' ว้าว ... ผมหวังว่าจะหลอกเธอได้นะ ' เซอิจิถอนหายใจหลังจากออกความเห็นอยู่ในใจ
เขาน่าจะรู้ว่าการวิ่งหนีออกมาหลังการแสดงจบแบบนี้มันกระตุ้นความสงสัยให้กับชาวเน็ต เขาน่าจะคิดข้ออ้างก่อน แต่เขาคิดแค่เรื่องออกอากาศเท่านั้น เขาจึงไม่ได้คิดเตรียมตัวเรื่องนี้
เขาหวังว่า ปลาบิน จะยอมรับข้ออ้างของเขา ถ้าเธอยอมรับมันไม่ได้ รู้สึกว่าเรื่องราวของเขามันน่าหัวเราะ ถ้าอย่างงั้นมันก็ช่วยไม่ได้แล้วล่ะ
เขาควรเลิกการ [ร้องเพลง] และ [เต้น] ดีรึเปล่า ?
ดูเหมือนว่ามันช่างน่าเสียดาย แม้ว่า ... เขาเป็นขาดคะแนนและเขรู้สึกอยากจะซื้อ [Item] และใช้มัน
' อืม ลองดูสถานการณ์ไปก่อนดีกว่า '
...
เนื่องจาก เซย์โก ฮาราโนะ ประสบความสำเร็จในการได้รับความร่วมมือจากร้านขายขนมหวานและได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์ งานกิจกรรมของปีหนึ่งห้องห้าจึงสามารถจัดได้อย่างแน่นอน นั่นหมายความว่าทุกคนจะสามารถเตรียมตัวได้ด้วยความอุ่นใจ
โคจิ ยกย่องความสามารถในการทำงานของ เซอิจิ ต่อหน้าทุกคนซึ่งทำให้ชื่อเสียงของ เซอิจิ ดีขึ้นเล็กน้อยในชั้นเรียน
มีเพียงแค่ มิกะ และ ชิอากิ ที่รู้ราคาที่แท้จริงที่ เซอิจิ ต้องจ่ายไป
" ที่จริงแล้วมันก็ไม่ใช่ราคาจริงๆ - ในความเป็นจริง คุณอาจบอกได้ว่ามันเป็นโอกาสที่หายาก อย่าลืมว่า มีแฟน ๆ นับไม่ถ้วนที่จะเต็มใจยอมจ่ายเงินเพื่อให้ได้ใช้เวลาร่วมกับ พีช-เซ็นเซย์ ในงานเทศกาลโรงเรียน!"
ระหว่างทานอาหารกลางวัน เซอิจิก็กินข้าวกลางวันที่เขาเตรียมไว้พร้อมคุยกับสาวสองคน
คาสุฟุรุ อาโอกิ รีบหนีไป พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเขาไปไหน อ้ากกก, เซอิจิคงต้องฝึกเขาจริงๆ... ไม่สิ, โน้มน้าว เขา
"แต่ ... " มิกะอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หยุดอย่างกระทันหัน
"เธออยากจะบอกว่า นั่นหมายความว่านายจะไม่สามารถไปงานเทศกาลโรงเรียนกับเธอได้และเธอรู้สึกผิดหวัง" เหมือนปกติ ชิอากิมองเพื่อนของเธอออก
"ม ...ไม่ใช่เลย! มันก็แค่ ... งานเทศกาลโรงเรียนมีแค่ปีละครั้ง และ ... มันควรจะผ่อนคลายมากกว่า และมีความสุขไปกับเพื่อน ๆ !"ใบหน้าของมิกะเปลี่ยนไปเหมือนหัวผักกาดแดง
" มันแตกต่างตรงไหน ? เพื่อนที่จะไปกับเซอิจิก็คือเราสองคนใช่มั้ย? นอกเหนือจากการช่วยออกจากร้านขายขนมหวานให้กับชั้นเรียนแล้ว ผมยังต้องเตรียมตัวสำหรับการแสดงในชมรมด้วย ดังนั้นผมอาจจะไม่มีเวลาว่าง "ชิอากิยิ้มให้กับมิกะ
"เอ่อ ... " มิกะไม่สามารถนึกคำพูด โต้กลับที่เหมาะสมออกไปได้
"ผมไม่เคยบอกว่า ผมจะไม่อยู่กับพวกคุณ" เซอิจิ กระพริบตา "พวกคุณสามารถมากับผมและเซ็นเซย์และพวกเราสามารถสำรวจงานเทศกาลโรงเรียนร่วมกัน - แบบนี้เป้นไง ?"
มิกะ และ ชิอากิ ทั้งคู่ต่างก็พูดไม่ออก
" ดีแล้ว ผมก็หวังว่านั่นจะเป็นความจริง มิกะ ผมขอถามถึงความรู้สึกของเธอตอนนี้ได้รึเปล่า ?"
" อย่ามาถามฉันสิ!"
ลูกแมวขี้เซาโกรธซะแล้ว
ตอนปกติ เซอิจิจะเมินสถานการณ์แบบนี้ เขามีความสัมพันธ์ที่ละเอียดอ่อนกับมิกะในขณะนี้และตราบเท่าที่มิกะไม่ได้สารภาพกับเขาอย่างจริงจัง เขายังคงชอบแกล้งทำเป็นไม่รู้ตัวได้อยู่ เขาเป็นเพื่อนธรรมดาๆกับชิอากิ
เพื่อที่จะเปลี่ยนหัวข้อ เซอิจินึกอะไรขึ้นมาได้
"งั้น ชิอากิ วันนั้นตอนที่พวกเราไปที่ชมรมการแสดง สิ่งมีชีวิตในตำนาน ที่พวกเราได้ยินคืออะไร? ผมอยากรู้ แต่ลืมถาม "
"อ๋อ นั่นเหรอ ?"ชิอากิ กระพริบตา " จริงๆแล้วนี่เป็นตำนานบทหนึ่งของโรงเรียนของเรา - สาวโรงเรียนมัธยมลึกลับที่ปรากฏขึ้นเป็นครั้งคราว เห็นได้ชัดว่าเธอน่ารักเป็นพิเศษ มี ตาสองสี และชอบสวมหูแมว "
"โอ้? "เซอิจิ รู้สึกประหลาดใจในทันที
คำอธิบายแบบนี้มันฟังดูคุ้นๆ
"ที่น่าแปลกก็คือไม่มีเด็กสาวคนไหนในโรงเรียนมัธยมศึกษาปลายที่มีตาสองสี อย่าว่าแต่สวมหูแมวเลย แม้ว่าเธอจะใส่คอนแทคเลนส์และหูแมว มันก็แค่ตอนเธอออกไปสนุกๆ แม้ว่าจะมีคนที่ไปค้นหาทั่วทั้งส่วนของมัธยมต้นทั้งหมด พวกเขายังไม่พบตัวตนของเธอเลย !่"ชิอากิ เล่าว่ามันเป็นตำนานของเมือง" เพราะเหตุผลนี้สาวน้อยคนนี้จึงกลายเป็นตำนานของโรงเรียนเราที่รู้จักกันในชื่อ "แมวตาสองสีเรร่อนในโรงเรียนมัธยมต้น" แม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กนิดเดียว มันก็ได้จะกลายเป็นหนึ่งในเจ็ดสิ่งมหัศจรรย์ ของโรงเรียนเรา "
" ชั้นก็เคยได้ยินตำนานนี้เหมือนกัน ... ตามที่ รุ่นพี่ในชมรมเทนนิส ว่ามา ข่าวลืมมันเพิ่มเริ่มขึ้นในหมู่นักเรียนใหม่ปีนี้เอง " มิกะ กล่าวเพิ่มเติม
"ถูกตัองแล้ว ประธานชมรมละครของเรามีความสนใจในตำนานนี้มาก และ ต้องการจับตัวเป็นๆ หลังจากได้ยินเรื่องราว แต่อย่างที่คุณเคยเห็นมาก่อน เธอล้มเหลวทุกครั้ง "
'พวกเขากำลังปฏิบัติกับเด็กผู้หญิงคนนี้ เหมือนโปเกมอนในตำนาน งั้นเหรอ !?' เซอิจิเกิดอาการพูดไม่ออกขึ้นมา
"สิ่งมีชีวิตในตำนาน ... เอ่อ เด็กผู้หญิง ผมคิดว่า ผมเคยเห็นเธอมาก่อน " เซอิจิพูดอย่างลังเล
"จริงๆเหรอ !? เมื่อไร ?" มิกะ และ ชิอากิ ตกตะลึง
"ในวันแรกที่ ผมย้ายที่นี่ฉันบังเอิญเห็นเธอหลังจากทานอาหารกลางวัน ในช่วงเวลาที่คุณพาฉันไปเที่ยวชมรอบๆโรงเรียน" เซอิจินึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ " มันเหมือนกับที่คุณอธิบาย ผมเห็นสาวน่ารักมากกับ ตาสองสี ที่สวมหูแมว ... เธอสวมเครื่องแบบนักเรียนมัธยมต้น สั้นและเล็กกระทัดรัดเหมือนกับนักเรียนชั้นปีแรกของโรงเรียนมัธยมต้น ... เธอรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วจนเหมือนเธอหายตัวไปทันที "
" ตอนนั้น ทำไมถึงไม่บอกเราล่ะ !?"
"เธอหายตัวไปก่อนที่ผมจะบอกคุณได้ ผมคิดว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาที่ชอบแต่งคอสเพลย์"
"มันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเด็กมัธยมต้นที่มีความสุขไปกับ คอยเพลย์!"ชิอากิ แสดงความคิดเห็นอย่างเฉียบพลัน" บ้าเอ้ย ทำไมผมไม่เห็นเธอบ้างล่ะ - ผมก็ต้องการที่จะเห็นสิ่งมีชีวิตที่เป็นตำนาน!"เธอแหงนหน้าขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความเสียใจ
"ชิอากิ ชอบแมว ... " มิกะอธิบาย
" ผมเห็นละ" เซอิจิ พยักหน้าอย่างเฉลียวฉลาด
ทั้งสองคนก็สังเกตเห็นทอมบอยในชุดเสื้อผ้าชายที่กำลังหมกมุ่นอยู่ในทะเลแห่งความเสียใจ
หลังจบชั้นเรียนตอนบ่าย
เซอิจิก็กำลังจะกลับบ้านพร้อมกับมิกะ ตอนนั้นก็ได้รับโทรศัพท์จาก นัทสึยะ โยรุฮานะ
"ฮาราโนะคุง นายมาที่ห้องสภานักเรียนได้รึเปล่า ? มีบางอย่างที่สำคัญ ที่ฉันต้องพูดกับนาย "
หลังจากความสับสนชั่วขณะ เซอิจิตกลง
"อะไรเหรอ เซย์โก?มิกะ และ ชิอากิ เข้ามาหา
"ประธานนักเรียนต้องการให้ผมไปที่ห้องสภานักเรียน ... ว่าแต่ว่า มันอยู่ไหนกัน ?"
มิกะ และ ชิอากิ มองหน้าตากันและกัน
"โอ้ ใช่ สภานักเรียน ... " ก่อนที่พวกเขาจะพูดอะไร เซอิจิได้คิดถึงใครบางคน
"เลขานุการ อาโอกิ!"
คาสุฟุรุ อาโอกิ รู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นที่วิ่งลงกระดูกสันหลังของเขาขณะที่เขากำลังออกจากห้องเรียนและเขาเพิ่มความเร็วในการเดินของเขาตามสัญชาตญาณ แต่มือที่มีขนาดใหญ่ได้จับแน่นลงบนไหล่ของเขา
"ไม่ต้องเดินเร็วก็ได้นะครับ พี่ชาย!"
'ผมไม่ใช่พี่ชายของคุณ (เฟ้ย)!' ปากของ อาโอกิ บิดเบี้ยวอย่างรุนแรง
"อะไร ... มีเรื่องอะไรเหรอ ฮาราโนะคุง?"
"อันที่จริง ผมได้รับโทรศัพท์จากคุณประธาน - เธอต้องการให้ผมไปที่ห้องสภานักเรียน ผมสงสัยว่า ผมจะให้คุณพาผมไปที่นั่นหรือเปล่า ... "เซอิจิมีรอยยิ้มอยู่ทั่วใบหน้า
"แต่ตอนนี้ผมกำลังกลับบ้าน ... "
"โอ้? คุณต้องไปที่ห้องสภานักเรียนเพื่อทำงานเสมอ แต่เมื่อผมต้องการให้ใครสักคนพาไป คุณจะกลับบ้านงั้นเหรอ ? คุณจงใจพยายามทำให้ผมพบความยุ่งยากงั้นเหรอครับ หืม !?"เซอิจิ รักษารอยยิ้มของเขาและฉีกยิ้มด้วยสายตาของเขาที่หรี่แคบลง:" ผมรู้สึกผิดหวังกับเพื่อนของผม ... บางทีผมอาจบ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ได้ เมื่อผมได้เจอประธาน ...
สีหน้า คาสุฟุรุ อาโอกิ เปลี่ยนไปทันที เมื่อได้ยินเรื่องนี้
"เอาล่ะ ผมจะพานายไปเอง ... "
" มันต้องแบบนี้สิ ... โอ้ ความผิดผมเอง ถ้าคุณมีบางอย่างต้องไปทำ คุณกลับไปบ้านก็ได้นะ เชิญ ผมจะหาทางเอง และ ผมจะไม่บ่นกับประธานด้วย "
"ไม่ ..... ผมไม่มีปัญหาอะไรสำคัญ "อาโอกิทำได้แค่ปรับแว่นสายตาอย่างหมดหวัง
เซอิจิร่ำลามิกะกับชิอากิ ก่อนที่เขาจะตาม คาสุฟุรุ อาโอกิ ผู้ที่นำเขาออกไปจากบริเวณห้องเรียน
ระหว่างทางเซอิจิกำลังพยายามชวนคุย แต่ คาสุฟุรุไม่สนใจความพยายามของเขาเลย
ห้องสภานักเรียนอยู่ในอาคารอีกหลังหนึ่งที่มีประตูไม้หนาๆและมีกลิ่นอายของอำนาจ
" ที่นี่ละ "
"โอ้ ขอบคุณมาก จะกลับบ้านไปก็ได้นะตอนนี้ "เซอิจิโบกมืออย่างเฟรนลี่
คาสุฟุรุ ขมวดคิ้วของเขาและหลังจากก้าวไปได้สองก้าวเขาก็หยุดอย่างฉับพลัน
" ทำไมประธานอยากเจอคุณ?"เขาหันกลับไปและถาม
"อา, ในที่สุดคุณก็ถามมา - ผมก็นึกไปว่าคุณไม่สนใจ" เซอิจิ ยิ้ม " ที่จริง ผมก็ไม่รู้อะไรสักอย่าง แต่มันไม่น่าจะเป็นเรื่องที่คุณอิจฉา คุณเลขา "
คาสุฟุรุ อาโอกิ ยังคงนิ่งเงียบอยู่พักหนึ่งก่อนที่เขาจะเดินออกไป
เซอิจิ กดกริ่ง
ประตูเปิดโดยอัตโนมัติหลังจากผ่านไปสักพัก
"นี่ เป็นประตูอัตโนมัติเหรอ ... " เขาเดินเข้าไปในห้องสังเกตดูรอบๆเขา
ห้องเต็มไปด้วยของที่เหมาะกับบรรยากาศห้องทำงาน
ลิ้นชักและตู้เก็บของต่างๆเรียงรายอยู่บนผนังและมีโต๊ะขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางห้อง บนโต๊ะมีคอมพิวเตอร์หลายเครื่องพร้อมกับสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นเครื่องพิมพ์และสแกนเนอร์ ในขณะที่มีเก้าอี้หนังวางอยู่รอบโต๊ะไม่กี่ตัว
มีอีกโต๊ะขนาดใหญ่อยู่ข้างหน้าต่าง จอคอมพิวเตอร์, กองเอกสารที่จัดเป็นระเบียบ, ชุดน้ำชาและ โคดาจิ วางอยู่บนนั้น ... ประธานสภานักเรียน นัทสึยะ โยรุฮานะ นั่งอยู่บนเก้าอี้หมุนข้างหลังโต๊ะ
"ยินดีต้อนรับสู่ห้องสภานักเรียน ฮาราโนะ-คุง" นัทสึยะ ยืนขึ้นและถาม
" นายต้องการชาหรือกาแฟ?"
"โอ้ ... มันไม่จำเป็นหรอก ผมไม่กล้าให้ประธานชาชารึกาแฟให้ผมด้วยตัวเองหรอกครับ" เซอิจิกล่าวกึ่งตลก
นัทสึยะ ยิ้มจาง ๆ
"คุณไม่ได้ดูเหมือนไม่กล้าจริงๆ ... ชาแล้วกันนะ ?"เธอหยิบชากาต้มน้ำไฟฟ้าบนโต๊ะกลมขนาดเล็กและเทชาร้อนออกมา
จากที่เห็นเธอ แม้แต่ตอนที่เธอรินชา ก็ทำให้ผู้ชมเคลิบเคลิ้ม
'ความสามารถในการมองเห็นสาวงามเช่นเธอได้นั้นเหมือนจะเป็นหนึ่งในข้อดีอันพิเศษในการเข้าร่วมสภานักเรียน' เซอิจิคิดขณะที่มองดูฉากนี้
"นี่."
"ขอบคุณ."
เซอิจิได้รับชาและจิบแล้วพบว่ามันอุณหภูมิพอเหมาะแบบและรสชาติชาก็เข้มข้น แม้คนธรรมดาเช่นเขา ที่ไม่เข้าใจอะไรเกี่ยวกับชาสามารถรับรู้ได้ว่าชานี้มีคุณภาพสูง
"ฉันขอโทษที่ขอให้คุณมาที่นี่ ในช่วงเวลากระทันหัน ๆ เช่นนี้ แต่นี่เป็นเรื่องที่สำคัญเป็นอย่างยิ่ง ... "
"มันมีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับเรื่องก่อนหน้านี้รึเปล่า?"
"ใช่ ... และไม่ ... " หน้าของ นัทสึยะ ดูจริงจังขณะที่เธอมองตรงไปที่ เซอิจิ
" ทาคาโอะ ยามาโมโตะ หายตัวไปแล้ว"
"ใครล่ะนั่น !?
By ZetTransation
ติดตามอัพเดทและแนะนำการแปลได้ที่นี่นะครับ