px

เรื่อง :
เล่มที่ 2 บทที่ 29 - ทักษะเพลงหอกของเถิงชิงซาน


เล่มที่ 2 บทที่ 29(ตอนที่11) - ทักษะเพลงหอกของเถิงชิงซาน

 

เถิงโย่งฟ่านกล่าวด้วยคำพูดที่ค่อนข้างไม่พอใจว่า "ชิงซาน หอกเป็นอาวุธที่ฝึกฝนยากที่สุดเพื่อจะก้าวขึ้นสู่ระดับปรมาจารย์ ทำไมเจ้าถึงเป็นคนที่ดื้อรั้นเช่นนี้?"

 

"ท่านพ่อ ท่านปู่"

 

เถิงชิงซานยิ้มและกล่าวว่า "ตั้งแต่ที่ข้ายังตัวเล็กกว่านี้ ข้านั้นรู้สึกอิจฉาทุกครั้งที่ข้าได้เห็นท่านลุงฝึกฝนทักษะการใช้หอกตอนอยู่ในเขตทุ่งฝน ดังนั้นเมื่อท่านพ่อท่านแม่ไม่อยู่บ้าน ข้าจึงแอบใช้กิ่งไม้แทนหอกในการฝึกฝนตลอดทุกครั้ง และข้าก็ได้ฝึกฝนเช่นนี้มันเป็นเวลา 2 ถึง 3 ปีแล้ว ข้าชอบที่จะฝึกฝนหอกยาว และข้าคิดว่าทักษะในการใช้หอกของข้าตอนนี้นั้นดีเทียบเท่ากับท่านลุงแล้ว"

 

ทุกคนระเบิดเสียงหัวเราะทันทีที่เห็นภาพลักษณ์การแสดงออกบนใบหน้าของเถิงชิงซาน

 

คำพูดของเด็กน้อยนั้นควรนำมาพิจารณาอย่างจริงจังหรือไม่?

 

"ฮา ฮ่า ฮ่า….. ชิงซาน เด็กตัวน้อยไม่ควรเรียนรู้วิธีการอวดตัวเองเช่นนี้"เถิงโย่งเซียง ระเบิดเสียงหัวเราะขณะกล่าว "ทั้งหมดของเจ้านั้นฝึกฝนทักษะการใช้หอกมาเป็นเวลามากกว่า 10 ปีแล้วและทุกคนยังมีพื้นฐานที่ดี เจ้านั้นเป็นเพียงแค่เด็กจะสามารถเปรียบเทียบตัวเองกับพวกเขาได้อย่างไร? ถึงแม้ว่าผู้ชายทั้งหมดในหมู่บ้านเถิงเจียนั้นจะยังไม่สามารถก้าวขึ้นสู่ระดับปรมาจารย์ได้ แต่ทุกคนนั้นสั่งสมประสบการณ์มานับสิบปี บางคนถึง 20 ปีเลย ดังนั้นเจ้าเองไม่ควรกล่าวคำสบประมาทเช่นนี้"

 

เถิงโย่งฟ่าน ผู้ซึ่งเป็นหนึ่งในกลุ่มของผู้อาวุโสรุ่นก่อนหัวเราะและกล่าวว่า "พ่อเองก็พอจะรู้มาบ้างนะ เพราะแม่ของเจ้าเองก็บอกว่าเจ้านั้นชอบเก็บตัวอยู่คนเดียวตลอดเวลา และมักจะลงกลอนประตูลานกว้าง นั่นเป็นเพราะเจ้าใช้เวลาเหล่านั้นในการฝึกฝนเพลงหอก แต่เจ้าเลือกที่จะไม่บอกพ่อและแม่เพราะเจ้ากลัวว่าพ่อและแม่จะทำให้ความสนุกของเจ้าหายไป ใช่หรือไม่?"

 

เด็กๆส่วนใหญ่นั้นชอบเล่นสนุก แต่เถิงชิงซานนั้นแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง เขามักจะปิดทั้งตัวเองอยู่คนเดียวในลานกว้างหลังบ้าน ซึ่งการกระทำเหล่านี้ย่อมต้องดึงดูดความสนใจของเถิงโย่งฟ่านและหยวนหลัน

 

แต่อย่างไรก็ตาม พวกเขาทั้งคู่ก็เลือกที่จะไม่พูดอะไร

 

"ถ้าหากพวกท่านไม่เชื่อข้า ข้าจะแสดงทักษะการใช้หอกให้ทุกท่านได้ชมเอง"เถิงชิงซานกล่าว เขาไม่มีช่องทางให้เลือกมากนัก และนี่คงเป็นทางเลือกเดียวที่จะทำให้ผู้ใหญ่ในหมู่บ้านเถิงเจียยอมรับว่าการที่เขาอยากฝึกฝนทักษะการใช้หอกนั้นไม่ได้เป็นเพียงแค่ข้ออ้างเท่านั้น แต่ด้วยความสัตย์จริงแล้ว เขาเองมักใช้เวลาส่วนใหญ่ในการฝึกฝนทักษะกำลังภายในสิงอี้เฉวียนตอนอยู่ในบ้านและเขาเองก็ไม่เคยฝึกฝนทักษะเพลงหอกมาก่อนเลย

 

"เอาหล่ะ จงแสดงให้พวกเราเห็นว่าเจ้านั้นมีดีเพียงใด!!"เถิงหยุนหลงลาวพร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะ "ไปกันเถอะ ไปยังคลังเก็บอาวุธของหมู่บ้านกัน"

 

ผู้คนมากมายออกเดินทางจากบ้านของเถิงชิงซานอย่างรวดเร็ว

 

คลังเก็บอาวุธนั้นมีลักษณะเป็นบ้านที่สร้างจากหินทรายขนาดใหญ่และสูงกว่า 7 เมตรพร้อมทั้งกว้างกว่า 30 เมตรและยาวอีกกว่า 30 เมตร

 

"คารวะท่านผู้นำ!!"เหล่าผู้คนที่ปกป้องคลังแสงหมู่บ้านกล่าวคาราวะด้วยความเคารพ

 

"เปิดประตู"เถิงหยุนหลงกล่าว

 

ประตูขนาดใหญ่ทั้งสองค่อยๆถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงที่คล้ายกับฟ้าผ่า เถิงหยุนหลงยิ้มและกล่าวกับเถิงชิงซานว่า "ชิงซานน้อย เจ้าจงไปเลือกหอกที่คิดว่าเหมาะสมกับตัวเจ้ามากที่สุดออกมา ข้าอยากเห็นความสามารถของเจ้าเหลือเกิน"

 

"ว้าว!!!"เถิงชิงอวี้ที่ อ้อมแขนของหยวนหลันจ้องมองตาเป็นประกาย

 

พื้นที่คลังแสงถูกสร้างขึ้นด้วยหินทราย และมีศาสตราวุธที่แตกต่างกันมากมายประดับประดาอยู่ทั่วฝาผนังไม่ว่าจะเป็น ขวาน กระบอง มีดสั้น ธนู กระบี่ ดาบ…...แต่พื้นที่ส่วนใหญ่นั้นถูกจับจองไปด้วยแท่งไม้ยาว ไม่ว่าจะเป็นไม้สั้นหรือไม้ยาวทุกชิ้นล้วนทำจากกิ่งไม้บ้างก็ถูกทำขึ้นจากเหล็ก แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือ

 

ดูเหมือนจะไม่มีหอกยาวอยู่ที่นี้เลยทุกชิ้นล้วนแล้วแต่เป็นเพียงแค่แท่งไม้หรือแท่งเหล็กยาว

 

"หอกอยู่ที่ใดกัน?"เถิงชิงซานมองท่านปู่ของเขาด้วยความสับสน

 

"สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่หอกงั้นหรือ?"เถิงหยุนหลงชี้ไปที่แท่งไม้ยาวพร้อมทั้งระเบิดเสียงหัวเราะออกมาว่า "ชิงซาน แท่งไม้ยาวเหล่านี้เป็นเพียงแค่ด้ามหอก ส่วนปลายหอกนั้นถูกเก็บเอาไว้ในกล่องเหล็กอย่างดี เจ้าจงเลือกด้ามหอกแล้วเดี๋ยวข้าจะเลือกปลายหอกให้กับเจ้าเอง"

 

เถิงชิงซานเข้าใจความหมายและเริ่มต้นเลือกด้ามหอก

 

"ชิงซาน ดูเหมือนทุกชิ้นล้วนแล้วแต่จะยาวไป"เถิงโย่งฟ่านขมวดคิ้ว เด็ก 6 ขวบจะสามารถฝึกซ้อมกับ 6 ยาวได้หรือไม่? อีกทั้งหมู่บ้านแห่งนี้ก็ไม่ได้มีหอกสั้นอีกด้วย

 

"ชิงซาน ตอนนี้เจ้ายังมีพละกำลังไม่มากพอ ทางที่ดีที่สุดเจ้าควรที่จะเลือกหอกที่ทำจากไม้น้ำหนักเบา"เถิงโย่งฟ่านกำลังสอนและแนะนำ "ท่ามกลางบรรดาหอกมากมาย หอกที่ทำจากไม้ก๊อกจะมีน้ำหนักเบาที่สุด มันหนักเพียงแค่ 5-6 จินเท่านั้น และเมื่อผนวกกับปลายหอกแล้ว มันก็มากเพียงพอที่จะเสริมความแข็งแกร่งของเจ้าได้" แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดชะงัก "ชิงซาน ทำไมเจ้าถึงเลือกสิ่งนี้ ด้ามหอกที่ทำมาจากไม้ทองคำเขียวซึ่งเป็นไม้หายากและมีน้ำหนักที่มากที่สุด เจ้าคงจะไม่มีทางที่จะใช้งานมันได้"

 

ด้ามหอกในคลังแสงอาวุธของหมู่บ้านเถิงเจียนั้นแบ่งออกเป็นไม้ 3 ประเภท นั่นก็คือไม้ทองคำเขียว ไม้แอชวูด และไม้ก๊อก ทั้ง 3 ชนิดนี้จัดได้ว่าเป็นไม้ที่ใช้สำหรับสร้างด้ามหอก เรียงลำดับความหนักนั้นเรียงจากไม้ก๊อกไปยังไม้ทองคำเขียว ซึ่งแน่นอนว่าไม้ที่หนักที่สุดก็ย่อมเป็นไม้ที่ดีที่สุดเช่นกัน

 

ทั้งความเหงาและความยืดหยุ่นนั้นไม่มีไม้ไหนดีเทียบเท่ากับไม้ทองคำเขียว พวกมันทนทานต่อแรงและการนำไม้ทองคำเขียวมาใช้งานได้นั้นต้องรอให้ต้นทองคำเขียวเติบโตยาวนานกว่า 50 ปี

 

โชคดีที่หมู่บ้านเถิงเจียนั้นตั้งอยู่ท่ามกลางภูเขาดังนั้นพวกเขาจึงสามารถหาวัสดุที่มีประโยชน์เช่นนี้ได้โดยง่าย

 

"ข้าขอเลือกชิ้นนี้!!!"เถิงชิงซานหยิบไม้ทองคำเขียวออกมาไว้ในกำมือพร้อมกับกล่าวว่า "ท่านปู่ได้โปรดช่วยเลือกปลายหอกที่เข้ากับไม้นี้ให้ข้าด้วยเถิด"

 

"เมื่อรวมปลายหอกแล้วด้ามหอกเข้าด้วยกันมันจะมีน้ำหนักโดยรวมประมาณ 15-16 จิน……. "เถิงหยุนหลงรู้สึกกังวลเล็กน้อย "การควบคุมหอกทองคำเขียวที่มีน้ำหนัก 16 จินนั้นต้องใช้ความชำนาญขั้นสูง ข้าเกรงว่าความแข็งแกร่งที่เจ้ามีอยู่ในปัจจุบันนั้นอาจจะไม่เพียงพอ แม้แต่หลานชายของข้าเองที่มีพละกำลังในการยก 100 จินยังไม่สามารถบังคับหอกที่หนัก 15-16 จินได้อย่างอิสระเลย"

 

"ท่านปู่ ได้โปรดหาปลายหอกที่เข้ากับข้าด้วยเถิด"เถิงชิงซานกล่าวย้ำอีกครั้ง

 

"ดี ถ้าหากเจ้าเชื่อมั่นในความคิดของเจ้าข้าก็จะให้เจ้าลองดู"เถิงหยุนหลงมองไปยังชั้นวางปลายหอก จากนั้นเขาก็ค่อยๆเปิดกล่องเหล็กและล้วงเอาปลายหอกออกมา 1 ชิ้น เถิงชิงซานเหลือบมองดู ปลายหอกชิ้นนี้มีลักษณะคล้ายกับใบบัควิตซึ่งมีลักษณะคล้ายกับลูกธนู มันมีลักษณะเป็นด้ามยาว คมมีดบางๆ และปลายที่แหลมคม ที่ปลายคมมีดนั้นมีร่องรอยคราบเลือด ราวกับว่ามันพึ่งถูกเจาะเข้าสู่ร่างกายของใครบางคน

 

ซึ่งมีพู่สีแดงติดอยู่บริเวณปลายหอกเช่นกัน

 

เถิงชิงซานพยักหน้าอย่างรวดเร็ว "ปลายหอกชิ้นนี้สามารถใช้ได้ทั้งการฟาดฟัน ขูดกระชาก แทงและเจาะทะลวงได้ เลือดที่เคลือบอยู่นั้นบ่งบอกได้ถึงรอยกล้ามเนื้อที่ถูกทะลวงแต่ก็สามารถดึงออกมาได้โดยง่าย ส่วนผู้สีแดงนั้นใช้สำหรับการป้องกันร่องรอยคราบเลือดที่อาจทำให้เกิดการลื่นไถลได้"เถิงชิงซานพิจารณางานฝีมือและพบว่านี่คงเป็นงานชิ้นเอกชิ้นหนึ่งของช่างตีเหล็ก

 

"เดี๋ยวข้าจะช่วยเจ้าติดตั้งปลายหอกละกัน"เถิงหยุนหลงกล่าว เขาประกอบด้ามหอกและปลายหอกเข้าด้วยกัน พร้อมทั้งเคาะลงบนพื้นประมาณ 2-3 ครั้งจากนั้นก็นำตะปูที่อยู่ในคลังแสงอาวุธออกมาต่อประกอบพวกมันเข้าด้วยกัน

 

"เสร็จสิ้น!!!"เถิงหยุนหลงยิ้มพร้อมทั้งส่งหอกยาวให้กับเถิงชิงซานและกล่าวว่า "หอบทองคำเขียวนั้นมีน้ำหนักประมาณ 15-17 จิน และยาว 7 ฉื่อ ชิงซาน เจ้าแน่ใจใช่ไหมว่าเจ้าจะสามารถใช้งานได้?"

 

เมื่อเทียบกับความสูงของเด็กแล้ว หอกที่มีความยาว 1.75 เมตรดูจะสูงกว่าเด็กอายุ 6 ขวบเล็กน้อย

 

"ท่านเพียงแค่รอและจับตาดู"เถิงชิงซานไม่สามารถอธิบายได้ หอกชิ้นนี้ยาวเกินไปสำหรับเขา แต่หอกสั้นอีกชิ้นหนึ่งนั้นทำจากไม้ก๊อก ซึ่งเถิงชิงซานไม่อยากที่จะใช้หอกที่แสนอ่อนแอเช่นนั้น เนื่องด้วยการที่เขาเข้าใจความแข็งแกร่งของตนเองเขาจึงตัดไม้ที่แสนอ่อนแอออกทั้งหมด

 

"ถอยออกไป!!"เถิงชิงซานกล่าวอย่างสงบนิ่ง

 

กลุ่มคนที่ยืนรายล้อมรีบกระจัดกระจายตัวออกไปด้านข้าง อย่างไรก็ตามผู้ใหญ่อีกบางส่วนในหมู่บ้านกำลังเผยรอยยิ้มบนใบหน้า เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังรอคอยที่จะมองดูเด็กคนนี้แสดงความโง่เง่าออกมา

 

"ย๊ากกกก!!"เถิงชิงซาน กวัดแกว่งหอกในมืออย่างรวดเร็วและยกมันขึ้นตั้งตรง

 

"ต้นแขนของเจ้าควบคุมพลังอำนาจได้ดี" เถิงหยุนหลงและกลุ่มคนจ้องมองมาที่เขา

 

จากนั้นเขาก็ย้ายมือไปจับบริเวณด้านล่างของหอกเพื่อยกมันขึ้นแนวตรงด้วยมือข้างเดียว เห็นได้ชัดว่าคนที่จะทำเช่นนี้ได้จะต้องมีพละกำลังแขนที่ดี

 

"เด็กตัวน้อยคนมีซ่อนความสามารถที่แท้จริงเอาไว้แม้ตอนที่จัดพิธีกรรมประจำปีก็ตาม"เถิงหยุนหลงและคนอื่นๆ กำลังถกเรื่องความคิดของตน

 

การที่ใช้เพียงมือเดียวถือหอกนั้นทำให้เถิงชิงซานรับรู้ความแข็งแกร่งที่อยู่ภายใต้หอกในมือของเขา หลังจากรับรู้ได้ถึงความรู้สึกเขาก็พยักหน้าให้กับตนเอง

 

เขาเหยียดมือซ้ายออกไปก่อนที่จะคว้าลงบนตรงกลางของหอก ในชั่วพริบหอกทองคำเขียวชิ้นนี้ก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายที่คล้ายกับมีวิญญาณหรือกลายเป็นงูที่สามารถเคลื่อนที่ไปได้ทุกทิศทาง ขณะที่เถิงชิงซานเคลื่อนไหวมือทั้งสองข้างอย่างรวดเร็ว หอกทองคำเขียวก็เริ่มหมุนวนตัดและเจาะผ่านอากาศอากาศโดยรอบได้อย่างง่ายดาย

 

"ปัง!!!"หอกฟาดลงบนหินทรายที่อยู่โดยรอบจนเกิดเสียงที่ดังสนั่น

 

เถิงชิงซานยังคงจ้องมองด้วยสายตาที่ดุดันก่อนที่เขาจะฟาดลงบนพื้นดินอีกครั้งด้วยการใช้มือเพียงข้างเดียว หอกยาวแปรเปลี่ยนเป็นคลื่นสายฟ้าที่ฟาดออกไปข้างหน้าจนทำให้เกิดเสียง "ฟวับ!!" ซึ่งคล้ายกับเสียงของอากาศที่ถูกตัดผ่านด้วยความเร็วสูง

 

"ท่านปู่ ท่านพ่อ ท่านปู่สาม….. พวกท่านว่ามันเป็นอย่างไรบ้าง?"เถิงชิงซานหันมองไปยังกลุ่มคนรอบข้าง

 

เถิงหยุนหลง เถิงโย่งเซียงและคนอื่นๆต่างตกใจเกินกว่าจะพูดคําใดออกมาได้ พวกเขาตกอยู่ในอาการอึ้งตะลึงเมื่อมองเห็นทุกอย่างผ่านสายตา

 

เถิงชิงซานสามารถขับเคลื่อนหอกพิฆาตได้อย่างนิ่มนวลราวกับธรรมชาติ ดูเหมือนว่าเถิงหยุนหลง เถิงโย่งเซียงและเถิงโย่งฟ่านที่เชี่ยวชาญหลังจากฝึกฝนเพลงหอกมาเป็นเวลาหลายปีต่างก็พบว่าทักษะของเถิงชิงซานนั้นไม่ธรรมดาเลย

 

การเคลื่อนไหวมือของเถิงชิงซานที่จับในบริเวณส่วนต่างๆของหอกนั้น ผันแปรทำให้เกิดปัจจัยที่เกื้อหนุนให้สามารถใช้งานประสิทธิภาพสูงสุดของหอกทองคำเขียวได้

 

การขยับไปมาเช่นนี้จะเป็นไปไม่ได้เลยหากไม่ได้รับการฝึกฝนอย่างหนักหน่วงมานานหลายปี

 

นี่ยังไม่รวมถึงการฟันเจาะทะลวงที่ทางรวดเร็วแม่นยำและรุนแรง

 

"อัจฉริยะ!!"เถิงหยุนหลงเผลออุทานออกมา

 

"โอ้ สวรรค์ส่งมาโปรด"เถิงโย่งเซียงเองต่างก็ตกใจ

 

ความแข็งแกร่งนั้นสามารถเกิดขึ้นได้ภายในร่างกาย แต่ทักษะในการใช้หอกนั้นจะเก่งขึ้นได้ก็ต่อเมื่อได้รับการฝึกฝนยาวนานหลายปี เหล่าผู้ใหญ่ต่างกล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่า "เจ้าสามารถเลื่อนขั้นเป็นระดับปรมาจารย์แห่งก้านไม้ในเวลา 1 เดือน ปรมาจารย์กระบี่ในเวลา 1 ปี แต่การที่เจ้าจะก้าวขึ้นสู่ระดับปรมาจารย์แห่งหอกได้นั้นจะต้องได้รับการฝึกปรือตลอดทั้งชีวิต"นี่เป็นเพียงการฝึกฝนพื้นฐานเท่านั้น การเคลื่อนไหวของเถิงชิงซานนั้นดูเรียบง่าย แต่ทรงประสิทธิภาพอย่างแท้จริง ทุกอย่างนั้นสมบูรณ์แบบ

 

นี่เป็นข้อพิสูจน์ที่ทำให้ทุกคนเห็นอย่างชัดเจน

 

"ชิงซาน หลานชายของข้า เจ้าช่างเป็นอัจฉริยะที่แท้จริง!!"เถิงหยุนหลงจ้องมองชิงซานด้วยสายตาที่เปล่งประกายขณะที่เขาเอ่ยถามว่า "เจ้าฝึกฝนทักษะการใช้หอกเช่นนี้ได้อย่างไร?"

 

"ข้า เออ….ข้าเพียงแค่ใช้กิ่งไม้ฝึกฝนตอนที่ข้าอยู่ที่บ้าน ข้าได้แอบฝึกฝนอย่างลับๆโดยการเฝ้ามองท่านลุงของข้าฝึกฝนที่สนามฝึกซ้อมทุกครั้ง"เถิงชิงซานได้เตรียมข้อแก่ตัวที่เป็นไปได้เอาไว้แล้ว แม้ว่าทักษะหอกที่เขาได้แสดงนั้นอัดแน่นไปด้วยพลังอำนาจ แต่เขาก็มั่นใจว่ามันจะอยู่ในระดับเดียวกับลุงของเขา

 

"เรียนรู้ด้วยการแอบดู? โลกนี้มีอัจฉริยะที่โดดเด่นเช่นนี้จริงๆหรือ"เถิงโย่งฟ่านถอนหายใจด้วยความตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้

 

แม้ว่าทักษะเพลงหอกของเถิงชิงซานนั้นอาจจะไม่ดีเท่ากับเถิงโย่งฟ่านหรือเถิงโย่งเซียง แต่มันก็สมบูรณ์แบบเหนือทุกคนที่อยู่ในหมู่บ้าน

 

"ท่านปู่ ท่านพ่อ พวกท่านยินยอมให้ข้าฝึกฝนเพลงหอกแล้วใช่หรือไม่?"เถิงชิงซานเอ่ยถาม

 

"แน่นอน ดูเหมือนว่าเจ้าเกิดมาคู่กับการใช้หอกดั่งฟ้าประทาน!!"เถิงหยุนหลงรีบตอบกลับ ถ้าหากเด็ก 6 ขวบคนนี้สามารถกวัดแกว่งหอกจนมีทักษะเช่นนี้ได้ คงไม่ต้องใช้คำอธิบายใดๆแล้วนอกจากเด็กคนนี้จะเกิดมาเพื่อคู่กับการใช้หอก

 

เถิงชิงซานยิ้ม!!

 

แท้จริงแล้วทักษะเพลงหอกนั้นก็ถือได้ว่าเป็นพื้นฐานของเคล็ดวิชาสิงอี้ เพราะทักษะนั้นคล้ายคลึงกับจนก่อกำเนิดให้เกิดเพลงหมัดหอก ไม่ว่าจะเป็นหมัดผ่า หมัดทะลวง หมัดทะลาย หมัดปืนใหญ่ และหมัดขวาง ทุกท่วงท่าล้วนแฝงไปด้วยจิตวิญญาณแห่งหอก ดังนั้นการฝึกหอกจึงช่วยให้สามารถเข้าใจเพลงหมัดเบญจทัศนธาตุได้ ซึ่งสิ่งเหล่านี้เองคือสิ่งที่ปรมาจารย์เถิงโปเล่ยได้สอนเขาเอาไว้ครั้งตอนที่เขายังอยู่โลกใบก่อน

 

ถึงแม้ว่าในชีวิตก่อนหน้านี้ เถิงชิงซานจะไม่ได้ใช้เวลายาวนานนักในการฝึกฝนทักษะเพลงหอก ไปเขาก็สามารถก้าวขึ้นสู่ระดับปรมาจารย์สูงสุดได้ และตอนที่เขาก้าวขึ้นสู่ดินแดนปรมาจารย์สูงสุด มันก็ช่วยปรับปรุงความเข้าใจในทักษะเพลงหอกของเขามากขึ้นซึ่งแน่นอนว่า……...ในวันนี้เถิงชิงซานได้นำเอาทักษะพื้นฐานเพียงเล็กน้อยมาใช้

 

อย่างไรก็ตามความสามารถเพียงแค่เสี้ยวเดียวจากภูเขาน้ำแข็งความสามารถจำรองทั้งหมดก็มากพอที่จะทำให้บรรดาผู้อาวุธต้องตาลุกวาวและยอมรับความสามารถของเขาในฐานะอัจฉริยะแล้ว

 

รีวิวผู้อ่าน