เซี่ยเจิ้งหัวมองเซี่ยชิงฉวนที่กำลังใจลอยอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันกลับไปบอกเซี่ยฉิงกง
เซี่ยฉิงกงเงยหน้าขึ้น เธอกำลังตั้งใจรับฟัง ชั่วขณะนั้นเธอพลันรู้สึกได้ว่าชายกระโปรงของเธอถูกเหยียบ จากนั้นผ้าคาดเอวของเธอก็คลายออก และแล้วกระโปรงท่อนล่างทั้งหมดก็หลุดร่วงลงมา
ท่อนขาของเธอเย็นเฉียบ สมองของเซี่ยฉิงกงก็พลันว่างเปล่า
"เพี้ยะ !"
ชั่วขณะนั้นเสียงตบก็ดังขึ้นฉาดใหญ่ เซี่ยชิงฉวนปิดปากตนเองเพื่อกลั้นเสียงอุทาน ส่วนเซี่ยเจิ้งหัวเองก็ตกใจเช่นกัน
เซี่ยฉิงกงคว้ากระโปรงที่ร่วงลงบนพื้นกลับขึ้นมา จากนั้นก็รีบผูกไว้รอบเอว เธอจับกระโปรงแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง พลางจ้องมองมู่เฉินฮ่าวอย่างดุร้าย
ปรากฏรอยนิ้วแดง ๆ บนใบหน้าของมู่เฉินฮ่าว ทว่าใบหน้าที่บอบบางของเขากลับไม่ได้ลดความสง่างาม และสูงส่งลงเลย เพียงแต่ใบหน้านั้นเจือความรู้สึกอับอายอยู่ด้วย
ไม่คิดเลยว่า แม่สาวน้อยจะใจกล้าถึงเพียงนี้ !
“หน้าด้าน !”
ครั้นหวนคิดถึงทุกสิ่งที่เขาทำกับเธอเมื่อคืนนี้ เซี่ยฉิงกงก็ยิ่งโกรธมากขึ้นจนแทบควบคุมตนเองไม่อยู่
ไม่คิดเลยว่า วันนี้เขายังกล้ามาทำตัวอันธพาลที่นี่อีก ทุเรศสิ้นดี !
“พาคุณหนูใหญ่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”
ทันทีที่เซี่ยเจิ้งหัวรู้สึกตัว เขาก็รีบแก้ไขสถานการณ์โดยด่วน ส่วนเซี่ยชิงฉวน ก็แสร้งทำเป็นตกใจ เธอรีบเดินไปกอดแขนเซี่ยฉิงกง
เซี่ยฉิงกงผลักเซี่ยชิงฉวนออก เธอจ้องมองเซี่ยชิงฉวนด้วยสีหน้าบึ้งตึงแววตาของเธอที่คมกริบ
“น้องชิงฉวน ที่เธอมาช่วยพี่แต่งตัวก็เพื่อสิ่งนี้ใช่มั้ย ?”
เซี่ยชิงฉวนถูกผลัก เธอเซไปชนกับเสาหิน แขนของเธอกระแทกเสาจนเป็นแผล
"ชิงฉวน ... ฉิงกง ... "
เซี่ยเจิ้งหัว ไม่รู้จะตวาดใครดี
"คุณพ่อ !"
เซี่ยชิงฉวนกรีดร้อง พลางกุมแขนที่มีเลือดออก เพื่อแสดงให้เซี่ยเจิ้งหัวดู เธอหันไปมองเซี่ยฉิงกงด้วยดวงตาแดงก่ำราวกับกำลังเสียใจ
“ที่หนูไปช่วยพี่สาวแต่งตัวก็เพราะเจตนาดีนะคะ”
"แม่คนจิตใจดี.. !"
ครั้นเห็นความทุกข์ในแววตาของเซี่ยเจิ้งหัวที่กำลังโทษตนเองอยู่นั้น เซี่ยฉิงกงก็ยิ่งแน่ใจถึงสถานะของเธอในตระกูลเซี่ย
เซี่ยเจิ้งหัวอาจจะปรานีเธอมาก นั่นก็เพียงเพราะเขารู้สึกผิดต่อแม่ของเธอ ทว่าตลอดสองทศวรรษที่ผ่านมา เซี่ยชิงฉวนต่างหากที่อยู่เคียงข้างเขา นั่นทำให้ในใจของเขา เซี่ยชิงฉวนสำคัญกว่าเธอมาก !
“ฉิงกง..น้องไปช่วยลูกด้วยเจตนาดี จะทำสิ่งนี้ได้อย่างไร !”
เซี่ยเจิ้งหัวกล่าวด้วยท่าทางจริงจัง
"ใช่ ใจดี ใจดีจนช่วยตัดผ้าคาดเอวของหนูด้วยใช่ไหม ?"
เซี่ยฉิงกงเลิกกระโปรงของเธอขึ้น เพื่อให้เซี่ยเจิ้งหัวได้เห็นเชือกที่ด้านหลังของกระโปรงที่ขาดจากกันอย่างประณีต มีเพียงขอบด้านบนเท่านั้นที่ยังขรุขระอยู่
เห็นได้ชัดว่ามีคนจงใจตัดผ้าคาดเอวของเธอ กระทั่งเหลือเพียงเส้นเล็ก ๆ ดังนั้น หากมีคนเหยียบชายกระโปรง หรือใช้แรงดึงเพียงเล็กน้อย ผ้าคาดเอวนี้ก็จะขาดจากกันทันที
มู่เฉินฮ่าวขยับสายตาออกจากผ้าคาดเอว พลางมองเรียวขาขาวภายใต้กระโปรง ขาของเธอช่างกลมกลึงและเรียวงาม กระทั่งเขาไม่สามารถละสายตาได้
เซี่ยเจิ้งหัวไม่ได้โง่ พลันสายตาที่มองเซี่ยชิงฉวนก็เปลี่ยนไป
"ไม่ใช่หนูนะ !"
ใบหน้าของเซี่ยชิงฉวนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอยกมือขึ้นโบกปฏิเสธเร่า ๆ ด้วยอาการตื่นตระหนก
"ไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร เมื่อเช้าฉันใส่เสื้อผ้าอยู่ในห้อง แล้วเธอก็เป็นคนมัดผ้าคาดเอวนี่ให้ฉัน"
"ฉันแค่อยากช่วยพี่ แต่ ... "
"ชิงฉวน !"
เซี่ยเจิ้งหัวเองก็โกรธแล้วเช่นกัน แต่เนื่องจากเห็นแก่หน้าแขก เขาจึงต้องลดเสียงลง
"แกกล้าทำแบบนี้ได้ไง !"
"ช่างเถอะ"
น้ำเสียงของเซี่ยฉิงกงแผ่วเบา เธอหันไปมองสาวใช้ที่กำลังเดินมาหา และพาเธอกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอยังคงเดินลากกระโปรงของเธอไปอย่างนั้น
“ฉันไม่ถือสาอะไรแล้ว !”
"ชิงฉวน พี่สาวไม่ถือสาแล้ว ยังไม่ขอโทษพี่สาวอีกเหรอ ?"
“หนูไม่ได้ทำ ทำไมต้องขอโทษ ?”
“ฉันไม่ถือโทษเธอ”
เซี่ยฉิงกงกล่าวเหมือนคนใจกว้าง แต่หลังจากก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว เธอก็พูดต่อว่า
"ฉันรู้ว่าน้องสาวไม่ชอบฉัน แต่ก็ไม่ควรทำให้ตระกูลเซี่ยของเราต้องเสียหน้าต่อหน้าแขก เมื่อครู่ฉันเองก็ทำเรื่องโง่ ๆ ลงไปเช่นกัน... ”
ครั้นเซี่ยเจิ้งหัวได้ยินเช่นนั้น เขาก็เข้าใจความหมายที่เซี่ยชิงฉวนพูดออกมา เขาเริ่มหดหู่อีกครั้ง
ใช่แล้ว สมาชิกตระกูลเซี่ยจะมาเสียหน้าต่อหน้าแขกได้อย่างไร ?
***จบตอน แรงมาก็แรงกลับ !***