บทที่ 12: ราชาสตีเฟน
เมื่ออาแจ็กซ์กำลังจะไปถึงเหวที่ต้องสาป เขาถูกลูกเตะของมือสังหาร
แม้ว่าร่างกายของเขาจะแข็งแรง แต่ก็ไม่แข็งแรงพอที่จะป้องกันการเตะของนักฆ่าได้
แต่กระนั้นอาแจ็กซ์ก็ลุกขึ้นยืนไอเลือดออกจากปาก
' หึ ข้าใช้พละกำลังทั้งหมดของข้าในการเตะครั้งนั้นก่อนหน้านี้ซึ่งประมาณ 1600 จิน แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยืนขึ้นได้ แม้ว่าข้อได้เปรียบที่สำคัญที่สุดของข้าคือวิชาการเตะนั้นก็น่าจะเพียงพอที่จะฆ่าเขาได้ '
' เขาเป็นตัวอะไร ?' นักฆ่าคนนั้นคิดอย่างเงียบ ๆ
อาแจ็กซ์ถามด้วยสีหน้าเย็นชาว่า
“ เจ้าฆ่าเราทำไม ? ”
เมื่อเห็นการแสดงออกที่เย็นชาบนใบหน้าของ อาแจ็กซ์ นักฆ่าก็รู้สึกหงุดหงิดและเข้ามาเพื่อสังหารอาแจ็กซ์
อาแจ็กซ์หลบการโจมตีของเขาอีกครั้งและจับร่างของนักฆ่าและกระโดดลงไปใน เหวที่ต้องสาป
" เจ้าสัตว์ประหลาดตัวน้อย เจ้าทำอะไร เจ้าบ้าไปแล้ว ... ? " ความกลัวปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจนบนใบหน้าของเขาเมื่อพวกเขาตกลงไปในเหวสาปแช่ง
ในไม่ช้าพลังงานแห่งความตายโดยรอบก็ซึมเข้าสู่ร่างกายของพวกเขาและเริ่มทำลายพวกเขา
สิ่งที่ทำให้อาแจ็กซ์งงมากที่สุดคือร่างกายของเขาถูกทำลายอย่างช้าๆในขณะที่ร่างของนักฆ่านั้นสึกกร่อนไปแล้วยกเว้นกระเป๋าใบเล็กที่ตกลงมาพร้อมกับเขา
“ ยังไงก็ตาม ตอนนี้ข้ากำลังจะตายอยู่แล้ว แต่เพื่อนของข้าอาจจะรอดได้ ” อาแจ็กซ์ถอนหายใจและยอมรับชะตากรรมของเขาในขณะที่เขากำลังล้มลง
อาแจ็กซ์ รู้ดีว่าเขาจะล้มตายจากความสูงนี้ก่อนที่จะสึกกร่อน
ในไม่ช้าการกัดกร่อนก็เพิ่มขึ้นและความเจ็บปวดซึ่งน้อยลงจนถึงตอนนี้ แต่เพิ่มขึ้นทีละน้อยซึ่งทำให้เขาหมดสติ
แต่เมื่อเขากำลังจะกระแทกพื้นก็มีก้อนหลากสีที่ส่องแสงออกมาจากร่างกายของเขาและปกคลุมไปทั่วร่างของเขาซึ่งทำให้ร่างของเขาลอยและวางลงบนพื้นอย่างช้าๆ
.....
วันรุ่งขึ้น
ณ พระราชวังแห่งอาณาจักรดราตัน
ตระกูลดราตัน ปกครองเขต ซโลเชสเตอร์ โดยมี สตีเฟ่น ดราตัน เป็นราชาซึ่งมีพระชนมายุ 40 พรรษาและมีร่างกายที่แข็งแรง เขามีผมสีทองและดูสง่าผ่าเผย ทรงประทับบนบัลลังก์ในพระบรมมหาราชวัง
ข้างๆเขามีชายชราที่ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอย
ตรงหน้าพวกเขา ผู้บัญชาการรี้ดยืนอยู่ พร้อมกับม้วนหนังสือในมือ
“ ฝ่าบาท เมืองโวลาร์ซึ่งเป็นบ้านของนักสู้ผู้ทรงพลังหลายคนถูกใครบางคนทำร้ายเมื่อคืนที่ผ่านมา
แม้ว่าบางคนจะรอดชีวิต แต่ก็ไม่รู้ว่าใครทำร้ายพวกเขา อย่างไรก็ตาม สิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่มีเด็กที่มีอายุเกิน 12 ปีรอดชีวิตจากการสังหารหมู่นี้ " ผู้บัญชาการวัยกลางคนซึ่งมีใบหน้าเปื้อนเหงื่อ รายงานข่าวล่าสุดต่อราชา
“ อะไร ? ใครกล้าทำเรื่องโหดร้ายเช่นนี้ในอาณาจักรของข้า ? ” ราชาสตีเฟนตะโกนใส่ชายวัยกลางคนคนนั้น
" ฝ่าบาท ฝ่ายข่าวกรองของเราพยายามอย่างเต็มที่ แต่ผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังการสังหารหมู่นั้นระมัดระวังอย่างมากและไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากลำบากที่จะค้นหาพวกเขา "
ชายวัยกลางคนตอบด้วยน้ำเสียงที่เคารพ
“ รัฐมนตรีอาวุโส เจ้าคิดว่าใครจะทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้ ? ” ราชาสตีเฟนถามชายชราที่มีใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอย
" ฝ่าบาท ข้าคิดว่ามีเพียงคนจากที่เดียวเท่านั้นที่สามารถทำสิ่งนี้ได้เว้นแต่เราจะพบบางสิ่งที่เกี่ยวข้องกับการกระทำนี้ไม่มีใครสามารถทำอะไรพวกเขาได้ " ชายชราตอบด้วยรอยย่นและแสดงถึงความกลัวบางอย่างบนใบหน้า
" ดังนั้นเราไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้แม้ว่าพวกเขาจะลบเมืองทั้งเมือง ?? " ด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยวราชาสตีเฟนชกขึ้นไปในอากาศสร้างความกดดันที่ทำให้ผู้บัญชาการรี้ดต้องถอยหลังไปสามก้าว
ราชาสตีเฟนสงบสติอารมณ์แล้วสั่งผู้บังคับบัญชารี้ด " ถ้าพวกเขาทำเช่นนี้จริงๆ เราคงทำอะไรไม่ได้ ทำในสิ่งที่เจ้าต้องทำ ออกไปเดี๋ยวนี้ "
เมื่อเขาจากไป ผู้บัญชาการรี้ดเห็นราชาสตีเฟนถอนหายใจอย่างต่อเนื่องด้วยตัวเขาเอง