เขาถูกปฏิเสธ ... มันเป็นเพราะเขาหล่อเหลามากเกินไปหรือไม่ก็ถามบางอย่างที่ไม่เหมาะสมออกมากันน้า?
หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้วเซอิจิก็รู้สึกไม่สบายใจ
เห็นได้ชัดว่ามิยาโมโตะเป็นเด็กดีที่ขาดไปก็แค่ความมั่นใจ ถ้าเธอมั่นใจและลดน้ำหนักลงสักหน่อย เธอก็น่าจะเป็นสาวน่ารัก
แม้ว่าเธอจะไม่ลดน้ำหนัก ตราบใดที่เธอมั่นใจในตนเอง เธอก็จะเป็นเพื่อนโอตาคุที่ดี
น่าเสียดายจริงๆที่เขาถูกปฏิเสธ
เพราะมิยาโมโตะไม่ได้รับการพิจารณาว่าเป็น "สาวสวย" จากระบบของเขาเซอิจิไม่สามารถมองเห็นคะแนนความชอบที่มีต่อเขาได้
'ผมก็ได้แต่หวังไปว่าเธอจะไม่เกลียดผม บางทีเรื่องราวของผม มันคงไม่น่าเชื่อเกินไปจนเธอรับมันไม่ได้ เซอิจิครุ่นคิดกับตัวเอง
เขาถูกปฏิเสธ เขาถูกปฏิเสธ เขาถูกปฏิเสธ ... สิ่งที่สำคัญควรย้ำกับตัวเองสามครั้ง
เขาแค่อยากจะเป็นเพื่อนกับคนที่เขาคุยสามารถคุยในเรื่องโอตาคุได้ เซอิจิถอนหายใจอย่างหมดหนทาง แม้ว่ามิกะและชิอากิทั้งคู่ต่างก็ดี แต่ทั้งสองคนก็ไม่สนใจเรื่องโอตาคุเลย
โรงเรียนดูเหมือนจะไม่มีชมรมที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมโอตาคุสังอย่างเลย เขาได้เข้าไปดูมาแล้ว
แล้วเขาควรจะปลดปล่อยพลังงานโอตาคุทั้งหมด ที่มันถูกรวบรวมมาอยู่ภายในตัวเขาไปที่ไหนดี?
อย่างไรก็ตามกับโรงเรียนมัธยมเก็นฮาน่านั้นเป็นโรงเรียนขนาดใหญ่ ทำไมไม่มีโอตาคุสร้างชมรมสักชมรมเพื่อสิ่งที่พวกเขาสนใจล่ะ?
ขณะที่เขาครุ่นคิดถึงเรื่องนี้อยู่นั้นเอง เขาได้มีแรงบันดาลใจใหม่ๆมันเป็นเหตุให้เขาต้องหยุดเดิน
'นี่ ... แล้วทำไมผมไม่สร้างชมรมของตัวเองขึ้นมาล่ะ?'
เขารู้สึกเหมือนอุปสรรคที่ได้ขวางไม่ให้เขาไปทำสิ่งที่เขาชอบทั้งหมดนั้นได้หายไป
...
หลังจากชั่วโมงเรียน P.E. ได้สิ้นสุดลง ตัวแทนห้อง โคจิ โฮชิฮาระ ได้จัดประชุมเพื่อมอบหมายงานต่างๆเพื่อเตรียมตัวเทศกาลโรงเรียน
การแบ่งงานของโคจินั้นยุติธรรมและเหมาะสม ดังนั้นทุกคนจึงได้พูดคุยถึงรายละเอียดเล็กๆของแผน
"ฮาราโนะ-ซัง งานของคุณนั้นสำคัญมาก ผมหวังว่าคุณจะสามารถพูดคุยกับร้านขายขนมหวานประสบความสำเร็จได้อย่างรวดเร็ว "
"ไม่มีปัญหา ตัวแทนชั้น ผมได้บอกผู้จัดการร้านเมื่อคืนนี้และถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ - เธอมีความสุขมากที่จะได้ช่วยเรา ผมกำลังไปทำงานคืนนี้ ดังนั้นวันนี้ผมจะไปคุยรายละเอียดกับเธอ "
"โอ้ สุดยอดไปเลยย - ฮาราะโนะซังสุดยอดตามที่คาดไว้เลยย !"โคจิหยุดคิดไปพักนึง
"หลังจากที่คุณคุยกับเธออีกครั้งในคืนนี้ คุณสามารถโทรหาผม และบอกผมเกี่ยวกับสถานการณ์ได้ไหม ? ผมอยากรู้รายละเอียดมากที่สุดทีี่จะเป็นไปได้"
"แน่นอน." เซอิจิได้แลกเบอร์โทรกับโคจิ
ในฐานะตัวแทนชั้นปีที่ 1 ห้อง 5 โคจิ โฮชิฮาระ เป็นคนที่เชื่อถือได้ เป็นคนที่เห็นได้ชัดว่าคุ้นเคยกับการเป็นผู้นำ เขาเป็นคนที่ได้รับความเคารพในชั้นไม่ว่าจะเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิง และยังเป็นเด็กชายเพียงคนเดียวที่ไม่อิจฉาเซอิจิ
เซอิจิรู้สึกโชคดีมากที่ตัวแทนชั้นเรียนของเขาเป็นคนแบบโคจิ มิฉะนั้นเขาจะมีเวลาที่ยากลำบากมากขึ้นในชั้นเรียน
ถ้าโชคร้าย โคจิคิดจะจัดการด้วยสถานการณ์เช่นนี้นั้น มันเป็นเรื่องง่ายดายเป็นอย่างมาก และ แม้ว่าโคจิจะไม่ได้มีอคติกับเซอิจิ แต่ก็ดูไม่เหมือนว่าโคจิจะเป็นมิตรกับเซอิจิเช่นกัน
"เซย์โก, นายจะไปแล้วเหรอ ?"
"ใช่แล้วล่ะ ผมจะไปที่ร้านขนมตอนนี้ - แ่ล้วพวกคุณล่ะ?"
"ฉัน ... ไม่รู้สึกอยากจะไปชมรมเทนนิสเลยวันนี้ ฉันจะกลับบ้านพร้อมกับคุณ " มิกะพูดขึ้นมา
" ผมจะไปชมรมการแสดงล่ะ - พวกเราจำเป็นต้องฝึกโปรแกรมสำหรับงานเทศกาลโรงเรียน"
หลังจากที่ ชิอากิ จากไป เซอิจิ และ มิกะ ก็ออกจากโรงเรียนและเดินกลับบ้าน
" มีอะไร... ในชมรมเทนนิสรึเปล่า ?"
" ชั้นไม่รู้ แต่ชั้นเดาว่าบรรยากาศวันนี้มันค่อนข้างดีเอามากๆ "
"ขอโทษ ..."
"เซย์โก ... เซอิจิ นายไม่ได้ทำอะไรผิด "มิกะถอนหายใจ" ชมรมเคยมีปัญหาที่คล้ายกันนี้มาก่อนและหลังจากได้เห็นสิ่งต่างๆในนั้น เมื่อวานนี้แล้ว ... บอกตามตรง ชั้นกำลังคิดจะออกจากชมรม "
"อืม ... ดูเหมือนว่าชมรมไม่เหมาะสำหรับคุณ "
"แต่ถึงแม้ชั้นจะออกจากชมรม แต่ชั้นก็ยังไม่รู้จะเข้าชมรมไหนดี... " มิกะถอนหายใจอีกครั้งขณะที่เธอหันกลับไปและมองไปที่เซอิจิ: "แล้วนายล่ะ เซอิจิ - สนใจชมรมไหนรึ?"
" อืมม ... " เซอิจิถูคางขณะใช้ความคิด: " เมื่อตอนกลางวันผมได้คุยกับคุณระหว่างอาหารกลางวัน ผมถามว่ามีกิจกรรมชมรมสำหรับโอตาคุรึเปล่า ใช่ไหม? คุณบอกว่าไม่มี นั่นเป็นเหตุผลที่ผมคิดเกี่ยวกับการตั้งชมรมของตัวเอง "
" นายต้องการจะสร้างชมรมของตัวเองงั้นเหรอ ?" มิกะตกตะลึงในช่วงเวลาอันสั้น
" อย่าลืมว่าผมเป็นโอตาคุ - ผมชอมอยู่รวมกันกับโอตาคุที่มีความชอบเหมือนกัน แบ่งปันความสนใจของผม" เซอิจิ ยิ้ม "แน่นอนว่า แม้ว่าคุณไม่ใช่โอตาคุ คุณก็มาดูอนิเมะบางเรื่องและพูดคุยถึงมันด้วยกันก็ได้นะ "
"โอ้ ... " ในตอนนี้ มิกะรู้สึกได้ถึงช่องว่างระหว่างเธอกับเด็กผู้ชายในหัวใจของเธอ
แม้ว่าเธอจะชอบดูบ้างบางเรื่องและเธอก็จะดูวิดีโอออนไลน์ของไอดอลเป็นครั้งคราว แน่นอนว่าเธอไม่ได้เป็นโอตาคุเต็มที่เหมือน เซอิจิ
นับตั้งแต่ที่เซอิจิได้เปลี่ยนแปลงตัวเองเธอก็เข้ากันได้ดีกับเขา แต่แก่นแท้ของเขาเองนั้นก็ยังเป็นโอตาคุอยู่ ในขณะที่เธอมีความสนใจในระดับทั่วๆไป
สิ่งนี้ทำให้มิกะหวั่นวิตก
" คุณรู้ไหมเงื่อนไขในการตั้งชมรมมีอะไรบ้าง ?" เซอิจิถาม
"อ่อเรื่องนี้ ... มันต้องมีคนครบตามจำนวน และ นายจะต้องยื่นเรื่องเข้าไปที่สภานักเรียน" มิกะฝังความรู้สึกที่ลึกซึ้งของเธอไว้ส่วนลึกในหัวใจของเธอ ขณะที่เธอตอบคำถามของเขาด้วยความจริงใจ
"ตามที่คิดไว้เลย จำนวนคนเป็นอุปสรรคแรก ... " เซอิจิถูคางของเขาขณะใช้ความคิด: "บางทีผมคงต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อเรียกคนเข้ามา ... "
" เรียกคนเหรอ?"
" เขียนข้อความโฆษณาบนกระดานข่าว และค้นหานักเรียนที่มีความสนใจคล้ายๆกัน"
"มันจะ ... ได้ผลเหรอ?"
"ผมก็ไม่รู้นะ แต่อย่างน้อยที่สุดผมก็ต้องลองพยายามดูก่อน " เซอิจิถูคางขณะที่พิจารณาอย่างรอบคอบ
ถึงแม้จะเป็นเรื่องน่าเบื่อในการสร้างชมรม แต่ก็เป็นวิธีการที่ยอดเยี่ยมในการเพลิดเพลินไปกับเด็กๆที่เข้ามาใหม่ไม่ใช่เหรอ?
แต่อย่างไรก็ตาม เขาต้องจัดการเรื่องงานเทศกาลโรงเรียนก่อน
...
ที่ร้านขายขนมหวานรสศักดิ์สิทธิ์ เซอิจิ เลือกตัวเลือก [ทำงาน] จากเมนูกิจกรรมของเขาหลังจากเปลี่ยนชุดเครื่องแบบเสร็จ จากนั้นเขาก็เริ่มทำงานอย่างฃราบรื่นและมีประสบการณ์
เขายังคงทำงานอยู่จนถึง 7:30 น. ในตอนเย็น
หลังจากได้หมดกะเขาแล้ว เซอิจิเดินไปที่ห้องทำงานผู้จัดการร้านแทนที่จะเปลี่ยนชุดกลับบ้านไป
ริกะ อามามิ กำลังรอเขาอยู่ที่นั่น
เหมือนปกติ เธอแต่งตัวดูดี เธอนั้นสวมชุดสูทที่เปิดเผยรูปร่างที่ยอดเยี่ยมของเธอออกมา และขาอันสวยงามของเธอก็โผล่มากันถุงน่องยาวๆ เธอเผยออร่าอันยั่วยวนออกมา
สิ่งที่ทำให้เซอิจิแปลกใจ เป็นความจริงที่ว่ามีผู้หญิงอีกคนอยู่ในห้องทำงานของผู้จัดการร้าน
ผู้หญิงอีกคนใส่หมวกแก๊ปปิดบังผมสีน้ำตาลยาวปานกลาง เธอสวมเสื้อสเวตเตอร์สีเทากับกางเกงขายาวสีดำและหน้าอกของเธอก็ขนาดพอๆกับผู้จัดการร้าน เธอนั่งลงบนโซฟาด้วยขาที่ถูกซ่อนโดยหน้าอกเหมือนนักเรียนชั้นประถม และเธอก็แผ่ออร่าอันสิ้นหวังออกมา
"ฮาราโนะคุง คุณมาถึงแล้ว"
ด้วยความจริงที่เซอิจิได้ใช้ชื่อปลอมนั้นผู้จัดการร้านก็รับรู้ ด้วยเหตุนั้นเพื่อนร่วมงานจึงได้เปลี่ยนชื่อเรียกเขาเพื่อลดปัญหาที่อาจเกิดขึ้นได้
" ก่อนที่พวกเราจะเริ่มคุยกัน เดี่ยวชั้นขอแนะนำบางคนให้นายรู้จักก่อน - นี่คือผู้เขียน เด็กสาวลูกอมรสน้ำผึ้ง ชื่อเล่นของเธอคือ ... "
"พีช-เซ็นเซย์ !?"ดวงตาของ เซอิจิ สว่างขึ้นในทันที
เสียงของเขาดั้งขึ้นชั้นแปด ดูเหมือนมันจะเป็นการทำให้ผู้หญิงที่สวมหมวกกลัวขึ้นมา เธอสั่นเทิ้มอย่างแรง ขณะที่ที่เธอถอยกลับไปโอบกอดตัวเอง
"ใช่แล้วล่ะ เธอเป็นที่รู้จักในชื่อ พีช และ เธอก็เป็นลูกพี่ลูกน้องที่อายุน้อยกว่าของชั้นด้วย " ริกะ อามามิ ถอนหายใจ "เธอไม่ได้ออกไปข้างนอกเป็นเวลานานแล้ว ดังนั้นฉันจึงลากเธอออกมาที่นี่ในวันนี้เพื่อพูดคุยกับนาย "
" ผมไม่คิดมาก่อนเลยว่าผมจะมีโอกาสได้พบ พีช-เซ็นเซย์ ! เรื่องราวที่คุณแต่งนั้นน่ามหัศจรรย์มากมาย !"เซอิจิรู้สึกเหมือนความหลงใหลในการทำโอตาคุของเขาได้รับการจุดไฟขึ้นมาอีก" ผมได้ดูอนิเมะทุกๆตอน และผมก็อยากซื้อ รุ่นพิเศษด้วยซ้ำไป น่าเสียดายที่ผมไม่มีเงินพอ ... โอ้ จริงสิ ผมขอลายเซ็นคุณได้รึเปล่า ?"
เขาเดินเข้ามาหาเธอขณะที่เขาพูดอยู่
ผู้หญิงที่อยู่ในหมวกชื่อพีชได้ถอยออกจากตัวเขา
"ม ... ไม่ได้นะ อย่าเข้ามา !"
เซอิจิแข็งเป็นหินราวกับว่าเขาโดนสาปแช่ง
ริกะ อามามิ ถอนหายใจลึก ๆ
" ขอโทษด้วยนะ ฮาราโนะ - คุง ลูกพี่ลูกน้องของฉันเป็นโลกกลัวผู้ชายขั้นรุนแรง "
"โอ้?"
นี่เป็นครั้งแรกที่เซอิจิได้ยินเรื่องความหวาดกลัวในตำนานจากชีวิตจริง
เขารีบถอยห่างออกมาจากเธอหลายก้าว เหมือนกับว่าเธอตอบสนองกับตัวตนของเขา เธอดูเหมือนจะผ่อนคลายขึ้น
'ว้าว มันเป็นจริงเหรอ ?' เซอิจิมองไปที่ผู้จัดการร้านอย่างอยากรู้อยากเห็น
"นี่ไม่ใช่ความลับอะไรเลย - ทุกคนที่คุ้นเคยกับเธอต่างก็รู้เรื่องนี้ เธอนั้นได้เข้า รร หญิงล้วนมาตั้งแต่เด็ก และเพราะว่าเหตุการณ์กับเด็กผู้ชายในมหาวิทยาลัย เธอจึงเกิดเป็นโรงกลัวผู้ชายขึ้นมา ถ้าจะให้พูดจริงๆ มันก็ไม่ใช่เหตุการณ์ที่เลวร้ายอะไร - มันก็แค่ความเข้าใจผิดทั่วๆไป อย่างไรก็ตาม ชั้นประเมินความอดทนของเธอต่ำเกินไป มันขาดมากเกินไป เธอเลยกลายเป็นโอตาคุ จากนั้นเธอเดินทางตามเส้นทางของนักเขียน " ริกะอธิบาย
"โอ้ ... " เซอิจิ พยักหน้าด้วยความเข้าใจ " ผมขอโทษที่ทำให้คุณกลัวนะครับ เซ็นเซย์ " เขาพูดกับผู้หญิงคนนั้น
พีชเปลี่ยนท่าร่างกายของเธอบนโซฟา
"ไม่ ... ฉัน....ขอโทษ."
เสียงของเธออ่อนโยนมาก ๆ - ถ้าเธอพูดได้โดยไม่ติดอ่าง เขามั่นใจว่าเธอจะฟังดูน่าดึงดูดเป็นอย่างมาก
" เมื่อเซ็นเซย์อยู่ที่นี่ นายต้องการพูดถึงเรื่องการขออนุญาติใช้ลิขสิทธิ์รึเปล่า ?"จากนั้นเธอก็หันไปหา ริกะ:" เมื่อเธอเป็นโรคกลัวผู้ชาย พวกเราก็แค่หารือกันทางโทรศัพท์ "เซอิจิรู้สึกว่าการที่ห้องเรียนของเขาจะยืมธีมงานจากอนิเมะเรื่อง เด็กสาวลูกอมรสน้ำผึ้ง ในงานเทศกาลโรงเรียน มันเป็นเรื่องใหญ่ที่ควรจะให้ผู้เขียนเป็นผู้ที่ยินยอม แม้ว่า
ริกะ อามามิ แสดงสีหน้าจริงจังขณะที่เธอมองไปที่เขา
"จริงๆแล้ว ฉันมีข้อเสนอ คุณจะได้รับสิทธิ์ในการใช้ลิขสิทธิ์จากพีช และ ร้านค้ายังให้ความช่วยเหลือเต็มที่ในการช่วยชั้นเรียนของคุณในเทศกาลโรงเรียน มีเพียงเงื่อนไขเดียวเท่านั้น "
"มันคืออะไรเหรอ ?"เซอิจิรู้สึกเป็นลางๆความยุ่งยากกำลังตามมา
" ช้นจะให้คุณไปเดทกับพีชในวันเทศกาลโรงเรียน "
"....อะไรนะครับ?"
By ZetTransation
ติดตามอัพเดทและแนะนำการแปลได้ที่นี่นะครับ