เสี่ยวเฉิงเองก็พยายามที่จะปิดประตูให้สนิท
แต่ทว่า เธอก็ไม่ยอมดึงแขนออก ส่วนเสี่ยวเฉิงเองก็ปิดประตูไม่ได้ แต่ทันใดนั้นเอง เธอก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเพราะถูกประตูหนีบแขน
"ฉันก็แค่ย้ายเข้ามา มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอเลย ยังไงก็เถอะ ถ้าไม่พอใจก็ไปคุยกับบริษัทที่จัดการเรื่องนี้สิ" เสี่ยวเฉิงกล่าว
"แต่..." ผู้หญิงคนนั้นเริ่มกังวล "ฉันอยู่ที่นี่มาเดือนกว่าแล้วนะ แล้วจะให้ย้ายออกไปอยู่ไหนแทนล่ะ? ไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือไง?"
"ถ้าจำไม่ผิด บริษัทจัดการทรัพย์สินก็จ่ายค่าตอบแทนให้เธอเป็นสองเท่าของค่าเช่ารายเดือนไม่ใช่หรือยังไงกัน? แค่นั้นยังไม่พออีกเหรอ?" เสี่ยวเฉิงตอบกลับ
"ฉันไม่ได้อยากได้เงินพวกนั้นสักหน่อย ฉันไม่รู้แล้วด้วยว่าจะไปพักที่ไหน ที่นี่ก็อยู่ใกล้กับที่ทำงานด้วย... อีกอย่าง นายเป็นบ้าอะไรกัน? ชั้นบนสุดมีพื้นที่ตั้งเยอะ ส่วนนายเองก็มีแค่คนเดียว ไม่เกินไปหน่อยหรือไง? เอาแบบนี้ดีไหม... ฉันขอแค่ห้องเดียว แล้วจะจ่ายค่าห้องให้นายเอง" เธอกล่าว
"ไม่ ฉันไม่ได้ต้องการเงิน" เสี่ยวเฉิงตอบกลับ
ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้าง "หือ? นายยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่าเนี่ย? ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นก็คงตอบตกลงไปแล้ว พวกเขาแทบจะเชิญฉันเข้าไปอยู่โดยไม่คิดเงินเลยด้วยซ้ำ"
"งั้นเธอก็ไปหาคนอื่นเสียสิ" เสี่ยวเฉิงตอบกลับพร้อมปิดประตูเสียงดัง ทันทีที่สัมผัสได้ถึงความอันตรายและมองไปยังใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของเสี่ยวเฉิง ผู้หญิงคนนั้นก็รู้สึกกลัวขึ้นมาและดึงแขนออกทันที
ทันทีที่ประตูปิด ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างนอกก็ตะโกนด้วยความโกรธ "บ้านฉันไม่ได้อยู่แถวนี้นะ ฉันเพิ่งจะถูกส่งมาประจำการที่กรมตำรวจอาชญากรรมของซ่างเฉิงเองนะ! ฉันรู้จักเมืองนี้สักที่ไหนกัน?! เพื่อนก็ไม่มี! อีกอย่าง ตอนนี้ก็มีคดีใหญ่ที่ต้องจัดการ แล้วฉันจะเอาเวลาที่ไหนไปหาที่อยู่ใหม่ล่ะเนี่ย?
ทันทีที่ได้ยินว่าเธอเพิ่งจะได้รับถูกส่งมาประจำการกรมตำรวจอาชญากรรมของซ่างเฉิง เสี่ยวเฉิงก็หยุดเดินและหันกลับไปเปิดประตู "งั้นเอาเอกสารมาให้ฉันดูสิ"
ผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นยืนและหยิบบัตรประจำตัวออกมา "บอกแล้ว ฉันไม่ได้โกหก"
เสี่ยวเฉิงพลันถอนหายใจ "เราไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย แต่เธอก็จะมาอาศัยอยู่ร่วมชายคาเดียวกับฉันเนี่ยนะ? มีคนไม่รู้จักอยู่ใกล้ ๆ เธอไม่กลัวหรือยังไงกัน?"
ผู้หญิงคนนั้นเองก็ไม่ได้โง่ เธอเผยยิ้มและตอบกลับ "เพราะแบบนี้ไง ฉันถึงต้องเอาบัตรตำรวจให้นายดู นายคงไม่อยากจะยุ่งกับตำรวจอาชญากรหรอก อีกอย่าง เราก็อยู่กันคนละห้อง ไม่ใช่ห้องเดียวกันสักหน่อย ฉันเองก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว"
“งั้นเข้ามาก่อน” เสี่ยวเฉิงเปิดประตูกว้าง
ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกดีใจไม่น้อย "ในที่สุด นายก็ยอมแพ้ต่อความสวยของฉันสินะ..."
เสี่ยวเฉิงให้เธอเข้ามา แต่เขาก็ไม่ได้ปิดประตู "แล้วเธอกลัวไหมล่ะ?"
“ใครจะไปกลัวกัน?”
“เธอชื่ออะไร?” เขาถาม
“หรานจิง แล้วนายล่ะ?”
"เสี่ยวเฉิง" เขาตอบกลับพร้อมเผยยิ้ม "ถ้าเธอไม่กลัว ทำไมไม่ปิดประตูเสียทีล่ะ?"
หรางจิงรับรู้ได้ว่าเสี่ยวเฉิงเป็นคนที่ซับซ้อน เขาไม่ใช่คนธรรมดาแน่
ในฐานะเจ้าหน้าที่ตำรวจอาชญากร เธอรู้สึกอายและอึดอัดเล็กน้อย
เธอหันหลังไปและปิดประตูทันที ไม่นาน เธอก็มองไปยังเสี่ยวเฉิงและกล่าวคำพูด "แล้วไงต่อล่ะ? ฉันปิดแล้วนี่ไง"
เสี่ยวเฉิงตอบกลับ "เธออยู่ที่นี่ได้ แต่ต้องเลือกห้องทีหลังฉัน อีกอย่าง เธอไม่จำเป็นต้องจ่ายค่าเช่าอะไร ก็แค่ช่วยทำความสะอาดห้องหลังกลับมาจากที่ทำงานหน่อยก็พอ"
เสี่ยวเฉิงไม่ได้ขี้เกียจ แต่เขาแค่ไม่อยากเสียเวลาฝึกฝนตัวเองให้กับการทำงานบ้านต่างหาก
คำถามก็คือ… เรื่องราวของทั้งสองจะเป็นอย่างไรต่อไป?