px

เรื่อง : Neet
บทที่ 32: แม่มดคู่


ริออน อามามิ และ โคโตมิ อามามิ รักกันและกันมากที่สุดในโลก

หรือโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อพวกเธอแต่ละคนสามารถมองเห็นเงาสะท้อนได้จากอีกคน 

ถ้าพูดตามปกติ แม้แต่ฝาแฝดที่เหมือนกันทุกๆอย่างก็ต้องมีบางอย่างที่ต่างออกไปเล็กน้อย เป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะมีความคิดแตกต่างกันในบางเรื่องและสิ่งที่พวกเขาชอบและไม่ชอบก็จะแตกต่างกันไปตามธรรมชาติ

แต่ฝาแฝดของอามามินั้นเหมือนกันเสมอ นับตั้งแต่ที่พวกเธอเกิดมา ... ในความเป็นจริงแล้ว พวกเธอก็เหมือนกันทั้งหมดไปจนถึงจุดที่มีแสดงคิดเห็นแบบเดียวกันในทุกสิ่งทุกอย่าง โดยปราศจากความแตกต่าง!

นี่เป็นเหตุการณ์ที่ไม่ค่อยพบมากนักและอาจเรียกได้ว่าผิดปกติ แต่ก็ใช้เวลานานมากกว่าจะชินกับมัน มันเป็นความภาคภูมิใจของฝาแฝดเพราะมันทำให้พวกเธอเชื่อว่าพวกเธอเป็นคนพิเศษและดีกว่าเมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ

และพวกเธอก็ยอดเยี่ยมจริงๆ

รูปร่างของเธออยู่ระดับแนวหน้า และนอกเหนือจากนั้นยังอยู่แนวหน้าของโรงเรียนในด้านวิชาการและกีฬา 

ในชมรมของพวกเธอ พวกเธอเป็นนักกีฬาตัวหลัก (เอซ) ของชมรมประสานเสียง และชมรมคาราเต้ พวกเธอยังได้รับรางวัลในทุกๆเรื่อง ตั้งแต่พวกเธอเดินได้และพวกเธอสนุกกับการสร้างเพลงของตัวเอง และมันกลายเป็นที่นิยมทางออนไลน์ นอกจากนี้ยังมีการถ่ายทอดสตรีมสด และพวกเธอก็ได้เป็นนางแบบนิตยสารแฟชั่นในเวลาว่างด้วย สรุปได้ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเธอทำนั้นโดดเด่น

ทั่วทั้งโรงเรียนต่างขนานนามทั้งคู่ไว้ว่า 'แม่มดคู่'

เมื่อพวกเธอเริ่มเข้าโรงเรียนครั้งแรกมีเด็กชายจำนวนมากที่ไล่ตามพวกเธออย่างกระตือรือร้น แต่พวกเธอก็ได้ทราบถึงแรงจูงใจที่แท้จริงของทุกคนใน ขณะที่กำลังล้อเล่นกับความรู้สึกของพวกเขา นี่จึงเป็นเหตุผลของชื่อเสียงอันฉาวโฉ่ของเธอ 

ไม่ค่อยคุ้นเคยกับนักเรียนคนอื่นๆ สองสาวรังเกียจผู้ชายคนอื่นๆทุกคน จะมียกเว้นก็แค่พ่อและน้องชายของเธอ 

พวกเธอรักกันและกันเท่านั้น

"โคโตมิ โคโตมิ การลงโทษแบบไหนที่เราควรให้น้องชายของพวกเราดี?"

"ริออน ริออน ให้เขาสวมชุดสาวกระต่ายและคุกเข่าและ เมี้ยว เหมือนแมว ดีไหม !"

"ตกลง ตกลง! นั่นฟังดู ยอดเยี่ยมและน่าทึ่งมาก "

"ใช่เลย! ทำกันเถอะ ทำกันเถอะ "

วิธีที่พวกเธอพูดมันเหมือนเสียงสะท้อนที่ไม่มีความหมายของเด็กสองคน เป็นเพราะแทนที่มันจะเป็นการโต้ตอบอย่างเหมาะสมกับอีกคน พวกเธอแค่สนุกไปกับการพูด 

มันไม่สำคัญว่าพวกเธอจะพูดอะไรออกมา 

พวกเธอยังคงโอบกอดกันอย่างใกล้ชิดผิวอันเนียนนุ่มได้สัมผัสกัน และ พวกเธอพูดคุยเกี่ยวกับหัวข้อไร้สาระ ปล่อยเวลาทิ้งไปอย่างไร้ความหมาย ...

...

โฮชิ อามามิ กลับบ้าน

เมื่อหมดกะของเขา และเขาได้เดินกลับบ้านมากับ ฮาราโนะ-เซ็นเปย์ เขารู้สึกลังเลใจตอนที่จากกัน 

ไม่เพียง แต่เป็นเพราะ ฮาราโนะ-เซ็นเปย์ ฟังความไม่พอใจของเขา และ ยังให้คำตอบที่จริงใจกลับมา - แม้ว่ามันตรงไปหน่อยจนทำให้เขาเจ็ม - มันเป็นเพราะ ฮาราโนะ - เซ็นเปย์ เกิดขึ้นเป็น โอตาคุ !

หลังจากค้นพบว่าพวกเขามีความสนใจคล้ายกัน พวกเขามีเวลาที่สนุกสนานในการพูดคุยเกี่ยวกับหัวข้อต่างๆของโอตาคุ

ถึงแม้นี่จะเป็นการพบกันครั้งแรกของฮาราโนะเซ็นเปย์ โฮชิรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้พบกับเขาก่อนหน้านี้และเขาก็ถือว่าเขาเป็นหนึ่งในเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา

ฮาราโนะ-เซ็นเปย์ เคยเป็นชายอ้วนโอตาคุ และ ด้วยความตั้งใจอันบริสุทธิ์ทำให้เขาความพยายามอย่างหนักที่จะเปลี่ยนตัวเอง จนปัญจุบันเขาจึงได้รูปร่างอันหล่อเหลามาครอบครอง การค้นพบปาฏิหาริย์อันนี้ โฮชิ จึงได้ยกย่อง ฮาราโนะ ให้เป้าหมายของชีวิตที่เขาต้องการจะเป็น ดั่งแสงสว่างส่องลงในชีวิตที่ดำมืดของเขา !

ระหว่างทางกลับบ้านเขาได้เปลี่ยนสกรีนเซฟเวอร์โทรศัพท์มือถือของเขาไปเป็นภาพ ฮาราโนะ-เซ็นเปย์ แน่นอนว่าได้แอบได้มันมาอย่างลับๆ

ถ้า เซ็นเปย์ รู้เรื่องนี้เขาอาจจะสาปแช่งเขา!

เขาต้องการให้ ฮาราโนะ เป็นสกรีนเซฟเวอร์ของเขาจริงๆ ถึงแม้ว่าเขาจะคุกเข่าขอร้องเพื่อโทษทีหลังก็ตามที

ขณะที่เขากำลังจะกลับมาถึงบ้าน เขารู้สึกราวกับกำลังมองภาพเซ็นเปย์อีกครั้ง เพื่อให้เขามั่นใจว่าเขาต้องการที่จะเผชิญหน้ากับพี่สาวปีศาจร้ายสุดเซ็กซี่ของเขา

'ม ... ไม่ดี! ผมต้องกล้าหาญและเผชิญหน้ามันตรงๆ เซ็นเปย์บอกกับผมว่า ผมต้องเผชิญหน้ากับเรืองยุ่งยากทั้งหมด!

โฮชิ กำลังเผาไหม้ไปปด้วยความกล้าหาญอันนับไม่ถ้วนนับ ตั้งแต่ที่ได้รับกำลังใจจาก ฮาราโนะ-เซ็นเปย์

"ผมกลับมาแล้ว!"เขาใส่จิตวิญญาณลงในเสียงของเขาขณะที่เขากลับบ้านและถอดรองเท้าออก

พี่สาวของเขาไม่ได้อยู่ในห้องนั่งเล่นและเขารู้สึกกระหายน้ำดังนั้นเขาจึงไปที่ห้องครัวคว้าน้ำผลไม้กระป๋องจากตู้เย็นและดื่มมันขณะที่เดินไปที่ห้อง

ตอนนั้นร่างอันคุ้นเคยก็ได้ปรากฏออกมา

โฮชิหดตัวจากความกลัวตามจิตใต้สำนึก เมื่อได้เห็นร่างอันคุ้นเคยของสองสาวงามทั้งสอง แต่เขาก็สามารถยืนขึ้นสูงได้อีกครั้งและรักษาจิตวิญญาณความเ็นผู้ชายของเขาเอาไว้ได้

"ริออน, โคโตมิ, ผมกลับมาแล้ว"

เขาทักทายพวกเขาอย่างสงบ ขณะที่เขาจ้องมองอย่างกล้าหาญตรงไปที่พวกเขา

ริออน และ โคโตมิ เอียงศีรษะไปพร้อมกันและเหลือบมองกันก่อนที่พวกเธอมองย้อนกลับไปหาโฮชิ

"น้องชายตัวน้อยทำงานเป็นไงบ้าง?"

" มันต้องไปได้ไม่สวยแน่นอน เขาต้องสร้างปัญหาให้กับคนอื่นแน่ๆ"

"ใช่ๅ น้องชายตัวน้อย ซุ่มซ่ามแบบนี้ไม่มีทางทำอะไรได้ถูกต้องอยู่แล้ว "

"ใช่ ๆ ถ้าไม่มีพี่สาวคอยดูแล เขาก็เป็นแค่เพียงคนที่ไม่มีอะไรดีนอกจากน่าตาที่น่ารัก"

การโจมตีของพวกเธอเริ่มต้นขึ้นแล้ว

โฮชิลอบกัดฟัน

พี่สาวของเขาเป็นแบบนี้เสมอ: พวกเธอมองผ่านทุกคนและพูดคุยกันอีกคนอย่างเปิดเผยทุกสิ่งทุกอย่าง

ถ้านี่เป็นเขาในเอดีตเขาอาจจะเริ่มยอมแพ้ไปแล้ว เพราะต่อให้เถียงไปพี่สาวก็เป็นฝ่ายที่ถูกอยู่เสมอ

แต่ตอนนี้เขาได้เปลี่ยนไปแล้วอย่างมากมาย

เขาหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อรวมรวมความกล้าให้กับตัวเอง

"ใช่ เซ็นเปย์ บอกเอาไว้ จิตวิญญาณเป็นสิ่งสำคัญที่สุด"

"ใช่ ... ใช่! ผมทำได้ไม่ดีนัก ! แต่แล้วไงล่ะ!? ผมก็แค่เด็กคนนึง แน่นอนว่าผมอาจจะสร้างปัญหาให้กับรุ่นพี่ในวันแรกของการทำงาน! แต่รุ่นพี่ของผมล้วนแต่เป็นคนดี แทนที่จะตำหนิผมอย่างเดียว พวกเขาเชื่อว่าผมจะเรียนรู้มันได้อย่างรวดเร็วและปรับปรุงตัว ! ผมได้เรียนรู้อะไรมากมาย หลังจากการทำงานวันแรก ไม่มีสิ่งไหนที่ผมได้เรียนรู้ได้จากที่บ้านภายใต้ข้อจำกัดที่พวกเธอได้สร้างขึ้น ! พี่สาว คุณยอดเยี่ยมจริงๆ และ ผมก็อาจเป็นคนที่ไม่มีอะไรดีเลยเมื่อเทียบกับคุณทั้งสองคน แต่ ... ผมจะทำให้เต็มที่ และ ผมก็ทำงานให้หนักที่สุดเพื่อที่จะพิสูจน์คุณค่าของตัวเอง !"

เมื่อ โฮชิ พูดจบแล้วอารมณ์ที่เขาเก็บกดมานาน ๆ ก็ระเบิดขึ้นและเขาเกือบจะตะโกนออกมา น้ำผลไม้สามารถในมือของเขาถูกบีบเกือบเป็นเศษเล็กเศษน้อย จนไม่อาจจดจำรูปทรงเดิมได้โดยเเขา

น้ำผลไม้บางส่วนที่เหลืออยู่ได้หกลงบนพื้น

โฮชิเหลือบมองไปที่น้ำที่ไหลเจิ่งนอง ก่อนที่เขาจะเอียงศีรษะของเขากลับมาและกินน้ำที่เหลืออยู่ลงไปในกระเพาะ แล้วเขวี้ยงมันลงไปในถังขยะ

มันเป็นการกระทำที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณของเเขา

แน่นอนว่า มันไม่ใช่สิ่งที่เขาจะทำตามปกติ เขาพยายามที่จะจินตนาการว่า ฮาราโนะ-เซ็นเปย์ จะทำอย่างไรในสถานการณ์เช่นนั้นและได้พยายามเลียนแบบเขาอย่างมีสติ 

" ลูกผู้ชายบางครั้งก็ต้องทำตามใจตัวเองบ้าง ...นายไม่ต้องคิดอะไรมาก นายแค่่ไม่ต้องกลัว และอย่ายอมโดนกด แค่ทำสิ่งที่นายต้องการก็พอ ขอแค่อย่าออกนอกลู่นอกทาง . "นั่นคือคำพูดอันชัดเจนที่ ฮาราโนะ-เซ็นเปย์ บอกเขา

หลังจากโยนกระป๋องทิ้งไปแล้ว โฮชิก็พบผ้าเช็ดทำความสะอาดและเช็ดพื้นให้สะอาดก่อนนำเศษผ้าทิ้งไปอีกครั้ง

นั่นคือตอนที่เขาสังเกตเห็นว่าพี่สาวของเขายังคงยืนอยู่ที่เดิมกำลังมองเขาอยู่

" พวกพี่มีอะไรที่จะพูดอีกไหม? ถ้าไม่มี ผมจะกลับไปที่ห้องล่ะ "เขาพูดเบา ๆ ขณะที่เขาเดินผ่านพวกเขาทั้งสองและเดินเข้าไปในห้องของเขา

ขณะที่เขาปิดประตูเข้าไปในห้องของเขา โฮชิก็ระเบิดเหงื่อออกมา ขณะถอนหายใจเฮือกใหญ่

"นั่น... น่ากลัวมาก ... ผมคิดว่าพวกเธอต้องตำหนิพวกเธอแน่นอน แต่ผมทำได้สำเร็จ ... ผมทำได้!"

โฮชิ อามามิ รู้สึกถึงความสุขในการปลดปล่อยตัวตนที่แท้จริงของเขาเป็นครั้งแรกในชีวิต หลังจากถูกข่มเหงอย่างไม่เป็นธรรมในช่วงสิบปีที่ผ่านมาในชีวิตของเขา

ภายในห้องนั่งเล่น 

ริออน และ โคโตมิ จ้องมองกันและกันด้วยความสับสน

"โคโตมิ, น้องชายตัวน้อยดูแปลกๆไปมะ."

"ริออน, น้องชายตัวน้อยดูต่างออกไปละ"

สุนัขตัวน้อยที่พวกเธอให้อาหารและฝึกมาเป็นสิบปีจู่ๆก็หันเขี้ยวใส่พวกเธอ

แม้ว่ามันจะเป็นเพียงรูปแบบหนึ่งในการระบายอารมณ์ออกมาไม่มีอะไรมากที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง เขาเพิ่งจะเผยให้เห็นเขี้ยวเล็บที่แท้จริงออกมาเป็นครั้งแรก !

 

By ZetTransation

ติดตามอัพเดทและแนะนำการแปลได้ที่นี่นะครับ

 

รีวิวผู้อ่าน