px

เรื่อง : Neet
บทที่ 34: ผู้ทำลายชมรม !


เมื่อชิอากิ บอกเขาว่าไม่จำเป็นต้องรีบเร่งกับการตอบกลับจดหมายรัก เซอิจิยัดพวกมันใส่กระเป๋าสะพายชั่วคราว และตัดสินใจที่จะอ่านพวกมันในช่วงพักกลางวัน

ในระหว่างวิชาเรียน

ในขณะที่อยู่ภายใต้ผลกระทบจากตัวเลือก [ศึกษา] จากระบบของเขา เซอิจิรู้สึกเหมือนกับมีการจ้องมองอันรุนแรงมาที่เขาและเมื่อเขามองตามสัญชาตญาณเขาสังเกตเห็น ... เด็กผู้ชายผมสีม่วง

นั่นคือ ทากาชิ โคบายาชิ

เขาและ คาเฮย์ วาตาริ กำลังเข้าโรงเรียนเหมือนปกติ พร้อมกับผ้าพันแผลบนร่างกายของพวกเขา ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เพื่อนร่วมชั้นไม่ได้ใส่ใจพวกเขามากนัก ในฐานะที่เป็นคนอันธพาล มันเป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะได้รับบาดเจ็บบ้างเป็นบางครั้ง 

เมื่อทากาชิสังเกตเห็นเซอิจิที่มองกลับมาที่เขาเขาก็หันกลับไปและเบนสายตาไปทางอื่น 

เซอิจิรู้สึกสับสนเล็กน้อย โคบายาชิเป็นหนึ่งในเพื่อนร่วมชั้น ที่เขาช่วยชีวิตด้วยตัวเลือก [ทำตัวเป็นฮีโร่] เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา แม้ว่าเหตุการณ์ดังกล่าวจะกลายเป็นไม่ปกติหน่อยๆ แต่เขาก็ช่วยเพื่อนร่วมชั้นสองคนและประสบความสำเร็จได้ด้วยดี

เขาสวมหน้ากากในเวลานั้น ... และไม่มีตำรวจหรือชายสูทดำมองหาเขาในช่วงวันหยุด

เมื่อเขาค้นหาเหตุการณ์นี้บนอินเทอร์เน็ตเขาพบวิดีโอที่ผู้ที่ดูอยู่รอบนอกบางคนใช้โทรศัพท์มือถือของตนถ่ายไว้ แต่เนื่องจากวิดีโอมันดูโอเวอร์มากเกินไปและส่งผลให้สุดท้ายทำให้คนที่ไม่อยู่ในเหตุการณ์ส่วนใหญ่สงสัยว่าว่าวีดีโอเป็นเรื่องจริงหรือไม่ ทำให้มีคนดูค่อนข้างน้อย

แม้แต่คนที่เขียนบล็อกเรื่องนี้ก็มีอยู่น้อย ดังนั้นจึงไม่ทำให้เกิดระลอกคลื่นขึ้นมา 

ไม่มีอะไรพิเศษเกิดขึ้น; ฮีโร่สวมหน้ากากไม่ได้เป็นที่นิยมในชั่วข้ามคืนหลังพิทักษ์ความยุติธรรมไปครั้งเดียว

เซอิจิคิดว่าเหตุการณ์ตอนนั้นน่าจะจบลงโดยสมบูรณ์แล้ว

แต่ตอนนี้ ทากาชิ โคบายาชิกำลังเฝ้าดูเขาอย่างเงียบ ๆ

ถ้าเขา ... ถูกเปิดโปงขึ้นมาล่ะ !?

เซอิจิรู้สึกเครียดมาก รึว่าโคบายาชิจำเขาได้จริงๆ ? มันเป็นแค่เพียงสัญชาตญาณหรือจินตนาการของ โคบายาชิ เท่านั้นหรือเปล่า ? หรือว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญและโคบายาชิก็ไม่ได้คิดอะไรและเขาแค่บังเอิญหันมามองทางเซอิจิเท่านั้น?

แม้ว่าเขาจะถูกจำได้ก็เถอะ ... มันน่าจะไม่เป็นไร ใช่มะ? เขาเป็นคนช่วยเขาไว้ ดังนั้นจึงไม่น่าที่จะเป็นการมากไปถ้าขอให้พวกเขาปกป้องความลับของเขาด้วย ... ใช่ไหม?

'ผมจะสังเกตสถานการณ์ไปก่อน แล้วค่อยตัดสินใจภายหลัง...

เซอิจิ ตัดสินใจที่จะหยุดคิดเรื่องนี้ เนื่องจากเขาไม่รู้แรงจูงใจที่แท้จริงของ ทากาชิ โคบายาชิ

หลังเลิกเรียน

ทากาชิ โคบายาชิไม่ได้เข้าใกล้กับเซอิจิ เซอิจิชำเลืองออกไปมองว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ และก็ได้เห็นเขาคุยอยู่กับ คาเฮย์ วาตาริ ตามปกติ ไม่มีอะไรที่ดูผิดปกติเลย

เซอิจิ หยุดสังเกตพวกเขาและกำลังจะลุกขึ้นไปห้องน้ำ

ขณะที่เขาเดินออกจากห้องเรียน ผู้ชายตัวสูงและแข็งแรงเดินขึ้นมาหาเขา

เซอิจิ ไม่ได้ตัวเตี้ย แต่นี่มัน ... เซ็นเปย์(รุ่นพี่)? เด็กชายคนนี้สูงกว่าเซอิจิอย่างน้อยครึ่งหัวและเขาก็ดูท่าทางดุร้ายเหมือนหมี

เซอิจิ มองไปที่เด็กชายตัวสูงด้วยความสับสน แต่เซอิจิไม่ใช่คนประเภทที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน ดังนั้นเขาจึงเดินออกไปรอบ ๆ ชายสูง

อย่างไรก็ตามเขาก็ได้ถูกขัดขวาง

"นายคือ ... นักเรียนย้ายมาใหม่ในตำนาน เซย์โก ฮาราโนะ ใช่มั้ย?" เซ็นเปย์ที่มีร่างอันกำยำได้ถามขึ้นมา

ตำนาน ... เขากลายเป็นตำนานไปตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย !? เซอิจิรู้สึกตกใจเล็กน้อย

" ผมเป็นกัปตันทีมฟุตบอล ไดกิ ทากาชิ" ก่อนที่จะให้ เซอิจิ มีโอกาสที่จะตอบสนอง เซ็นเปย์ ที่สูงและแข็งแรงก็ยังคงพูดต่อไปว่า "หลังจากได้ยินเรื่องเกี่ยวกับการโจมตีของนายที่ชมรมเทนนิสและบาสเกตบอล ผมมั่นใจว่านายเป็นคนที่ชมรมฟุตบอลกำลังมองหา!"

"…อะไรนะครับ?"เซอิจิ กระพริบตาด้วยความสับสน 

* ผลั่ก !* ทากาชิ-เซ็นเปย์ วางแขนขวาของเขาไว้ที่แขนของรุ่นน้อง

"ผมขอให้นายเข้าชมรมฟุตบอลของเรา! พวกเราไม่ได้เป็นชมรมที่ไร้ความสามารถเช่นชมรมเทนนิสและบาสเกตบอล - พวกเราทุกคนจิตวิญญาณที่ร้อนแรงและความกระตือรือร้น ! มา มาตั้งเป้าหมายด้วยกันกับพวกเรา และ ใช้จิตวิญญาณที่เร่าร้อนของวัยรุ่นที่นี่ !"

เสียงของเขาดังและเต็มไปด้วยจิตวิญญาณ 

ทุกๆคนในชั้นเรียนและทางเดินได้ยินเขาอย่างชัดเจน

"นั่นคือ ทากาชิ-เซ็นเปย์ จากชมรมฟุตบอล ... เขามาที่นี่เพื่อโน้มน้าวฮาราโนะคุง"

"ตามที่คาดไว้เลย เมื่อฮาราโนะซังมีความแข็งแกร่งในด้านกีฬา ... ฉันได้ยินมาว่าเขาเอาชนะสองชมรมด้วยตัวคนเดียว !"

"ฉันได้ยินเช่นกัน - มันเป็นความจริงเหรอ? ชมรมเทนนิสและบาสเกตบอลนั่น ... "

"ถูกต้องแน่นอน มันเกิดขึ้น ชมรมเทนนิสได้ปิดตัวลง ละขวัญกำลังใจของชมรมบาสเกตบอลก็ตกลงมาอยู่ระดับต่ำสุด!"

"ว้าว มันฟังดูคล้ายกับมันเป็นบางอย่างที่ฮาราโนะคุงเท่านั้นที่ทำได้ ~"

"เขาเป็นผู้ทำลายชมรม ... "

ผู้คนกำลังแอบซุบซิบกันอยู่อย่างลับๆ

'ข่าวลือดังกล่าวเริ่มต้นขึ้นได้อย่างไรกันเนี่ย !?'เซอิจิแอบประหลาดใจ

เขาได้คาดการณ์ไว้แล้วว่า เขาอาจจะกลายเป็นที่น่าอับอายสำหรับการแข่งขันเทนนิสและบาสเกตบอลชมรม แต่ ... ไอ้เรื่องผู้ทำลายชมรมนี่มัน ? ชื่อเล่นของเด็กยังไม่โตนี่มันอะไรกัน !?

ดูเหมือนว่าเขาได้กลายเป็นสัตว์ประหลาดในตำนานอย่างไม่อาจคาดเดาได้ ... 

ทากาชิ-เซ็นเปย์ ยังคงจ้องมอง เซอิจิ ด้วยความหวังที่ส่องแสงอยู่ในดวงตาของเขา

เซอิจิ ค่อยๆเปิดปากช้าๆและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็มีอีกเสียงเข้ามาขัดจังหวะ

" ปล่อยเขาไป ทากาชิ นักเรียนย้ายมาใหม่ในตำนาน ต้องเป็นของชมรม วอลเลย์บอลของเรา!"

ชายหนุ่มที่สูงและผอมเพรียวในชุดกีฬาที่มีหน้าตาสดใสและหล่อเหลา ในผมหางม้าก็ได้ปรากฏตัวขึ้น

"ชมรมฟุตบอลของพวกนายก็เป็นทีที่แข็งแกร่งอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องมีนักเรียนใหม่ ไม่ใช่เหรอ ? นายตั้งใจที่จะทำให้นักเรียนรุ่นพี่เป็นบ้าไปเพราะเพิ่มนักเรียนใหม่ปีหนึ่งเข้าไปเป็นตัวแทนนักเรียนเหรอ หรือว่านายตั้งใจจะให้คนมีพรสวรรค์แบบฮาราโนะไปเป็นตัวสำรองไว้อุ่นม้านั่งกัน ?"

เซ็นเปย์หางม้าหัวเราะอย่างเยือกเย็นขณะที่คำพูดของเขาได้ตรงจุด

"ชมรมวอลเลย์บอลของเราแตกต่างออกไป พวกเรายังขาดความมั่นคงและเอซ(นักกีฬาตัวท๊อปของทีม) ที่น่าเชื่อถือ ! ฮาราโนะซัง สามารถเข้าชมรมของเราได้อย่างแน่นอนและแข่งขันกับผู้สมัครคนอื่น ๆ ตราบเท่าที่เขาพิสูจน์ให้เห็นว่าเขามีพรสวรรค์เพียงพอไม่มีปัญหากับเขาที่เข้าร่วมทีมหลัก! ทุกอย่างในชมรมของเราจะขึ้นอยู่กับความสามารถ ! ฮาราโนะซัง, ผมเป็นกัปตันทีมวอลเลย์บอล โชวตะ อีกุจิ ผมขอนายจากใจจริงให้เข้าร่วมชมรมวอลเลย์บอลของเราด้วย!"อีกุจิ-เซ็นเปย์ อุทานออกมาขณะที่เขาโชว์รอยยิ้มที่สดใสของเขา

เรื่องนี้ทำให้เซอิจิพูดไม่ออก 

"เฮ้ย ดูเหมือนว่า ผมมางานปาร์ตี้สาย แต่ก็ไม่สำคัญหรอก ผมเชื่อว่านักเรียนเข้าใหม่ในตำนานจะตัดสินใจเลือกได้ถูกต้อง "

เซ็นเปย์อีกคนได้ปรากฏขึ้นมา ; นี่มันสั้น แต่สร้างได้ดีและเขามีทรงผมที่แหลมคม

"สำหรับพรสวรรค์อย่างฮาราโนะที่มีความแข็งแกร่งที่น่าทึ่ง ชมรมกรีฑานั้นเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดสำหรับเขาที่จะแสดงความสามารถของเขาออกมา ! มันแตกต่างจากชมรมกีฬาแบบ วอลเลย์บอลหรือฟุตบอล ชมรมกรีฑานั้นมีทั้งประเภทเดี่ยวและประเภททีม กีฬาชนิดนี้เป็นสิ่งที่เหมาะสมที่สุดสำหรับผู้มีพรสวรรค์อันยอดเยี่ยมเช่น ฮาราโนะซังในการแสดงความสามารถที่แท้จริงของเขา! เขาสามารถช่วยยกระดับทีมทั้งหมด รวมทั้งเข้าร่วมการแข่งขันในแต่ละรายการได้โดยไม่ต้องกังวลว่าเพื่อนร่วมทีมของเขาจะต้องเป็นภาระกับเขามากเกินไป! นั่นเป็นเหตุผลที่นายควรจะเข้าชมรมกรีฑาของพวกเรา ฮาราโนะ ในความเป็นจริงแล้ว ในฐานกัปตันทีมชมรมกรีฑา ผม โคโกโร่ ฟุจิโมโต้ จะให้คำมั่นสัญญาว่านายจะส่องประกายอันงดงามได้ในชมรมกรีฑา !" เซ็นเปย์ฟุจิโมโต้อันกำยำได้พูดออกมาด้วยจิตวิญญาณอันแรงกล้า 

เซอิจิไม่รู้ว่าเขากำลังเล่นอะไรกันอยู่

"วอลเลย์บอล ฟุตบอลและ กรีฑา กัปตันทุกชมรมอยู่ที่นี่ ... พวกเขาเป็นกัปตันของชมรมหลัก !"

"นี่เป็นความสามารถที่แท้จริงของ ฮาราโนะซัง ใช่ไหม? ผู้ทำลายชมรม ... "

"ฮาราโนะซังน่าอัศจรรย์มากๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นอะไรแบบนี้ ~"

"เขาเลือกชมรมไหนน้า?"

ผู้ชมยังคงนินทากันอยู่ต่อไป 

"ฮาราโนะ ซัง! เข้าชมรมของพวกเราที!ทั้งเสียงสามเสียงดังขึ้นพร้อม ๆ กัน

เซ็นเปย์ แต่ละคนมีบรรยากาศที่รุนแรง ทำให้รู้สึกกดดันจนแทบหายใจไม่ออก

'ใครก็ได้ช่วยผมที !!!'เซอิจิ ตะโกนในใจ

...

มันต้องใช้ความพยายามมาก แต่ในที่สุดเซอิจิก็สามารถชี้แจงได้ว่าเขาไม่สนใจที่จะเข้าร่วมชมรมใด ๆ และ โน้มน้าวให้กัปตันสามคนออกจากเขาไป ทิ้งเขาไว้ตามลำพัง

อย่างไรก็ตาม ชมรมอื่น ๆก็ ยังคงมาหาเขา

เบสบอล ว่ายน้ำ อเมริกันฟุตบอล ปั่นจักรยาน ยกน้ำหนัก มวยปล้ำ ยิมนาสติก ปีนเขา แฮนด์บอลปิงปอง แบดมินตัน ... ชมรมกีฬาทุกๆชมรมที่เขานึกออกได้มาเชิญเขาทุกชมรม!

กัปตันชมรมส่วนใหญ่ได้เชิญตัวเขาด้วยตัวเองขณะที่คนอื่น ๆ มันจะเป็นรองกัปตันหรือผู้จัดการ แม้แต่ชมรมแปลก ๆ เช่นชมรมฟิสเนต ชมรมไอดอล ชมรมออกงาน และชมรมพ่อบ้านก็ออกมาหาเขา

' โรงเรียนแห่งนี้มีหลายชมรมเลย ... ' เซอิจิคิดขณะที่เขาล้มลงบนโต๊ะ

"ฮ่า ๆ นายเป็นที่นิยมมาก เซย์โก! นายกลายเป็นเป้าหมายของชมรมกีฬาทุกๆแห่ง ~ "ขิอากิ ไม่สามารถหยุดหัวเราะได้เลย " แต่ก็แน่ละความแข็งแกร่งของนายก็เหมือนกับของมอนสเตอร์และปฏิกิริยาการโต้ตอบของนายก็เหลือเชื่อเช่นกัน นายได้บดขยี้ฝ่ายตรงข้ามของนายในชมรมเทนนิสและบาสเกตบอลด้วยความสามารถทางกายภาพเพียงอย่างเดียว แม้ว่าเทคนิคของนายจะเทียบไม่ได้เลย ตราบเท่าที่นายสามารถใช้เทคนิคของการเล่นกีฬาได้ นายอาจจะกลายเป็นเอซของชมรมแห่งนั้นหรือแม้แต่เอซในหมู่เอซก็ได้ ! ตราบเท่าที่นายไม่ถูกเพื่อนร่วมทีมรั้งเอาไว้ มันน่าจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับการได้รับรางวัล ~ "

มิกะอยู่ข้างๆพยักหน้าอย่างเงียบๆ ; ดูเหมือนว่าเธอเห็นด้วยกับข้อสรุปของขิอากิ

"แต่ตอนนี้ผมไม่ต้องการที่จะเข้าร่วมชมรมจริงๆ ... " เซอิจิ ครางอยู่บนโต๊ะ

ในฐานะที่เป็น โอตาคุ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่แเขาไม่ชอบกีฬา - การออกกำลังกายทั้งหมดที่เขาทำไว้ก่อนหน้านี้ ทุกอย่างนั้นก็เพื่อความต้องการเพิ่มสถานะของเขาเท่านั้น ตอนไปที่ชมรมเทนนิสก็เป็นเพียงการทดสอบความแข็งแรงที่เขาเพิ่งค้นพบและบาสเกตบอลนั้นก็เป็นเพื่อการเอาคะแนนแลกของรางวัล

เข้าร่วมชมรมโดยไม่ได้เพลิดเพลินกีฬานั้นๆเลย ... สิ่งนั้นทำให้เขารู้สึกแย่ และรู้สึกไม่ดีกับสมาชิกที่ชื่นชอบการเล่นกีฬาจริงๆ

แต่ถ้า ... ไม่ไปที่ชมรมกีฬา เขาจะไปทดสอบตัวเองในอนาคตได้อย่างไร ? แต่เขายังคงต้องการที่หาโอกาสเพิ่มคะแนนด้วยสิ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสัปดาห์นี้ ... เขาควรทำอย่างไรดีเนี่ย ?

เวลาผ่านไปขณะที่เซอิจิต่อสู้กับความผิดหวังของเขาและตอนนี้ก็ได้มาถึงเวลาพักกลางวัน

คลื่นเหตุการณ์อีกระลอกกำลังคลืบคลานมาหาเซอิจิแล้ว

 

By ZetTransation

ติดตามอัพเดทและแนะนำการแปลได้ที่นี่นะครับ

 

รีวิวผู้อ่าน