกันคาถาผู้คุมสอบหลบกระแสน้ำอย่างกระปรี้กระเปร่า เมื่อนึกย้อนกลับไปฉันได้ตระหนักว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้ดูการดวลกันระหว่างคอนเจอะเรอร์คนสอง
การต่อสู้เช่นนี้จะเป็นวิธีที่ดีในการศึกษาความแตกต่างของรูปแบบการต่อสู้ระหว่างผู้ร่ายเวทย์ระยะไกลและนักเวทย์ระยะประชิด
“ ระเบิด!”
วัยรุ้นสาวตกกระกรีดร้องขณะที่เธอเหวี่ยงไม้กายสิทธิ์ลง ลูกบอลน้ำควบแน่นและระเบิดขณะที่ลอยผ่านผู้คุมสอบทำให้สนามเต็มไปด้วยฝุ่นละออง
เด็กหนุ่มผู้สูงศักดิ์ที่ล้อเลียนหญิงสาวก่อนหน้านี้กำลังส่ายหัวด้วยความรังเกียจ
“ เธอไม่เลวเลยนะ”
จัสมินพึมพำข้างๆฉัน
เมฆฝุ่นขนาดเล็กที่ปกคลุมผู้คุมสอบเริ่มมองเห็นได้ชัดเจนขึ้นเพื่อเผยให้เห็นว่าเธอไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว
ทันใดนั้นผู้คุมสอบก็โผล่ขึ้นมาจากพื้นด้านหลังไดแอนและเอาไม้แท้าของเธอกระแทกไปที่ศีรษะของผู้เข้าสอบเบาๆ
“ เอิ๊ก!”
ไดแอนกระโดดไปข้างหน้าด้วยความประหลาดใจ
“ ฉันต้องบอกว่าการควบคุมเวทย์มนต์ของคุณค่อนข้างดีนะมิสไวท์ฮอลล์ คุณมั่นใจในเวทย์สุดท้ายของคุณมากเกินไปจนไม่ได้เตรียมมาตรการป้องกันใดๆ แต่โดยรวมแล้วประสิทธิภาพในการควบคุมมานาและความเร็วในการร่ายนั้นดี คราส C !”
ไดแอนถอนหายใจอย่างโล่งอก การเป็นนักผจญภัยระดับ C ในวัยของเธอเป็นความสำเร็จที่เธอภาคภูมิใจ
"ต่อไป! อาไลจาห์ไนท์!” ผู้คุมสอบประกาศ
“ ตรงนี่ครับ…”
ห่างออกไปสองสามแถวทางขวาของฉันเด็กชายที่ดูอ่อนกว่าคอนเจอะเรอร์ผมบลอนด์จอมอวดดี เขาลุกขึ้นเขาดูเหมือนจะเข้าหาได้ง่ายด้วยผมสั้นสีดำสนิทที่ลงมาปิดครึ่งหนึ่งของหน้าผาก เขาแสดงออกอย่างจริงจังภายใต้กรอบแว่นที่ทำให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าอายุจริง
เด็กชายสวมเสื้อแขนยาวสีเบจและกางเกงขายาวสีดำเรียบง่ายและไม่มีอาวุธติดตัว ฉันคาดหวังไว้ครึ่งหนึ่งว่าเขาจะเป็นออกเมนเตอร์ แต่ความจริงที่ว่าผู้คุมสอบไม่ได้ประกาศหมายความว่ามันเป็นอย่างอื่น
ทันใดนั้นเสมียนที่กำลังจดโน้ตอยู่ข้างๆก็วิ่งมาหาผู้คุมสอบและกระซิบอะไรบางอย่างที่หูของเธอ
ดวงตาเรียวบางของผู้คุมสอบหน้าซีดเบิกกว้างขึ้นก่อนที่เธอจะสงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว
“ อาไลจาห์ไนท์อายุสิบขวบ ฉันเพิ่งได้รับแจ้งเกี่ยวกับสถานะพิเศษของคุณ ณ ตอนนี้คุณเป็นนักผจญภัยระดับ B”
คราส B ในวัยของเขาและเขาไม่จำเป็นต้องได้รับการทดสอบ?
ฉันเห็นหน้าตาของทุกคนที่ไม่เชื่อสิ่งนี้ แม้แต่ใบหน้าของผู้คุมสอบเองก็ยังประหลาดใจขณะที่เขาโน้มคอเพื่อมองดูเด็กคนนั้นได้ดีขึ้น
เด็กชายผู้เคร่งขรึมทำเพียงโค้งคำนับเล็กน้อยและนั่งลงโดยไม่พูดอะไร
"ต่อไป! ลูคัสไวค์ส!” ผู้ตรวจสอบกล่าวต่อ
“ ฮึ่ม! เดาว่าถึงตาฉันแล้ว!” เด็กหนุ่มผมบลอนด์กระโดดขึ้นจากท่านั่งและเดินลงไปที่เวทีอย่างสบายๆ ไปหาเจ้าหน้าที่
ผู้คุมสอบมองลงไปที่บันทึกของเธอ แต่คราวนี้น้ำเสียงของเธอฟังดูประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด “ ลูคัสไวค์ส อายุ 11 ปีคอนเจอะเรอร์ที่…. อยู่ขั้นสีส้มอ่อน! ความเชี่ยวชาญเดียวคือไฟ”
อะไร? เขาอยู่ที่ขั้นสีส้มอ่อนแล้ว? มันเป็นไปได้อย่างไร?
ลูคัสเอนตัวพิงไม้เท้าโดยไม่แม้แต่จะก้มหัว
“ เรามาเริ่มกัน”
ผู้คุมสอบกล่าวและไม่พอใจเล็กน้อยที่ว่าเด็กชายคนนี่ไม่ให้ความเคารพ
จากสัญญาณของเธอลูคัสกระโดดถอยหลังทันทีขณะที่เขาสวดมนต์คาถา
“ ลุกขึ้นผู้พิทักษ์ของฉัน!”
[ผู้พิทักษ์เปลวไฟ]
เสาไฟปะทุต่อหน้าเขาจางหายไปเผยให้เห็นรูปร่างคลายๆมนุษย์สูงสองเมตรที่ทำจากเปลวไฟ
“ ดูเหมือนว่าวันนี้เรามีคนที่มีความสามารถพิเศษอยู่ไม่น้อย ตามที่คาดไว้ของคนจากตระกูลไวค์ส”
ผู้คุมสอบออกเมนเตอร์ขผิวปากและรู้สึกไม่ค่อยจะดี
ผู้พิทักษ์เปลวเพลิงพุ่งเข้าหาผู้คุมสอบทิ้งรอยไหม้ที่ระอุไว้ในเส้นทางขณะที่ลูคัสเริ่มร่ายมนตร์อีกครั้ง
เขามีทักษะเพียงพอใจความหยิ่งผยองของเขา
เห็นได้ชัดว่าผู้คุมสอบหญิงรู้สึกประทับใจเล็กน้อย แต่เธอตอบสนองอย่างชำนาญด้วยการขยับไม้เท้าสีเทาของเธอและคำสองสามคำเพื่อจุดประกายคาถาของเธอ
[สุสานดิน]
ดินร่วมตัวกันเป็นสามเหลี่ยม มันพุ่งขึ้นจากพื้นและกักผู้คุมไฟไว้ในปิรามิดของหิน
มันเป็นสวนรับที่ดี ผู้พิทักษ์เปลวไฟจะหายไปเองตามธรรมชาติเมื่อออกซิเจนในสุสานหมดลง
อย่างไรก็ตามลูคัสส่งเสียงตอบรับในขณะที่เขาสวดมนต์จบ
“ สายเกินไปคุณผู้คุม”
[เอ็มเบอร์วิสป์]
หินทับทิมที่ฝังอยู่บนไม้เท้าของเขาเปล่งประกายสีส้มพร่างพราวในขณะที่ประกายไฟพุ่งขึ้นไปในอากาศ ประกายไฟที่ดูเหมือนจะไม่เป็นอันตรายระเบิดออกมาเหมือนดอกไม้ไฟโดยแยกออกเป็นแท่งไฟขนาดเล็กที่ลอยอยู่หลายสิบเส้น เส้นไฟยังคงลอยอยู่รอบๆ เวทีโดยล้อมรอบทั้งคู่
“ เด็กคนนั้นเก่ง”
จัสมินชมเชยเป็นสัญญาณที่หาได้ยาก
ตอนนี้ใบหน้าของผู้คุมสอบเปลี่ยนไปอย่างจริงจัง
ฉันสับสนเล็กน้อยเกี่ยวกับจุดประสงค์ของไฟที่ลอยอยู่ แต่คำถามของฉันก็ได้รับคำตอบในไม่ช้า
“ อิคซพัลเชิน!” (ขับไล่ หรือ ไปซะ)
ลูคัสยกไม้เท้าขึ้นเหนือหัวขณะที่เขาเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ
ทันใดนั้นเส้นไฟหลายสิบเส้นก็เปล่งแสงสีแดงสดก่อนจะยิงลำแสงใส่ผู้คุมสอบ
ผู้คุมสอบเล็งไม้เท้าลงไปที่พื้นด้านล่างขณะที่เธอสวดมนต์ต่อไปอย่างสงบ พื้นผิวรอบตัวเธอเปล่งประกายสีเหลืองสดใสขณะที่เศษดินหลายชิ้นเริ่มโผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน
[สนามหิน]
หินเรืองแสงก่อตัวเพื่อปิดกั้นแสงเลเซอร์ มันไม่ได้ปิดกั้นเลเซอร์เพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่ยังเปลี่ยนเส้นทางไปยังลูคัส
"ปลดปล่อย!"
ลูคัสหน้าซีดขณะที่เขาตะโกนอย่างหมดหวัง วิสป์ในอากาศหายไป แต่เปลวไฟที่ถูกยิงออกไปแล้วยังคงมุ่งตรงมาที่เขา
เขาชี้ไม้เท้าขนาดใหญ่ของเขาไปที่เส้นทางเปลวไฟหลายสายที่พุ่งเข้าหาเขาอย่างรวดเร็วและเขาปล่อยคาถาอื่นออกมา
[ไฟหมุ่น]
พายุไซโคลนไฟขนาดใหญ่พอที่จะล้อมรอบตัวเขาที่สร้างขึ้นจากพื้นดิน เส้นทางของเปลวไฟติดอยู่ในกระแสวนของพายุทอร์นาโดเพลิงรวมเข้าด้วยกัน
“ แทง” ผู้คุมสอบสั่งการและเคลื่อนไหวอย่างลื่นไหล เศษหินที่เปลี่ยนเส้นทางของเปลวไฟสั่นคลอนก่อนที่พวกมันจะพุ่งไปข้างหน้าที่พายุทอร์นาโดเปลวไฟที่ลูคัสซ่อนตัวอยู่ภายใน เศษหินขนาดใหญ่ที่ถูกยิงทะลุพายุทอร์นาโดเพลิงและทำลายมันหายไป เศษชิ้นส่วนหินนั้นหยุดลงตรงหน้าลูคัสที่มีความโกรธและตัวสั่น เขากำลังปกป้องตัวเองด้วยไม้เท้าที่ถืออยู่ตรงหน้าเขา
"แกกล้าดียังไง! คนที่ขาดความเหมาะสมอย่างไร้เหตุผลสำหรับการคุมสอบนี้ควรได้รับการบันทึกและจัดการตามนั้น!”
ลูคัสร้องไห้ออกมาด้วยดวงตาที่ไร้ความปรานี ผิวที่เคยเป็นสีครีมของเขามีสีอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อมีชั้นเหงื่อปกคลุมร่างกายของเขา
“ ใจเย็น ๆ นะมิสเตอร์ไวค์ส ฉันเก่งพอที่ที่จะป้องกันตัวเองไม่ให้เด็กน้อยที่หยิ่งผยองจัดการได้”
ผู้คุมสอบให้ความมั่นใจอย่างสงบและปล่อยให้ลูคัสพูดด่าผู้หญิงคนนั้นอย่างเงียบๆ
“ การควบคุมและความคิดสร้างสรรค์ของคุณในการผสมผสานคาถาของคุณยอดเยี่ยมมาก ตราบใดที่คุณระมัดระวังและรู้ขีดจำกัด คุณจะมีอนาคตที่ดีรออยู่ข้างหน้าคุณ ฉันคิดว่ามันปลอดภัยที่จะบอกว่าคุณสามารถถูกจัดให้อยู่ในระดับ B ได้ คุณเห็นด้วยไหมจอร์จ?”
เธอหันไปหาผู้คุมสอบออกเมนเตอร์
เขายักไหล่อย่างเรียบง่ายเพื่อแสดงว่าเขาเห็นด้วยกับมัน
ไม่ว่าการกระทำที่ไม่ถูกต้องเรื่องใดก็ตามที่ลูคัสกล่าวหาผู้คุมสอบ ดูเหมือนว่ามันจะหายไปในอากาศเบาบางขณะที่ลูคัสสวมรอยยิ้มอย่างพอใจในผลลัพธ์สุดท้าย
“ ว้าว!”
“ สัตว์ประหลาดตัวน้อยอีกตัว!”
“ ให้ตายเถอะฉันอยากกลับบ้าน!”
“ ฝูงชนในวันนี้มันเกิดอะไรขึ้น?”
มีคนในผู้ชมไม่กี่คนร้องและบ่นด้วยความอิจฉาในขณะที่ผู้ชมคนอื่นๆ ที่ได้ทำการสอบแล้วก็บ่นอย่างตื่นเต้นท่ามกลางเพื่อนๆ ของพวกเขา
“ พวกลิงอย่างแกคาดหวังอะไร? พวกแกคิดว่าฉันอยู่ในระดับเดียวกับพวกแกหรือ?”
ลูคัสเหน็บแนมดังๆ ขณะที่เขาปัดฝุ่นออกจากเสื้อคลุม
เขาเดินกลับไปที่ที่นั่งต่อหน้าผู้คุมสอบซึ่งไม่เหนื่อยแม้แต่น้อย และสลับเปลี่ยนกับผู้คุมการฝึกที่ชื่อจอร์จ
ชายผู้มีแผลเป็นลุกขึ้นยืดตัวเหมือนแมวขี้เกียจ ผู้คุมสอบคนอื่นๆ พูดขึ้นอย่างเป็นกันเองขณะที่เขาเดินผ่านเธอไปเขาจ้องที่บันทึกของเขา
“ ผู้เข้าสอบครั้งต่อไปโปรดลงมาด้วย! กรุณาลงมาได้แล้ว!” เขาร้องโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง จัสมินวางมือบนไหล่ของฉัน
"โชคดีนะ" ฉันพยักหน้าตอบอย่างหนักแน่นแล้วเดินไปตามขั้นบันไดโดยปล่อยให้ซิลวี่ที่เป็นห่วงอยู่ในความดูแลของจัสมิน
“ ดูเหมือนว่าคุณจะได้รับการทดสอบภายใต้เงื่อนไขพิเศษเนื่องจากไม่มีข้อมูลใดๆ ที่เขียนเกี่ยวกับคุณเลย โอเค! มาดูกันว่าคุณมีดีอะไร”
จอร์จมองฉันด้วยสายตาสงสัยพยายามมองผ่านขอบตาของหน้ากากเพื่อดูว่าฉันเป็นใคร
ผู้ตรวจสอบปลดดาบของเขาอย่างราบรื่นเช่นเดียวกับฉัน
"เริ่มได้!" เขาประกาศในขณะที่พุ่งเข้าหาฉัน แรงผลักดันมุ่งตรงไปที่หัวของฉันซึ่งมีจุดประสงค์เพื่อทำให้ฉันตกใจ
แทนที่จะหลบหลังหรือก้มหลบฉันเผชิญหน้ากับปลายดาบที่เข้ามาและก้าวไปข้างหน้าโดยเสริมมานาไปที่ขาของฉัน ฉันเอียงหัวของฉันให้หลบใบมีดแบนที่เล็มผ่านหน้ากากของฉันอย่างไม่เป็นอันตราย ฉันชักดาบออกมาอย่างรวดเร็ว
ดวงตาอันเฉียบคมของจอร์จเบิกกว้างขึ้นจากการเคาน์เตอร์ของฉัน ในขณะที่เขาถอยกลับอย่างหมดหวังเพื่อหวังว่าจะหลบวงสวิงของฉันได้ทันเวลา
แต่ปลายดาบของฉันก็จ่อไปที่ลำคอของชายคนนั้นแล้ว ผู้คุมสอบหยุดทันทีกลัวว่าการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันและใบมีดของฉันอาจฝังเข้าไปในคอของเขาแม้จะไม่มีการเสริมมานา
“ พอได้แล้ว” เสียงขัดจังหวะ
“ ถอยไปจอร์จ ฉันจะเป็นคนทดสอบผู้เข้าสอบคนนี้เอง” เมื่อหันศีรษะไปฉันก็เห็นชายร่างบางชื่อคาสเปี้ยนเดินมาหาเราจากทางเดินที่จัสมินและฉันเข้ามา
“ ท่านครับ? คุณจะคุมสอบผู้เข้าร่วมคนนี้เป็นการส่วนตัวหรือ?” จอร์จถอยห่างจากใบมีดของฉันมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่มีเลือดไหลลงมาที่คอของเขาเล็กน้อย
“ ผมขอโทษถ้าสิ่งนี้ฟังดูน่าเกรงใจ แต่ไม่จำเป็นที่จะต้องมีระดับ AA ในการลดระดับตัวเองลงเพื่อทดสอบผู้เข้าสอบ ผมคนเดียวก็เกินพอที่จะประเมินผู้สมัครคนนี้แล้ว!” เขาพูดต่อโดยใช้มือเช็ดเลือดออกอย่างรวดเร็ว
สายตาของคาสเปี้ยนลดลงไปที่คอของจอร์จทำให้ผู้ตรวจสอบเงียบ ชายคนนั้นไม่ว่าสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นความผิดพลาดง่ายๆในส่วนของเขาก็รู้สึกงุนงงอย่างเห็นได้ชัดว่าหัวหน้าสาขาคนนี้จะเป็นคนทดสอบฉัน
คงเป็นเรื่องโกหกที่จะบอกว่าฉันก็ไม่แปลกใจเช่นกัน คนที่จัดว่าเป็นนักผจญภัยระดับ AA นั้นมีระดับความแข็งแกร่งที่สูงกว่ามากเมื่อเทียบกับคลาส A
เมื่อระดับเพิ่มขึ้นการกระโดดในแต่ละครั้งนั้นเพิ่มความยากขึ้นมาก ซึ่งหมายความว่าเมื่อเทียบกับคราส D และ คราส C แล้วการกระโดดจากคลาส A ไปยังระดับ AA นั้นไม่เทียบกันไม่ได้ การเป็นนักผจญภัยระดับ AA แสดงว่าคุณจะต้องมีความแข็งแกร่งเทียบเท่านักผจญภัยระดับ A สิบคนและนั่นเป็นเพียงตัวเลขการประมาณคร่าวๆ
เขาควรจะมีความแข็งแกร่งอีกระดับเมื่อเทียบกับมนุษย์คนอื่นๆ ฉันอยากรู้อยากเห็นว่าแกนมานาของเขาอยู่ในขั้นไหน แต่ไม่มีทางที่ฉันจะรู้ได้โดยที่เขาไม่รู้ตัว
“ สปอนเซอร์ของเขามีความผูกพันกับฉันมากดังนั้นฉันจึงรู้สึกว่าฉันจำเป็นต้องทดสอบเขาเป็นการส่วนตัว” เขาหัวเราะเบาๆ ขณะที่มือขวาของเขาเอื้อมไปหาดาบบางๆ ที่เอวของเขา
เขาโบกมือให้จอร์จ จากนั้นเราสองคนก็ยืนอยู่ตรงกลางสนามประลอง "เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า"