ตอนที่ 17 หากข้ายังอยู่ที่นี่ท่านจะไม่ล้มเหลว
-------------------------
เจ้าคนมากตัณหานี่มาจากไหน? เขากล้าที่จะประพฤติตนเช่นนี้ในตำหนักในได้อย่างไร? ผู้หญิงที่แต่งกายวาบหวิวอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ดีนัก เธอแปลกใจในสายตาของคนแปลกหน้าที่มองมายังเธอ นี่เป็นเป้าหมายที่ดีในการระบายความขุ่นเคืองของเธอ นับตั้งแต่ได้มีแต่เรื่องลามกในหัวของเขาและเขายังอำพรางความจริงด้วยคำพูดของเขา
เจี้ยงเฉินขมวดคิ้วและหันไปถามเซี่ยติง ท่านรู้จักผู้หญิงบ้าคนนี้หรือ?
มันเหมือนมีคนยัดไข่ห่านเข้าไปในปากของ เซี่ยติง เมื่อเขาได้ยินเจี้ยงเฉินกล่าว ปากเขาอ้ากว้างเท่าไข่ห่าน เขาเปิดปากของเขาพยายามที่จะพูดแต่เขาก็ไม่สามารถตั้งสติได้ในเหตุการณ์เช่นนี้
เจ้าคนมากตัณหา เจ้าเรียกใครว่าเป็นผู้หญิงบ้า?
จะเป็นใครถ้าไม่ใช่ท่าน? เจี้ยงเฉินได้ถูกกระตุ้นโทสะอีกครั้งเมื่อเขาได้ถูกเรียกว่า คนมากตัณหา ข้าจำได้อย่างแม่นยำว่าครั้งสุดท้าย ข้าบอกว่าให้องค์หญิงหยุดการฝึกซ้อม!
ข้าขอถามใครเป็นคนตัดสินเลือก คนโง่เง่านี่มาอยู่ข้างกายองค์หญิง?
ถ้าข้าต้องมาตอบคำถามโง่เง่าเช่นนี้ตลอดเวลา แล้วข้าจะให้ท่านหาผู้เชี่ยวชาญด้านการวินิจฉัยมาเพื่ออะไร!
และท่าน! ผู้หญิงโง่เง่า! อย่าเอาดาบไปใกล้องค์หญิง ตลอดเพียงแค่เจ้าต้องการจะทำมัน มันจะทำให้หัวใจของเธอเต้นไม่คงที่ และทำให้พลังชีวิตเธอลดลงเร็วยิ่งขึ้น แล้วเจ้ายังมีหน้ามาถามว่าเหตุใดเธออยู่ในสภาพอ่อนแอเช่นนี้?
และที่โง่ที่สุดในบรรดาทั้งหมดที่ข้าจะกล่าว คือการที่เจ้าใช้ 'ดาบไม้เมฆาลึกลับ' ที่มีพลังแห่งหยิน กับองค์หญิงที่ครอบครองร่างกายหยิน มันจะไปเป็นตัวกระตุ้นพลังหยินในร่างกายของเธอ เป็นเจ้าที่ทำเรื่องโง่เง่านี้ทั้งหมดในพระราชวัง?
นางกำลังควบคุมอารมณ์ของนางเมื่อนางถูกต่อว่าโดยเจี้ยงเฉิน นางแปลกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าเขารู้คุณสมบัติของดาบไม้เมฆาลึกลับ
สำหรับ องค์หญิงตงฟางจื่อยั่ว เธอพูดพร้อมกับความประหม่า เธอดึงแขนเจี้ยงเฉิน พี่เจี้ยงเฉิน ป้าโกวหยู่ เพิ่งจะกลับมาในวันนี้จากการผจญภัยภายนอก เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอาการของจื่อยั่วเพราะฉะนั้นโปรดยกโทษให้เธอ
เดี๋ยว! ผู้หญิงที่ชื่อว่าโกวหยู่ในที่สุดเธอก็ตั้งสติของเธอได้ จื่อยั่ว เดี๋ยวค่อยมาอธิบายกับป้าในคราวหลัง แต่ใครต้องการให้เด็กเหลือขอนี่มาให้อภัยข้ากัน? ข้าผิดอะไร? แล้วเด็กเหลือขอนี่คือใคร? ทำไมมันถึงเข้าออกตำหนักในได้?
ถึงขนาดนี้แล้วท่านยังคงไม่ยอมรับว่าท่านเป็นคนโง่เง่า? ทำไมท่านคิดว่าข้าจะเข้ามาไม่ได้?
เจ้าเด็กเหลือขอ หากเจ้าว่าข้าว่าโง่อีกครั้งหนึ่ง ข้าจะลงโทษเจ้าอย่างหนักจนเจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป!
เหอะ นี่คิดจะขู่ข้า? อย่างท่านน่ะหรือ? เก็บมันไว้เสียเถอะ เจี้ยงเฉินกล่าวอย่างดูถูก
ขันทีเซี่ยติง อยากขอเวลาสักครู่เพื่อหลีกหนีออกห่างจากที่นี่ เขาค้นพบว่าเรื่องนี้เขาไม่สามารถควบคุมมันได้ เขาไม่อยากที่จะอยู่ท่ามกลางการวิวาทนี้
เขาเป็นผู้ที่นำเจี้ยงเฉินมาที่นี่ มันอยู่นอกเหนือการคาดการณ์ของเขา ตอนนี้มันวุ่นวายไปหมดแล้ว
จื่อยั่วผู้น่าสงสารต้องการที่จะดับไฟทั้งสองด้าน
เจี้ยงเฉินจับมือเธอ ไปกันเถอะจื่อยั่ว พาข้าไปห้องของเจ้า
คำพูดเหล่านี้โกวหยู่ได้ยินอย่างชัดเจน เธอแกว่งดาบไม้ของเธอและกล่าวอย่างตักเตือน เจ้าคนมากตัณหา! เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าฟันเจ้า?
นี่เจ้าผู้หญิงโง่เง่า เจ้าเพิ่งทำให้การรักษาผิดพลาดไปเมื่อเช้านี้ ข้ามาเพื่อวินิจฉัยอาการองค์หญิงจื่อยั่วด้วยคุณธรรมของข้า แต่เจ้ากลับมาสร้างปัญหา ไม่ใช่เพียงครั้งเดียวแต่หลายครั้ง เจ้าเชื่อไหมล่ะว่า......
ข้าต้องเชื่ออะไร ? จิวยู่ หัวเราะอย่างเย็นชา
ลืมมันไปเสียเถอะ ผู้ชายที่ดีย่อมไม่ต่อสู้กับผู้หญิง องค์หญิงจื่อยั่ว ,นางเป็นอาจารย์ฝึกเต๋าของท่านหรือ? ไล่นางออกให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ ไม่อย่างนั้นท่านคงไม่มีชีวิตอยู่ถึงตอนอายุ 16
ใบหน้าของโกวหยู่ปกคลุมไปด้วยความมืดมนในทันที เธอกดเสียงต่ำและพูดออกมาเสียงดัง เจ้าเด็กเหลือขอ!, หากเจ้ากล้าพูดแบบนั้นอีกครั้งล่ะก็!!
ด้วยสายตาและการแสดงออกเช่นนั้น จื่อยั่วรู้ในทันทีว่าป้าของเธอโกรธอย่างแท้จริง เธอรีบร้อนกล่าวว่า เอาล่ะท่านป้า พี่เฉิน ท่านทั้งสองหยุดทะเลาะกันก่อน ท่านป้า พี่เจี้ยงเฉินนั้น ท่านพ่อได้แต่งตั้งให้เขาเป็นแพทย์ส่วนตัวของข้า ท่านไม่ควรดูถูกพี่เจี้ยงเฉิน เขาเป็นคนที่น่าทึ่ง เขาเป็นคนบอกว่าข้าไม่ได้ป่วย แต่ว่าเป็นเพราะข้าเกิดมาด้วยร่างกายหยินทำให้ไม่สามารถฝึกปรือได้ การฝึกปรือจะทำลายพลังชีวิตของข้าได้และข้าจะสิ้นชีวิตลงในที่สุด
แพทย์ผู้เชี่ยวชาญ?เจ้าเด็กเหลือขอนี่? ใบหน้าของโกวหยู่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลง
ท่านป้า, เขาชื่อว่า 'เจี้ยงเฉินไม่ใช่ 'เจ้าเด็กเหลือขอ' จื่อยั่วกล่าวอย่างสดใส พี่เจี้ยงเฉิน นี่คือท่านป้าของข้าและเป็นพี่สาวของพ่อและแม่ข้า และท่านป้านางก็ไม่ได้โง่หรือบ้า โปรดอย่าว่านางเช่นนั้น
ป้า? นี่มันเหนือกาคาดหมายของเขา เขาคิดว่าผู้หญิงเช่นนางจะเป็นอาจารย์สอนการต่อสู้เสียอีก
แต่เธอยังคงต้องรับการสั่งสอน และเธอควรจะต้องรับมากยิ่งขึ้นด้วยซ้ำหากเธอเป็นป้าของจื่อยั่ว ป้า? มีป้าที่ใดในโลกที่รักษาหลานสาวของตัวเองเช่นนี้ด้วย? ท่านรู้หรือไม่ว่าสิ่งที่ท่านทำมันจะทำให้จื่อยั่วต้องตายเร็วขึ้น? แค่เพราะท่านเป็นองค์หญิงมันไม่ได้หมายความว่า ท่านจะมีสิทธิจะทำอะไรก็ได้"
โทสะและจิตสังหารเต็มเปี่ยมอยู่ในดวงตาของ องค์หญิงโกวหยู่ มือที่สวยงามละเอียดละออของเธอได้จับไปที่ดาบโดยไม่รู้ตัว
เมื่อสายตาของพวกเขาประสานกัน.ดวงตาของเจี้ยงเฉินนั้นสงบและบริสุทธิ์ เหมือนเขาไม่ได้รับรู้ถึงเจตนาฆ่าที่ปรากฏออกมาจาก องค์หญิงโกวหยู่แม้แต่น้อย
เจ้าเด็กเหลือขอ ข้าไม่สนใจว่าเจ้าเป็นใคร เจ้าเรียกข้าว่าโง่ห้าครั้ง และเรียกข้าว่าบ้าหนึ่งครั้ง โปรดจำไว้สตรีไม่เคยลืมความแค้น
เจี้ยงเฉินงั้นรึ? ขุนนางน้อยงั้นรึ? ริ้มฝีปากของโกวหยุ่เหยียดยิ้มอย่างประหลาด เมื่อนึกถึงความลับของเธอ
เจี้ยงเฉินยักไหล่ ข้ากลัวทุกอย่าง นอกจากการคุกคามของหญิงสาวเพียงผู้หนึ่ง เอาล่ะในขณะที่ข้ารักษาองค์หญิงจื่อยั่ว ท่านไม่ได้รับการต้อนรับที่นี่
ข้าไม่ได้รับการต้อนรับ? จากใคร? โกวหยู่ยิ่งไม่พอใจมากขึ้น นี่คือบ้านของข้า ใช่หรือไม่?
อะไรกัน? นี่ท่านกำลังจะบอกข้าว่า ท่านยังไม่ได้แต่งออกไป? ขอล่ะ ท่านอายุเท่าไหร่แล้ว หลานสาวของท่านเองก็เข้าสู่วัยที่ออกเรือนได้แล้ว และท่านยังมีกำลังใจที่จะเรียกที่นี่ว่าบ้านอีกหรือ? ท่านเกลียดการแต่งงาน? หรือท่านจะสนุกกับการเป็นหญิงที่ขึ้นคาน?
ถ้าหากมันไม่เกี่ยวกับการรักษาของจื่อยั่ว โกวหยู่คงจะสังหารเจี้ยงเฉินแล้วเอาศพของเขาไปเลี้ยงสุนัข !
เธอจ้องมองอย่างดุร้าย การแสดงออกของเธอบอกได้ดีว่าเธอกำลังรู้สึกเช่นไรในตอนนี้
ได้! เจ้าเด็กเหลือขอ ขอแสดงความยินดี เจ้าได้รับการจดจำจากองค์หญิงคนนี้ ข้าจะกลับมาอีกครั้งในภายหลัง ถ้าข้ารู้ว่าการวินิจฉัยจื่อยั่วของเจ้า เป็นเรื่องโกหกล่ะก็ ข้าจะให้เจ้าได้พบพานกับการตายที่น่าสยดสยองที่สุด
เจี้ยงเฉินเย้ยหยัน จะไปแล้วรึ อย่าลืมจัดการปัญหาที่ท่านสร้างไว้ด้วย แม้ว่าท่านจะไม่ได้ตั้งใจให้ผู้คนแตกตื่น แต่ก็ยังเป็นท่านที่ทำให้เรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่
พี่ชายเจี้ยงเฉิน อย่าไปพูดถึงเรื่องนั้นเลย ท่านป้าเป็นคนดีย่อมมีความเข้าใจผิดระหว่างพวกท่านในวันนี้
รอยยิ้มทรงเสน่ห์เบิกบานบนใบหน้าของจื่อยั่ว รอยยิ้มนี้ช่วยบรรเทาอารมณ์ของเจี้ยงเฉินให้ผ่อนลง เขาโกรธจริง ๆ โดยหญิงมากปัญหาผู้หนึ่ง เขาไม่ได้ใส่ใจในท่าทางงี่เง่าของเธอ แต่เขาสติแตกเพราะเธอเอาแต่พูดว่า มักมากในกามตัณหา ในทุก ๆ ครั้งที่เธอเปิดปากพูด
ข้าเจี้ยงเฉิน กลับถูกสตรีโง่เง่าผู้หนึ่งปั่นหัว เฮ้อ!
ด้วยการนำทางของจื่อยั่ว ภายใน 1 เค่อ พวกเขาก็ได้มาถึงสถานที่พักของเธอ
ท่านพี่เจี้ยงเฉิน ท่านคิดว่าอย่างไร? ที่พักของข้าสวยดีใช่ไหม?
เจี้ยงเฉินคลี่ยิ้มเล็กน้อย มันสวย แต่มันไม่เหมาะสมอย่างยิ่งสำหรับเจ้าที่จะอาศัยอยู่ที่นี่ ไม่ว่าจะเป็นสภาพแวดล้อมหรือการออกแบบสิ่งเหล่านี้ล้วนผลักดันให้เจ้าไปสู่ความตาย
จื่อยั่วตื่นตระหนกอย่างมาก ท่านพี่เจี้ยงเฉิน ทำไมล่ะ?
ตำหนักในเป็นสถานที่ที่มีพลังหยินแข็งแกร่ง การออกแบบที่เงียบสงบเหล่านี้ทำให้สถานที่นี้มีพลังหยินอย่างมาก และทำให้การฝึกพลังหยางเป็นเรื่องยากยิ่ง หากเจ้าไม่ได้อยู่ที่นี่และไม่ได้รับการฝึกฝนพลังเต๋า อายุขัยของเจ้าย่อมเท่ากับคนธรรมดา มันเป็นเรื่องน่าเสียดายที่เจ้าเกิดในราชวงศ์
ท่านพี่เจี้ยงเฉินข้ากลัว ท่านจะบอกว่าข้าคงไม่อาจมีอายุได้ถึง 16 ปี ?
ถ้าเจ้าไม่ได้พบข้าก็คงจะไม่เกินภายในปีนี้
เจี้ยงเฉินอดไม่ได้ที่จะเศร้าใจ สภาพแวดล้อมที่นี่เป็นจุดรวมของพลังหยินธรรมชาติ มันคงจะเป็นเรื่องน่าขันหากผู้ที่มีร่างกายหยินจะมีอาการที่ดีขึ้นได้
เขาไม่ได้สนใจในความกังวลของ ตงฟางจื่อยั่ว มากนักเขาได้ปีนขึ้นไปดูบนกำแพงของตำหนักใน
หลังจากดูเสร็จแล้วเขากลับไปอยู่ข้าง ตงฟางจื่อยั่ว ถ้าข้าจะรื้อตำหนักนี้แล้วออกแบบมันใหม่เจ้าว่าบิดาเจ้าจะเห็นด้วยหรือไม่?
พี่เจี้ยงเฉินนั่น... ท่านกำลังล้อเล่นใช่ไหม? มีสามพันคนที่อาศัยอยู่ในตำหนักใน มันไม่ได้เป็นตำหนักของจื่อยั่วเพียงคนเดียว
ดังนั้นมันจึงเป็นไปไม่ได้?
ไม่ไม่ จื่อยั่วโบกมืออันละเอียดอ่อนของเธอ จื่อยั่วไม่ต้องการทำให้มันมีผลกระทบกับคนอื่นในตำหนักในเพียงเพื่อตัวเอง
เธอเป็นเด็กหญิงที่น่าสงสารและควรค่าแก่การนับถือ เธอได้เผชิญหน้ากับความตาย แต่เธอก็ยังคิดถึงผู้อื่น มากกว่าชีวิตของเธอ
งั้นเจ้าก็ย้ายออกไปจะดีกว่า หากอยู่ที่นี่ต่อไป มันก็จะยิ่งเป็นผลร้ายกับร่างกายเจ้า
"ตามธรรมเนียมปฏิบัติแล้ว จื่อยั่วซึ่งเป็นองค์หญิง จะไม่สามารถออกจากพระราชวังได้ก่อนการแต่งงานของข้า เสียงของ จื่อยั่วเบาเหมือนยุง เหมือนเด็กที่ทำผิด เธอก้มหน้ามองพื้นเพราะเธอไม่กล้าที่จะสบตาเจี้ยงเฉิน ราวกับว่าทั้งหมดคือความผิดของเธอ
ธรรมเนียมพวกนั้นจะสำคัญกว่าชีวิตเจ้าหรืออย่างไร? เจี้ยงเฉินกล่าวอย่างอับจนปัญญา
พี่เจี้ยงเฉินท่านมีวิธีการอื่นอีกหรือไม่? ธรรมเนียมปฏิบัตินั้นมีความสำคัญ แต่จื่อยั่วก็ไม่อยากทำให้คนอื่น ๆ ต้องลำบาก...
ใคร? ใครกล้ากล่าวว่าลำบาก? เจ้าบอกมา ท่านลุงผู้นี้จะไปจัดการมัน เจี้ยงเฉินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูโอ่อ่า
อุ๊บ... จื่อยั่ว ตลกในท่าทางของเจี้ยงเฉิน
พี่ชายเจี้ยงเฉินท่านตลกจริง ๆ มันไม่เบื่อเลยที่ได้อยู่กับท่าน
หญิงสาวเอามือของนางไปกอดแขนเขาไว้และกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ข้ารู้ว่าพี่ชายเฉินของข้าย่อมมีความคิดที่ดีกว่า..
กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของหญิงสาว ได้ลอยเข้าสู่โสตประสาทของเจี้ยงเฉิน ส่วนลึกในใจของเขาคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดีจริง ๆ วัยหนุ่มสาวเนี่ย
เขาหัวเราะ ข้ามีความคิดที่ดีกว่า แต่เจ้าไม่สามารถฝึกปรือได้อีก เจ้าว่าผู้หญิงโง่เง่า เขาเป็นป้าของเจ้าใช่หรือไม่?
ฮิฮิ ท่านว่าท่านป้าข้าอีกแล้ว จื่อยั่วกระพริบตาคู่งามของเธอ พี่เจี้ยงเฉิน ถ้าข้าบอกความลับของท่านป้า ท่านจะไม่สามารถดูถูกท่านป้าข้าได้อีกต่อไป
ทำไมจะไม่ได้? นางเป็นเหมือนคนงี่เง่าคนหนึ่ง การบรรยายความงี่เง่าของนางจะช่วยทำให้นางเรียนรู้และฉลาดขึ้น ความตั้งใจจริงของข้านั้นเป็นสิ่งที่ดีและใจดีอย่างยิ่ง"
อิอิ แต่ท่านป้าของฉันเป็นองค์หญิง และเธอยังเป็นหนึ่งในกรรมการหลักในการทดสอบมังกรซ่อน ท่านไม่ได้เข้าร่วมการทดสอบนี้หรือ?
ว่าอย่างไรนะ? เจี้ยงเฉินสะดุดใจทันทีที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ทำไมเจ้าไม่บอกข้าก่อนหน้านี้?
เพราะท่านทั้งสองไม่ให้โอกาสข้าพูดเลย ตงฟางจื่่อยั่ว รู้สึกเสียใจเล็กน้อย
เจี้ยงเฉินหดหู่มากทีเดียว เขามีความบาดหมางกับ ดูหรูไห่แต่นั่นก็ยังเป็นกรรมการรอง แต่ตอนนี้องค์หญิง โกวหยู่เป็นถึงกรรมการหลักในการทดสอบมังกรซ่อน
เจี้ยงเฉินได้รู้ว่า เขาจะต้องเจอกับอุปสรรคในการทดสอบแน่นอน ผู้จัดงานหลักและมือขวาของเธอล้วนเกลียดเขา มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะมีหนทางเรียบง่ายสำหรับเขาในงาน ทดสอบมังกรซ่อน