ตอนที่ 50 ตาเฒ่าจอมตะกละ
ทางจากเมืองหยู่เยว่ไปที่ภูเขาอ้ายหลัวราบเรียบไม่คดเคี้ยวมากนัก ตราบใดที่แข็งแกร่งมากพอก็ขึ้นไปบนภูเขาอ้ายหลัวได้อย่างปลอดภัย แต่ตอนนี้เย่ฮุ่ยเหนื่อยแทบตายแล้ว ช่วยบอกเขาได้ไหมว่าทำไมต้องเดินผ่านป่าทึบและถนนขรุขระนี่ด้วย? ตอนนี้เขาคิดว่าลู่จิ่วเชวียดูน่ากลัวมากเพราะว่าความแข็งแกร่งทางกายภาพของลู่จิ่วเชวียแข็งแกร่งเกินไป
พวกเขาออกเดินทางมาตอนเที่ยง ตอนนี้ตะวันกำลังตกดิน พวกเขาไม่รู้ตัวเลยว่าได้ออกเดินทางมาสามชั่วโมงแล้ว นางยังเดินได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ตอนนี้เขาหายใจติดๆขัดๆจนถามอะไรกับนางแทบจะไม่ออก ลู่จิ่วเชวียนางเป็นผู้หญิงจริงเหรอ?
ไม่รู้ว่าลู่จิ่วเชวียได้ยินเสียงหัวใจของเขาที่เต้นดังจนจะหลุดออกมานี้หรือเปล่า นางหันมามองเย่ฮุ่ย เย่ฮุ่ยสบตานางก็รู้สึกขนลุก "ข้า..." ลู่จิ่วเชวียยิ้มกว้าง นางขว้างเข็มเงินออกไปข้างหูของเย่ฮุ่ยเร็วเสมือนสายฟ้า "บูม"
"ฟ่อๆๆ" นั่นมันเสียงงูหรอกเหรอ?
เย่ฮุ่ยหันไปมองงูที่สีของมันคล้ายสีของดิน ตัวมันติดอยู่บนต้นไม้ มันมีขนาดเล็กเพียงแค่เจ็ดนิ้วสิ่งที่ปักมันกับต้นไม้ไม่ใช่มีดอย่างที่เขาคิด แต่เป็นเข็มเงินที่บางเหมือนเส้นผม งูตัวนั้นอยู่ห่างจากเขาเพียงแค่ก้าวเดียว หัวสามเหลี่ยมของงูกำลังจ้องมองตรงมาที่เขา เมื่อเห็นอย่างนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีซีดเพราะรู้ดีว่างูตัวนี้มีพิษมากเขาอาจจะตกอยู่ในอันตรายได้ทุกเมื่อเช่นกัน
หากไม่ได้ลู่จิ่วเชวียช่วยเขาอาจจะตายด้วยงูพิษตัวนี้แล้วก็เป็นได้ "ขอบคุณ....ขอบคุณเจ้ามากๆ"น้ำเสียงของเขาสั่นเทาออกมา เพราะเขายังเสียวสันหลังตัวเองที่อาจจะถูกฉกไม่หายอยู่
ลู่จิ่วเชวียขยับปาก นางดึงเอาเข็มเงินออกแล้วหรี่ตาของนาง "เจ้าพกมีดมาด้วยรึไม่?"
"อืม?" เย่ฮุ่ยรีบเอามีดที่อยู่ในถุงมิติมอบให้นาง "ข้าเอาให้"
ลู่จิ่วเชวียไม่พูดอะไรอีก นางใช้มีดจัดการคว้านท้องกรีดปากไปจนถึงปลายหาง
เพื่อถลกหนังงูออกมา
"เจ้า...ลู่จิ่วเชวียจำกำลังจะทำอะไรกับงูตัวนี้?"
ลูจิ่วเชวียไม่ได้เงยหน้าขึ้นตอบแต่อย่างใด นางยังตงขว้านท้องของงูต่อไปก่อนที่จะตอบมาว่า "กิน"
"ของแบบนี้จะกินได้อย่างงั้นเหรอ?"
"ได้สิ มันอร่อยด้วย" ลู่จิ่วเชวียตอบ เมื่อเย่ฮุ่ยได้ยินแบบนั้นก็เข่าแทบทรุด
พระพุทธองค์ต้องการให้เขากินเนื้องูก่อนออกเดินทางใช่หรือไม่? พระพุทธองค์กำลังทดสอบข้าน้อยใช่ไหม?
"เจ้าวางใจเถอะ ข้ามั่นใจว่าพวกเราต้องเข้านิกายได้แน่นอน เจ้าพักให้เต็มที่ก่อนจะออกเดินทางในครั้งต่อไป คนอื่นรีบเดินไปโดนที่ไม่รู้อะไร ข้าหาทางลัดจากถนนถึงหนึ่งในสี่ย่นเวลาพวกเราได้แล้ว"
ดวงตาเย่ฮุ่ยมองไปรอบๆ "เจ้ารู้ได้ไงว่าทางลัดนี้ย่นระยะทางถึงหนึ่งในสี่"
"ดู"
"ดูตอนไหนกัน?"
"ใช่ดูตอนที่ขึ้นไปบนหอคอยไงละ"
นางปีนขึ้นไปบนหอคอยไม่นานก็จดจำเส้นทางได้ นางรู้ถึงขนาดว่ามีทางลัดทางไหนด้วย? แบบนี้ไม่ใช่ว่าพวกเขาเดินออกมานอกเส้นทางไม่ใช่เหรอ?