เล่มที่ 1 บทที่ 6 - สงครามแห่งชีวิตและความตาย
"อย่าได้ประมาทความสามารถของเขา"มากาซะวะยิ้มพร้อมกับใบหน้าที่เย็นชา
ที่ทั้งสองคนได้กล่าวออกไปไม่ใช่เพราะว่าพวกเขาแสดงความนับถือต่อเถิงชิงซาน แต่มันเป็นเพราะพวกเขาต้องการให้เถิงชิงซานยอมแพ้ด้วยตัวเอง เพราะถ้าหากเขาเลือกที่จะฆ่าตัวตายแน่นอนที่สุดคือมันจะทำให้ทั้งสองคนสามารถปฏิบัติภารกิจได้อย่างสำเร็จโดยไม่ต้องลงแรง แต่ถ้าหากเขาเลือกที่จะต่อสู้แม้ว่าพวกเขาจะสามารถสังหารเถิงชิงซานได้ พวกเขาก็อาจจะได้รับบาดเจ็บสาหัส
"โดลกรอฟโกรฟที่โดนโจมตีโดยมีดของข้า ดูเหมือนว่ามันจะไม่ส่งผลอะไร"เถิงชิงซานชำเลืองมองรัสเซียร่างยักษ์ "ทั้งมันและมากาซะวะต่างก็สวมเครื่องแบบสีดำ เครื่องแบบเหล่านั้นจะต้องมีความสามารถในการป้องกันอย่างแน่นอน"
ในตอนนั้น เจ้ารัสเซียร่างยักษ์ที่อยู่บนหลังคาได้ถูกโจมตีโดยมีดสั้นของเถิงชิงซาน เป็นที่รู้กันดีอยู่แล้วว่าทักษะการใช้มีดของเถิงชิงซานนั้นเป็นเช่นไร และด้วยเหตุผลนี้พวกเขาจึงสวมเครื่องแบบที่มีความสามารถในการป้องกันสูง และด้วยผลของเครื่องแบบทำให้มีดบินอ่อนแอลงไปในทันที 'อากาศยานวินาศภัย'โดลกรอฟโกรฟเองสามารถใช้กล้ามเนื้อที่ใหญ่โตสะท้อนใบมีดให้กระเด็นกลับออกไปได้โดยง่าย
"เจ้าลิง ดูเหมือนว่าเจ้าหมาป่ามันจะรนหาที่ตายจริงๆ ไปทำให้ความปรารถนาของมันเป็นจริงเถิด"โดลกรอฟโกรฟพูดภาษาจีนอย่างคล่องแคล่ว
"ภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุดคือ 'พลแม่นปืน'มากาซะวะ เพื่อให้โอกาสรอดชีวิตของข้าเพิ่มขึ้นข้าคงจะต้องสังหารมันก่อน"
ร่างกายของเถิงชิงซานหยุดนิ่งไม่สั่นไหว เท้าของเขางอลงและมือของเขาก็เริ่มขูดพื้นราวกับมันคือกรงเล็บพยัคฆ์ เถิงชิงซานเปิดฉากโจมตีด้วยความเกรี้ยวโกรธในขณะที่เขาเพิ่งกระโดดออกไปสูงเกือบ 10 เมตรกลางอากาศ
'พลแม่นปืน'มากาซะวะที่ยืนอยู่ในลานกว้าง ยิ้มมุมปากก่อนที่ร่างกายของเขาจะกลายเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา ในขณะเดียวกันปืนสีเงินในมือของเขาก็เริ่มลั่นกระสุนออกมาด้วยเสียงที่เบามากจนเกือบจะไม่ได้ยิน
"ปัง!! ปัง!!"
ในเสียววินาที ศัตรูก็ได้ยกปืนขึ้นยิงไปทางเถิงชิงซานในขณะที่เขาฟิตร่างกายของตัวเองคล้ายงูที่เคลื่อนที่ไปข้างหน้าเพื่อหลีกเลี่ยงกระสุน
ถ้าพูดถึงความยืดหยุ่นของร่างกาย หากอยู่ในระยะประชิด ปากว้าจ่าง (ฝ่ามือแปดทิศ) ถือเป็นเคล็ดวิชาที่มีประสิทธิภาพสูง ปากว้าจ่าง (ฝ่ามือแปดทิศ) มีคำสอนที่ว่า "หนึ่งคือความคล่องแคล่ว สองคือสร้างวิสัยทัศน์ สามคือหยุดนิ่ง และสี่คือพุ่งทะล่วง" อันดับแรกคือความคล่องแคล่ว ระดับพลังของปากว้าจ่างที่มากาซะวะครอบครองคือระดับสูง ดังนั้นความว่องไวของเขาจึงเหมือนกับมังกรสายฟ้า
ทั้งปืนและกระสุนคือสิ่งต้องห้ามแสงอันตราย
หากประสานพื้นฐานความว่องไวจากท่วงท่าปากว้าจ่าง (ฝ่ามือแปดทิศ)กับปืนกลไฟในยุคสมัยใหม่ สิ่งเหล่านี้ทำให้เถิงชิงซานรู้สึกกังวลเล็กน้อย
"ข้าไม่จำเป็นต้องเร็วเท่ามัน ข้าไม่จำเป็นต้องไล่ตามแต่ข้าจะอาศัยการโจมตีมันอย่างต่อเนื่อง นอกจากนี้ยังมี'อากาศยานวินาศภัย'โดลกรอฟโกรฟ …..ถ้าหากข้าตอบสนองช้าเพียงนิดเดียว ความตายก็จะมาเยือนข้า ข้ามีเพียงโอกาสเดียวเท่านั้น!!!" เถิงชิงซานทำความเข้าใจในสถานการณ์ปัจจุบันที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจน
"ปัง!!"กระสุนอีก 1 นัดถูกลั่นไกออกมา เถิงชิงซานไม่มีเวลามากพอที่จะหลบเพราะสัตว์ประหลาดอย่าง'อากาศยานวินาศภัย'โดลกรอฟโกรฟกำลังเข้ามาโจมตีจากด้านหลัง
"ไม่ดีแล้ว!!"
ส่วนท้องของเถิงชิงซานที่เคยอ่อนนุ่มราวกับปุยฝ้าย ทันทีที่กระสุนตกกระทบกับท้องของเขา กำลังภายในสลายความแรงของกระสุนให้ลดลง 70% ส่งผลให้กล้ามเนื้อสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงและแปรสภาพคล้ายกับเหล็กกล้าที่บีบกระสุนให้กระเด็นออก
เถิงชิงซานผลิกตัวกลับโดยใช้มือทั้งสองข้างค้ำลงบนดิน และบิดตัวคล้ายกับมังกรทะยานคลื่นเพื่อพุ่งทะยานหนีไป
มากาซะวะยิ้มอย่างเลือดเย็นออกมาอีกครั้ง
"ฮ่า ฮ่า………" รัสเซียร่างยักษ์ระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมทั้งวิ่งไปหาเถิงชิงซาน
"ตอนนี้แหละ!!!" ร่างของเถิงชิงซานเคลื่อนที่ไปยังบริเวณมุมลานกว้างที่ซึ่งมีต้นดอกเหมยอยู่ พร้อมกลับมือที่ถือมีดสั้นทั้งสองข้าง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและเจ็บปวด จากนั้นมีดสั้นทั้งสองก็พุ่งทะยานออกไปจากมือทั้งสองข้าง ใบมีดแต่ละเล่มพุ่งตรงไปหาเป้าหมายทั้งสองนั่นก็คือมากาซะวะและโดลกรอฟโกรฟ
มากาซะวะระเบิดเสียงหัวเราะยังเย็นชาพร้อมทั้งลั่นกระสุนใส่ใบมีด ถ้าหากพิจารณาเฉพาะทักษะการยิงปืนของเขา เขาจะต้องติดอันดับ 1 ใน 10 ของโลกอย่างแน่นอน ดังนั้นการใช้ปืนเพื่อหยุดใบมีดจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา
"ย๊ากกกก"รัสเซียร่างยักษ์โดลกรอฟโกรฟเปล่งเสียงคำรามออกมา ถุงมือเหล็กปะทะเข้ากับใบมีดอย่างจัง
เถิงชิงซานมองด้วยสายตาเย็นชาและเป็นประกายไปด้วยความเจ็บปวด พวกมันคงไม่อาจจินตนาการได้ถึงพลังภายในที่กำลังควบคุมมีดสั้นทั้งสองให้เชื่อมต่อกับจิตใจของเขา
"ตูม!!!"
"ตูม!!!"
เมื่อใบมีดปะทะเข้ากับกระสุน เศษมีดกระจายออกเป็น 7-8 ส่วน แม้ว่ามันจะเปลี่ยนแปลงวงโคจรเล็กน้อย แต่ความเร็วของมันยังคงอยู่และพุ่งไปหามากาซะวะ
"ไม่!!!"สีหน้าของมากาซะวะเปลี่ยนไปในทันที
ในตอนแรก เขาและเถิงชิงซานห่างกันไม่ถึง 10 เมตร เมื่อเถิงชิงซานปามีดบินออกมาและเมื่อเขาเปิดฉากยิง ใบมีดก็แตกออกเมื่ออยู่ในระยะหน้าเขา 2 เมตร
ในระยะทาง 2 เมตร ผนวกกับความเร็วของเศษใบมีด เมื่อเขารับรู้และต้องตอบสนองคมมีดเหล่านั้นก็เข้าใกล้ดวงตาของเขาแล้ว
"ปัก ปัก ปัก"
ชิ้นส่วนใบมีดที่แตกออกจำนวน 3 ชิ้นปักเข้าใบหน้าของมากาซะวะเต็มๆ
"อร๊ากกกกกก….." ดวงตาของมากาซะวะยังคงมองถึงความอัศจรรย์ใจก่อนที่เขาจะเห็นเพียงแค่ภาพดำมืด และร่างของเขาก็ล้มลงกระแทกพื้น
ชีวิตของ 1 ใน 52 นักฆ่าแห่งโลกมืดระดับ S ผู้ฝึกฝนปากว้าจ่าง (ฝ่ามือแปดทิศ) 'พลแม่นปืน' มากาซะวะก็ดับสิ้นลง
โดยทั่วไปการฝึกฝนปากว้าจ่าง (ฝ่ามือแปดทิศ) ใบหน้าถือเป็นส่วนที่ได้รับการปกป้องน้อยที่สุด เว้นเสียแต่เขาจะได้เรียนรู้ถึงระดับขั้นปรมาจารย์ร่างกายไร้จุดอ่อน ช่างน่าเสียดายที่มากาซะวะเองก็ยังไม่อาจก้าวถึงระดับนั้นได้ ชะตาชีวิตของเขาจึงต้องถึงฆาต
"ปัง"รัสเซียร่างยักษ์โดลกรอฟโกรฟเองได้รับความทุกข์ทรมานเช่นกัน แต่โชคดี ที่เขาเลือกป้องกันมีดบินโดยใช้มือขวา ทำให้ชิ้นส่วนมีดบินที่แตกกระจายออกพุ่งไปทางใบหน้าของเขาเพียงแค่ 2 ชิ้น ซึ่งมันทำให้โดลกรอฟโกรฟสามารถใช้มืออีกข้างหนึ่งป้องกันได้อย่างง่ายดาย
"เจ้า เจ้า……"เจ้ายักษ์รัสเซียมองไปที่ศพของมากาซะวะ ก่อนที่จะมองเถิงชิงซานด้วยสายตาที่โกรธแค้น
บนใบหน้าของเถิงชิงซานเต็มไปด้วยรอยยิ้ม "ไอ้เจ้าลิง แก….."โดลกรอฟโกรฟ หันกลับมามองศพของมากาซะวะและคำรามออกมา "มีด มีดของเจ้า เหตุใดมันถึงแตก?" มีดบินที่แตกออกอย่างไร้เหตุผล? เถิงชิงซานมองกลับไปที่ชายชาวรัสเซีย พร้อมทั้งถอนหายใจด้วยความโล่งอก เหตุการณ์ในตอนนั้น เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในองค์กรสีชาด เขาตัวคนเดียวถูกล้อมรอบด้วยศัตรูจำนวนมาก สองกำปั้นหรือจะสู้กำปั้นจำนวนมากได้ ผลมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว เมื่อยืนอยู่ปากเหวแห่งความตาย เขาก็ตระหนักได้ว่าเขารับรู้ได้ถึงผืนโลกและกำลังภายใน "มีดบิน"สร้างขึ้นจากสายสัมพันธ์ที่แปลกประหลาด และด้วยสายสัมพันธ์นี้ทำให้เขาสามารถควบคุมมีดบินยามเมื่อมันแต่ออกได้ เมื่อมีดถูกขว้างออกไป ขณะที่มันเข้าใกล้ศัตรูและเมื่อมันแตกออกเป็นชิ้น ศัตรูจะคิดตอบสนองได้อย่างไร?
เฉกเช่นเดียวกับมากาซะวะ ภายในระยะ 2 เมตร เขาไม่อาจตอบสนองได้ทันท่วงทีจึงทำให้ศีรษะของเขาถูกโจมตี แม้ว่าเถิงชิงซานจะไม่เข้าใจว่าเหตุผลใดถึงทำให้จิตใจของเขาผูกพันกับกำลังภายในที่สถิตอยู่ในมีดบิน แต่เขาก็สามารถจะจำสถานะนั้นได้ดี เขาจึงเลือกที่จะตั้งชื่อมันว่า "มีดอนันตา"
"เจ้าหมาป่า เตรียมตัวจัดงานศพของเจ้าได้เลย"เจ้ายักษ์รัสเซียตะโกนออกมา ใบหน้าของโดลกรอฟโกรฟเต็มไปด้วยคราบน้ำตา และคำรามออกมาราวกับสิงโตที่กำลังโกรธกริ้ว ในพริบตาเครื่องแต่งกายของชายรัสเซียขยายขึ้น นักฆ่าคนนี้เริ่มทุบพื้นดินด้วยความก้าวร้าวจนมันแตกออกง "ฮ่าๆๆ มันถึงเวลาแล้ว!!!"เถิงชิงซานระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เขาเดินตรงเข้าไปหา ในขณะที่ขาของโดลกรอฟโกรฟฝังรากยืนอยู่บนดินราวกับกำลังขยายร่าง
เถิงชิงซานดูแข็งแกร่งอย่างยิ่ง และเคลื่อนไหวคล้ายมังกร กรงเล็บซ้ายของเขาขึ้นมาอยู่บริเวณดวงตาคล้ายกับท่วงท่าหมัดมังกร และค่อยๆถ่ายเทคลื่นศูนย์กลางแรงโน้มถ่วงและพลังความแข็งแกร่งมุ่งเน้นไปที่แขนขวา
"ตึบ ตึบ"แขนขวาของเขาก็เริ่มพองขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ
หลอดเลือดปูดโป้งราวกับว่าพวกมันกำลังจะระเบิดออกมา กล้ามเนื้อคดเป็นลายไหลยืดหยุ่น เคลื่อนไหวแปรเปลี่ยนเป็นเกลียวที่ทรงพลัง แขนขวาของเขาในตอนนี้เปรียบดังสว่านที่เจาะอากาศให้เกิดเสียงดัง
"โอ้!!!"โดลกรอฟโกรฟกระโดดลอยขึ้นพร้อมยกแขนขวาขึ้น แขนขวาที่สวมใส่ถุงมือเหล็กระเบิดพลังราวกับเพลิงไฟ ทันทีที่เถิงชิงซานเริ่มเคลื่อนที่ กำปั้นขนาดยักษ์ของโดลกรอฟโกรฟต้องการเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา และปะทะเข้ากับกำปั้นของเถิงชิงซาน
โดลกรอฟโกรฟรับรู้ได้ถึงพลังโบราณที่กำลังไหลผ่านถุงมือได้อย่างชัดเจน
ความรู้สึกของโดลกรอฟโกรฟเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว โชคดีที่เขาได้เรียนรู้ทักษะโยคะจึงทำให้สามารถต้านทานสว่านโบราณนี้ได้ "ถ้าหากข้าอ่อนแอกว่านี้แขนของข้าก็คงหักไปแล้ว ถึงแม้กระนั้นความแข็งแกร่งของข้าก็เหลืออยู่เพียงแค่ 80 เปอร์เซ็นต์"
โดลกรอฟโกรฟรู้สึกอัดอั้น ในขณะที่เถิงชิงซานก็เริ่มอ่อนแอลง หลังจากที่กำปั้นได้เข้าปะทะกัน มันส่งผลให้เถิงชิงซานกระเด็นออกไป "ฮา ฮา…."โดลกรอฟโกรฟระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมทั้งพุ่งทะยานออกไปโจมตีครั้งอย่างไม่ลังเล