px

เรื่อง : Neet
บทที่ 21: หอยทากกับนกกระจอก


เซอิจิตกใจเมื่อเห็นด้วยไม่คาดฝัน

" เดทกับ พีช-เซ็นเซย์ เหรอครับ?"

"แม้ว่าชั้นจะเรียกมันว่าเดท แต่ที่จริงมันก็แค่พาชมรอบๆโรงเรียนแค่นนั้นละ พาไปหาอะไรกิน ดูการแสดงอะไรแบบนั้น " ริกะกอดอกขึ้นมาก่อนที่จะพูดต่อ " ตอนนี้เธอรับผู้ชายโตแล้วไม่ได้เลย ในขณะที่เด็กเล็ก ๆ และเด็กนักเรียนประถมศึกษาก็เธอก็พอรับมือได้ แต่พวกมันไม่ได้ช่วยรักษาโรคกลัวผู้ชายของเธอได้เลย ดังนั้นเธอต้องการไปที่โรงเรียนมัธยมของเด็กผู้ชาย นายก็ทำงานมาที่นี่เป็นเวลานานแล้วและรู้สึกว่านายเป็นคนที่น่าเชื่อถือและมีเหตุผล เหมาะที่รับกับสถานการณ์แบบนี้ได้มากที่สุด ประจวบเหมาะพอดีกับงานเทศกาลโรงเรียนของนาย ดังนั้นฉันขอความช่วยเหลือจากนายเพื่อช่วยให้เธอทำความคุ้นเคยกับเด็กผู้ชายในรุ่นเดียวกับนายที มันจะช่วยให้เธอได้ไปพบกับผู้คนจริงๆ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลย เห็นมั้ย"

เซอิจิถูคางขณะใช้ความคิด

"แค่ร่วมงานเทศกาลโรงเรียน ... จะช่วยให้เธอรักษาโรคกลัวผู้ชายได้ยังไง ?"

" ที่จริงชั้นก็ไม่รู้หรอก มันก็แค่ชั้นอยากลองดู " ริกะกางแขนขึ้น " นายเต็มใจจะทำมันหรือเปล่า? เด็กหนุ่มแบบนายเต็มใจจะเดทกับคนแปลกหน้าในช่วงเวลางานเทศกาลที่มีครั้งเดียวในปีรึเปล่า?"

" ...ถ้าผมปฏิเสธแล้วจะเป็นอย่างไรเหรอครับ ?"

"แล้วพวกเราก็จะต้องพิจารณาปัญหาลิขสิทธิ์และความช่วยเหลือของร้านอีกครั้ง" 

เซอิจิเกาใบหน้าของเขา ในขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับมัน

"ยังไงก็ตาม ... ตัวเซ็นเซย์เองคิดอย่างไรกับเรื่องนี้ครับ ?"เขาหันไปหาพีช" เซ็นเซย์คือคนที่ผมไม่รู้จักมาก่อนเลย และ แน่นอนเซ็นเซย์ไม่รู้จักผมด้วยเช่นกัน เพราะคนแปลกหน้าสองคนไปร่วมงานเทศกาลโรงเรียนด้วยกัน มันไม่เป็นไรจริงๆเหรอครับ ?"

ริกะ หันไปมองลูกพี่ลูกน้องของเธอ

พีชยังคงเงียบอยู่เป็นเวลานาน ก่อนที่เธอจะพูดขึ้นมา

"อันที่จริง ... ฉัน .... กลัว. แต่ ฉัน ... ไว้ใจ ริกะ ... และเด็กที่เธอเชื่อ เหมือนว่าตอนนี้ฉัน ... แม้ว่าฉันจะไม่สามารถแต่งงานได้ ฉันก็สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ แต่ถ้าปล่อยเรื่องนี้ไว้แบบนี้ ... ฉันไม่สามารถวาดตัวละครชายได้เลย ... ฉันไม่ต้องการให้ตัวเองถูก จำกัด ให้เขียนได้แค่ตัวละครหญิงตลอดไป!"

เธอเงยศีรษะขึ้นอย่างช้าๆขณะพูดจบ 

หน้าม้าปกคลุมครึ่งหน้าผากของเธอ แต่เขาก็ยังสามารถบอกได้ว่าเธอมีใบหน้าอันมีเสน่ห์ซึ่งคล้ายคลึงกับริกะ ในความเป็นจริงแล้ว ลักษณะใบหน้าของเธอดูสวยกว่าของ ริกะ แม้ผิวของเธอดูไม่สุขภาพดีเท่าก็ตาม 

อย่างไรก็ตามความมุ่งมั่นที่ออกมาหลังจากที่เธอพูด นั่นคือสิ่งที่ทำให้เซอิจิหวั่นไหวอย่างมากที่สุด

นั่นคือความมุ่งมั่นของผู้แต่ง มังงะ! 

หลังจากที่หวั่นไหวจากความมุ่งมั่นของเธอ แล้วเซอิจิก็ยิ้มให้ 

"เอาล่ะ ถ้าเซ็นเซย์พูดอย่างนั้นแล้วในฐานะแฟนคลับของเธอ แน่นอนว่าผมจะสนับสนุนเธอ"

เขาหันไปหาผู้จัดการร้าน ริกะ อามามิ

"ผมยอมรับเงื่อนไขของคุณ!"

ริกะยิ้มเมื่อได้ยินเรื่องนี้ 

"ขอบคุณ ฮาราโนะ-คุง"

"คุณไม่จำเป็นต้องเรียกผมว่า ฮาราโนะ ที่นี่" เซอิจิ หันไปทาง พีช อีกครั้ง: " เมื่อเซ็นเซย์ต้องเผชิญกับความหวาดกลัวอย่างกล้าหาญ ผมรู้สึกว่ามันไม่สุภาพที่จะใช้ชื่อปลอมของผมต่อหน้าเธอ ชื่อจริงของผมคือ เซอิจิ ฮารุตะ และมันมีเหตุร้ายแรงบางอย่างที่ทำให้ผมต้องใช้ชื่อปลอมในเวลานี้ ผู้จัดการร้านก็รู้เรื่องนี้ด้วยเช่นกัน "

ตาของพีชเบิกกว้างขึ้น แล้วหันไปมองญาติของเธอ ผู้ที่ยิ้มอย่างมีเลศนัย และ พยักหน้ายืนยันเรื่องนี้

"ผมต้องการที่จะซื่อสัตย์กับเซ็นเซย์ และ ผมรู้สึกเหมือนกับว่าการให้ชื่อจริงกับเธอ สามารถเสริมสร้างความไว้วางใจระหว่างเราได้ โอ้ ... แต่ผมยังต้องการ ให้คุณสามารถใช้ชื่อปลอมเมื่อพูดคุยกับคนอื่นอยู่ "

พีชพยักหน้าเบา ๆ 

"ชื่อจริงของชั้นคือ ... มายุซูมิ อามามิ "เธอพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ ขณะที่เธอก้มศีรษะขึ้นอีกครั้ง" ได้โปรดดูแลฉันด้วย ... ฮารุตะ คุง."

"ผมน่าจะเป็นฝ่ายที่บอกมากกว่า - มันเป็นเกียรติอย่างแท้จริงสำหรับผมที่ได้พูดคุยกับเซ็นเซย์ แต่อย่างไรก็ตาม เป็นไปได้ไหมที่จะขอลายเซ็นตอนนี้ ?"

ริกะ อามามิ หัวเราะ

" ทำไมเธอไม่ให้ลายเซ็นเขาละมายุซูมิ ? เด็กชายคนนี้นี่เป็นโอคุตะจริงๆนะ "

และ ด้วยเหตุนี้ มายุซูมิ อามามิ จึงมอบลายเซ็นให้กับเขา

หลังจากนั้น ทั้งสามคนก็ได้พูดถึงรายละเอียดบางอย่างเกี่ยวกับเทศกาลโรงเรียนและได้สรุปรายละเอียดได้อย่างรวดเร็ว

เซอิจิได้กล่าวอำลาและจากไป หลังจากได้สรุปรายละเอียดเสร็จแล้ว

" เธอคิดว่ายังไง มายุซูมิ - เด็กคนนี้ค่อนข้างดีเลยใช่มั้ย?"

"อืม ... รู้สึกเหมือน ... เขาเป็นประกาย "

"ความรู้สึกอะไรกันนั่น ? ช่างมันเถอะ; ฉันพอเดาได้ว่าเธอหมายถึงอะไร "ริกะยิ้ม,

"เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนที่แย่มาก ๆ ก่อนที่จะมาทำงานให้ฉัน แต่ฉันไม่เคยเห็นเขาทำอะไรแย่ ๆมาก่อน ถ้าเขาเปลี่ยนตัวเองอย่างแท้จริงในระดับนี้ได้ ชั้นคิดว่าเขาอาจจะเป็นประโยชน์กับคุณ กับการที่คุณต้องการเปลี่ยนแปลงตัวเองด้วยเช่นกัน "

มายุซูมิ พยักหน้าขณะที่แก้มของเธอวูบวาบแดงขึ้นเล็กน้อย

"ฉันกำลังมองไปถึงอนาคต ... วันที่ฉัน เดทกับเขา"

ระหว่างทางกลับบ้าน 

เซอิจิตรวจสอบระบบของเขาและพบว่าตัวเลือก [ทำงาน] ได้เพิ่มคะแนนกิจกรรมของเขาขึ้นเป็น 4 คะแนน

ตัวเลือก [ทำงาน] ทำให้ผมมีคะแนนมากมาย - เป็นเรื่องที่น่าเสียดายที่ผมสามารถใช้งานได้เพียงวันละครั้งเท่านั้นและไม่ใช่ว่าผมจะไปทำงานทุกวันด้วยสิ '

เมื่อเขามาถึงอพาร์ตเมนต์ เขาใช้ตัวเลือก [เขียนไดอารี่] ทันที

เวลานี้เขาใช้เวลา 20 นาทีและเขาได้รับคะแนนกิจกรรม 1 

'ตามที่คาดไว้ ... ผมจะได้คะแนนแตกต่างกันขึ้นอยู่กับคุณภาพของกิจกรรมที่ทำลงไป '

เมื่อเขาต้องการคะแนนมากขึ้นก็หมายความว่าเขาจะต้องพัฒนาตัวเองในลักษณะที่สมดุลและ ทำกิจกรรมในตัวเลือกอย่างต่อเนื่อง อีกทางคือ เขาให้ความสนใจกิจกรรมเฉพาะบางอย่างเพื่อเพิ่มคุณภาพของกิจกรรมนั้นๆ 

' นี่ผมควรจะรู้มากๆหรือรู้ลึกๆ ... การเลือกนี่ยากลำบากชะมัด ' เซอิจิค่อยๆถูคางขณะครุ่นคิด

อืม เขาไม่จำเป็นต้องตัดสินใจทันที ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะดำเนินกิจกรรมตามปกติสำหรับช่วงเวลานี้

เขาตัดสินใจที่จะ [วาด] เพื่อรับคะแนนกิจกรรมเพิ่ม ในที่สุดก็มีตัวเลือก [ร้องเพลง] และ [เต้น] ที่สามารถเลือกได้แล้ว ... มันดูเหมือนว่าถึงเวลาที่จะเริ่มสตรีมมิ่งแล้ว

แมวรักปลากำลังรีเฟรชหน้าเวปตรีมอีกครั้ง

"วันนี้เขายังไม่ปรากฏตัวเลย ?" ปลาบินรักแมวคิดอย่างผิดหวัง

'ฮึ่ม ทิ้งผู้ติดตามที่มีอยู่แค่เพียงคนเดียวแบบนี้ สตรีมเมอร์แบบไหนกันเนี่ย!?'

ขณะที่เธอคิดอยู่ สตรีมเมอร์ที่มีชื่อว่า "ผมต้องการผู้ชมเพียงคนเดียวเท่านั้น" ก็ปรากฏขึ้นมา

เธอรีบคลิกเข้าไปดูและทักทางเด็กผู้ชายที่สวมหน้ากากสีเงินอีกครั้ง

" เฮ้, เด็กสาวสวยๆที่ชื่อปลาบิน, รอผมอยู่รึเปล่า ?"เขายิ้มขณะถามเธอ 

"ใครรอนายอยู่กันห่ะ !? ฮึ่ม ! "ปลาบินได้ส่งอีโมติคอน(สติกเกอร์แสดงอารมณ์)โกรธมา แสดงถึงความไม่พอใจของเธอ

"ผมขอโทษนะที่วันนี้ ผมมาสาย วันนี้ผมติดงาน เพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจของผม คุณสามารถขอเพลงที่คุณต้องการให้ผมร้องเพลงได้ แต่ผมไม่สามารถสัญญาได้นะว่า ผมจะร้องเพลงนั้นได้ดีรึเปล่า "

" แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะแบบนั้น โง่จริง!ถึงแม้ว่าปากของปลาบินจะบ่มพึงพำ แต่ปากของเธอก็โค้งขึ้นในชีวิตจริง

"มันเป็นบททดสอบที่ดีสำหรับความเข้ากันได้ของพวกเรา - บางทีเพลงที่คุณต้องการก็คือเพลงที่ผมรู้ว่าต้องร้องมันอย่างไรก็ได้ ?"

"ใครอยากจะทดสอบความเข้ากันได้กับนายกัน เจ้าโง่!?"

"อย่าพูดแบบนั้นสิ อย่างน้อยๆผมก็หล่อที่สุดในห้องเรียนนะครับ !" เด็กชายโพสท่าที่คิดว่าเขาเท่ที่สุดแล้ว 

ปลาบินได้ส่งข้อความอีโมติคอนที่ระบุว่าเธอกำลังดูถูกเขาอยู่ แต่เธอก็หัวเราะอยู่ด้านหน้าจอจริงๆ

" เธอต้องการอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า สาวสวย? ถ้าไม่มีแล้วล่ะก็ ผมจะเริ่มร้องแล้วนะตตนีล ! นี่เป็นบริการพิเศษสำหรับคุณเพียงคนเดียว คุณอยากเสียมันไปจริงๆเหรอ ?"

ปลาบิน ส่งข้อความอีโมติค่อนไปที่สตรีมอีกครั้ง "ฉันดูถูกนาย" อีกครั้ง แต่จริง ๆ แล้วเธอก็คิดถึงเรื่องนี้อยู่

จู่ๆเธอก็ได้แรงบันดาลใจเป็นเพลงตอนเธอเด็กๆ 

นั่นเป็นเพลงที่เธอชอบตอนตัวยังเล็กๆอยู่ แต่มันไม่ได้เป็นที่นิยมมาก

เพลงชื่อ "หอยทากและนกกระจอก"

แน่นอนว่าเขาต้องไม่รู้แน่ๆ 

ลึกเข้าไปภายในเธอมีเจตนาเล็กน้อยที่จะมอบเพลงที่เขาอาจจะไม่รู้จัก เธอพิมพ์ชื่อเพลงด้วยรอยยิ้มเล็กๆ 

ในอีกด้านหนึ่งของหน้าจอเมื่อ เมื่อเซอิจิเห็นคำขอเพลงของผู้ติดตามเพียงคนเดียวเขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

นี่ไม่ใช่เพลงของเด็ก ๆ ที่ได้รับความนิยมมาก แต่เป็นเพลงที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างมาก 

ถ้าจะให้พูดชัดๆ มันเป็นเพลงที่เซอิจิคนเก่าคุ้นเคย 

เขาไม่คิดเลยว่าจะได้พบใครบางคนที่มีความสนใจเหมือนเขาในตอนเด็ก ... เขาไม่ได้ครุ่นคิดให้ลึกซึ้งเกี่ยวกับเรื่อง " หอยทากและนกกระจอก " แม้ว่ามันไม่ใช่เพลงที่ได้รับความนิยมอย่างมาก แต่ก็ไม่แปลกที่จะพบผู้ใช้อินเทอร์เน็ตบางคนที่คุ้นเคยกับมัน

" ผมรู้จักๆ มัน ...เป็นเพลงสำหรับเด็กเมื่อนานแล้วใช่ไหม? ผมค่อนข้างคุ้นเคยกับมันอยู่ "

การได้ฟังเด็กชายในสตรีม พูดแบบนี้ ปลาบิน ตกใจ

เขารู้จักมันจริงดิ

" มันดูเหมือนว่าพวกเราจะคล้ายๆกันมากเลยนะ สาวสวยปลาบิน!"เด็กหนุ่มหัวเราะก่อนที่เขาจะเคลีย์ลำคอและเริ่มต้นที่จะร้องเพลง

การร้องเพลงของเขาก็ยังคงไม่มีอะไรพิเศษ

อย่างไรก็ตาม ปลาบินรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างในหัวใจ และฟังเขาอย่างตั้งใจ

ในตอนนั้น เธอรู้สึกเหมือนว่าเธอกลับไปผ่อนคลายไร้กังวลเหมือนตอนเป็นเด็ก 

ในช่วงวัยเด็กของเธอ "เขา" อยู่ที่นั่นด้วย แม้ว่าคนนั้น ตอนนี้จะไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่า ไอ้สารเลว ก็ตามที 

ทำไมถึงต้องกลายเป็นคนแบบนี้ด้วย ? ปลาบิน ไม่อยากคิดเรื่องนี้อีกต่อไป เธอคิดเงียบเงียบ ๆ เกี่ยวกับทรงจำในอดีต

เพลงจบลงแล้ว 

"เอาล่ะ สาวสวยชื่อปลาบิน คุณจำความทรงจำในวัยเด็กได้หรือไม่?"

เด็กชายดูเหมือนว่าเขาจะเห็นหน้าจอผ่านทางหน้าจอของเธอ "ฉันนึกถึงตัวเองตอนเป็นเด็ก ...วัยเด็ก ... ที่น่าคิดถึง ... "

แม้ว่าจะไม่ใช่ความทรงจำของตัวเอง แต่ก็ยังคงสัมผัสถึงมันได้ค่อนข้างมากและมันยังกระตุ้นให้เกิดความทรงจำตอนเป็นเด็กของโลกเก่าของเขา 

ทั้งสองคนยังคงเงียบอยู่ครู่หนึ่ง 

"เอาล่ะ มันถึงเวลาเต้นรำแล้ว เช่นเดียวกับเมื่อวาน ถ้าอยากที่จะหัวเราะก็ได้นะถ้าคุณต้องการ !"

มันอีกครั้งแล้ว เขาได้เต้นโพสท่าทางอันน่าอึดอัด มันผลักดันให้ปลาบินออกจาความทรงจำอันนั้นทันที และผลักดันเธอเข้าสู่เสียงหัวเราะอีกครั้ง 

"เอาล่ะการเต้นรำสิ้นสุดลงแล้ว นี่คือการแสดงสำหรับวันนี้ เจอกันวันพรุ่งนี้!"

" เดี่ยว นายจะไปอีกแล้วเหรอ !? ทำไมนายไม่สตรีมต่อไปล่ะ ? นายจะไม่ได้คนตามเพิ่มนะถ้าทำแบบนี้!ปลาบินรีบพิมพ์ไปหาเขา

เด็กชายสวมหน้ากากสีเงินลูบคางของเขา 

"เช่นเดียวกับชื่อของสตรีมผมนั่นละ ผมต้องการผู้ชมเพียงคนเดียวเท่านั้น"

"ทำไม!? "

"อืม ... มันยากที่จะอธิบายออกมา ที่จริงผมไม่รู้ว่าจะพูดมันออกมายังไงดี ... "เซอิจิกำลังคิดอยู่ว่า จะเธอหลอกเธอยังไงดี " ผมไม่ได้อยากเป็นสตรีมเมอร์จริงๆ ผมแค่ ... ต้องการให้คนๆนึงมีความสุขกับชีวิตของเขาหรือเธอ มันเป็นเพราะ ... ผมเคยทำร้ายคนมากมายในอดีต แม้ว่าผมจะพยายามอย่างหนักเพื่อจะเปลี่ยนเปลงตัวเอง ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องง่ายๆ ผมยังไม่อาจยอมรับตัวเองได้ ผมไม่กล้าหวังที่คนอื่นจะยอมรับมันเช่นกัน และบอกตามตรง ... ผมคิดว่าผมควรจะทำบางอย่างเพื่อชดเชยความเจ็บปวดที่ ผมได้สร้างไว้ให้กับคนอื่นมาก่อน . ผมรู้ว่า ผมทำได้แค่ให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น แต่นี่คือทั้งหมดที่ผมสามารถทำได้ตอนนี้ ผมต้องการผู้ชมแค่คนเดียว และ ผมจะจากไปทันทีหลังจบการแสดง มันไม่สำคัญถ้าผมจะถูกหัวเราะ หรือดูถูกก็ตาม บางทีผมอาจถูกล้อว่าเป็นตัวตลก ผมแค่อยากทำแบบนี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ เฮ้ สาวสวยที่รู้จักกันในชื่อ "ปลาบิน" ผมได้มอบความสนุกให้คุณได้บ้างรึเปล่า? ถ้ามันเป็นแบบนั้น ก็พอสำหรับผมแล้วล่ะ "

ในสตรีม เด็กชายกำลังยิ้มกับเธออย่างจริงใจ

"เจอกันใหม่พรุ่งนี้ - ถ้าคุณมีเวลาว่าง"

จากนั้นสตรีมจะปิดตัวลง 

ปลาบินที่รักแมวกำลังแสดงออกสีหน้าว่างเปล่าบนใบหน้าของเธอ

" ชายคนนี้กำลังจะทำอะไรบางอย่างเพื่อตัวเอง... "

อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกหวั่นไหวหน่อยๆ 

คนที่เคยทำผิดพลาดในอดีตและเริ่มต้นการแสดงที่น่าอึดอัดใจเพียงเพื่อที่จะให้ความสุขกับคนอื่น ไม่ใช่เพื่อต้องการเงินหรือความเป็นที่นิยม

แม้ว่ามันจะเป็นแค่เพียงการทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นตามความพอใจของตัวเอง 

แต่มันก็อาจบอกได้ว่ามันเป็นวิธีการหาการไถ่โทษของเขา 

"... ฉันต้องการให้ผู้คนที่ได้เห็นเด็กคนนี้"

แม้ว่าคนนั้นจะเห็นเขา เขาก็อาจจะไม่ให้ความสนใจใด ๆ ก็ได้

ถ้าคนนั้นเสียใจกับการกระทำของเขาจริงๆแม้เพียงเล็กน้อย พี่สาวของเธอคงไม่บังคับเขาให้ออกจากบ้านไป 

ไม่น่าจะอยู่ในขอบเขตที่เธอไม่สามารถให้อภัยเขาได้

"เซอิจิ ฮารุตะ ... " ปลาบินพึมพำชื่อที่เธอไม่เคยลืมหรือยกโทษได้เลย

" แกแค่ไปเน่าอยู่ในมุม ที่ไม่มีใครเห็นแกไปนั่นละ คนที่ไม่เข้าใจถึงคำว่าเสียใจ ไม่มีค่าให้ยกโทษให้ " ---เนื้อเรื่องจบลงตรงนี้--- Ps . streamer ถ้าให้อธิบายง่ายๆก็คือประมาณ Bigo Live สดอะไรแบบนี้นะครับ

 

By ZetTransation

ติดตามอัพเดทและแนะนำการแปลได้ที่นี่นะครับ

 

รีวิวผู้อ่าน