ตอนที่ 13 เพื่อนที่ไว้ใจ
ณ บ้านเช่า...
แมวเฒ่าเฝ้ามองหน้าต่างบ้านข้างๆ พร้อมกล่าวด้วยความผิดหวังว่า “ทำไมหลินเหนียนเล่ยยังไม่กลับอีกนะ...”
ฉินอวี่ที่อยู่หน้าทางเข้าตะโกนอย่างฉุนเฉียว “มาช่วยกันสิ! ฉันเรียกนายมาชมวิวหรือไง?!”
“เออ! กำลังไป! ไม่เห็นต้องตะคอกเลย” แมวเฒ่าตอบอย่างบึ้งตึงก่อนจะเดินเข้ามาช่วยฉินอวี่ “นอนๆ ไปเถอะหน่า ก็แค่บ้านเช่าจะทำความสะอาดอะไรนักหนา…แค่เก็บขยะก็พอแล้ว”
“มันคือบ้านที่ต้องอยู่ทุกวัน! อย่างน้อยๆ ก็ต้องไม่มีฝุ่น!” ฉินอวี่กล่าวขณะขยี้จมูก “ช่วยกวาดพื้นที...สกปรกมาก”
“นายบ้าไปแล้วเหรอ?! จะให้ฉันที่เป็นถึงรองผู้หมวดไปกวาดพื้นเนี่ยนะ? ไอ้น้อง...นี่มันเกินไปแล้ว!”
“กวาดๆ ไปเถอะ เดี๋ยวพาไปเลี้ยงข้าว”
“อย่างนี้สิ…ค่อยน่าสนใจหน่อย” แมวเฒ่าเป็นคนขี้เกียจและมักจะสั่งให้คนอื่นทำความสะอาดห้องพักแทนเสมอ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องน่าตกใจมากที่เขาช่วยฉินอวี่ทำความสะอาด
ทั้งสองเข้าขากันได้ดี แมวเฒ่าชี้นิ้วสั่งไปมาขณะที่ฉินอวี่เป็นผู้ปัดกวาดเช็ดถู เวลาล่วงเลยจนถึงสามทุ่ม ทว่ายังไม่มีวี่แววของหลินเหนียนเล่ย...
“ทำไมหล่อนยังไม่กลับบ้าน?” เห็นได้ชัด...ว่าสาเหตุหลักที่แมวเฒ่าอยู่บ้านเช่าหลังนี้ก็เพราะหลินเหนียนเล่ย
“เลิกจ้องบ้านข้างๆ สักที นายเหมือนโรคจิตเลย...จ้องไปหล่อนก็ไม่วาร์ปมาหรอก” ฉินอวี่กลอกตา “ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“อืม งั้นไปย่านพี่รองกัน!”
“ย่านพี่รองบ้าบออะไรล่ะ! เราจะไปกินมื้อเย็นธรรมดาๆ เท่านั้น!”
“กินอะไร?”
“บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไง! ธรรมดาดีใช่ไหมล่ะ?”
“โธ่! นายใช้แรงงานฉันทั้งวัน แต่เลี้ยงแค่บะหมี่สำเร็จรูปเนี่ยนะ?!”
“ก็มันราคาถูกนี่...” ฉินอวี่ยักไหล่ “ถ้าไม่กินก็กลับไปนอนที่หอพักเลยสิ ฉันจะได้ประหยัดเงินด้วย...คนเขาอุตส่าห์สงสารที่ทำงานจนไม่ได้กินอะไรทั้งวันเลยกะว่าจะเลี้ยงสักหน่อย…”
“ไอ้เพื่อนเวร! ใจดำมาก!”
“พูดจาแบบนี้เหรอ! ตอนแรกฉันคิดว่าจะซื้อไส้กรอกให้นายอีกสักชิ้น...น่าเสียดายจริงๆ!”
เมื่อพูดจบ ฉินอวี่ก็เดินออกจากบ้านทันที
…
ย่านนี้มีบ้านทั้งหมดประมาณห้าครัวเรือน หญิงเจ้าของบ้านเช่าอาศัยอยู่ที่บ้านหลังในสุดที่ถูกล้อมด้วยรั้วเหล็ก อีกทั้งไม่ค่อยมีใครพบเห็นหล่อน ส่วนบ้านของฉินอวี่ หลินเหนียนเล่ยและอีกสามครัวเรือนจะหันหน้าชนกัน บ้านอีกสองหลังถัดไปไม่มีน้ำประปาและไฟฟ้า เขาทั้งสองจึงไม่เคยพบผู้เช่าคนอื่นๆ นอกจากหลินเหนียนเล่ย
เมื่อกินมื้อเย็นเสร็จ...ฉินอวี่ก็ต้มน้ำร้อนและพูดคุยกับแมวเฒ่า คืนนี้เขาต้องการพักผ่อนเพราะรู้สึกเหนื่อยล้าจากการทำงานติดต่อกันหลายวัน อีกทั้งในวันรุ่งขึ้นเขายังต้องสอบปากคำหม่าเหล่าเอ๋อ และลุงสามที่คนอื่นๆ รู้จักกันในนามดามิน
“อิ่มแล้วก็กลับไปซะ!” ฉินอวี่กล่าวขณะถอดเสื้อคลุมออก
แมวเฒ่าเรอพร้อมเอนตัวนอนบนเก้าอี้” ฉันขี้เกียจกลับ ขอนอนที่นี่แล้วกัน!”
“ที่นี่มีแค่เตียงสามฟุต...จะนอนสองคนได้ยังไง?”
“ฉันก็นอนกอดนายไง” แมวเฒ่าตอบพร้อมลุกไปที่เตียงและถอดถุงเท้าออก
“อะไรวะ!” ฉินอวี่อุทานด้วยความโกรธ “มาที่นี่เพราะอยากจะช่วยขนของหรือจริงๆ อยากเจอหลินเหนียนเล่ย?”
“นายเคยมีอะไรกับพวกเกย์ไหมวะ?” แมวเฒ่าทรุดตัวลงบนเตียงพลางถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ฉินอวี่นิ่งเงียบไปพักใหญ่
“ตอบสิ!”
“นายเคยหรือไง?!” ฉินอวี่ถามกลับ
“ฉะ...ฉันเคยเห็นคนที่เป็นเกย์ เขาทำแบบ...” แมวเฒ่าเริ่มเล่าเรื่องอย่างตื่นเต้น
“หุบปาก!” ฉินอวี่ไม่ได้สนใจเรื่องที่แมวเฒ่าพูดแม้แต่น้อย “ตกลงนายจะกลับไหม?”
“ไม่กลับ! มันดึกแล้วฉันจะนอนที่นี่” แมวเฒ่าหาวก่อนถอดเสื้อผ้าออก
ฉินอวี่ห้ามแมวเฒ่าไม่ได้...เขาเดินไปล้างเท้าก่อนกลับมาที่เตียง เนื่องจากมีผ้าห่มเพียงผืนเดียว ฉินอวี่เลยจำเป็นต้องนอนกับแมวเฒ่าแม้จะรู้สึกอึดอัดก็ตาม จากนั้นแมวเฒ่าได้เริ่มถามถึงสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัว
“นายจับพวกลักลอบขายยาสำเร็จไหม?” แมวเฒ่าถามด้วยความง่วง ดวงตาของเขาแทบจะลืมไม่ขึ้น
“อืม” ฉินอวี่ตอบ “จับหัวหน้ามันมาได้สองคน”
“หึ หยวนเค่อต้องพอใจมากแน่ๆ” แมวเฒ่ายิ้มเยาะอย่างเย็นชา “ไอ้หมอนั่นพูดโน้มน้าวใจคนเก่ง แต่จิตใจมันชั่วร้ายมาก”
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉินอวี่ได้ยินเรื่องนี้จากปากของแมวเฒ่า “ทำไมนายถึงอคติกับผู้หมวดหยวนขนาดนี้?”
“พูดยาก...ถึงการทำงานของเขาไม่ได้แย่อะไรหรอก แต่ฉันขอเตือนไว้อย่าง...อย่าทำอะไรเกินควรและระวังตัวให้มากด้วย!”
“เอาขานายออกไป! อย่าทับ! หนัก!” ฉินอวี่แทรกขึ้นทันที
“ฉันยังไม่ได้ขยับขาเลยนะ!”
“พูดบ้าอะไร? ก็ขานายมันทับขาฉันอยู่!”
“ไม่ใช่ขาฉันโว๊ย” แมวเฒ่าตอบขณะหลับตา
“แล้วมันคืออะไร?” ฉินอวี่ผงะทันทีที่เอื้อมมือลงไปจับ
“นายทำบ้าอะไร?” แมวเฒ่าก็ตกใจเช่นกัน
“บ้าไปแล้วเหรอวะ?!” ใบหน้าของฉินอวี่แดงก่ำ “เตียงก็เล็กแค่นี้...ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า?!”
“นายใส่เสื้อผ้าตอนนอนด้วยเหรอ?” แมวเฒ่าถามด้วยความสงสัย
“ไม่ ฉันหมายถึง...อย่างน้อยก็ควรใส่กางเกงใน!”
“อ๋อ...ก็ใส่แล้วมันอึดอัด”
“แม่ง...ไอ้นั่นของนายมันโดนขาฉันอีกแล้ว...” ฉินอวี่กล่าวอย่างฉุนเฉียว “ใส่เลย! ตอนนี้!”
“โอ๊ย...ทำไมเรื่องมากขนาดนี้วะ?! ก็แค่นอนๆ ไปไม่ได้หรือไง?! ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ทำอะไรนายเพื่อแลกกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแค่ห่อเดียวหรอก!”
“หุบปาก! ไปใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้!” ฉินอวี่คำรามอย่างเกรี้ยวกราด
ก๊อก ก๊อก
ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“ใคร?” ฉินอวี่ตะโกนถาม
“ฉันเอง หลินเหนียนเล่ย...คุณกลับมาแล้วเหรอคะ?”
“ครับ...กลับมาแล้ว”
“คุณมีน้ำร้อนไหม? ฉันเพิ่งเลิกงาน พอถึงบ้านแล้วน้ำไม่ไหลค่ะ” หลินเหนียนเล่ยไม่แน่ใจว่าฉินอวี่อยู่ด้านในหรือเปล่า เธอจึงแอบมองพลางเคาะหน้าต่าง และพบว่าฉินอวี่กำลังลงจากเตียงอย่างทุลักทุเล
“มีครับ รอสักครู่”
ฉินอวี่รีบสวมเสื้อคลุมก่อนเดินมาเปิดประตู
“ขอโทษที่มาปลุกกลางดึกนะคะ” หลินเหนียนเล่ยสวมเสื้อโค้ตขนสัตว์พร้อมใบหน้าแดงก่ำจากอากาศที่หนาว
“ไม่เป็นไรครับ ผมน่าจะมีน้ำร้อนเหลืออยู่นะ” ฉินอวี่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “เดี๋ยวไปดูให้ครับ”
“ขอบคุณค่ะ” หลินเหนียนเล่ยยืนรออยู่นอกบ้านด้วยความสุภาพ
ฉินอวี่ที่กำลังจะเดินไปหยิบน้ำร้อนเอ่นถามว่า “งานคงเหนื่อยน่าดู...คุณเลิกงานเวลานี้ตลอดเลยเหรอครับ?”
“พอดีฉันเพิ่งเข้าทำงานใหม่...ยังต้องปรับตัวและทำความเข้าใจกับอะไรหลายอย่าง” หลินเหนียนเล่ยตอบพร้อมสะบัดคอคลายกล้ามเนื้อเล็กน้อย “อื้อ...ฉันนั่งทั้งวันจนคอจะเป็นหินแล้ว...”
“อืม...หลินเหนียนเล่ย พอดีน้ำร้อนของเราหมดแล้ว...”
ทันใดนั้น...แมวเฒ่าก็ลุกขึ้นจากเตียงพลางสวมเสื้อผ้าและตะโกน “เดี๋ยวผมรีบไปเอาน้ำร้อนมาให้! รอเดี๋ยวนะครับ!”
หลินเหนียนเล่ยที่รออยู่ด้านนอกบ้านรู้สึกตกใจเมื่อเห็นแมวเฒ่าหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมทั้งๆ ที่ตัวเองอยู่บนเตียง จึงหันไปถามฉินอวี่ด้วยสีหน้าสับสน “เอ่อ…คุณอยู่กับแฟนเหรอคะ?”
“?!” ฉินอวี่ที่กำลังถือกระติกน้ำตัวแข็งทื่อทันที
…
รถมอเตอร์ไซต์ไฟฟ้าคันหนึ่งจอดอยู่หน้าบ้านฉินอวี่ “...เสี่ยวหูบอกว่ามันอยู่กับเพื่อน”
“แสดงว่ามีเพื่อนอยู่ด้วยสองคนเหรอ?” คนขับถาม
“อืม...คงใช่”
“งั้นซุ่มดู...และรอจนกว่าไอ้ฉินอวี่ออกจากบ้าน...แล้วพวกเราค่อยตามมันไป”
จากนั้นมอเตอร์ไซต์ไฟฟ้าคันดังกล่าวก็หายไปในความมืด
………………………………….