เมื่อฉันก้าวเข้าสู่ประตูเทเลพอร์ตความรู้สึกคลื่นไส้ที่คุ้นเคยก็เข้ามากระทบฉัน ฉันไม่เคยคุ้นเคยกับประตูเทเลพอร์ตแม้ว่าจะผ่านไปกี่ครั้งก็ตาม ความรู้สึกที่ถูกดูดเข้าไปในพื้นที่ที่ฉันควบคุมไม่ได้นั้นไม่ว่ากี่ครั้งก็ไม่ทำให้เคยชิน
ฉันบิดวงแหวนมิติอย่างกระวนกระวายใจที่ห้อยอยู่บนนิ้วหัวแม่โป้งของฉันในขณะที่ภาพที่พร่ามัวถูกบีบอัดเข้ามา ฉันอดไม่ได้ที่จะปวดหัวเพียงแค่คิดว่าฉันจะต้องระวังแค่ไหนเมื่อโรงเรียนเปิดเทอม
ฉันซื้อแหวนแล้วดังนั้นดาบของฉันจะไม่อยู่ในมุมมองของสายตา ในขณะที่ฉันไม่เคยใช้ดาบสีนกเป็ดน้ำในฐานะนักผจญภัยเลย แต่ฉันก็มีมันรัดตัวฉันในรูปแบบที่เก็บมันไว้เฉยๆตลอดเวลา ฉันยังเห็นลูคัสมองมันสองสามครั้งด้วยความอยากรู้อยากเห็นขณะที่เราอยู่ในดันเจี้ยนใต้ดินด้วยกัน ถ้าเขาเห็นฉันถือมันอีกครั้ง มันจะเป็นเรื่องคอขาดสำหรับฉัน
เมื่อมาถึงอีกด้านหนึ่งของประตูในไซรัสฉันสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่
ฉันมาถึงบ้านแล้ว
นั่งรถม้ากลับบ้านฉันได้ผ่านสภาบันที่ฉันกำลังจะเข้าเรียน สถานที่ตั้งนั้นใหญ่โตมากและเพียงแค่มองจากภายนอกใครๆ ก็สามารถบอกได้ว่าราชอาณาจักรได้ทุ่มเวลาและทรัพยากรไปมากเพียงใด ดูเหมือนเป็นโลกที่แยกออกจากกันภายในเมืองเพราะโครงสร้างและภูมิทัศน์ต่างๆ เปลี่ยนไปตลอดขณะที่ฉันขี่ไปตามถนนเรียบ
“ เรามาถึงคฤหาสน์เฮลสเตอาแล้วครับ”
คนขับรถลงและเปิดประตูให้ฉันโดยกระดกหมวกของเขาขณะที่ฉันก้าวลงไปอย่างนุ่มนวล โดยระวังไม่ให้กระตุ้นความผูกพันที่หลับใหลของฉันขณะที่ฉันยื่นเหรียญทองแดงให้กับคนขับ มองดูมันสักพักและฉันก็เดินขึ้นไปที่บันไดที่ฉันคุ้นเคยกับมันมามาก
ฉันประคองซิลวี่ด้วยแขนข้างเดียวอย่างอ่อนโยน ฉันอุ้มท้องของเธอเพื่อให้แน่ใจว่าเธอกำลังนอนหลับอยู่ นับตั้งแต่การแปลงร่างของเธอเธอก็หลับไปอย่างรวดเร็วทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจ หลังจากตรวจสอบดูอีกครั้งฉันรู้ว่าเธอก็แค่อยากจะนอนหลับให้เต็มที่
ฉันไม่ได้ขึ้นบันไดด้วยซ้ำเมื่อประตูบานคู่ขนาดใหญ่เปิดออกพร้อมเสียงดัง ตรงกลางทางเข้า มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ยืนเอามือวางบนสะโพกเหมือนคุณแม่จอมดุ
บนใบหน้าของเธอมีการแสดงออกที่ฉันไม่สามารถอธิบายได้ เธอดูเหมือนจะหน้าบึ้ง แต่ความตื่นเต้นและความสุขก็ไหลออกมาทางด้านหน้าที่เห็นได้ชัดของเธอ
ด้วยการแสดงออกที่ครึ่งหน้าบึ้งบวกกับครึ่งดีใจเธอกระโดดลงบันไดอย่างสง่างามและขย่มฉันด้วยกระหม่อม
ฉันรีบยกแขนขึ้นเพื่อให้ซิลวีพ้นจากอันตราย แต่ฉันไม่สามารถช่วยตัวเองได้เพราะลมพ่นออกจากปากฉันอย่างรวดเร็ว
ครู่หนึ่งเราทั้งคู่เงียบขณะที่ฉันลูบผมของเอลลีเบาๆ ขณะที่ใบหน้าของเธอยังคงฝังอยู่ที่หน้าอกของฉัน
“ ดีใจที่ได้กลับมานะ”
เธอพึมพำ
“ อะไรนะ?”
ฉันพยายามจะงัดน้องสาวของฉันออก แต่แขนของเธอบีบรอบเอวฉันแรงขึ้นโดยไม่ยอมปล่อย
เอลลีเงยหน้าขึ้นมองด้วยดวงตาสีแดงที่เต็มไปด้วยน้ำตาขณะที่เธอเกาะติดฉันเหมือนหมีโคอาล่าน้อย
“ หนูบอกว่ายินดีต้อนรับกลับมาค่ะพี่ชาย”
“ ขอบคุณนะเอลลี ดีที่ได้กลับมา”
ฉันตอบด้วยรอยยิ้ม
“ แล้วเธอจะปล่อยพี่ไปได้ยัง?”
“ นั่นขึ้นอยู่กับ”
- ดวงตารูปอัลมอนด์ของเธอหรี่ลง -
” พี่จะจากไปอีกครั้งไหม”
ฉันส่ายหัว
"ไม่พี่ไม่ได้ไปไหนละ"
“ ถ้าอย่างนั้นหนูก็จะปล่อย”
เมื่อปล่อยฉันจากความเข้าใจของเธอเธอเช็ดน้ำตาด้วยแขนเสื้ออย่างรวดเร็ว เธอมองมาที่ฉันอีกครั้งคราวนี้ด้วยสีหน้าที่มีชีวิตชีวามากขึ้น
“ เข้ามาข้างในกันเถอะ!”
เธอลนลานกลับขึ้นบันไดโบกมือให้ฉันทำตาม ในขณะที่ฉันตามหลังเธอฉันก็อดไม่ได้ที่จะจำได้ว่าเธอเติบโตขึ้นมากแค่ไหนเมื่อฉันได้พบเธอในครั้งแรกหลังจากกลับมาจากอาณาจักรเอลฟ์
ตอนนี้เอลลีน่าจะอายุประมาณแปดขวบ วันเกิดของเธออยู่ห่างไปไม่กี่เดือนก่อนวันเกิดของฉันจึงมีช่วงหนึ่งที่เธออายุน้อยกว่าฉันเพียงสามปีแทนที่จะสี่ปี
สำหรับคนส่วนใหญ่นั่นคงไม่สำคัญ แต่ด้วยเหตุผลแปลกๆ เอลลีไม่เคยพลาดที่จะพูดถึงมันหลังจากวันเกิดของเธอว่าเราห่างกันเพียงสามปี
เมื่อความคิดของฉันเปลี่ยนไปและนึกถึงอายุและวุฒิภาวะของเธอที่เธอจะมีในอนาคต ความตระหนักก็ทำให้ฉันเหมือนถูกฟ้าผ่า น้องสาวของฉันมีดวงตาที่เหมือนลูกสุนัขของเธอซึ่งส่องแสงเป็นประกายสีทรายอ่อนและจมูกเล็ก ๆ ที่กระปรี้กระเปร่าซึ่งมีรูปร่างมากขึ้นเมื่อเธอสูญเสียไขมันของทารกและกำลังเบ่งบานเป็นหญิงสาวที่น่ารัก
นั่นหมายความว่าในอีกไม่กี่ปีหากไม่ช้ากว่านั้นเด็กผู้ชายก็จะเริ่มสนใจในตัวเธอ
และเมื่อพวกเขาเริ่มสนใจในตัวเธอพวกเขาก็เริ่มเคลื่อนไหว
โดยเริ่มจากสิ่งเล็กๆ น้อยๆ เช่นการแบ่งปันอาหารกลางวันในช่วงเวลาว่างที่โรงเรียน จากนั้นจะส่งต่อไปสู่การจับมือกัน
จากนั้นหลังจากพวกมันรู้สึกว่าเคยชินกันแล้วไอ้หน้าด้านอาจจะพยายามแอบจิกแก้มน้องสาวของฉัน!
หลังจากปัดแก้มมัน ...
ไม่นะ
ดวงตาของฉันเบิกกว้างด้วยความสยดสยองขณะที่จิตใจของฉันแล่นผ่านชิวิตช่วงวัยรุ่นของเอลลีในอนาคตไปสู่ความเป็นผู้หญิงเต็มตัว ฉันอดไม่ได้ที่จะนึกภาพว่าน้องสาวที่น่าสงสารของฉันจะถูกเด็กผู้ชายที่เต็มไปด้วยฮอร์โมนเพศชายจู่โจมด้วยความไม่อาจต้านรั้งของพวกเขา
ฉันส่ายหัวพยายามที่จะขับไล่ความคิดที่เป็นมะเร็งและสาบานกับตัวเองว่าฉันยินดีที่จะที่ทรมานเท่าที่จำเป็นสำหรับพวกผู้ชายทุกคนที่คิดไม่ดีหรือแม้กระทั่งคิดเรื่องสกปรกในจิตใจอันเสื่อมทรามของพวกเขา - ใครก็ตามที่กล้าที่จะแต๊ะอั๋งน้องสาวของฉัน .
“ อาเธอร์!”
เสียงของแม่ทำให้ฉันกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง เธอกับพ่อของฉันวิ่งไปข้างหน้าทั้งคู่ด้วยสีหน้าโล่งใจและสนุกสนาน
พ่อของฉันซึ่งร่างกายของฉันดูเหมือนจะมีกล้ามเนื้อมากขึ้นแม้จะอายุมากก็ตามทำให้ฉันยิ้มกว้าง
“ ลูกพ่อ!”
เขาดีใจ
“ ยังตัวเล็กเหมือนเดิมเลย!”
“ เคราของพ่อยาวขึ้นนะ หรือว่าพ่อพยายามจะจับคู่ริ้วรอยบนใบหน้าของพ่อ?”
ฉันยิ้มเยาะโอบแขนรอบคอพ่อ
“ เฮ้! นั่นคือสามีของแม่นะที่ลูกกำลังพูดถึง!”
แม่ของฉันว่าฉันนิดหน่อยเมื่อพ่อของฉันพยายามบังเธอเอาไว้
“ มานี่สิ”
แม่โอบแขนรอบตัวฉันด้วยอ้อมกอดที่อบอุ่น ขณะที่เธอปล่อยออ้อมกอดฉันบอกได้ด้วยดวงตาสีแดงของเธอว่าเธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้น้ำตาของเธอไหลออกมา
“ ขอโทษที่ทำให้แม่กังวล”
ฉันพูดเมื่อเห็นความเจ็บปวดในดวงตาของเธอ
เธอเงยหน้าขึ้นมองและเช็ดน้ำตาที่หลงเหลือจากการสะอื้นอย่างรวดเร็วก่อนจะยิ้มให้ฉัน
“ ลูกนี่เหมือนกับพ่อไม่มีผิดเลยรู้ไหม? มักจะสร้างปัญหาให้แม่เป็นห่วงอยู่เสมอ เมื่อแหวนเปิดใช้งานแม่ก็…”
เธอหยุดพูดขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม ถึงกระนั้นรอยยิ้มของเธอก็ไม่เคยหายไปในขณะที่เธอบ่น เธอมองมาที่ฉันด้วยความรักและเป็นห่วง
พ่อโอบแขนรอบไหล่แม่ดึงเธอเข้ามาใกล้
“ แม่ของลูกนอนไม่หลับเป็นเวลาหลายวันหลังจากที่แหวนถูกเปิดใช้งาน เราทั้งคู่รู้ดีว่าลูกจะไม่ตายง่ายๆอย่างนั้นหรอก แต่มันก็ไม่สามารถหยุดพวกเราจากความกังวลได้”
“ ผมขอโทษที่ทำให้พ่อกับแม่กังวล”
ฉันพูดซ้ำขณะที่หัวใจของฉันหล่นลงไปที่ตาตุ่มของฉัน
“ โชคดีที่สถานะของนักดาบสวมหน้ากากหรือโน้ตได้รับการอัปเดตที่กิลด์ฮอลล์โดยบอกว่าลูกและพรรคพวกได้มาถึงสาขาใกล้ๆกับบีสเกลด”
พ่อของฉันพูดต่อพลางขยุ้มผมด้วยมือข้างที่ว่าง
เอลลีซึ่งซ่อนตัวอยู่หลังคุณพ่อด้วยเหตุผลบางอย่างแอบมองจากด้านหลังเขา
“ ดูเหมือนว่าผมจะไม่ทำอะไรนอกจากสร้างความกังวลสำหรับครอบครัวซะแล้ว”
ฉันพูดด้วยรอยยิ้มเบี้ยวก่อนจะมองไปที่น้องสาวของฉัน
“ พี่ขอโทษนะเอลลีที่จากไปนานมากและทำให้แม่และพ่อร้องไห้”
“ หนูยกโทษให้ก็ได้”
เอลลีสูดลมหายใจและซ่อนตัวอยู่หลังพ่อของเราอีกครั้ง
“ มันเป็นเรื่องที่พ่อกับแม่ต้องกังวลเกี่ยวกับลูกๆอยู่แล้ว ”
แม่ปลอบใจ
“ แม้ว่าลูกดูเหมือนจะเติมเต็มกับการต่อรองของลูกได้ดีไปหน่อย”
แม่ของฉันมองไปที่น้องสาวของฉัน หันมาหาฉันและกระซิบเสียงดังพอที่จะให้ทุกคนได้ยินว่า
“ และไม่ต้องห่วงน้องสาวของลูก เธอรอลูกอยู่ข้างหน้าต่างทั้งวันตั้งแต่อาไลจาห์เพื่อนของลูกมาพร้อมกับจัสมิน”
"แม่!"
เอลลีอ้าปากค้าง
“ นั่นควรจะเป็นความลับนะ!”
น้องสาวของฉันกอดแม่ของฉันอย่างหนักทำให้เธอยอมแพ้ขณะที่เราทุกคนหัวเราะ
“ ฉันคิดเอาไว้ไม่มีผิด”
อาไลจาห์เดินเข้ามาจากด้านบนของบันไดที่นำไปสู่ชั้นสอง เพื่อนใหม่ของฉันกำลังรอให้การรวมตัวของครอบครัวเล็กๆ ของเราจบลงพร้อมกับวินเซนต์ และทาบิธา
“ นายใช้เวลานานกว่าที่จะมาที่นี่ นายไปทัวร์แถวๆนี้ ก่อนที่จะมาที่นี่หรือ?”
อาไลจาห์พูดติดตลกขณะกระโดดลงบันได
“ พอเลยสำหรับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของนาย”
ฉันโต้กลับพลางยิ้มให้เขา
“ จัสมินอยู่ที่ไหนล่ะ?”
“ เธอกลับไปแล้วพร้อมกับทวินฮอน”
เขาตอบถอดแว่นแล้วเช็ดด้วยปลายเสื้อ
เมื่อมองไปที่ชายหนุ่มที่สวมแว่นสายตามันก็เป็นเรื่องยากสำหรับฉันที่จะจำได้ว่าเขาไม่ค่อยแสดงออกและเย็นชาแค่ไหนเมื่อฉันเห็นเขาในครั้งแรกตอนอยู่ในสนามสอบ
“ อาเธอร์เลย์วิน! อัจฉริยะน้อยที่ยิ่งใหญ่กลับมาแล้ว!”
วินเซนต์โอบหลังของฉันล็อคแขนของเขารอบตัวฉันด้วยกอดแบบหมีอย่างแน่น
“ เราดีใจที่คุณกลับมาปลอดภัยนะอาเธอร์”
ทาบิธาตามหลังเขาดึงฉันเข้าไปกอดเช่นกัน
“ ขอบคุณครับ”
ฉันยิ้มแล้วก้มหน้า
“ สำหรับทุกสิ่งฉันหมายถึง ดูแลครอบครัวของผมและยังให้เราอยู่ที่.. -”
“ อ่า”
วินเซนต์หยุดชะงักพร้อมกับชูนิ้วขึ้น
“ คุณจะทำให้ชายชราคนนี้เสียใจถ้าคุณทำตัวเป็นทางการเกินไป มาตอนนี้ฉันคิดว่าในที่สุดคุณน่าจะชินกับพวกเราแล้ว!”
“ เขาพูดถูกแล้วนะ”
ทาบิธาเข้าร่วม
" ได้โปรดอาเธอร์ครอบครัวของคุณเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวของเรา ไม่ต้องพิธีการมากนัก แค่คิดว่าเราเป็นป้าและลุงของคุณก็แล้วกันนะ”
“ ครับ ”
ฉันยิ้มและหยุดตัวเองไม่ให้ขอโทษอีกครั้ง
จากคำพูดของเธอฉันตระหนักว่ามีคนหนึ่งที่ไม่อยู่ในบ้านของตระกูลเฮลสเตอา แต่ก่อนที่ฉันจะได้ถามวินเซนต์ก็จับจ้องของฉันและหัวเราะเบา ๆ
“ ถ้าคุณกำลังมองหาลิเลียละก็เธอไม่อยู่ที่นี่”
วินเซนต์มีรอยยิ้มที่ชั่วร้ายบนใบหน้าของเขาในขณะที่ทาบิธากลอกตามาที่เขา
“ ลิเลียได้รับการเข้าเรียนในสถาบันไซรัส เธอเริ่มเข้าเรียนเมื่อฤดูใบไม้ร่วงปีที่แล้วหลังจากที่เธออายุได้สิบสองปี”
ทาบิธาตอบฉัน
“ ว้าว”
ฉันยิ้ม
“ เธอกลายเป็นนักเวทย์แล้ว! ผมดีใจด้วยนะ!"
ทาบิธาพยักหน้าให้
"ใช่ เธออยากอยู่ที่นี่จริงๆเมื่อคุณกลับมาเพื่อบอกด้วยตัวเธอเอง แต่น่าเสียดายที่ภาคเรียนฤดูใบไม้ผลิเริ่มต้นขึ้นเธอจึงติดอยู่ในหอพักจนกว่าจะปิดเทอม”
“ แต่ทั้งหมดนี้ต้องขอบอาเธอร์นะ! ไม่เคยคิดมาก่อนว่านักเวทย์จะถือกำเนิดในบ้านเฮลสเตอา! มานี้ให้หมดเลยทุกคน เราไม่จำเป็นต้องยืนอยู่ตรงนี้เมื่อเรามีโซฟาที่ดีเยี่ยมในห้องนั่งเล่น!”
หลังจากถูกต้อนเข้าไปในห้องถัดไปเราก็เริ่มคุยกันถึงช่วงเวลาของฉันในฐานะนักผจญภัย
มีรายละเอียดบางอย่างที่ฉันเก็บเอาไว้เพื่อครอบครัวของฉัน - ฉันสะกิดสายตากับอาไลจาห์เมื่อฉันข้ามส่วนที่ลูคัสทรยศเรา - แต่นอกเหนือจากนั้นฉันต้องเล่าให้ดีที่สุดเท่าที่ความสามารถของฉันจะทำได้
น้องสาวของฉันซึ่งนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาตรงข้ามกับฉันโดยมีซิลวี่นอนหนุนตักเธอเบิกตากว้างตลอดเวลาขณะที่ฉันนึกถึงประสบการณ์ในดันเจี้ยนใต้ดินกับอาไลจาห์ ดวงตาของเธอเป็นประกายไปกับนิทานแฟนตาซี แต่ไม่ใช่แค่เธอเท่านั้นที่รู้สึกทึ่งกับเรื่องราว
ผู้ชมแทบไม่เชื่อเมื่ออาไลจาห์เล่าเรื่องให้ฉันฟังและบอกพวกเขาว่าฉันเอาชนะผู้พิทักษ์เอ็ลเดอร์วูดส์ ได้อย่างไร พวกเขาปฏิเสธที่จะเชื่อเราจนกระทั่งในที่สุดฉันก็ดึงแกนสัตว์ร้ายออกมา ตอนนั้นเองที่พวกเขาถูกบังคับให้กลืนความสงสัยขณะที่จ้องมองไปที่ลูกกลมๆสีเขียวทึมๆที่เล็กกว่ากำปั้นของฉันด้วยความกลัว
“ การพูดถึงคอร์แล้ว พ่ออยู่ขั้นไหนแล้ว?”
ฉันถาม
เขาตอบฉันด้วยความเขินอาย
“ พ่อติดอยู่ที่คอขวดของขั้นสีส้มเข้มตั้งแต่ลูกจากไป ไม่ว่าพ่อจะทำสมาธิและชำระมานาให้บริสุทธิ์มากแค่ไหนพ่อก็ไม่สามารถฝ่าฟันไปได้”
“ งั้นก็ดีเลยพ่อเอานี้ไปใช้นะ”
ฉันโยนคอร์ของสัตว์ให้พ่อทำให้เค้าตกใจ
“ ผมได้ใช้ไปนิดหน่อยในขณะที่รักษาตัวเอง แต่มันก็ควรจะมีพลังเพียงพอในที่จะช่วยให้พ่อทะลุทะลวงขั้นต่อไปได้”
เขาส่ายหัวด้วยสีหน้าเยือกเย็น
“ ลูกพ่อทำไม่ได้ นี่คือสิ่งที่ลูกแลกชีวิตของลูกมา พ่อไม่สามารถเอาสิ่งนี้ไปจากลูกได้”
ฉันเตรียมพร้อมที่จะเอาลูกกลมยังเสื้อของพ่อเมื่อแม่ของฉันร้องเสียงแหลม
“ ที่รักฉันแน่ใจว่าอาเธอร์ไม่ได้ให้สิ่งนี้กับคุณด้วยความอำเภอใจ ถ้าเขาอยากให้คุณมีมันต้องเป็นเหตุผลที่ดี”
“ ฟังภรรยาของนายเถอะเรย์ ลูกนายต้องมีเหตุผลของเขา นายเป็นพ่อของเขาเพราะงั้นเห็นแก่พระเจ้า จงแข็งแกร่งขึ้นมันก็จะช่วยฉันได้เช่นกัน!”
วินเซนต์หัวเราะ
ทาบิธาหัวเราะเบาๆ กับเรื่องนี้
“ อลิซลูกชายของคุณนำของขวัญชิ้นใหญ่มาให้เชียวละ”
“ สำหรับจำนวนที่เขาทำให้ฉันกังวลฉันก็ยังชั่งใจอยู่ว่าจะคุ้มไหม!”
แม่ของฉันพูดติดตลกแลกเปลี่ยนเสียงหัวเราะกับเพื่อนของเธอ
“ พ่อต้องตามผมให้ทันนะ พ่อจะปล่อยให้ลูกชายแซงพ่อไปไม่ได้ใช่ไหม?”
ฉันยิ้มเยาะดึงดูดสายตาที่สับสน
พ่อของฉันเงยหน้าขึ้นมองฉัน
“ อย่าบอกนะว่า…”
“ ใช่”
- ฉันเอนหลังบนโซฟา -
“ ชั้นสีส้มอ่อน”
ดวงตาของวินเซนต์แทบจะปูดเมื่อภรรยาของเขาสูดลมหายใจแรงๆ ด้วยความกลัว
“ แม่เจ้าโว้ย - นั่นมันเรื่องไร้สาระอะไรกัน”
วินเซนต์หายใจออกและส่ายหัว
ครอบครัวของฉันไม่ออกอาการกับเรื่องนี้มากนักซึ่งบ่งบอกว่าพวกเขาคุ้นเคยกับลูกชายสัตว์ประหลาดของพวกเขา
พ่อของฉันชูแกนสัตว์มานาเอ็ลเดอร์วูดส์ ด้วยความเร่าร้อนที่เกิดขึ้นใหม่ในดวงตาของเขา
“ อย่าร้องไห้เมื่อพ่อของลูกเอาชนะลูกในครั้งต่อไปที่เราดวลกัน”
“ ก็มาสิครับ ”
ฉันยิ้มตอบ
เราเปลี่ยนหัวข้อหลังจากที่วินเซนต์และทาบิธาแสดงความคิดเห็นที่อีกสองสามครั้ง
ลำดับต่อไปเกี่ยวกับอาไลจาห์ เขาบอกทุกคนเกี่ยวกับภูมิหลังของเขาก่อนที่ฉันจะมาถึงแต่ทิ้งไว้แค่นั้น ฉันอธิบายกับครอบครัวของฉันและคู่สามีภรรยาเฮลสเตอาว่าเขาเป็นทั้งเพื่อนสนิทและผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตจัสมินและฉัน
“ คุณรู้สึกอย่างไรเกี่ยวกับการสนับสนุนอาไลจาห์เพื่อที่เขาจะได้เข้าเรียนที่สถาบันไซรัสกับผม”
ในที่สุดฉันก็พูด
“ ฉันจะต้องคุยเรื่องนี้กับผู้อำนวยการซินเทียถ้าฉันสามารถทำให้หญิงชราคนนั้นมีเวลาให้ฉันได้บ้าง แต่ฉันไม่เห็นว่าทำไมไม่ได้ละ!”
วินเซนต์ตอบด้วยรอยยิ้ม ดวงตาของเขากระพริบปริบภายใต้แว่นตาขณะศึกษาอาไลจาห์ที่กำลังวิตกกังวล จากเรื่องราวที่เขาได้ยินในวันนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าความเป็นนักธุรกิจที่อยู่ในตัวเขามีความตื่นเต้น
การลงทุนในนักเวทย์รุ่นต่อๆ ไปเป็นส่วนสำคัญของสิ่งที่คนรวยทำเพื่อรักษาอำนาจและสถานะของตนในภายหลัง
วินเซนต์ขอตัวก่อนโดยบอกว่าตอนนี้เขากำลังจะเขียนจดหมายถึงผู้อำนวยการของสถาบันไซรัส พ่อของฉันออกไปที่สวนหลังบ้านบอกว่าเขาจะเริ่มฝึกทันทีดังนั้นก็เหลือเพียงแม่ของฉันเอลลีอาไลจาห์ทาบิธาและตัวฉันเองที่อยู่ในห้องนั่งเล่น
แม่ของฉันและทาบิธาผลัดกันบีบฉันเพื่อเก็บรายละเอียดเพิ่มเติมจากตอนที่ฉันผจญภัยก่อนที่แม่ของฉันจะยืนกานว่าฉันต้องได้รับการตรวจร่างกายจากเธอเพื่อให้แน่ใจว่าฉันจะไม่มีบาดแผลจริงๆ
ฉันบอกเธอว่าฉันสบายดีและถุงมือที่เธอให้ฉันมันใช้งานได้ดี เธอดูไม่ค่อยมีความสุขกับความจริงที่ว่าจริงๆแล้วฉันต้องอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องใช้มันกับตัวเอง แต่เธอแค่ดีใจที่ฉันยังกลับมาครบ 32
ฉันพูดคุยกับน้องสาวของฉันอีกเล็กน้อย เธอสงสัยว่าทำไมซิลวีถึงเปลี่ยนรูปลักษณ์และทำไมเธอถึงนอนหลับ หลังจากอธิบายว่าเธอเหนื่อยจากการผจญภัยฉันก็รู้ตัวทันทีว่าฉันเหนื่อยแค่ไหน
“ แม่ คุณน้าทาบิธาผมคิดว่าจะตามอาไลจาห์ไปนอนเช่นกัน ผมค่อนข้างเหนื่อยล้าจากการเดินทาง”
"แน่นอน อย่าลืมล้างหน้าก่อนนอนละ”
แม่ยิ้มให้พวกเราขณะที่อาไลจาห์อวยพรให้ทุกคนหลับฝันดี
“ ราตรีสวัสดิ์คะพี่ชาย! ราตรีสวัสดิ์อาไลจาห์!”
น้องสาวของฉันร้องเสียงหลงและมอบซีลวีให้อย่างระมัดระวัง
หลังจากที่เราขอตัวแล้วอาไลจาห์กับฉันก็มุ่งหน้าไปที่ห้องของฉัน
“ อาไลจาห์นายอาบน้ำก่อนเลยเดียวฉันจะจัดของของฉันซะหน่อย”
แม่บ้านนำชุดนอนที่ฉันขอมาและฉันก็เดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อมอบให้กับอาไลจาห์
“ เฮ้! ฉันโป๊อยู่นะ!”
อาไลจาห์ตะโกนและทำให้ฉันหลุดออกจากความคิด เพื่อนของฉันเกือบจะไถลไปบนพื้นชื้นขณะที่เขาคลำหาผ้ามาคลุมตัวเอง
“ ใจเย็นๆน่าเจ้าหญิง ฉันแทบจะมองไม่เห็นรูปร่างของนายเพราะไอน้ำ”
ฉันโกหกขณะออกจากห้องน้ำ
เมื่อผมสีดำของเขาหยดลงบนพื้นอาไลจาห์ก็เดินออกจากห้องน้ำด้วยชุดนอนที่ฉันมอบให้เขาและผ้าซับน้ำผืนเล็กพาดบ่าของเขา
“ อ่า ฉันไม่รู้เลยว่าการอาบน้ำอุ่นนั้นยอดเยี่ยมแค่ไหน”
อาไลจาห์ถอนหายใจ ดวงตาของเขาถูกปกคลุมด้วยแว่นตาที่มีหมอกปกคลุม
"ตานายละ"
อาไลจาห์พูดถูกน้ำร้อนเป็นความสุขที่บริสุทธิ์เมื่อกระทบลงบนร่างกายที่เปลือยเปล่าของฉัน หลังจากล้างตัวอย่างรวดเร็วฉันก็ทำความสะอาดซิลวี ด้วยผ้าชุบน้ำหมาดๆ ฉันไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเธอรู้สึกได้ว่าฉันอยู่ใกล้ๆเธอ แต่เธอเลยไม่ได้ตื่นจากการนอนหลับของเธอ
นอนเคียงข้างกันบนเตียงขนาดใหญ่หนึ่งเตียงที่อยู่ด้านหนึ่งของห้อง อาไลจาห์และฉันเริ่มคุยกัน
“ หมอนกั้นนี้จำเป็นจริงๆหรือ”
ฉันถามโดยวางซิลวี่ไว้บนหมอนเหนือหัวของฉัน
"หุบปาก มันแปลกอยู่แล้วที่เด็กผู้ชายสองคนจะหลับนอนบนเตียงเดียวกัน”
อาไลจาห์โต้กลับโดยเอาหมอนมาซ้อนกันมากขึ้นระหว่างเรา
ฉันอดไม่ได้ที่จะตระหนักว่าในความคิดของเด็กชายวัยสิบสองปีการที่เขาไม่สบายใจในสถานการณ์เช่นนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
“ นายอยากให้ฉันเป็นผู้หญิงหรือเปล่าละ?”
ฉันยิ้มเยาะขยับตัวนั่งข้างเตียงเพื่อให้สบายตัว
หัวของอาไลจาห์โผล่ขึ้นมาจากผนังหมอนอีกด้าน
“ นายคิดว่าเราจะได้เรียนรู้อะไรมากมายที่สถาบันไซร้สหรือเปล่า?”
อาไลจาห์ถามโดยไม่สนใจคำพูดของฉัน
"ใครจะรู้? ฉันคิดว่ามันจะน่าเบื่อไปหน่อยไม่ใช่เหรอ? เราทั้งคู่อยู่เหนือกว่าระดับทักษะของนักเรียนปีแรกอยู่แล้ว”
“ แต่ก็จะมีคนจากตระกูลที่มีอำนาจใช่มั้ย ฉันนึกว่าจะมีเพียงไม่กี่คนที่อยู่ในระดับของฉันใช่มั้ย? ฉันตื่นเต้นมากที่จะได้เรียนรู้วิธีเริ่มควบคุมพลังของฉัน ฉันดีใจที่ไซรัสมีนักเวทย์ที่มีชื่อเสียงมากมายให้ฉันได้เรียนรู้”
อาไลจาห์พรั่งพรูใบหน้าของเขาสว่างไสวด้วยความตื่นเต้น
"ใช่ ฉันคิดว่าการเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับทักษะธาตุสายฟ้าและน้ำแข็งจะเป็นประโยชน์สำหรับฉันเหมือนกัน”
ฉันมองลงไปที่มือของฉัน มือเหล่านี้เติบโตเร็วกว่าที่ฉันคิดไว้มาก เมื่อไม่กี่ปีก่อนมือของฉันเป็นของเด็กน้อย เช่นเดียวกับความสามารถของฉันร่างกายของฉันก็ยังคงเติบโตไปเรือยๆ ความคิดที่จะได้พบเจอกับทุกๆสิ่งที่ฉันทำไม่ได้ในชีวิตที่ผ่านมาทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นมาก
“ เฮ้”
อาไลจาห์ร้องเรียกขัดจังหวะความคิดของฉัน
“ นายเคยคิดไหมว่านายจะทำอะไรกับลูคัส?”
“ ลูคัสไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร”
ฉันตอบ
“ และจนกว่าฉันจะมั่นใจว่าจะสามารถเผชิญหน้ากับครอบครัวของเขาได้ฉันจะปล่อยมันไปก่อน การฝึกซ้อมต้องมาก่อน”
“ นายก็รู้ว่านายพึ่งฉันได้ ลูคัสอาจจะระบายมาที่ฉันเมื่อเขาเห็นฉัน แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับฉัน”
อาไลจาห์ตอบ
“ ฉันยังไม่อยากเชื่อเลยว่าเลยว่าไอ้เวรนั้นพยายามที่จะเสียสละพวกเราทุกคนเพื่อที่เขาจะได้หนีรอด”
“ มันสารเลวสุดๆ ”
ฉันเห็นด้วย
“ แต่เราจะต้องเจอคนแบบเขาอีกมากหรืออาจจะแย่กว่านั้นก็ได้”
อาไลจาห์เงียบไปครู่หนึ่งและซ่อนอยู่หลังกองหมอนระหว่างเราในห้องที่มืดของเรา ทันใดนั้นหัวของเขาก็โผล่ขึ้นมาอีกครั้งและเขาก็จ้องมาที่ฉันอย่างจริงจัง
“ เฮ้อาเธอร์ นายคิดว่าฉันจะหาแฟนตอนเข้าเรียนที่สถาบันไซรัสได้ไหม?”
ไม่ทันระวังฉันเลยไอออกมา
“ ว้าวไฟแห่งความคิดของนายมีอยู่ทั่วทุกที่”
ฉันพูดก่อนจะหัวเราะเบาๆ
แม้จะมีเพียงแสงสลัวๆ ของดวงจันทร์ที่ส่องสว่างในห้องนอนของเรา แต่ใบหน้าของอาไลจาห์ก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
“ ฉันจริงจังนะไอ้งั้ง!”
เขาอุทานและตีฉันด้วยหมอนหลายใบระหว่างเรา
“ สำหรับผู้ชายหน้าตาจริงจังแบบนี้นาย นายกังวลเรื่องที่มันธรรมดาๆนี้นะ? ”
ฉันหัวเราะเบาๆ
“ ไม่ต้องกังวลไปฉันแน่ใจว่านายจะได้พบรักกับสาวผมดำใส่แว่น จากนั้นนายทั้งสองจะแต่งงานกันและสร้างทารกน้อยน่ารักที่มีผมสีดำและใส่แว่นและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดไป”
“ นายคิดว่าเด็กทารกเกิดมาพร้อมกับแว่นหรือไง?”
อาไลจาห์ตะคอก
“ นอกจากนี้ฉันแน่ใจว่านายจะไม่มีปัญหาในการทำให้ผู้หญิงหลงด้วยคุณสมบัติที่เหมือนเจ้าชายที่น่ารังเกียจของนายนะอาร์ต”
“ ฉันได้กลิ่นของความอิจฉาหรือเปล่านะ?”
ฉันพูดติดตลก
“ นายได้กลิ่นหรือ?”
“ ไม่ต้องกังวลไป เด็กผู้หญิงอายุเท่าเราก็เป็นเหมือนเด็กสำหรับฉัน”
ฉันพยายามปลอบ
“ ฉันจะไม่แย่งสาวๆของนายหรอกน่าเจ้าเพื่อนสี่ตาของฉัน จนกว่านายจะพบกับสาวที่ดีพอ นายก็มุ่งเน้นไปที่การควบคุมพลังของนายให้ดีขึ้นก่อนละกัน”
“ นายพูดถูก”
อาไลจาห์พึมพำจากอีกด้านหนึ่งของเตียง
“ ขอบคุณ”
"เมื่อกี้คืออะไร?"
ฉันถามโดยไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากระซิบ
“ ไม่มีอะไรเจ้าโง่ ฉันหวังว่านายจะกลิ้งล้มลงเตียงในขณะที่นายนอนหลับ!”
เขาตะคอก
"ฝันดีเช่นกัน"
ฉันบ่นและหันไปด้านข้างของฉัน
จิตใจของฉันซึ่งครั้งหนึ่งเคยเต็มไปด้วยความคิดต่างๆเกี่ยวกับอนาคตจางหายไปในความพร่ามัวเมื่อความฝันเข้าครอบงำฉัน