เล่มที่ 2 บทที่ 19 - หมู่บ้านเถิงเจีย
บนโลกใบนี้ถูกแบ่งออกเป็น 9 ส่วน และหยางโจวคือสถานที่ที่มีชีวิตชีวาและอุดมสมบูรณ์อย่างมาก
ภายใต้เขตหยางโจว เมืองเจียงหนิง มณฑลอวี้เฉิง
มีภูเขาขนาดใหญ่อยู่ภายใต้มณฑลอวี้เฉิงซึ่งมีนามว่าภูเขาต้าเหยียน บริเวณตีนเขาต้าเหยียนนั่นมีหมู่บ้านที่ชื่อว่าหมู่บ้านเถิงเจีย และดูเหมือนทุกครอบครัวที่อยู่ภายในจะสนิทชิดเชื้อกันอย่างมากราวกับเป็นครอบครัวใหญ่ บริเวณเขตชายแดนหมู่บ้านเถิงเจียดูเหมือนจะมีแผ่นไม้กั้นไม่สูงมากนัก มันสูงประมาณ 9 ฉื่อ
เนื่องจากมีเขตกั้นที่ทำด้วยไม้มันจึงทำให้หมาป่าภูเขาไม่อาจเข้าสู่หมู่บ้านได้อย่างง่ายดาย
ที่ลานกว้างของครอบครัวหนึ่งในหมู่บ้านเถิงเจีย ผู้คนกว่า 10 คนกำลังล้อมรอบ คนอายุประมาณ 30 ต่างกำลังล้อมรอบอยู่นอกบ้าน
"โย่งฟ่าน อย่าเข้าไปนะ"เสียงที่จริงจังดังออกมา คนที่พูดนั้นเป็นชายชราผมสีขาว แต่เสียงนั้นกลับทรงพลังอย่างไม่น่าเชื่อ
"หัวหน้า ข้า….." ชายเสื้อคลุมสั้นไม่รู้จะกล่าวอะไรต่อ
เขากำลังวิตกกังวล ภรรยาของเขากำลังจะคลอดลูกภายในบ้าน สิ่งเหล่านี้คือความอันตรายสำหรับผู้หญิงที่จะคลอดเด็กแรกเกิด หญิงสาวมากมายในหมู่บ้านเถิงเจียเสียชีวิตจากการคลอดบุตรที่ยากลำบาก เขาได้แต่งงานกับภรรยาของเขามากว่า 8 ปี แล้วตอนนี้ภรรยาของเขาก็ตั้งครรภ์ ดังนั้นเด็กคนนี้จึงเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเขา ซึ่งมันทำให้เขาต้องหงุดหงิดอย่างแน่นอน
" น้องฟ่าน เจ้าได้ตั้งชื่อลูกของเจ้าแล้วยัง?"ชายร่างผอมที่อยู่ด้านข้างยิ้มขณะกล่าวเพื่อเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
"เด็กคนนี้เกิดมาในยุคชิง ดังนั้นถ้าหากเป็นเด็กผู้ชายข้าจะตั้งชื่อว่า ชิงซาน แต่ถ้าหากเป็นเด็กผู้หญิงถ้าจะให้ชื่อว่าชิงอวี้"ชายในชุดเสื้อคลุมสั้น เถิงโย่งฟ่านแอบยิ้มเล็กน้อย
ทันทีที่เขาหยุดพูด เสียงร้องไห้ที่บริสุทธิ์ของเด็กทารกก็ดังกระจายออกมารอบบ้าน
ทุกคนหันไปมองที่ประตูอย่างพร้อมเพรียงกัน
เมื่อเสียงประตูเปิดออก หญิงสาวคนนึงก็วิ่งออกมาพร้อมกับทารกในอ้อมแขนของเธอ เธอยิ้มอย่างน่าประหลาดใจและกล่าวอย่างเสียงดังว่า "โย่งฟ่าน เด็กคนนี้เป็นเด็กผู้ชาย เด็กผู้ชาย"
"หยวนหลันเป็นอย่างไรบ้าง?"ชายชราคนเดิมถามออกมาอย่างรวดเร็ว
"ท่านหัวหน้า หยวนหลันปลอดภัยดีทั้งแม่ทั้งลูก"หญิงสาวยิ้มอย่างมีความสุข
ในขณะเดียวกัน เถิงโย่งฟ่านก็ได้อุ้มลูกมาจากหญิงสาว เขามองเด็กน้อยอย่างระมัดระวังพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แสนเบิกบาน "ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าเป็นเด็กผู้ชาย ฮ่า ฮ่า ข้าเถิงฟ่านโย่งในที่สุดก็มีลูกชาย………."ในตอนนี้ชายชราเองก็จ้องมองไปที่เด็กน้อยในอ้อมอกชายคนนี้ยังมีความสุข
"ท่านผู้อาวุโส ฝากท่านดูแลลูกชายข้าก่อน เดี๋ยวข้าขอตัวไปดูหยวนหลันสักหน่อย"เถิงฟ่านโย่งรีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันที
ชายชรายังคงยิ้มและจ้องมองเด็กน้อยที่รับมาไว้ในอ้อมอก
"เจ้าหนูน้อย เจ้าร้องเสียงดังซึ่งถือเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมมาก"ผู้อาวุโสยิ้มอย่างมีความสุข
"ท่านหัวหน้า ดูเหมือนเจ้าหนูน้อยกำลังจ้องมองท่านอยู่"คนที่อยู่ติดกับเขายิ้มขณะเอ่ยกล่าว
"ดูนั่นสิ นัยน์ตาที่ดำสนิทกำลังจ้องมองข้าโดยไม่หวั่นไหวเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า…."ผู้อาวุโสระเบิดเสียงหัวเราะออกมาขณะใช้นิ้วค่อยๆแตะลงบนจมูกของทารกและกล่าวว่า "หลานชายที่รักของข้า ชิงซาน ดูเหมือนเจ้ากำลังพยายามเรียกชื่อปู่นะ"ชายชราไม่อาจหุบยิ้มของเขาได้
เขาเป็นเพียงแค่เด็กทารก เขาจะพูดได้อย่างไร?
"เกิดอะไรขึ้น? ข้า …...ข้า….ข้ายังไม่ตายงั้นหรือ?"
เถิงชิงซานจำได้ว่าเขาได้เสียชีวิตลงหลังจากเสร็จสิ้นการประลองกับ 2 ราชาแห่งองค์กรราชาตรีมูรติ เขาได้สังหารทั้งพระศิวะและพระวิษณุบนทะเทสาบจันทราและอยากได้สังหารเสิ่นหยางหมิงไปอีกด้วย
และเมื่อเขาฟื้นคืนสติสัมปชัญญะอีกครั้ง เขาก็พบว่าเขาได้อยู่ในครรภ์มารดาและกำลังจะเกิดในไม่ช้า
"ชายชราคนนี้เป็นปู่ของข้าหรือ? แล้วท่านแม่ท่านพ่อของข้า?"ข้าเข้าใจในภาษาของคนรอบข้างดูเหมือนเขาแต่ยังคงใช้ภาษาจีน แต่เสื้อผ้าที่สวมใส่เหล่านี้……..มันไม่ใช่ยุคปัจจุบัน นี่มันยุคโบราณ!!!! ข้า…...ข้ามายังยุคโบราณได้อย่างไร?
แม้ว่าเถิงชิงซานจะได้รับการฝึกฝนทักษะการฆ่าและควบคุมจิตใจของตนเอง แต่เมื่อเกิดเรื่องเช่นนี้ จิตใจของเขาก็ไม่อาจควบคุมได้ ความตกใจถาโถมเข้ามาอย่างรวดเร็ว
จากนั้นเถิงชิงซานก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยและหลับไป "สมองของทารกยังเติบโตไม่เต็มที่สินะ เพียงแค่ข้าคิดอะไรนิดหน่อย ข้าก็เหนื่อยเสียแล้ว"
เถิงชิงซานค่อยๆปิดตาและหลับไป
นี่คงเป็นช่วงต้นฤดูหนาวแรกที่เถิงชิงซานได้เดินทางมายังโลกใบนี้
หิมะตกลงมาอย่างต่อเนื่องไร้ขีดสุด ดูเหมือนว่าทั้งโลกจะถูกหิมะกลืนกิน
"หิมะเหล่านี้ไม่สวยงามงั้นหรือ ชิงซาน?"หญิงสาวที่ชื่อว่าหยวนหลันกำลังเลี้ยงดูบุตรชายของเธอเถิงชิงซาน และกำลังชื่นชมหิมะ
"อาาาาาา!!!"ใบหน้าของเถิงชิงซานแดงกล่ำ
ระยะเวลาการเกิดของเขายังไม่ถึงปีดังนั้นเสียงของเขาจึงยังไม่เติบโตเต็มที่ เขาทำได้เพียงแค่เปล่งเสียงหัวเราะออกมา อย่างไรก็ตามเถิงชิงซานก็ยังคงเป็นความผู้ใหญ่เอาไว้ เขายังคงสามารถพยักหน้าและทำเสียง 'อา'ได้เพียงอย่างเดียว
"นี่ก็ใกล้เวลาอาหารเที่ยงแล้วนะ แต่ดูเหมือนพ่อของเจ้ายังไม่กลับมาเลย"หยวนหลันกล่าว
"สวัสดี น้องสะใภ้"เสียงดังออกมาจากด้านนอกของลานกว้าง เมื่อประตูถูกเปิดออก ชายหนุ่มสวมเสื้อกันฝนพร้อมกับถือกระต่ายตัวใหญ่และยิ้ม "ทีมล่าสัตว์บนภูเขากลับมาแล้ว และกระต่ายตัวนี้ก็เป็นของเจ้า เก็บมันไว้ให้ดี ข้าขอตัวก่อน"
จากนั้นเขาก็เอากระต่ายแขวนไว้ที่ประตู
"ขอบคุณมาก!!!"หยวนหลันยิ้มตอบ
"ไม่เป็นไรหรอกอย่าได้ถือสา"ชายคนนั้นก็เดินจากไป
เถิงชิงซานยังคงมีสติปัญญาเฉียบเช่นเดียวกับผู้ใหญ่ หลังจากผ่านไปไม่กี่เดือน เขาก็ได้รู้เรื่องราวบางส่วนเกี่ยวกับหมู่บ้านเถิงเจีย หมู่บ้านเถิงเจียเป็นหมู่บ้านที่ใช้ชีวิตอย่างสมถะ บ่อยครั้งพวกเขาจะส่งทีมล่าสัตว์ขึ้นไปบนภูเขา พ่อแม่ของเด็กๆทุกคนต่างได้รับมอบหมายในการตามล่าอาหารเพื่อเลี้ยงดูทุกครอบครัวในหมู่บ้าน เช่นเดียวกับพ่อของเถิงชิงซาน และเถิงโย่งฟ่านก็ยังเป็นช่างตีเหล็กคนแรกของหมู่บ้านเถิงเจียอีกด้วย
อาวุธของเขาเป็นที่นิยมอย่างมากในมณฑลอวี้เฉิง จึงทำให้ระดับตำแหน่งในหมู่บ้านของเขาสูงขึ้นเช่นกัน
ทันใดนั้นแผ่นดินก็สั่นไหวราวกับแผ่นดินไหว
"พวกโจรคงจะมาเก็บเงินประจำปีเฉกเช่นทุกปี"หยวนหลันหน้าซีดเผือก ขณะที่สะพายเถิงชิงซานขึ้นบนหลังของเธอก่อนจะเดินไปหยิบหอกสีแดงที่อยู่ในบ้านและวิ่งออกไป
ผู้คนทั้งหมดในหมู่บ้านเถิงเจีย ไม่ว่าจะเป็นคนอายุเท่าไหร่หรือเพศใดต่างก็ถือหอกและคันธนูวิ่งออกมาพร้อมกัน
"โจร?"เถิงชิงซานค่อนข้างตกใจ
"ไม่ต้องห่วงนะ ชิงซาน มันจะไม่เป็นไร"หยวนหลันวิ่งและปลอบโยนลูกของเธอไปพร้อมๆกัน
ในช่วงเวลาสั้นๆ หลวนหลันก็รีบตรงมายังสนามฝึกซ้อมที่ใหญ่ที่สุดของหมู่บ้านเถิงเจีย สนามแห่งนี้กว้างและยาว 200 เมตร ในตอนนี้มีผู้คนกว่า 1000 คนมารวมตัวกันที่สนามฝึกฝนแห่งนี้
"หยวนหลัน"ชายในรูปร่างเปลือยเปล่าใส่เฉพาะเครื่องนุ่งหมขนสัตว์ มาพร้อมกับหอกนี่คือพ่อของเถิงชิงซาน เถิงโย่งฟ่าน
"พี่ฟ่านนนน"หยวนหลันรีบวิ่งตรงไปหาเขาในทันที
เถิงชิงซานจ้องมองพ่อของเขา ช่วงนี้เป็นช่วงฤดูหนาวที่รุนแรง แต่พ่อของเขากับสวนเพียงแค่เครื่องแต่งกายที่ทำจากขนสัตว์ เปิดเผยให้เห็นแขนที่ใหญ่ยิ่งทั้งสองข้างลงถึงหน้าอกที่ดูแข็งแกร่ง เห็นได้ชัดเลยว่าเขาเป็นคนที่มีพละกำลังสูง ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเพียงแค่ช่างตีเหล็ก แต่กล้ามเนื้อของเขาก็ไม่ได้ดูแย่เลย
"ลูกพ่ออย่าได้กลัวเลย"เถิงโย่งฟ่านปลอบโยนเถิงชิงซานพร้อมทั้งสัมผัสเบาๆ
"เจ้ารออยู่ที่นี่นะ และอย่าวิ่งเด็ดขาด"เถิงโย่งฟ่าน มอบหมายหน้าที่ก่อนจะเดินออกไปข้างหน้าทุกคน
ผู้ชายทั้งหมดในหมู่บ้านเถิงเจียปางยืนอยู่ด้านหน้าของสนามฝึกซ้อมพร้อมอาวุธในมือ ส่วนเล่าคนชราหญิงสาวและเด็กๆ ต่างยืนอยู่ด้านหลังพวกเขา
"สวัสดีเจ้าเด็กน้อยจากหมู่บ้านเถิงเจีย"เสียงที่หนักแน่นดังออกมาจากรั้วภายนอก
เถิงชิงซานพยายามมองผ่านฝูงชนและมองดูคนที่อยู่ภายนอกรั้ว ทุกคนต่างขี่ม้าสูง ผู้ชายที่ยืนนำหน้าสุดหน้าอกของเขาเต็มไปด้วยขนสีดำ ใบหน้าปรากฏเป็นร่องรอยดาบลึก ก่อนที่เขาจะตะโกนออกมาว่า "ถึงเวลาแล้วที่พบเจ้าต้องจ่ายเงินรายปี ตามกฎเดิม ทุกคนที่มีชีวิตอยู่จะต้องจ่ายเงินครึ่งเหรียญเงิน"
"ผู้ชายคนนี้เองก็สวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นในช่วงฤดูหนาว เขาคงจะเป็นปรมาจารย์เช่นกัน" เถิงชิงซานคิดวิเคราะห์ "รูปเหมือนจำนวนโจรปล้นจะไม่ชัดเจน แต่ก็คงมีเป็นร้อยๆคน"
"คนในหมู่บ้านเองที่พร้อมปกป้องมีหลายร้อยคน พวกเราคงไม่ถูกรังแกง่ายๆหรอก"เถิงชิงซานยังพบว่าผู้ชายในหมู่บ้านเถิงเจียเองต้องได้รับการฝึกฝนมาเป็นเวลากว่าหลายปี แต่คนที่ยืนอยู่ภายนอกนั้นเหมือนสัตว์ดุร้าย จึงทำให้การเอาชนะเป็นไปได้ยาก
ในขณะเดียวกัน
ฝูงชนในหมู่บ้านเถิงเจียต่างก็จับจ้องไปที่ชายชราผมขาวที่กำลังเดินฝ่าฝูงชนออกมา
"ท่านปู่…….."เถิงชิงซานระบุตัวตนอย่างรวดเร็ว
ปู่ของเถิงชิงซานมีนำเถิงหยุนหลง เขาเป็นถึงผู้นำของหมู่บ้านเถิงเจีย คนในหมู่บ้านต่างนับถือเขา แม่ของเถิงชิงซาน หยวนหลันก็คือบุตรบุญธรรมของเถิงหยุนหลงเช่นกัน
"ฮ่า ฮาาา ผู้นำที่ 3 ลงทุนนำทัพมาด้วยตัวเองเลย"หัวหน้าหมู่บ้านเถิงหยุนหลงระเบิดเสียงหัวเราะออกมา "พวกเรารู้กฎดี ทุกคนจะต้องจ่ายเงินครึ่งเหรียญเงิน หมู่บ้านเถิงเจียของพวกเรามีครอบครัวทั้งหมด 500 ครอบครัว หรือมีคนทั้งหมด 2000 คน ดังนั้นพวกเราจำเป็นต้องจ่าย 1000 เหรียญถูกต้องหรือไม่?"
"ฮ่า ฮา ฮา ตาเฒ่าเถิง ท่านพูดถูกแล้ว 1000 เหรียญ"ชายที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
ประชากรในหมู่บ้านเถิงเจียแท้จริงแล้วมีไม่ถึง 2000 คน แต่เพื่อไม่ให้หัวหน้าโจรจอมเผด็จการต้องขุ่นเคืองใจดังนั้นเขาจึงตีตัวเลขเป็นจำนวนเช่นนั้น
"เปิดประตู"เถิงหยุนหลงตะโกนออกมา
"เอี๊ยดดดดดดด………... "ประตูขนาดใหญ่ของหมู่บ้านเถิงเจียค่อยๆเปิดออกพร้อมส่งเสียงดัง ในขณะเดียวกันมีชาย 2 คนถือกล่องใหญ่ 2 กล่องเดินตรงไปที่ประตูและโยนมันออกไปวางบนมีหิมะ
" โปรดตรวจสอบได้เลย ผู้นำที่ 3 แต่ละกล่องนั้นมีเหรียญอยู่ 500 เหรียญ"เถิงหยุนหลงกล่าวตะโกน
"พวกเจ้าไปตรวจดูซิ"ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าสั่งลูกน้องให้ออกไปดู
ชายทั้งสองคนรีบกระโดดลงจากม้าและวิ่งไปที่กล่องซึ่งถูกวางอยู่บนพื้น ภายในกล่องนั้นมีเพียงแค่เหรียญเงินรล้วนๆ แต่ละเหรียญถูกร้อยกันโดยเส้นเชือก แต่ละเชือกแต่มีเงินจำนวน 100 เหรียญ โจรทั้งสองคนได้รับหน้าที่ในการตรวจสอบเงินเหล่านี้เหมือนเช่นเคย พวกมันนับอย่างรวดเร็ว หลังจากนับจนเสร็จสิ้น พวกมันก็เดินกลับไปหาชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าพร้อมทั้งพยักหน้า
"ตาเฒ่าเถิง เจ้าสามารถกลับไปรับประทานอาหารเย็นได้แล้ว ฮาๆๆ ไปกันเถอะ"
โจรหลายร้อยคนทยอยขี่มาและจากไป
บนลานฝึกฝนของหมู่บ้าน ผู้คนก็เริ่มแยกย้ายจากไปทีละคนเช่นกัน
"ลูกพ่อ กลับไปรับประทานอาหารเย็นกันเถอะ"เถิงโย่งฟ่านยิ้มขณะอุ้มเถิงชิงซานด้วยแขนข้างหนึ่ง ในขณะที่เถิงชิงซานยังคงคบคิด "โจรพวกนี้คงจะมีม้ามากมายนัก และราคาม้าเหล่านั้นคงไม่ใช่ม้าราคาต่ำแน่นอน พวกมันจะต้องเป็นกลุ่มโจรที่แข็งแกร่งอย่างมาก"
ภาพที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าเถิงชิงซานเมื่อสักครู่ทำให้เขาเข้าใจว่า "นี่คงจะเป็นการเก็บเงินประจำปี คงเป็นเงินที่จำเป็นต้องจ่ายในทุกๆปีเพื่อใช้เป็นเงินคุ้มครองหมู่บ้านเถิงเจีย ในทุกๆปีพวกมันคงจะส่งคนมาหลายร้อยคนมาเก็บเงิน และคงไม่ใช่กลุ่มโจรทั้งหมดอย่างแน่นอน"
"กลุ่มโจรกลุ่มนี้ขี่ม้าขาวมาเพื่อเก็บเงิน ข้าคิดว่ายังคงมีกลุ่มโจรอื่นๆแฝงตัวอยู่มากมาย"เสียงของครอบครัวอื่นกำลังพูดอธิบายเรื่องเหล่านี้
"แต่โจรกลุ่มอื่นก็คงไม่กล้ารุกรานหมู่บ้านเถิงเจียอย่างแน่นอน เพราะถ้ามันคิดจะทำ พวกมันจะต้องพบกับความตาย"ชายอีกคนนึงกล่าว
เห็นได้ชัดว่าโจรกลุ่มอื่นรวมถึงพวกเขาไม่สามารถต่อสู้กับกลุ่มโจรขี่ม้าขาว
"แล้วกลุ่มม้าขาวพรุ่งนี้มีความแข็งแกร่งมากเท่าไหร่กัน"เถิงชิงซานยังคงคบคิดต่อเนื่อง