เล่มที่ 2 บทที่ 31(ตอนที่ 13) - กองกำลังนักล่า
"ท่านพ่อท่านแม่!!"เถิงชิงซานเดินตรงเข้าไปยังลานกว้างของบ้านอย่างรวดเร็ว
ห้องตรงใจกลางบ้าน พ่อของเขาเถิงโย่งฟ่านระเบิดเสียงหัวเราะและกล่าว "ชิงซาน พวกเรากำลังรอเจ้าอยู่เลย พ่อคิดว่าการฝึกฝนทักษะเพลงหอกแค่ 3-4 ชั่วโมงต่อวันก็มากเพียงพอแล้ว"เถิงโย่งฟ่าน หยวนหลันและ น้องสาวของผมเถิงชิงอวี้บ้านต่างนั่งอยู่ล้อมรอบโต๊ะกินข้าว เถิงชิงซานรีบเดินตรงไปยังกำแพงบ้านและวางหอกของเขาลง จากนั้นก็ตรงไปที่เก้าอี้เพื่อเริ่มรับประทานอาหาร
"ข้ารู้ดีท่านพ่อ"เถิงชิงซานเริ่มต้นกินนำอาหารจำนวน 2 คำก่อนที่เขาจะพยักหน้าและกล่าวว่า "ท่านพ่อท่านแม่ ข้าต้องการเข้าร่วมกองกำลังล่าสัตว์"
"กองกำลังล่าสัตว์?"หยวนหลันมองสามีของเธอด้วยความลังเลใจ
เถิงโย่งฟ่านขมวดคิ้ว "ชิงซานเจ้าเป็นเพียงแค่เด็ก 9 ขวบ เจ้าคิดจะเข้าร่วมกองกำลังล่าสัตว์จริงๆหรือ?"กองกำลังล่าสัตว์นั้นเป็นการรวบรวมนักรบที่แข็งแกร่งของแต่ละตระกูลเข้าด้วยกัน เถิงโย่งหลายคือผู้นำในการพานักล่าทุกคนเข้าสู่หุบเขาเหยียนเพื่อทำการล่าสังหารสัตว์ และนำเนื้อของพวกมันกลับมายังหมู่บ้านเถิงเจียให้ทุกตระกูลได้มีอาหารไว้กิน นอกจากนี้คนสัตว์ที่ได้ยังนำไปขายเพื่อแลกกับเงินอีกด้วย
"ความแข็งแกร่งของข้าในปัจจุบันมันทำให้ข้าคิดว่าข้าควรจะติด 1 ใน 10 คนที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่บ้าน"เถิงชิงซานระเบิดเสียงหัวเราะ
หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ เถิงโย่งฟ่านถึงกับเผยรอยยิ้มอย่างช่วยไม่ได้
ในระหว่างปีนั้นได้มีการแข่งขันของเหล่ารุ่นเยาว์ที่มีอายุ 9 ขวบ เถิงชิงซานนั้นสามารถยกหินที่หนักขนาด 600 จินได้อย่างง่ายดาย และเห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่ขีดจำกัดของชิงซาน เพียงแค่นับจากปัจจัยความแข็งแกร่งอย่างเดียวก็มากเพียงพอที่จะยกระดับเถิงชิงซานให้ติดอันดับ 1 ใน 10 ของหมู่บ้าน
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า……...พรสวรรค์ของเจ้านั้นเป็นเลิศจริงๆ มันคงถึงเวลาแล้วที่เจ้าจะได้เพิ่มพูนการฝึกซ้อมและเพิ่มพูนประสบการณ์" ในโลกที่แสนโหดร้ายนี้ เถิงโย่งฟ่านย่อมรู้ดีว่าอะไรคือสิ่งจำเป็น "นับตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ลูกพ่อคือหนึ่งในสมาชิกกองกำลังล่าสัตว์!!! เดี๋ยวในช่วงบ่าย พ่อจะเป็นคนไปพูดคุยกับปู่ของเจ้าเอง แล้วในวันพรุ่ง ให้เจ้ารีบตรงไปยังสนามฝึกซ้อมและเข้าร่วมประชุมกับทีมล่าสัตว์ของแต่ละตระกูลได้เลย"
"ขอบคุณขอรับท่านพ่อ!!"เถิงชิงซานกล่าวอย่างมีความสุข
หยวนหลันที่อยู่ใกล้ๆกำลังมองดูเถิงโย่งฟ่านด้วยสายตาเศร้าสร้อย เธอไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของเถิงโย่งฟ่าน
"พี่ชาย ท่านอย่าลืมนำกระต่ายป่าหายากมาให้ข้าด้วยนะ"ดวงตาคู่งามที่แสนบริสุทธิ์ของชิงอวี้จับจ้องไปที่ใบหน้าของเถิงชิงซาน
"ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว"เถิงชิงซานระเบิดเสียงหัวเราะ
"ชิงซาน"เถิงโย่งฟ่านยังคงกล่าวต่อ "พ่อสังเกตเห็นว่าเจ้ามักจะพามีดสั้นพกติดตัวไปด้วย ดูเหมือนว่าเจ้ากำลังฝึกฝนทักษะการปามีดอยู่ในป่าทิศตะวันตกสินะ?"
"ลูกฝึกฝนมันเป็นบางเล็กน้อย"เถิงชิงซานระเบิดเสียงหัวเราะ พ่อของเขานั้นคือช่างตีเหล็ก ดังนั้นการหลอมมีดสั้นจำนวน 10 เล่มนั้นเป็นเรื่องที่ง่ายมาก ในชีวิตก่อนของเขา เขาใช้เวลาจำนวนมากเพื่อทำการฝึกฝนทักษะการขว้างมีด และในปัจจุบัน เขามักจะนำมีดสั้นออกมาทดสอบทักษะของเขาในช่วงเวลาหยุดพักหลังจากการฝึกฝนเพลงหอก เพื่อให้มันสามารถโจมตีได้อย่างต่อเนื่อง
หลังจากที่ขว้างมีดใส่ศัตรูจากระยะไกล เขาจะมีโอกาสพุ่งทะลวงหอกยาวของเขาเข้าใกล้ศัตรูเพื่อทำการโจมตีระยะประชิด
"ข้าขอแนะนำเจ้าว่า เจ้าควรที่จะมุ่งเน้นฝึกฝนในสิ่งที่เจ้าเรียนรู้อย่างจริงจัง"เถิงโย่งฟ่านยังคงรู้สึกกังวลและกล่าวสอนอย่างไม่หยุดหย่อน
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เมื่อแสงแรกทอแสงจากเส้นขอบฟ้า
ชิงอวี้ยังคงนอนหลับอยู่แต่เถิงโย่งฟ่าน หยวนหลันและเถิงชิงซานได้ออกมาอยู่บริเวณลานกว้างหลังบ้านของพวกเขา
"ชิงซาน แม้ว่าเจ้าจะเป็นคนที่มีพรสวรรค์ แต่เทือกเขาเหยียนนั้นเต็มไปด้วยสัตว์ที่ดุร้ายรวมถึงงูพิษมากมาย เจ้าจะต้องระวังตัวให้ดี แม้ว่าเจ้าจะเป็นอัจฉริยะ แต่ก็จงห้ามประมาทหรือแสดงความลังเลเมื่อต้องห้ามหันกลับสัตว์ร้ายทุกตัว"เถิงโย่งฟ่าน วิตกกังวลเป็นอย่างมากในขณะที่เขากำลังเอ่ยกล่าวสอนลูกชายของเขาอยู่ เขาได้เห็นผู้คนมากมายที่แข็งแกร่งแต่เมื่อต้องเผชิญอยู่กับการต่อสู้เสี่ยงตาย พวกเขามักจะยืนตัวสั่นและไม่สามารถก้าวขาได้ คนเหล่านี้จะกลายเป็นเพียงแค่คนอ่อนแอ แล้วพวกเขาจะต่อสู้ได้อย่างไร?
เพียงแค่ถูกความหวาดกลัวครอบงำ พละกำลังที่จะสามารถแสดงออกมาได้นั้นก็จะหายไปโดยสิ้นเชิง!!
"ชิงซาน"แม่ของเขาหยวนหลัน ให้คำแนะนำเพิ่มเติมว่า "อย่าโอ้อวดทะนงตนมากเกินไปแม้จะอยู่กับสมาชิกตระกูลอื่นๆก็ตาม มานี่เถิดลูกแม่ เจ้าจงสวมเสื้อผ้าขนสัตว์นี้ซะ"
เถิงชิงซานสวมรองเท้าหนังและผ้าคลุมขนสัตว์ ผ้าคลุมหนังสัตว์ชิ้นนี้ปกคลุมไปด้วยขนสัตว์หนา เสื้อคลุมขนสัตว์ชิ้นนี้มีสามารถในการป้องกันเทียบเท่ากับชุดเกราะขนาดเล็ก
"อย่าได้กังวลไปเลยท่านพ่อท่านแม่ ข้าขอตัวลา"
เถิงชิงซานคว้าหอกยาวสีเขียว แล้วเดินจากไป
………….
บนลานฝึกซ้อม ผนวกกับตอนนี้เป็นเวลาเช้ามืดมีเพียงแค่แสงทองบางๆจากดวงตะวัน และการออกกำลังกายตอนเช้าก็ยังไม่เริ่มต้น จึงมีไม่กี่คนอยู่ที่นี่ อย่างไรก็ตามสมาชิกกองกำลังล่าสัตว์ทดกำลังเริ่มรวมตัวกัน เสียงหัวเราะร่าเริงดังไปทั่วพื้นที่ ผู้คนต่างพูดคุยกันและแสดงความมั่นใจออกมา
"ฮา ฮา…...อนาคตของหมู่บ้านเถิงเจีย ชายผู้ยืนอยู่ในระดับที่ 1 ปรากฏตัวแล้ว!!"ทันทีทันใดที่เถิงชิงซานเดินเข้าสู่ลานฝึกซ้อม เขาก็ได้ยินเสียงตะโกนจากที่ที่ไกลออกไป มันทำให้เขาต้องระเบิดเสียงหัวเราะและเดินตรงไปยังต้นเสียง
"ชิงซาน!!"เถิงโย่งหลายจะออกมาข้างหน้าพร้อมกับเสียงหัวเราะที่น่ายำเกรง พร้อมกับเอื้อมมือไปตีบนไหล่ของชิงซาน "เจ้าเป็นเด็กที่มหัศจรรย์จริงๆ อายุเพียงแค่ 9 ขวบก็เข้าร่วมกับกองกำลังล่าสัตว์แล้ว เจ้าเป็นคนแรกเลยในประวัติศาสตร์หมู่บ้านเถิงเจียของเราเลย"
"ขนาดข้าเองที่คิดว่าเร็วๆ ได้เข้าร่วมตอนอายุ 13 ปี แต่ชิงซานนี้สิมหัศจรรย์อย่างแท้จริง"ชายร่างกายกำยำ สูง 7 ฟุตสวมเสื้อคลุมหนังสัตว์ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น
"พี่ชาย"เถิงชิงซานระเบิดเสียงหัวเราะขณะแสดงความทักทาย หนึ่งในนั้นคือชิงฮู
บนลานฝึกซ้อมเองก็ยังมีคนกลุ่มคนอื่นๆที่กำลังฝึกฝนอย่างขยันขันแข็ง คนเหล่านี้จ้องมองกองกำลังล่าสัตว์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉา ทุกคนในกองกำลังล่าสัตว์ล้วนแล้วแต่มีชื่อเสียงทั้งสิ้น ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องพูดถึงความแข็งแกร่งของพวกเขาเลย
ภายในกองกำลังล่าสัตว์นั้นเมื่อรวมกับเด็กใหม่อย่างเถิงชิงซาน จะมีจำนวนคนทั้งหมด 32 คน
"เอาล่ะทุกคน ออกเดินทางกันเถอะ!!"
นักล่าทั้ง 32 คนแห่งหมู่บ้านเถิงเจีย แต่ละคนต่างถือหอกยาว ลูกธนู พร้อมทั้งใส่เสื้อคลุมหนังสัตว์ เริ่มออกเดินทางจากหมู่บ้านเถิง
"ชิงซาน เมื่อพวกเราเริ่มเข้าสู่หุบเขา เจ้าจงระวังตัวและอย่าตกลงสู่เบื้องล่าง พวกเราด้วยสูญเสียคนไปมากมายตั้งแต่วันแรก พวกเขาหายไปช่วงที่เราเดินริมผา คนเหล่านี้ล้วนแล้วแต่แสดงความรู้สึกไม่หวาดกลัวอันตราย และนี่เป็นครั้งแรกที่เจ้ามาที่นี่ เจ้าต้องสังเกตและตั้งใจฟังให้มากกว่าปกติ!!"เถิงโย่งหลายให้คำแนะนำเถิงชิงซาน ซึ่งเถิงชิงซานเองก็ตั้งใจฟังอย่างสุภาพ
ความจริงแล้ว ชีวิตก่อนของเขานั้น ได้ผ่านการเอาชีวิตรอดจนกลายเป็นเรื่องธรรมดาแล้ว
เพียงแต่ เถิงชิงซานยังไม่แน่ใจว่าหุบเขาและป่าในโลกใบนี้ ละม้ายคล้ายคลึงกับหุบเขาและป่าในโลกใบก่อนหรือไม่ ดังนั้นเขาจึงยังไม่ตัดสินอะไรทั้งสิ้น
ในช่วงเช้า กองกำลังล่าสัตว์ได้เดินทางเข้าสู่หุบเขาเหยียนที่ยิ่งใหญ่อย่างเงียบสงัดเพื่อเดินทางเข้าสู่ส่วนลึกของหุบเขา
"บริเวณด้านนอกของหุบเขาแห่งนี้ไม่ใช่ที่อยู่ของสัตว์ร้าย ส่วนใหญ่จะเป็นเพียงแค่กระต่ายภูเขาและไก่ป่า สัตว์ที่ดุร้ายอย่างแท้จริงจะพบเจอได้บนเขา!!"เถิงโย่งหลายยังคงพูดคุยแนะนำตลอดการเดินทาง ในขณะที่เขาพูดถึงกระต่าย กระต่ายรอบข้างต่างก็แสดงความหวาดกลัวและวิ่งหนีเข้าไปในพุ่มไม้ บ้างก็วิ่งหนีลงหลุมของตนเอง
ดวงตาของเถิงชิงซานเบิกกว้างขณะที่หอกในมือของเขาพุ่งทะยานแทงข้างลำตัวของกระต่ายอย่างรวดเร็ว
"ฟุบบบ!!"ปลายหอกของเขาแทงเข้าสู่บริเวณขนข้างลำตัวของกระต่ายอย่างแม่นยำ จากนั้นเขาก็ตวัดตัวกระต่ายลอยขึ้นสู่อากาศ และเอื้อมมือออกไปคว้ากระต่ายอย่างรวดเร็ว
"ทักษะการใช้หอกของเจ้านั้นช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ"ภาพเบื้องหน้าปรากฏอย่างรวดเร็ว คนที่เห็นทั้งหมดต่างถอนหายใจด้วยความชื่นชม
เขาสามารถจับกระต่ายได้โดยไม่ทำอันตรายต่อมันซึ่งเป็นเรื่องที่ยากมาก
"ทำไมเจ้าถึงจับมันแบบมีชีวิต?"เถิงโย่งหลายระเบิดเสียงหัวเราะ
"ท่านลุง น้องชิงอวี้ของข้า นางอยากได้กระต่ายไปเล่นด้วย"เถิงชิงซานกล่าวขณะที่เขาค่อยๆมัดกระต่ายและจับมันใส่ไว้ในกระเป๋าหลัง
ผู้คนรอบข้างต่างก็ระเบิดเสียงหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ ในตอนนี้พวกเขายังไม่ได้เข้าไปในส่วนลึกของหุบเขาดังนั้นมันจึงยังเป็นช่วงเวลาที่ผ่อนคลาย ระหว่างการเดินทางพวกเขายังได้สังหารไก่ป่าอีก 2 ตัว จนเวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบ 1 ชั่วโมง ในที่สุดกลุ่มนักล่าก็เดินทางมาถึงบริเวณที่อันตราย สถานที่ที่อะไรก็เกิดขึ้นได้
"ทุกคน ตื่นตัวเขาไว้!!"เถิงโย่งหลายกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ต่ำมาก
………………..
ในช่วงเที่ยง
ภายในส่วนลึกของหุบเขาเหยียน กองกำลังล่าสัตว์แห่งหมู่บ้านเถิงได้หยุดพักลงบริเวณใกล้กับลำธารพร้อมทั้งตั้งไฟเพื่อย่างเนื้อหมาป่า
"วันนี้ช่างโชคดีจริงๆ ตั้งแต่ตอนเช้าถึงตอนนี้พวกเราได้ทั้งไก่ป่า 2 ตัวอีกทั้งยังมีหมาป่าขนยาว และหมูป่าหน้าหูด "เถิงชิงฮูบ่นพึมพำ ในขณะที่เถิงชิงซานกำลังมองดูหมาป่าที่กำลังถูกเผาและกล่าวว่า "มันเป็นไปดังที่คาดไว้จริงๆ พวกมันเองก็สามารถซึมซับปราณจิตวิญญาณแห่งสวรรค์และโลกได้ สัตว์ดุร้ายในภูเขาแห่งนี้แม้จะเป็นสายพันธุ์เดียวกัน แต่ดูเหมือนมันจะแข็งแกร่งกว่าสัตว์ป่าในชีวิตที่แล้วของข้าเสียอีก"
ในชีวิตที่แล้วของเขา หมาป่าขนยาวมีน้ำหนักประมาณ 50 ถึง 60 จิน แต่ทว่าหมาป่าที่จับได้ตัวนี้มีน้ำหนักมากถึง 100 จิน
นักล่าทั้ง 32 คน กำลังกินเนื้อหมาป่าย่างกันอย่างเอร็ดอร่อย
"ข้าจะให้ทุกคนพักผ่อนเล็กน้อยก่อนจะออกเดินทางต่อ"เถิงโย่งหลายถูจมูกของเขา "แต่อย่างน้อยที่สุดพวกเราจะต้องสังหารหมู่ป่า 2-3 ตัวเพื่อที่จะนำมันกลับบ้านของเราให้ได้" หมู่บ้านเถิงนั้นมีคนอยู่ประมาณ 2000 คน ดังนั้นหมูป่าน้ำหนักหลายร้อยจินจำนวน 2-3 ตัวก็คงจะเพียงพอแล้ว
หมูป่านั้นทั้งตัวใหญ่และมีรสชาติเนื้อเป็นเลิศ ซึ่งเช่นเดียวกัน การที่จะสังหารมันจึงเป็นเรื่องยาก
ทั้งนี้ทั้งนั้นภายในหุบเขาแห่งนี้ พลังการโจมตีของหมูป่าเองก็ไม่ได้อ่อนเบาไปกว่าการโจมตีของเสือโคร่งเลย
"หือ?"หูของเถิงชิงซานกระดิ่งขึ้นลงก่อนที่เขาจะหันมองออกไปบริเวณที่ไกล สิ่งที่เขาพบเห็นนั่นก็คือ ภาพเงาจางๆสีขาว
"นั่นมันตัวมิงค์หิมะขาว!!"คนในกลุ่มนักล่าเองก็ร้องอุทานออกมาเช่นกัน
"เร็วเข้าทุกคน จับมันให้ได้!!"เถิงโย่งหลายถีบเท้ากระโดดขึ้นอย่างรวดเร็ว
นักล่า 32 คนเลิกให้ความสนใจที่จะไล่ล่าหมูป่าและเปลี่ยนไปตามจับเงาสีขาวอย่างว่องไว
เพราะว่านั่นก็คือตัวมิงค์หิมะขาว
ขนของตัวมิงค์ปกติแล้วจะมีมูลค่าประมาณ 2000 เหรียญเงินหากนำไปขายในเมือง แต่เมื่อเทียบกับตัวมิงค์หิมะขาวแล้ว ขนของมันถ้าอยู่ในสภาพดีจะมีราคาไม่น้อยไปกว่า 3200 เหรียญเงินเลย หากพวกเขาสามารถสังหารตัวมิงค์หิมะขาวนี้ได้ ก็จะเท่ากับการสังหารหมูป่า 100 ตัว ซึ่งการพบเจอตัวมิงค์หิมะขาวบนภูเขาแห่งนี้เป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกับโชคชะตา ดังนั้นกลุ่มนักล่าทั้ง 32 คนจึงต้องใช้ความพยายามทั้งหมดที่จับตัวมิงค์หิมะขาวให้ได้
"ฟู่!!" "ฟู่!!!" "ฟู่!!"............
ในขณะที่กลุ่มนักล่ากำลังวิ่งไล่ บางคนก็นำธนูออกมายิงใส่ แต่ตัวมิงค์นั้นทั้งเล็กและคล่องแคล่วจึงสามารถหลบหนีได้โดยง่าย ในไม่ช้า มิงค์ก็ค่อยๆห่างออกไปเรื่อยๆ
"จับมันให้ได้!!"เถิงโย่งหลายตะโกนด้วยความร้อนรุ่ม
"พวกเราคงไม่สามารถตามมันต่อได้"เถิงชิงฮูแสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล ตัวมิงค์หิมะขาวตัวนี้มีความคล่องแคล่วเกินไป ปัจจุบันเหลือเพียงชายคนเดียวที่สามารถติดตามตัวมิงค์นี้ไปได้นั่นก็คือ เถิงชิงซาน!! การเคลื่อนไหวของเถิงชิงซานนั้นคล้ายคลึงกับลิงป่า เขากระโจนไปมาตามกิ่งไม้และพื้นดินอย่างรวดเร็วพร้อมกับสายตาที่คมชัด สายตาที่จับจ้องไปที่เหยื่อราวกับเหยี่ยวที่ไม่ยอมให้เหยื่อรอดพ้นตัวเองไปได้ ไม่ว่าตัวมิงค์หิมะขาวจะหลบหลีกไปทางใด เถิงชิงซานก็สามารถตามติดตัวมันได้โดยไม่มีอุปสรรค
"ตอนนี้แหละ!!"ดวงตาของเถิงชิงซานกระพริบไปมา ในขณะที่มือขวาของเขาสะบัดมือคว่ำบางสิ่งบางอย่างออกไป
"จริ๊ดดดด!!"คลื่นลำแสงแห่งความหนาวเหน็บค่อยๆแหวกว่ายผ่านอากาศ
ตัวมิงค์ที่แสนคล่องแคล่วว่องไวเปล่งเสียงร้องพร้อมทั้งกระโจนหลบหนี อย่างไรก็ตามมันก็สายเกินไปแล้ว มีดขว้างปักเข้าสู่ขาหลังของมันอย่างรวดเร็ว
"ทำได้ดีมาก"ในไม่ช้า ฝูงคนที่นำโดยเถิงโย่งหลายก็ตามมาได้ทัน ทุกคนต่างรู้ดีว่าหมู่บ้านเถิงเจียนั้นต้องจ่ายเงินเป็นจำนวน 1,200 เหรียญเงิน เป็นค่าบรรณาการประจำปีให้กับกองโจรม้าขาว ตัวมิงค์หิมะขาวตัวนี้จึงเป็นทางเลือกที่ดีที่จะได้รับเงิน 3200 เหรียญเงิน ซึ่งเมื่อนำไปแลกเป็นเหรียญทองแดงจะได้ทั้งหมด 30000 เหรียญทองแดง ซึ่งเหรียญทองแดงแต่ละเหรียญจะสามารถนำไปซื้อขนมปังได้ 1 ชิ้น
นี่คือกองเงินจำนวนมากที่พวกเขาเพิ่งได้รับ!!
"เจ้ายังคิดจะหลบหนีอีกหรือไม่?"เถิงชิงซานเอื้อมมือขวาไปจับตัวมันอย่างรวดเร็ว
"จริ๊ดดดดด"ตัวมิงค์หิมะขาวแสดงความโกรธและพยายามกัดมือเถิงชิงซาน ฟันของมันแหลมคมเทียบเท่าได้กับคมมีดและคมกระบี่
เถิงชิงซานพริกมือของเขาหลบหลีกได้โดยง่าย จากนั้นเขาก็เอามือฟาดลงบนหัวของตัวมิงค์
มุมปากของตัวมิงค์หิมะขาวแสดงให้เห็นถึงร่องรอยของเลือดที่กำลังไหลรินออกมา
เขาค่อยๆดึงเอามีดสั้นที่ปักอยู่บริเวณขาออก และระเบิดเสียงหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า…...ชิงซาน เจ้าทำได้ดีมาก"นักล่าคนอื่นเองก็ระเบิดเสียงหัวเราะขณะที่จ้องมองตัวมิงค์หิมะขาวที่แสนน่ารัก ทุกคนมองด้วยสายตาที่ตื่นเต้น