มันเป็นวันใหม่
ตามปกติแล้วเซอิจิก็ออกไปวิ่งจ๊อกกิ้งตอนเช้าและกลับบ้านหลังจากทำงานชุ่มไปด้วยเหงื่อ
หลังจากล้างตัวเขาก็เตรียมอาหารเช้าตัวเอง ความจริงแล้ว เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่อาหารเช้าไม่ใช่ที่คนสวยทำให้ในทุกๆเช้า
ขณะที่เขาคิดเช่นนั้นอยู่ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขั้นมา
"คุณอุเอฮาระเหรอครับ ?"
สาวสวยผมเปียหน้ามุ่ยเมื่อได้ยินเช่นนี้
"... มิกะใช่รึเปล่า ?"
ในที่สุดเธอก็แสดงรอยยิ้มด้วยความพอใจ
" ของนาย !"เธอโยนกล่องอาหารกลางวันจากมือของเธอให้
"โอ้ แต่นี่ ... "
"เธอ ... เธอทำพวกมันจนเคยชิน เธอเลยทำมาเกินจนเป็นนิสัย ... นั่นคือสิ่งที่แม่บอกมาเมื่อเช้านี้ ! "มิกะมองไปทางเขาและแสดงท่าทางอายๆออกมา" วันนี้มีอาหารเช้าสำหรับนาย และในอนาคต ... อืม นานๆครั้งพวกเราจะทำอาหารเช้าให้นาย "
"ขอบคุณมาก แต่จะไม่รบกวนมากเกินไปหน่อยเหรอครับ ... "
"มันไม่มีปัญหาเลย แค่อาหารเพิ่มมาอีกที่แค่นั้น เพื่อเป็นก ... การแลกเปลี่ยนหากมีงานบางอย่างที่ต้องใช้กำลัง รอบๆบ้านของพวกเรา นายต้องมาช่วยด้วย !"เธอมองกลับเข้าไปในดวงตาของเขาตรงๆ
เซอิจิรู้สึกประหลาดใจชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่รอยยิ้มอ่อนโยนจะแผ่กระจายไปทั่วริมฝีปากของเขา
"ขอบคุณ ... ผมจะทำอย่างแน่นอน "
รอยยิ้มของเขากำลังทำลายกฏ ความน่าอัศจรรย์ของมันช่าง อ้าาา ! มิกะรู้สึกเหมือนใบหน้าของเธอกำลังไหม้ขึ้นมาอีกครั้ง
หลังจากพูดคุยกับแม่ของเธอเมื่อคืนนี้และยืนยันความรู้สึกของเธอ เธอรู้สึกราวกับว่าเธอไม่สามารถมองไปที่เซอิจิได้อีกต่อไป ทุกครั้งที่เธอทำ เธอรู้สึกกระสับกระส่ายอยู่ภายในและเหมือนหัวใจจะเต้นเร็วขึ้นหลายๆเท่า!
เพียงแค่ได้ยินเสียของเขาและเห็นเขายิ้มก็ทำให้แก้มของเธอร้อนฉ่าแล้ว
อ้าาา- เธอทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว !
"ฉัน ... ฉันจะไปโรงเรียนละ !"เธอหันหลังและรีบจากไป ทิ้งให้เซอิจิซาบซึ้งไปกับหลังของเธอและหางเปียที่แกว่งไปมาอยู่บนอากาศ
"ระวังตัวด้วยนะครับ !"เซอิจิกังวลหน่อยๆ ตอนที่เธอที่เดินจากไป
จากนั้นเขาก็กลับไปที่ห้องของเขา เพื่อรับประทานอาหารเช้า
เมื่อเขาเปิดกล่องอาหารกลางวันเซอิจิก็ชะงักไปชั่วคราว เขาได้สังเกตเห็นว่าอาหารภายใน มันต่างจากที่เคยเป็นมา มันเหมือนจะถูกทำโดยคนที่ไม่เคยทำมาก่อน
ข้ารู้สึกได้ทันทีว่าอาหารเช้าก่อนหน้านี้ต้องถูกทำโดยคุณนายเจ้าของบ้าน และ อันนี้เป็นการลงมือทำด้วยตัวเองของ มิกะ อุเอฮาระ!
เขาสามารถจินตนาการว่าเด็กสาวผมเปีย ตื่นขึ้นมาตอนรุ่งสางและการปรุงอาหารอย่างงุ่มงามตามคำแนะนำจากแม่ของเธอ
ไข่ไหม้เกรียมเล็กน้อย ปลาหมึกถูกบิดเบี้ยวเป็นรูปร่างแปลก ๆ และแตงกวานี้ ... เธอตัดมันออกเป็นอะไรที่ดูเหมือนจะเป็นส่วนผสมของเวทมนตร์ดำใช่ไหม ?
เซอิจิถอนหายใจอยู่นาน
เขาไม่ได้กินอาหารเช้าแบบนี้อย่างใจเย็นได้
มิกะ อุเอฮาระ กำลังเดินลงถนนที่มีแดดจ้า
เขาอาจกินอาหารเช้าของเขาอยู่ตอนนี้ ... ฉันสงสัยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ หัวใจเธอยังคงเก็บความสงสัยไว้กับสิ่งที่เธอคิดอยู่ในใจ
" อ้าา-แม่น่ะแม่ ... เธอบังคับให้ฉันไปทำอาหารให้กับเขาด้วยตัวเอง แต่เรื่องนี้จะถูกเปิดเผยทันที ... มันน่าอายมากๆเลย!"เธอแตะแก้มของตัวเธอเองและพบว่ามันกำลังร้อน
"ฉัน ... ฉันยอมรับว่ าฉันชอบเขานิดหน่อย แต่แบบนี้มันก็ ... ตรงเกินไปหน่อย อ้าาา นี่เป็นความผิดของแม่นั่นละ !"
โนโซมิ อุเอฮาระ จามขณะที่เธอล้างจานอยู่ที่บ้าน
ไม่ว่ามิกะจะอายแค่ไหน เธอได้ทำอาหารเช้าไปแล้วดังนั้นเธอจึงไม่สามารถทำอะไรได้อีก
'ฉันหวังว่า เขาจะชอบมัน ... '
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอที่เธอทำอาหารให้เด็กผู้ชาย ฮึ่ม ...
ขณะที่เธอกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ก็มีร่างๆหนึ่งพุ่งออกมาจากซอยใกล้ๆ
ร่างนี้ใส่เสื้อผ้ามอมแมม ผมสีบลอนด์อันแสนยุ่ง และตาแดงก่ำ
"ทั้งหมดมันเป็นเพราะแก แกยัยสารเลว!"ชายผมบลอนด์ กำลังจ้องไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาอย่างโหดเหี้ยม เขารู้สึกราวกับว่าเขาตกลงไปในนรกเพราะครอบครัวของเขาล้มละลายและเขาก็สูญเสียเหตุผลทุกอย่างไป
ทั้งหมดนี้เพราะคน **** ตรงหน้าเขาคนนี้ เขาต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป!
เขากำลังจะแก้แค้น!
เขากำลังมาข่มขืนยัยสารเลวนี่ !
เขากำลังจะข่มขืนและ....ฆ่าเธอ!
มิกะ อุเอฮาระ ได้รับความหวาดกลัวจากกลิ่นอายอันโหดร้ายของชายผมบลอนด์และความคิดของเธอก็แข็งทื่อจากความกลัว อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้า เธอก็หันมาร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ
"ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยชั้นที ... "
"อย่าวิ่งสิ ยัยสารเลวเอ้ย !"
ในขณะที่กำลังสาปแช่งอยู่, ชายผมบลอนด์ถือมีดเป็นประกายและวิ่งไล่ตามเธอมา
เขาเร็วมากและสามารถเข้าประชิดเธอได้อย่างรวดเร็ว
มิกะ อุเอฮาระ สิ้นหวังเมื่อเห็นชายผมบลอนด์ตามหลังเธอทัน แต่แล้วร่างคุ้นเคยทันทีปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหน้าของเธอ
"ฮารุตะคุง ... เซอิจิ!"
เซอิจิ ผู้ที่กำลังข้ามถนน ได้เปิดตาของเขาจากความประหลาดใจที่ได้เห็นฉากนั้น ก่อนที่จะรีบพุ่งมาที่นี่
"มิกะ! "
เขาได้ไปถึงที่นั่นได้ทันเวลา !
แต่มันก็สายเกินไปเช่นกัน
ชายผมบลอนด์ เข้าถึงตัว มิกะ เพียงไม่กี่ก้าวต่อหน้าเซอิจิ และเขาแทงมีดของเขาไปที่ด้านหลังของเธอ
* ซู่ !* เลือดสีแดงสดไหลออกมาไม่หยุด
ตรงนั้น สีหน้าของมิกะได้แข็งค้าง ขณะที่เซอิจิรู้สึกถึงความเย็นจากส่วนลึกในหัวใจของเขา ตามด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างที่สุด
"ไอ้สารเลว! "เขาคำรามและเตะชายผมบลอนด์ด้วยความเดือดดาลเต็มที่
*ผลั๊ก !*
ชายผมบลอนด์ล้มลงและเขาก็ปล่อยมีดหลุดมือ
แต่มันได้สายเกินไปแล้ว
เซอิจิจับตัวมิกะที่กำลังกลายเป็นซากศพและเห็นเลือดของเธอแพร่กระจายอย่างรวดเร็วบนหลังของเธอ
ในอ้อมแขนของเขา เธอกระพริบตาและมองมาที่ใบหน้าของเขา
อ้า ! ร่างกายของเธอเย็นลงอย่างรวดเร็ว
มิกะ อุเอฮาระ รู้สึกเหมือนเธอได้เห็นหลายสิ่งหลายอย่าง แต่แล้วมันก็ไม่มีอะไรเลยและสิ่งสุดท้ายที่เธอเห็นคือความกังวลของชายหนุ่ม
เขาพุ่งตรงไปที่ปัญหาทั้งหมดและกลายเป็นคนหล่อ; ทำไมเขาจึงกลายเป็นคนคิดลบเช่นนั้นได้นะ?
เธออยากจะยิ้มให้เขา แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้และบางสิ่งที่เปียกๆได้ไหลออกจากดวงตาของเธอ
ใบหน้าของเด็กหนุ่มบิดเบี้ยว; ทุกอย่างบนใบหน้าบิดเบี้ยวไปหมด และเต็มไปด้วยความเสียใจและความเจ็บปวดไม่มีที่สิ้นสุด
มันไม่ได้เป็นความผิดของนาย ...อย่าแสดงสีหน้าเช่นนั้นสิ ฮารุตะคุง ... ไม่สิ, เซอิจิ
ขอบคุณที่มาช่วยฉันนะ
เธอเปิดปากจากนั้นปากของเธอก็หุบลง พยายามที่จะพูดคำที่เธอต้องการมากที่สุด
"อาหารเช้า ... อร่อยมั้ย? "
จากนั้นเธอก็ไม่เห็นอะไรนอกจากความมืด
" อ้าาาาาาากกกก! บัดซบเอ้ย !!"
เซอิจิกอดสาวที่เปื้อนเลือดและเริ่มส่งเสียงคำรามอย่างไม่อาจควบคุมได้
มันเกิดขึ้นรวดเร็ว - ไม่ถึงห้าวินาที!
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซึ่งควรจะจบลงแล้วไม่ใช่เหรอ แทนที่จะนำไปสู่เหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้!
ความเป็นจริงมันเป็นเกมส์ที่เลวร้ายที่สุด!
อย่างไรก็ตาม ...
โชคดีที่เขาได้ Save ไว้
Load !!
โลกรอบตัวได้มืดลงก่อนที่จะส่องสว่างขึ้นมาอีกครั้ง
เซอิจิอยู่ในห้องของเขา นั่งอยู่บนเตียง
มันเป็นตอนเช้าที่เขาเพิ่งตื่นขึ้นมา
เผื่อกรณีที่เกิดเหตุฉุกเฉิน เซอิจิจะ Save ทุกครั้ง เมื่อใดก็ตามที่เขาตื่นขึ้นมา
คราวนี้เขาคงจะไม่ยอมให้โศกนาฏกรรมเกิดขึ้นกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมาอีกแน่ !
เขาไม่ได้ไปวิ่งจ๊อกกิ้งยามเช้าตามปกติ กลับกันเขารออยู่เงียบ ๆ ในห้องของเขา
ในเวลาเดียวกันกับที่เขาจำได้ มีเสียงเคาะประตูของเขาดังขึ้น
เมื่อเขาไปเปิดประตู เขาเห็นสาวน้อยคนหนึ่งถือกล่องอาหารกลางวันมอบให้กับเขา
ไม่มีมีด ไม่มีเลือดและเธอก็ยังปลอดภัยดีอยู่
"ฮารุตะคุง ... ดวงตาของนายดูแดงๆหน่อยๆนะเนี่ย- มีอะไรรึเปล่า ?" มิกะ อุเอฮาระ กังวลเกี่ยวกับตัวเขา
"ไม่มีอะไรครับ มันแค่ฝุ่นเข้าตาเท่านั้น" เซอิจิยิ้มและกระพริบตา " เล้วคุณล่ะ - เป็นอย่างไรบ้างครับ ?"
...
ระหว่างทางไปโรงเรียนมิกะไม่สามารถมองไปยังเด็กผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธอได้
เธออยากไปโรงเรียนหลังจากให้อาหารเช้าเขา แต่หลังจากได้รับมัน เขายืนกรานว่าจะรักษาสัญญาว่าจะคอนปกป้องเธอและพาเธอไปโรงเรียน
เธอไม่สามารถโน้มน้าวให้เขาเป็นเปลี่ยนใจได้ ดังนั้นมันจึงจบลงในลักษณะแบบนี้
ข้อเรียกร้องของเขาเรื่องการปกป้องเธอเพื่อเป็นการตอบแทนเรื่องอาหารเช้านั่น บอกมาเพื่อให้เขาไม่เป็นหนี้เธอใช่รึเปล่า? พอคิดอย่างนี้ มิกะรู้สึกผิดหวังหน่อยๆ
ทันใดนั้น ก็มีร่างหนึ่งพุ่งออกมาตรงด้านหน้าเธอ
เขามีเสื้อผ้าที่สกปรกผมสีบลอนด์ยุ่งเหยิงและตาแดงกล่ำ
"ทั้งหมดมันเป็นเพราะแก แกยัยสารเลว!"
มิกะ อุเอฮาระ ได้รับความหวาดกลัวจากกลิ่นอายอันโหดร้ายของชายผมบลอนด์และความคิดของเธอก็แข็งทื่อจากความกลัว อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าก็มีเงาร่างใหญ่มาปกป้องเธออยู่ด้านหน้า
มันคือเซอิจิ ฮารุตะ
เขายืนอยู่ตรงหน้าเธอเหมือนกำแพงหนาๆ
เขากำลังรอไอ้สารเลวนี่อยู่เลย
"มิกะไปยืนข้างหลังและโทรหาตำรวจ" เขากระซิบกับเด็กผู้หญิง " เดี่ยวผมจะจัดการไอ้หมอนี่เอง ผมจะปกป้องคุณ."
เขาจำภาพของเธอชุ่มไปด้วยเลือดได้และสาบานว่าเขาจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งสี่สอง!
" ออกไปอย่ามาขวางทางกู !"ชายผมบลอนด์คำรามอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่เขาพุ่งไปที่เซอิจิด้วยมีดที่เปล่งประกายของเขา
เซอิจิไร้ความกลัว ตอบโต้การโจมตีของเขาโดยใช้มือทั้งสองข้างจับข้อมือที่ถือมีดอย่างแน่นหนาของชายผมบลอนด์ ในขณะเดียวกันเท้าขวาก็เล็กไปที่ง่ามขาของชายผมบลอนด์และเตะมันเต็มแรง!
* ปั่ก !* ขณะที่พวกมันชนกัน มีเสียงบางอย่างแตกได้ดังขึ้นมา
สีหน้าอันบ้าคลั่งของชายผมบลอนด์ซีดลงอย่างกระทันหัน
จากนั้นเขาก็กรีดร้องราวกับกำลังจะตาย
ผมไม่เคยบอกแกหรอกมั้ง ว่าแกเคยมำสำเร็จมาแล้วครั้งนึง ผมจึงต้อง Load มาใหม่อีกคร้ง
ผมไม่เคยแกอีกใช่ไหม ว่าในการเอาชนะแกโดยไม่ต้องบาดเจ็บ ผมเลยต้อง Load ใหม่อีกสองรอบ
ผมก็ไม่เคยบอกแกอีกเช่นกัน เพื่อให้รับประโยชน์สูงสุดในการอ้างสิทธิ์ว่าเป็นการป้องกันตัวและทำให้แกพิการไปตลอดชีวิต ทำให้ส่วนนั้นของแกไม่สามารถใช้งานได้ตลอดไป ผมเลยต้อง Load ใหม่อีกสามรอบ
ผมได้กลับมาที่ฉากนี้หกครั้งแล้ว !
เซอิจิเตะอย่างโหดเหี้ยมไปที่ชายผมบลอนด์ เหมือนเขาสั่นอย่างบ้าคลั่งและส่งเสียงไม่เหมือนมนุษย์ออกมา !
มิกะ อุเอฮาระ เฝ้าดูเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ด้วยปากของเธอที่อ้าค้างอยู่
เธอไม่สามารถเข้าใจได้เลยว่าเด็กผู้ชายที่เป็นแค่โอตาคุอันแสนอ่อนแอ เมื่อไม่นานมานี้ จะสามารถเข้ามาขวางบางคนที่น่ากลัวแบบนี้ได้
และมันก็ไม่มีทางใหหเลยที่เธอจะเข้าใจได้ว่าการเคลื่อนไหวที่แม่นยำ ในขณะที่เขาล้มชายผมบลอนด์
สิ่งเดียวที่เธอเห็นคือเงาหนาๆ และคำพูดของเขาที่ดังขึ้นมาในหูเธอ
"อยู่ข้างหลังผม มิกะ ผมจะปกป้องคุณเอง."
มีบางสิ่งที่อบอุ่นไหลออกมาจากหัวใจของเธอ เผาไหม้อยู่ในอกเผาไหม้ไปทั่วร่างกายของเธอ และแทบจะทำให้เธอตะโกนออกมาด้วยเสียงอันดัง
เธอไม่ควรจะเป็นเช่นนี้ เธอควรจะสงบคอยสังเกตสถานการณ์และกังวลว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บรึเปล่า
แต่เธอทำได้แค่อยู่ยืนอยู่ตรงนั้นและรู้สึกถึงสิ่งที่ทำให้เกิดความสบายใจขึ้นกับเธอ
ขาของเธอสั่น และมีบางสิ่งที่ร้อนๆไหลออกมาจากหางตาของเธอ
อ้า !! เธอไม่สามารถปฏิเสธมันได้อีกต่อไปแล้ว
ในตอนนี้มิกะ อุเอะฮาระแน่ใจได้เลยว่าเธอตกหลุมรักเด็กคนนี้ที่ชื่อ เซอิจิ ฮารุตะไปแล้วอย่างแน่นอน
...
หลังจากนั้นทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างที่คาดไว้
กล้องข้างถนนสามารถบันทึกทุกอย่างไว้ได้ ชายผมบลอนด์เป็นคนที่ตั้งใจจะทำร้ายคนอื่น และ เซอิจิทำหน้าที่ป้องกันตัวเองเป็นผู้บริสุทธิ์
ในสถานการณ์เช่นนั้นสำหรับเด็กผู้ชายที่ไม่ค่อยมีความรู้ด้านศิลปะการต่อสู้ ด้วยความบังเอิญให้ผู้โจมตีได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างถาวร มันเป็นที่เข้าใจได้
ในความเป็นจริงแล้ว สำหรับเขาที่จะสามารถที่จะสงบและหยุดการก่ออาชญากรรมได้แม่นยำ มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ
และด้วยเหตุนี้ เซอิจิ ฮารุตะถูกตัดสินว่าไม่ได้กระทำความผิด แม้กระทั่งผู้ปกครองของเขาก็ไม่จำเป็นต้องมาประกันตัวให้เขาออกจากสถานีตำรวจ อย่างไรก็ตาม ชายผมบลอนด์ถูกตั้งข้อหาพยายามฆ่า
และด้วยเหตุนี้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงดำเนินมาถึงบทสรุป
......
มันเป็นเช้าวันใหม่อีกวัน
มิกะ อุเอฮาระ ถือกล่องอาหารกลางวันและกำลังจะเคาะที่ประตู
แต่เธอลังเล วางกล่องอาหารกลางวันลงและหยิบกระจกมือเพื่อตรวจสอบหน้าตาของเธออีกครั้ง
ถ้าแม่ของเธอได้เห็นเธอตอนนี้ แน่นอนเธอจะยิ้มให้อย่างเบื่อหน่ายและพูดว่า: "เด็กน้อยเอ้ย วันนี้ เธอก็ตรวจดูหน้าตาเธอมาหลายต่อครั้งแล้วก่อนออกมา"
เอาล่ะ สมบูรณ์แบบแล้วล่ะ
เธอสัมผัสหน้าอกของเธอและพยายามที่จะข่มการเต้นของหัวใจที่บ้าคลั่ง ก่อนที่เธอจะยกมือขึ้นเคาะประตู
ในขณะนั้น ประตูก็เปิดออกมา
"ผมรู้สึกเหมือนคุณอาจยืนอยู่ข้างนอก" เขายิ้มให้กับสาวที่ตอนนี้ยืนแข็งค้างอยู่
"อ ... อ้าาาา! อย่าทำให้ชั้นกลัวอย่างนั้นสิ !"
"ฮะฮะ, ขอโทษนะครับ " เซอิจิจิดูใบหน้าเธอดีๆ และรู้สึกโล่งอกอยู่ในใจ "สวัสดีตอนเช้านะ มิกะ"
เธอมีสีแดงจาง ๆ บนแก้มขณะที่เธอมองเขาและรู้สึกว่า ถ้าเขารู้สึกแบบเดียวกันล่ะ รอยยิ้มที่สดใสและความงามอันน่าหลงใหล ที่ไม่มีใครเทียบได้ค่อยๆซึมซับไปทั่วใบหน้าของเธอ
"อืม ... สวัสดีตอนเช้า !"
หญิงสาวที่กำลังยิ้มแย้มแจ่มใสกับแสงแดดยามเช้าตรู่ ดูเหมือนจะทำให้โลกทั้งใบสดใสขึ้นมา
By ZetTransation
ติดตามอัพเดทและแนะนำการแปลได้ที่นี่นะครับ