px

เรื่อง : Neet
บทที่ 18 : วิชา P.E. (คราบเรียนออกกำลังกาย)


นี่เป็นวันที่สองของ เซอิจิที่ได้ย้ายโรงเรียนมาและ วิชาที่เขาตั้งตารอที่สุด PE และก็เป็นวิชาสุดท้ายของวัน

เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้ทุกคนในวิชา P.E. จะตกใจ แม้ว่าเขาอาจจะทำได้ถ้าเขาพยายาม

หลังจากได้เล่นกับกัปตันชมรมเทนนิสแล้ว เขาเข้าใจดีว่าความสามารถทางร่างกายเหนือกว่านักเรียนทั่วๆไป และเขาศักยภาพที่โดดเด่นในกีฬาทุกประเภท

ดังนั้นถ้าเขาไม่ต้องการที่จะโดดเด่น แล้วเขาตั้งใจจะทำอะไรงั้นเหรอ ?

แน่นอนว่ามันคือการดู!

แม้ว่าสภาพอากาศจะหนาวเย็นเล็กน้อย แต่โรงเรียนก็ยังไม่ได้เปลี่ยนไปใช้เครื่องแบบฤดูหนาว แต่ชั่วโมงเรียน P.E.นั้นก็ยังคงใช้ชุดกีฬาฤดูร้อน

เฮ้ เฮ้ย ... มันน่าจะเข้าใจได้ง่ายงั้น หลังจากคำอธิบายนั้น

ในเกาะซากุระสาว ๆ สวมชุดอะนิเมะจากโลกก่อนหน้าของเขา เช่น เสื้อทีเชริตสีขาว กับบูมเมอร์ที่อยู่ด้านใน !

แค่คิดถึงเด็กผู้หญิงทุกคนที่ใส่วิชา P.E.นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้เลือดของเขาเร่าร้อน !

การได้เห็นภาพสามมิติเช่นนี้เป็นความปรารถนาอันสูงสุดของสุภาพบุรุษ (โอตาคุ)

มันคงจะบาป ถ้าจะเรียกร้องอย่างอื่น!

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วและในที่สุดก็ถึงเวลาของวิชาที่่ตั้งตารอคอยอยู่

เซอิจิได้เปลี่ยนชุดด้วยความเร็วมมัค และเขากำลังรออยู่ที่บริเวณพื้นที่การออกกำลังกายก่อนใครๆ

เมื่อเด็กหญิงเปลี่ยนชุดเสร็จและออกมาเป็นกลุ่มเล็ก ๆ เขาก็รู้สึกราวกับว่าเขากำลังขึ้นไปสู่สวรรค์ ...

คอและแขนทั้งสองข้างเป็นสีขาวที่ดีน่ารัก

และหน้าอกขนาดที่แตกต่างกันไป ตั้งแต่ที่มีเต็มที่ไปจนถึงแทบไม่มีเลย

ยังไม่รวมถึงความฟิต ก้นลูกพีชที่ถูกปกคลุมด้วยกางเกงขาสั้น

อา ... รู้สึกดีที่ได้มีชีวิตอยู่ !

เซอิจิทุ่มเทความพยายามเป็นอย่างมากให้กับการซ่อนความจริงที่ว่าเขาเกือบจะอยู่ในแดนสุขาวดี

มีการกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ว่าถ้าเปรียบเทียบกับโลกดั้งเดิมของเซอิจิ ผู้คนที่นี่เฉลี่ยแล้วดูดีกว่าค่าเฉลี่ย และในโลกนี้เต็มไปด้วยองค์ประกอบบางอย่างที่คล้ายกับโลก 2D 

สิ่งนี้เป็นเหตุให้เซอิจิรู้สึกว่าทุกๆสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นชีวิตจริงในเวอร์ชั่นของอนิเมมะ หัวใจของเขาเต้นถี่ขึ้นมา

ในระหว่างการเคลื่อนไหวเขารู้สึกราวกับว่าได้อยู่ในสวรรค์ เขาไม่สังเกตุถึงความจริงที่ว่าได้มีคนลอบเข้ามาอยู่ใกล้ๆเขา

"ฮาราโนะ-คุง, เลือดกำเดานายกำลังไหลน่ะ !"

ชิอากิ ยิ้มกว้าง ๆ ขณะที่เธอเอามือจับไหล่ของเซอิจิ

เซอิจิฟื้นสติของตัวเองและหันกลับไปมองเธอ

"ทำไมคุณถึงยังคงอยู่ในเครื่องแบบเด็กผู้ชายล่ะ ?"

"โอ้ นายผิดหวังล่ะสิ ?"ชิอากิแลบลิ้นของเธอออกมาหาเขาและทำท่าทางเซ็กซี่:" ถ้านายต้องการเห็นผมในยูนิฟอร์มของผู้หญิงแล้วล่ะก็ ผมจะใส่ให้นายดูตอนที่นายมาที่บ้านผม ... "

"โอ้ ... ดูเหมือนจะเป็นบริการพิเศษบางอย่าง - งั้น ... ลืมเรื่องนี้ไปเถอะ "

" เฮ้อ ผมถูกปฏิเสธอีกแล้วเหรรอ - ผมไม่มีเสน่ห์เลยรึไงกัน ? ถ้างั้น ถ้าผมโยนมิกะเข้าไปในข้อเสนอด้วยจะว่ายังไง ? เธอต้องยอมที่จะโชว์ให้นายเห็นในชุดกีฬา และ ผมก็มีเสื้อ แบบอื่นๆอยู่ในบ้านด้วยนะ !"

" เดี่ยวๆ อย่าเพิ่งขายเพื่อนเธออย่างงั้นสิ ! เอิ่ม อีกอย่างนะ บ้านเธอมันเป็นบ้านประเภทไหนกันแน่ ?"เซอิจิแสดงความคิดเห็นอย่างหนักแน่น

ชิอากิหัวเราะอย่างลามก 

" นายเป็นคนแปลกจริงๆนะ ฮาราโนะ ไม่ใช่ว่านายเป็นโอตาคุที่น่ารังเกียจมาก่อนรึไง ? หลังจากที่กลายเป็นคนหล่อ นายก็น่าจะกลายเป็นเพลย์บอย แต่นายก็ข่มกลั้นตัวเองโดยไม่ปกปิดส่วนที่ไม่ดีของตัวเองเลย "

แม้ว่าเธอจะยิ้มอย่างสบายๆ แต่ดวงตาของเธอเปล่งประกายจ้องอย่างจริงจัง

" นายเป็นคนประเภทไหนกันแน่ เซอิจิ ฮาราโนะ?"

นี่อาจเป็นสิ่งที่เธออยากถามเมื่อวานนี้ 

หลังจากที่เธอพูดขึ้นมา ตัวเลือกการสนทนาปรากฏขึ้น -

[A: ผมก็เป็นผมนั่นละ - หยุดรบกวนผมได้แล้ว ]

[B: ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน - ผมแค่สาบานว่าผมจะหยุดทำตัวไร้ค่า ]

[C: ผมก็เป็นแค่โอตาคุธรรมดาๆคนนึง]

เซอิจิทบทวนตัวเลือกอย่างรอบคอบก่อนที่จะตัดสินใจ

" ผมก็เป็นแค่โอตาคุธรรมดาๆคนนึง] ถึงแม้ว่าผมจะเปลี่ยนแปลงตัวเองและกลายเป็นคนหล่อเหลา แต่ยังไงซะผมก็ยังเป็นโอตาคุและผมก็มีความสุขไปกับสิ่งที่ โอตาคุ ชอบ เมื่อเทียบกับเมื่อก่อนงานอดิเรกของผมก็ไม่ได้เปลี่ยนไป สิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปคือวิธีการจัดการกับสิ่งต่างๆและหลักการทางมโนธรรมของผมเอง ผมตั้งใจที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองไปเป็นคนใหม่มีหลักการ ไม่เป็นคนชั่วช้าเหมือนคนไร้ค่าคนก่อนที่ผมเคยเป็น "

หลังจากพูดออกมา เซอิจิยิ้มอย่างจริงใจไปที่ชิอากิ

" สรุปก็คือ ผมมีความกล้ามากกว่าเดิมหนึ่งมากกว่าตอนที่เป็นโอตาคุ "

* ติ้ง !* ความนิยมเพิ่มขึ้น

ชิอากิ ยิ้มสบายๆกลับมา

"แค่ ... เล็กน้อยเหรอ? ไม่ใช่เรื่องปกติสำหรับคนที่เสี่ยงชีวิตช่วยเด็กผู้หญิงที่ด่าเขาว่าน่ารังเกียจ ผมก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่านายเปลี่ยนไปมากแค่ไหน "

เซอิจิ ยิ้มและกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อเขาถูกขัดจังหวะด้วยเสียงผู้หญิง

"ชิอากิ! ทำไมเธอเดินเร็วแบบนี้เนี่ย ? รอฉันบ้างสิ "มิกะ อุเอฮาระ เข้ามาหาพวกเขาขณะที่กำลังบ่นไปด้วย

หลังจากเธอตาทั้น เธอก็พบบรรยากาศอันแปลกประหลาดระหว่างเซอิจิและชิอากิ

"เอิ่ม ... มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย?"

"ไม่มีอะไรมากหรอก พวกเรากำลังชมบรรยากาศรอบๆอยู่น่ะ ใช่ไหม เซย์โก?"ชิอากิ ตบหน้าอกของ เซอิจิ

ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ เธอไม่ได้เรียกเขาว่า "ฮาราโนะ-คุง" แต่เรียกเขาว่า "เซย์โก" แทน

"อ้า ใช่แล้วล่ะ บรรยากาศดีมากๆเลย "รอยยิ้มของเซอิจิเริ่มอ่อนโยนมากยิ่งขึ้น

" บรรยากาศอะไร ?"มิกะมองไปรอบ ๆ ด้วยความสับสน 

บรรยากาศนี้ไง เซอิจิแอบดูที่ขายาวๆของ มิกะ สีขาวอมครีม

ชิอากิ บีบไหล่ เซอิจิ ด้วยรอยยิ้มซุกซน ' ดูเหมือนนายจะเข้าใจสิ่งที่ผมพูดถึงอยู่นะ เฮ้ เฮ้ '

...

เมื่อนักเรียนทุกคนมาถึง แต่ครูประจำชั้นของพวกเขาเป็นผู้ดูแลชั้นเรียนแทนที่จะเป็นครูสอน P.E. ตามปกติ

"ซาซากิ เซ็นเซย์ ได้ว่าเขามีอะไรที่ต้องทำในวันนี้ดังนั้นฉันจึงมาอยู่ที่นี่แทนเขา" ครูประจำชั้นหญิงอายุ 29 ปีชื่อ เคย์โกะ ซาโต้ ได้พูดขึ้นมา

และ ด้วยเหตุนี้เอง คาบเรียน P.E, ก็ได้เริ่มต้นขึ้น

เซอิจิกำลังลังเลว่าวันนี้เขาควรจะทำตัวโดดเด่นในชั้นเรียนและดึงดูดความสนใจของทุกคนมาดีไหม

เขาไม่ได้ชอบที่จะเป็นจุดสนใจ แต่จากเหตุการณ์ที่เพิ่มความชื่นชอบให้กับเด็กหญิงจำนวนมากที่ในสโมสรเทนนิสเมื่อวานนี้ นั้นได้ปลดล็อคตัวเลือกใหม่ ๆ ในระบบของเขา ถ้าเขาเพิ่มอัตราความชื่นชอบของเด็กผู้หญิงให้มากขึ้น มันเป้นไปได้ที่เขาจะเพิ่มตัวเลือกใหม่ๆได้อีกครั้ง

หลังจากพิจารณาเรื่องนี้แล้วเขาก็ตัดสินใจล้มเลิกมันไป 

เขาเพิ่งค้นพบตัวเลือกที่ปลดล็อกเมื่อไม่นานมานี้และเขายังไม่สามารถใช้ประโยชน์จากมันได้อย่างเต็มที่ ดังนั้นมันจึงเป็นการโลภมากเกินไปที่จะต้องการมากขึ้นไปอีกในตอนนี้ นอกจากนี้เขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่ทำบางอย่างที่ไม่ใช่ตัวตนของเขา สุดท้ายแล้ว เด็กชายในชั้นเรียนของเขามีความรู้สึกไม่ดีๆเกี่ยวกับตัวเขาอยู่แล้ว - ถ้าเขายังคงยืนนิ่งอยู่อาจเกิดอะไรแปลก ๆ หรือเหตุไม่คาดฝันขึ้นมาก็ได้ 

เป็นการดีที่จะรักษาความสัมพันธ์กับทุกคนในชั้นเรียนให้สมดุลเอาไว้ 

หลังจากชั่วโมงเรียนได้เริ่มต้นขึ้น กิจกรรมแรกคือการอบอุ่นร่างกายของนักเรียนที่ละคู่ เซอิจิเลือก คาสุฟุรุ อาโอกิในทันที โดยไม่ให้เขามีโอกาสที่จะปฏิเสธเพื่อหลีกเลี่ยงอันตรายที่จะอยู่คนเดียวเมื่อสิ้นสุดการจับคู่ 

สีหน้าของ คาสุฟุรุ ดูเคร่งขรึม แต่เขาก็ทำได้แค่ยอมรับมัน- อย่าลืมว่า เขาทำอะไรได้ เมื่ออยู่ในฐานะ "เพื่อน" ของเซอิจิ

หลังจากการอบอุ่นร่างกายแล้ว ก็เป็นการวิ่งระยะไกล มันเป็นกิจกรรมปกติทั่วๆไปของครูที่มาสอนแทน 

เซอิจิวิ่งอยู่ตรงกลางของกลุ่มตลอดการวิ่งทั้งหมด 

บอกตามตรง นี่เป็นครั้งแรกของเขาเลย ที่มีประสบการณ์ที่ยากลำบากในการออมมือให้กับทุกคนในเรื่องกีฬา

หลังจากผ่านไปหนึ่งรอบ เด็กผู้ชายส่วนใหญ่เริ่มหายใจหอบ แต่เขาไม่รู้สึกอะไรเลย ที่เขาทำได้ก็แค่แกล้งหอบขณะที่กำลังวิ่งอยู่ และ เมื่อตอนใกล้ถึงเส้นชัย เขาพยายามลดความเร็ว เพื่อไม่ให้ตัวเองกลายเป็นผู้นำของกลุ่ม นอกจากนี้เขายังต้องเลียนแบบการหายใจหอบ และ ยังต้องพยายามให้เป็นเหมือนการเหนื่อยล้าตามธรรมชาติ สิ่งที่ทำมาทั้งหมดนี้เกือบจะอธิบายด้วยคำว่าน่าสมเพช 

เมื่อเด็กชายทั้งหมดวิ่งเสร็จ ก็ยังมีเด็กผู้หญิงบางคนวิ่งอยู่ คนที่อยู่ท้ายสุดก็คือสาวที่อ้วนที่สุดในชั้นเรียน

เธอไม่ค่อยอ้วนเท่ากกับที่เซอิจิเคยเป็น แต่เมื่อเทียบกับเด็กหญิงคนอื่น ๆ ในชั้นเรียนเธอก็น่าสนใจน้อยที่สุด

เธอแทบจะไม่สามารถหายใจได้ขณะที่เธอหันหัวไปรอบ ๆ และผมของเธอรกรุงรังเหมือนป่า เหงื่อและน้ำลายของเธอได้ไหลไปทั่วทุกที่ - มันไม่ได้เป็นภาพที่สวยงามเลย 

" อ้ากกก-นั่น มิยาโมโตะนี่ ... เธอยังน่ารังเกียจเหมือนเดิม ... "

"การวิ่งของเธอแย่มาก - ทำไมเธอไม่ยอมแพ้อีกล่ะ?"

"เฮ้ เธอพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว ! อย่าพูดแบบนั้น !"

เด็กชายกำลังซุบซิบกันอยู่ 

เซอิจิขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

ทันใดนั้นสาวอ้วนก็พลิกตัวและ ล้มตัวลงไปด้วยเสียงอันดัง ทำให้ฝุ่นปลิวไปทั่ว

"มิยาโมโตะ ?"เด็กสาวอื่น ๆ ที่ยังวิ่งไม่เสร็จได้หันกลับไปมอง และ วิ่งไปดูเธอทันทีด้วยความวิตกกังวล

ครูประจำชั้นยังวิ่งไปพร้อมกับเด็กสาวคนอื่น ๆ

หลังจากผ่านไปหนึ่งนาที ครูสอนแทน ซาโต้ -เซ็นเซย์ ได้พูด้วยเสียงอันดัง "มิยาโมโตะได้รับบาดเจ็บที่เท้าของเธอ เด็กผู้ชายมาที่นี่สักคนสิ พาเธอไปที่โรงพยาบาลที !"

"อะไรนะ ?"

" ข้าไม่แบกมิยาโมโตะแน่ๆละ "

" นายจะแบน ฮาฮ่า"

การขมวดคิ้วของ เซอิจิ ยิ่งลึกขึ้นมา

เขาไม่อยากได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเขาอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงเดินออกไปข้างหน้าทุกคน

ทันใดนั้นสายตาของทุกคนก็มารวมตัวอยู่ที่เขา

"โอ้ พระเอกมาถึงแล้ว" ชิอากิชมเชยเขาเงียบ แต่ไม่มีใครได้ยินเธอนอกเหนือจาก มิกะ ที่ยืนอยู่ข้างๆ ชิอากิ

ขณะที่ทุกคนจ้องมองมา เซอิจิเดินตรงไปยังกลุ่มสาว ๆ ที่กำลังยืนอยู่เหนือมิยาโมโตะ

"ฮาราโนะ- ซัง เธอช่วยอาจารย์ได้รึเปล่า ? " ซาโต้-เซ็นเซย์ แสดงท่าทีวิตกกังวล และเมื่อเธอสังเกตเห็นว่าเป็นนักเรียนที่เข้ามาใหม่อาสาที่จะพาไป เธอก็เปลี่ยนท่าทีไปเล็กน้อย

"ไม่ใช่ปัญหา." เซอิจิ ยิ้มให้กับเธอและผู้หญิงอื่น ๆ ทั้งหมด 

จากนั้นเขาก็เดินไปหเด็กสาวตัวอ้วนที่ร้องไห้อยู่และแบกเธอไป ตรงกันข้ามกับความคิดของคนอื่นๆ เขาไม่ได้แบกเธอไว้กับหลังของเขา ...

แต่กลับกันเขาอุ้มเธอในท่าเจ้าหญิง !

"มิยาโมโตะ ใช่มั้ย? นี่เป็นครั้งแรกที่ผมพูดกับคุณ "เซอิจิยิ้มให้กับสาวที่ตกตะลึงอยู่ในอ้อมแขนของเขา:" กรุณารอสักครู่ - รถพยาบาลของคุณจะนำคุณไปที่โรงพยาบาลตอนนี้ "

จากนั้นเขาก็เริ่มวิ่งขณะแบกเธอ 

"ว้าว!"

" สุดยอด - อุ้มท่าเจ้าหญิง!"

"นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นท่าอุ้มเจ้าหญิงในชีวิตจริงและเขาก็สามารถวิ่งได้ในขณะที่ทำมันด้วย!?"

"ฮาราโนะ-ซังช่างแสนดีและเขาก็เข้มแข็งมาก!"

สาว ๆ ทุกๆคนต่างตกหลุมรักเด็กหนุ้มที่กล้าหาญในทันที

และมันก็เป็นอีกครั้ง เด็กผู้ชายทั้งหมดมีสีหน้าสงสัยอยู่บนใบหน้า 

"ไม่มีทาง! แค่น้ำหนักของมิยาโมโตะก็ปาไปตั้งเท่าไรแล้ว ?เด็กผู้ชายคนหนึ่งร้องตะโกนด้วยความประหลาดใจ

ในความเป็นจริง เด็กชายเกือบทั้งหมดกำลังคิดอย่างนั้นกับตัวเองและกำลังเปรียบเทียบกำลังของตัวเองกับเซอิจิ ไม่นานหลังจากนั้นพวกเขาทั้งหมดได้ตระหนักว่าพวกเขาไม่สามารถทำสิ่งที่เขาเพิ่งทำได้เลย 

"ฮาราโนะซัง เท่มาก เขาอาสาที่จะอุ้มเธอไป!"

"ฉันคิดว่าฉันตกหลุมรักเขาแล้วล่ะ - ฉันต้องการให้เขาอุ้มฉันไปแบบนั้น!"

"ฉันด้วย ฉันด้วย! ชั้นก็ชอบที่จะถูกอุ้มแบบนั้น !"

เด็กหญิงทั้งสองยังคงพูดคุยไม่ยอมหยุด แม้แต่ใบหน้าของครูก็วูปแดงเล็กน้อย

ในบรรยากาศแบบนี้ เด็กผู้ชายได้แต่เงียบอย่างอึดอัด 

นี่ก็รวมถึง คาสุฟุรุ อาโอกิ ซึ่งมีสีหน้าที่น่ากลัว

จริงๆแล้วเขาต้องการก้าวออกไปช่วยเธอ มันเป้นโอกาสที่ดีที่จะเพิ่มชื่อเสียงของเขา แต่มันติดที่เขาได้ใช้แรงในการวิ่งไปก่อนหน้านี้หมดแล้ว ดังนั้นเขาจึงลังเล ถ้าเขาพยายามแบกเธอแต่มันพลาดขึ้นมา เขาคงเสียหน้าเป็นแน่ 

เขาไม่คิดเลยว่า เซย์โก ฮาราโนะ จะยังคงมีพลังที่เหลืออยู่

' ครั้งนี้ ผมแพ้นายจริงๆ ... ' คาสุฟุรุ อาโอกิ คิดกับตัวเองอย่างไม่อยากที่จะยอมรับ

 

By ZetTransation

ติดตามอัพเดทและแนะนำการแปลได้ที่นี่นะครับ

 

 

รีวิวผู้อ่าน