px

เรื่อง : Neet
บทที่ 5: ปาฏิหาริย์ 


 

มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยในสัปดาห์ที่ผ่านมา ?

สำหรับ มิกะ อุเอฮาระ แล้วปกติทุกๆสัปดาห์ของเธอจะเป็นแบบที่เห็นได้ทั่วไป : บางทีอาจจะมีนิตยสารใหม่ ๆ ออกมาเธออยากอ่าน หรือ ตอนใหม่ของรายการที่เธอชอบ หรือเธอก็จะออกไปช็อปปิ้งสักครั้งกับเพื่อน ๆ ของเธอ แต่ชีวิตช่วงนี้ของเธอมีแต่เหตุการณ์ประหลาดๆ 

อย่างไรก็ตามในสัปดาห์ที่ผ่านมา เธอได้รู้สึกลึกๆอยู่ในใจถึงปาฏิหาริย์สามารถเกิดได้ภายในเวลาหนึ่งสัปดาห์

ถูกต้อง - มันคือปาฏิหาริย์!

มันเกิดขึ้นตรงหน้าเธอ กับเจ้าอ้วนโอตาคุที่มีชื่ว่า เซอิจิ ฮารุตะ 

เรื่องแรกเธอพบว่าเซอิจิ ฮารุตะเริ่มออกกำลังกาย

แม้กระทั่งในวันที่เขาต้องไปทำงานเต็มวัน หนุ่มน้อยก็ออกกำลังกายอย่างไม่หยุด เขาวิ่งทุกเช้า ออกกำลังกายในห้องของเขาทุกๆคืน และเขามันจะตัวชุ่มไปด้วยเหงื่ออยู่เสมอ 

ในตอนแรก มิกะ อุเอฮาระรู้สึกหวั่นไหว หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ประทับใจมากเพราะเห็นได้ชัดว่าเขากำลังทำมันอย่างจริงจัง แม้ว่าจะเป็นเรื่องยาก แต่เขาก็ไม่เคยยอมแพ้

ถ้าเธอต้องทำงานเป็นแบบเต็มเวลา เธอสามารถออกกำลังกายทุกวันได้รึเปล่า ? เธอไม่รู้คำตอบของคำถามนี้จริงๆ 

อย่างไรก็ตาม ในวันที่สี่เธอก็ค้นพบว่าเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก

ในในที่สุดเธอก็สังเหตุเห็นการเปลี่ยนแปลง เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองนั้นนตาบอด เพราะก่อนหน้านี้เธอไม่เคยสังเกตุเห็นสิ่งใดได้เลย !

เซอิจิ ฮารุตะ ผู้ที่มีน้ำหนักเกิน 100 กิโลกรัมก่อนหน้านั้น ได้กลายเป็นคนผอมลงหลังจากออกกำลังกายเพียงไม่กี่วัน 

มันไม่ใครแค่การลอกคราบระดับทั่วๆไป มันรู้สึกเหมือนเขาลอกหนังทุกๆชั้นออกไปเกือบหมด !

ท้องของเขาที่เคยยื่นออกมา ตอนนี้มันได้หายไปหมดแล้ว 

รูปร่างที่อ้วนแต่ก่อนของเขากลับกลายเป็นมีกล้ามเนื้ออยู่เต็ม

ใบหน้าอ้วนๆของเขาบัดนี้ เรียวได้รูป 

มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไรกัน ?

ไม่สิ เขาได้เปลี่ยนแปลงตัวเองอยู่ใในทุกๆวัน แต่มันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอถึงได้โง่เกินกว่าจะสังเกตุมัน!

"ฮารุตะคุงดูเหมือนจะหล่อมากขึ้นเรื่อย ๆ " ถ้าไม่ใช่เรื่องที่แม่ของเธอบังเอิญพูดขึ้นมา เธออาจจะยังคงโง่ และเข้าใจผิดไปอยู่เช่นเดิม

และวันที่สิบห้า สิบหก และสิบเจ็ดก็ได้ผ่านพ้นไป ... 

ในตอนเย็น เธอเปิดประตู เธอได้ทักทายกับหนุ่มหล่อด้วยรอยยิ้มอายๆ เขามีใบหน้าที่หล่อและสดใส ร่างกายที่แข็งแกร่งกับรูปร่างที่สมส่วน ทรงผมที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อย สวมแจ๊คเก็ตและกางเกงยีนส์ ซึ่งทำให้ดวงตาของมิกะ อุเอฮาระตกตะลึงไปอย่างสิ้นเชิง

คนนี้คือ เซอิจิ ฮารุตะ เจ้าอ้วนโอตาคุคนนั้นจริงๆเหรอเนี่ย ?

ไม่ว่ายังไง เธอก็ไม่สามารถล้างมันออกไปจากใจได้ ผู้ชายคนนี้ หนุ่มหล่อที่อยู่ตรงหน้าเธอเป็นโอตาคุในความทรงจำ ผู้ที่ของปิดตัวเองอยู่ในห้องมืดๆและสวมเสื้อผ้าสกปรก ๆ โอตาคุที่ชอบปล่อยกลิ่มเหม็นสาปลึกลับบางอย่างออกมา ผู้ที่อ้วนลงพุงราวกับถังเบียร์ ผมที่รุงรังกระเซิกกระเซิง สิ่งที่ปรากฏต่อสายตานั้นมีแต่ความน่ากลัว

ไม่มีข้อผิดพลาด นี่ละคือปาฏิหาริย์! 

ปาริหารย์ที่แท้จริง! 

ใช้เวลาเพียงสัปดาห์เดียวเท่านั้น 

เจ้าอ้วนโอตาคุผู้ที่ยืนอยู่ด้านหน้าเธอนั้นได้เปลี่ยนไปอย่างงดงาม!

" คุณอุเอฮาระ ? อืม ... เสื้อผ้านี่มันไม่เหมาะกับผมเหรอครบเนี่ย ?"เซอิจิประหม่า ดึงเสื้อผ้าที่เขาซื้อมาเมื่อไม่นานมานี้ออกมา

เพราะรูปร่างของเขาเปลี่ยนไปมาก เสื้อผ้าเก่าของเขาไม่เหมาะกับเขาอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงถูกบังคับให้ออกไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ ๆ แน่นอนวว่าเสื้อผ้าทั้งหมดนั้นมีราคาถูก 

"ไม่ .... ไม่เลย!"ในที่สุดเธอก็ฟื้นสติกลับมาได้และแก้มของเธอมีสีแดงแปร้ด :" พวกมันไม่ดูแย่นะ ... ขอโทษที่ไม่ได้เชิญคุณเข้ามา ... เข้ามาด้านในก่อนดีกว่าครับ ! "

เซอิจิพยักหน้าเบา ๆ ก่อนที่จะตามเธอมาด้านใน แม้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเขาที่มาที่นี่ เนื่องจากเจ้าของบ้านได้เชิญเขามารับประทานอาหารค่ำ อย่างเป็นทางการ ในเวลานี้เขาค่อนข้างเป็นกังวล 

โนโซมิ อุเอฮาระได้เชิญเขาในฐานะที่เธอรู้สึกว่าการแสดงความขอบคุณด้วยคำพูดของเธอคงไม่เพียงพอ ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะเลี้ยงอาหารดีๆให้แก่เขา เพื่อแสดงความตอบแทนในแบบของเธอ 

เซอิจิคิดว่าเรื่องทั้งหมดนี้ไม่น่าเป็นเรื่องจำเป็น ถ้าพวกเธออยากจะขอบคุณเขา วิธีที่ง่ายที่สุดก็คือลดค่าเช่า แน่นอนว่าเขารู้สึกอับอายมากกว่าที่จะพูดมันออกมาดัง ๆ

เอาล่ะอย่างน้อยเขาก็มีโอกาสที่จะได้กินอาหารร่วมกับแม่และลูกสาว คนที่สวยทั้งคู่ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถบ่นอะไรออกมาได้

"ยินดีต้อนรับ ฮารุตะคุง ... โอ้ เธอนี่ค่อนข้างหล่อทีเดียว " โนโซมิ อุเอฮาระออกมาจากห้องครัวและดวงตาของเธอก็เริ่มเป็นประกาย เมื่อเธอสังเกตเห็นเด็กหนุ่มที่แข็งแรง

แม้ว่าเธอจะมีความรู้สึกที่คมชัดกว่าลูกสาวของเธอและเตรียมใจไว้พร้อมแล้ว เธอก็สามารถร้องอุทานในใจได้เท่านั้นกับการเปลี่ยนแปลงอันงดงามของหนุ่มน้อยที่เปลี่ยนแปลงราวกับปาฏิหาริย์ 

ภาพเงาที่เคยเป็นเจ้าอ้วนโอตาคุเมื่อสองสัปดาห์ก่อนได้หายไปอย่างสิ้นเชิง เกิดอะไรกับขึ้นกับชายหนุ่มคนนี้ อะไรทำให้เขาเปลี่ยนแปลงมากเช่นนี้ได้กัน ?

" ผมเพิ่งลดน้ำหนักได้นิดหน่อยครับ มันก็เท่านั้นละ " เซอิจิเกาหน้าอายๆ

แม้เขารู้สึกไม่ค่อยชอบวิธีที่เขาแกล้งทำเป็นว่ามัันเกิดขึ้นได้อย่างไร แม้เขาจะคาดไว้แล้วว่ามันจะเป็นเแบบนี้ แต่เมื่อเขาเห็นตัวเองที่ได้เปลี่ยนแปลงไป เขาตกใจกับความแข็งแกร่งของระบบที่มี แต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย ต่อหน้าคนที่โตแล้ว เขาก็ยังคงต้องใช้ข้ออ้างทั่วๆไปว่าลดน้ำหนัก 

นั่นเป็นไปไม่ได้! 

มิกะ อุเอฮาระรู้สึกเหมือนอยากตะโกนออกมาเสียงดัง ตอนนี้มีความรู้สึกหลายอย่างปนเปในใจเธอ และเธอก็ไม่แน่ใจนักว่ามันคืออะไร 

ท่าทางอันน่ากลัวของเจ้าอ้วนโอตาคุได้ถูกล้างหายไปหมด ท่าทางเท่ๆของหนุ่มหล่อตรงหน้าเธอยังหมุน วนเวียน อยู่ในใจเธอ เธอไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี 

ปาฏิหาริย์จึงเป็นความเป็นไปได้เดียวที่พอมี 

ลูกเป็ดขี้เหร่มีความสามารถในการเปลี่ยนเป็นหงษ์ที่งดงาม

นั่นคือสิ่งที่ปรากฏออกมาเมื่อเธอพยายมนึกถึงหลักเกณฑ์ของชีวิต ... 

เวลามื้อค่ำ 

โนโซมิ และ เซอิจิกำลังคุยกันอย่างมีความสุข 

แม้ว่าเซอิจิจะเป็นนีทในชีวิตก่อนหน้านี้ แต่เขาก็เคยเป็นข้าราชการที่ทำงานพอใช้ได้ ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าจะสร้างความบันเทิงให้กับแขก ถ้าเขาพยายาม เขาจะไม่ปล่อยให้คนที่คุยกับเขารู้สึกเบื่อ 

โนโซมิตกใจเล็กน้อยอยู่ภายใน; เธอไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะสามารถพูดคุยกับ เซอิจิได้อย่างเข้มข้น และ พอคิดไปว่าเขายังเด็กอยู่ ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเขาเหมือนผู้ใหญ่พอๆกับเธอ

มิกะกินอยู่เงียบๆ ไม่ใช่ว่าอีกสองคนห้ามไม่ให้เธอเข้ามาคุยด้วย แต่เธอไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมา ทำให้เธอไม่ได้พูด แต่เธอแอบมองใบหน้าเขาบ่อยๆ และสีแดงอมชมพูอ่อนบนใบหน้าของเธอก็ยังคงอยู่ไม่จางหายไปสักที

"ฮารุตะคุง, เธอตั้งใจไม่ไปโรงเรียนจนถึงเมื่อไรกัน ? ที่จริงแล้ว เธอควรจะกลับบ้านและไปโรงเรียนต่อไม่ดีกว่าเหรอ ?"โนโซมิยกเรื่องอ่อนไหวขึ้นมาพูด

เซอิจิก็รู้สึกประหลาดใจไปอยู่สักพัก

" อืม ที่จริง ผมก็กำลังคิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน แต่ ... จริงๆแล้วความผิดพลาดก่อนหน้านี้ของผม มันรุนแรงอย่างไม่น่าเชื่อ แม้ว่าผมจะตัดสินใจเปลี่ยนตัวเอง ผมคิดว่ามันอาจเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะยอมรับผม หากผมตัดสินใจที่จะกลับมาอยู่ในสถานะเดิมของตัวเอง "

' สำหรับพวกเขาแล้วมันยากที่จะยอมรับเขาได้ในหลายๆเหตุผล ' มิกะคิดอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เธอฟังอย่างตั้งใจ หลังจากที่ทุกคนที่เคยรู้จักเขา แน่นอนว่าพวกเขาจะไม่เชื่อแน่ถ้าได้พบกับเขาในตอนนี้

" ถ้างั้นหลังจากนี้เธอตั้งใจจะทำอะไรต่อไป ?"โนโซมิเอามือเท้าคางของเธอและจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเซอิจิ แสดงท่าทางของราวกับกำลังขอร้องของหญิงสาวที่โตแล้ว

" จริงๆแล้วผมก็ยังไม่รู้เลยครับ บางที ... ถ้าผมสามารถหางานใหม่ได้ - อันที่มีเงินเดือนมากกว่านี้ - แล้วซื้อของขวัญให้กับครอบครัวของผม ... "

ตอนนี้รูปร่างของร่างกายของเขาเป็นปกติแล้ว ... โอเค ตอนนี้ทั้งหน้าตาและรูปร่างของเขาดีขึ้นจน "ไม่เลวร้าย" ดังนั้นตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องใส่ชุดคอสตูมอีกแล้ว การหางานที่ดีขึ้นเป็นไปได้แล้วในตอนนี้ โดยเฉพาะการพิจารณาว่า มันจะช่วยให้เขาสามารถเก็บเงินได้อยู่บ้าง

" เมื่อมองเธอในตอนนี้แล้ว - ฉันมั่นใจว่าครอบครัวของเธอจะยินดีเมื่อได้เห็นเธอในตอนนี้" โนโซมิพยักหน้า

" ผมว่าตอนนี้คุณอำผมอย่างแน่นอน "

"ฉันไม่ได้อำ - ตอนนี้เธอหล่อมากๆเลย เธอยังไม่ได้สังเกตเหรอว่ามิกะหน้าแดงอยู่ตลอดเวลา ?"

"แม่! " มิกะที่จู่ๆก็ถูกซุ่มโจมตีโดยแม่ที่ล้อเธออยู่ และใบหน้าของเธอก็แดงขึ้น ขณะที่เธอร้องเสียงสูง

เซอิจิทำได้แค่ยิ้มอย่างงุ่มง่าม

" ส่วนเรื่อง ชายผมสีบลอนด์ ... ไม่สิ, อันธพาลคนนั้นออกจากโรงเรียนไปแล้ว ไม่ใช่ว่ามันเป็นข่าวดีเหรอครับ คุณอุเอฮาระ?"

" เรียกชั้นว่ามิกะ !"เธอไม่ค่อยมีความสุขกับการถูกเรียกว่าคุณ เพราะฉะนั้นเธอจึงพูดออกมาดัง ๆ โดยไม่ได้ตั้งใจ ทันทีหลังจากนั้นเธอสังเกตเห็นสิ่งที่เธอเพิ่งพูดออกมา ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงสดไปจนถึงหูของเธอ 

ในเกาะซากุระ จะเรียกชื่อของคนอื่นก็ต้องมีความใกล้ชิดระดับนึง - แค่คนในครอบครัว หรือเพื่อนสนิทจึงจะเรียกเช่นนั้นได้

เธอถูกแหย่โดยแม่ของเธอและตอนนี้เธอก็รีบบอกให้เซอิจิเรียกชื่อตัวเอง! มิกะรู้สึกเหมือนกำลังขุดหลุมฝังตัวเองอยู่!

"มัน ... มันก็แค่ ถ้านายเรียกชั้นว่าอุเอฮาระ มันทำให้สับสนที่จะรู้ว่าใครกันที่นายกำลังพูดด้วย ดังนั้น ... ดังนั้นนั่นคือเหตุผล !"เธอไม่ได้รู้ว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่อีกต่อไปแล้ว 

" อ้า ฉัน คือว่า ชั้น... " โนโซมิเหลือบไปมองอย่างอ่อนโยน ขณที่ลูกสาวของเธอทำตัวอายๆอยู่

*แค่ก !* เซอิจิบังคับตัวเองให้แกล้งไอ " ดีแล้ว มันจบลงแบบนี้ มันก็ดีที่สุดที่พวกเราพอจะหวังได้ครับ "

เมื่อสองวันก่อนมิกะบอกเขาว่าชายผมบลอนด์ได้ออกจากโรงเรียนเพราะ บริษัทของพ่อเขาล้มละลายและครอบครัวของเขาก็ไม่มีอำนาจเพราะฉะนั้นทำให้เขารู้สึกละอายใจที่จะอยู่โรงเรียนต่อไป นอกจากนี้ครอบครัวของเขาก็เห็นได้ชัดว่าถูกบังคับให้ขายบ้านของพวกเขาเพื่อชำระหนี้ ดังนั้นพวกเขาก็ย้ายออกไปด้วยเช่นกัน

เรื่องทั้งหมดนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับประธานสภานักเรียนหรือเปล่า? ทั้ง เซอิจิและ มิกะ ไม่รู้คำตอบของเรื่องนี้ เนื่องจากเรื่องทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาต้องทำ

"อืม... มันเป็นปาฏิหารย์ ... " มิกะคิดอย่างใจเย็นและคิดถึงสิ่งอื่นที่จะเกิดขึ้นซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย 

"มิกะ เธอกำลังคิดอยู่ว่ามันดีที่เธอไม่ต้องกลัวอีกต่อไป แต่พอรู้ว่าฮารุตะคุงไม่จำเป็นต้องพาเธอไปส่งโรงเรียนอีก เธอก็เลยผิดหวังอยู่ใช่รึเปล่า ?"โนโซมิไม่ได้ใส่หมัดตรงไปยังลูกสาวของเธอและต่อยหยอกเธอต่อไป

"ไม่ ... ไม่ใช่เลยน้า!" ด้วยความคิดในใจที่ถูกตีแผ่ออกมา มิกะ รู้สึกโกรธและอาย ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงเข้มในขณะที่ดวงตาของเธอมีน้ำตาหน่อยๆไหลออกมา 

'แม้ ... แม้ว่าเขาจะลดน้ำหนัก แม้ว่าเขาจะหล่อกว่าเดิม เขาก็ยังคงเป็นโอตาคุ ฉัน ... ฉันจะไม่ตกหลุมรักเขา ฮึ่ม ! ' เธอพยายามที่จะปิดบังความรู้สึกที่อยู่ภายในใจของเธอ 

"ฮะ ... ฮ่าฮ่า คุณน้าชอบล้อเล่นจังเลยนะครับเนี่ย ... " นอกเหนือจากการหัวเราะอย่างโง่ๆ แล้วเซอิจิยังจะทำอะไรได้อีกล่ะ ?

ดังนั้นมื้ออาหารอันอุดมสมบูรณ์จึงเป็นอันสิ้นสุดลงด้วยบรรยากาศที่คลุมเครือ 

ไม่นานหลังจากนั้นเซอิจิก็ออกมา 

หลังจากที่เขาจากไป มิกะรีบกระโดดลงไปหาแม่เหมือนลูกแมวกำลังโกรธ

"แม่ พูดอะไรตอนอยู่ต่อหน้าเขา!? "

"ฉันไม่คิดว่า ฉันพูดผิดหรอก นะ ฮิฮิ ​​... " หญิงสาวคนนี้ปิดปากขณะที่เธอหัวเราะและแสดงประสบการณ์ที่ลึกซึ้งที่ผ่านชีวิตของเธอมานาน

" มันผิดหมดทุกอย่างนั่นละ ! ฉันไม่…" 

"แล้วทำไมใบหน้าของ เธอดูแดงขึ้นไปเรื่อยๆล่ะ มันก็ยังแดงอยู่เลยนะตอนนี้"

"ฉัน ... ฉันแค่โกรธ! "

"เธอไม่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองเลย เธอเป็นลูกสาวของฉัน แน่นอนว่าฉันรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ "โนโซมิรีบแตะแก้มลูกสาวของเธอก่อนที่จะพูดว่า" ฮารุตะคุงเคยเป็นคนที่น่ากลัวจริงๆ แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนไปมาก และเขายังช่วยเธอไว้ด้วย นอกจากนี้ เขายังปกป้องเธอมาตลอด แม้จะไม่ตั้งใจ มันเป็นเพียงเรื่องธรรมดาที่เธอจะอ่อนไหว. "

มิกะ เงยหน้าขึ้นและเล่นนิ้วของเธอ

" แต่จากที่แม่เห็น ฮารุตะคุงกำลังพยายามเต็มที่ในการเปลี่ยนตัวเอง เขาอาจไม่สนใจเธอเลย ... และแม่ก็มีลางสังหรณ์ - ว่านี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นเท่านั้น บางทีเขาอาจจะหล่อมากกว่านี้ก็ได้ ... ฮิฮี่... ไม่ว่ามิกะคิดอะไรอยู่ ถ้าเธอจะจริงจัง อย่าปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดมือไป "

"แม่ ... " หัวเราะเหมือนลูกแมว มิกะดึงเสื้อเชิ้ตของแม่ "แต่ ... ฉันควรทำยังไงดี?"

" คิดด้วยตัวเองสิ แค่อย่าทำอะไรให้มันมากเกินไป - เด็กผู้ชาย ... แม้เป้นเด็กดีแต่บางครั้งเขาก็กลายเป็นสัตว์ป่าได้ แค่จำเรื่องนี้และระวังตัวไว้ด้วยก็พอแล้ว "

"แม่…" 

ดูเหมือนว่าบทสนทนาลับๆระหว่างแม่และลูกสาวสวยกำลังจะดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ

 

By ZetTransation

ติดตามอัพเดทและแนะนำการแปลได้ที่นี่นะครับ

 

รีวิวผู้อ่าน