ตอนที่ 39 คำขอ
“ในที่สุดเราก็กลับมาถึงหมู่บ้านโคโนฮะแล้ว”
โชคดีที่ระหว่างทางกลับไม่มีใครซุ่มโจมตี ดูเหมือนว่าปัญหาจะเกิดขึ้นที่ชายแดนกับนินจาจากหมู่บ้านคิริงาคุเระเท่านั้น
ทันทีที่เขาเห็นประตูทางเข้าหมู่บ้าน อาคาบาเนะ แทบจะร้องไห้ออกมา
ไม่กี่วันที่ผ่านมาสำหรับเขาเกือบจะเหมือนตกนรก และในที่สุดเขาก็กลับมาที่โคโนฮะอย่างปลอดภัย เขาคิดว่าเขาต้องพักร้อนซะหน่อยหลังจากนี้
ด้วยสภาพร่างกายของตระกูลคุรามะนั้นอ่อนแอ เขาจะสามารถลาพักร้อนเพื่อพักผ่อนได้
“ตอนนี้พวกเธอกลับมาที่โคโนฮะได้อย่างปลอดภัยแล้ว ทีม 7 สามารถกลับไปพักผ่อนได้”
หลังจากที่ร่างแยกเงาของ ดันโซ พูดจบ เขาก็หายตัวไปในทันที
ทั้ง 3 คนมองหน้ากันอย่างสับสน ใบหน้าของพวกเขามีความสุขทันที แม้แต่คนที่ใจเย็นที่สุดอย่าง ซาคุโมะ ก็มีท่าทีผ่อนคลายเล็กน้อย
“อ่า ในที่สุดก็ได้พักผ่อน…...”
ขณะที่ อาคาบาเนะ กำลังพูดอยู่ เขาก็ถูก มุราซากิ ขัดจังหวะ
“ไม่นายยังพักผ่อนไม่ได้ เพื่อความสุขของพวกเราในฐานะผู้อ่าน ฉันคิดว่านายควรเริ่มวาดการ์ตูนของนายได้แล้ว อาคาบาเนะ”
มุราซากิ จริงจังและไม่เปิดโอกาสให้ อาคาบาเนะ ได้ทันได้พูดจบ”
"ถูกตัอง. ฉันเองก็อยากเห็นตอนต่อไปแล้ว”
ซาคุโมะ พูดเสริมเขาอยากเห็นตอนต่อไปและอยากเห็น "ลูกชาย" ในอนาคตของเขา
“เอ่อ ขอพักก่อนไม่ได้รึไง นี่เราเพิ่งกลับมาเองนะ.....”
“แต่นายสามารถใช้ร่างแยกเงาของนายช่วยวาดก็ได้ไม่ใช่เหรอ”
มุราซากิ ยักไหล่แล้วพูดขัดจังหวะ อาคาบาเนะ อีกครั้งจากนั้นก็โบกมือลา
“จำไว้รีบๆวาดให้เสร็จ ฉันอยากอ่านแล้ว”
หลังจากผ่านประสบการณ์การฆ่าครั้งแรก ซาคุโมะ เปลี่ยนเป็นสงบขึ้น ซึ่งทำให้คนอื่นๆรู้สึกสั่นหนาว
“เฮ้! ร่างแยกเงาของฉันก็กินจักระของฉันไปมากเช่นกันน่ะ!”
อาคาบาเนะ ทำอะไรไม่ถูก ทุกคนคิดว่าเขาไม่จำเป็นต้องพักผ่อน ท้ายที่สุดแล้วเขาได้ฆ่ากลุ่มนินจาชั้นยอดเพียงลำพัง
……………….
หลังจากแยกทางกัน อาคาบาเนะ ก็เห็น ซึนาเดะ ที่มุมถนน
การแสดงออกของเธอดูกระวนกระวายใจ แต่ทันทีที่เธอเห็น อาคาบาเนะ สีหน้าของเธอก็ผ่อนคลายและสงบลง
“โอ้ ไม่ได้เจอกันหลายวัน นึกว่านายจะไม่รอดกลับมาแล้ว นี่นายเพิ่งกลับมาจากภารกิจเหรอ?”
“……...”
ซึนาเดะ ระดับการสนทนาของเธอนั้นแย่มาก
อาคาบาเนะ พึมพำอยู่ในใจแต่เมื่อพิจารณาว่า ซึนาเดะ เป็นเพื่อนของเขา เขาไม่ได้ถือสาจากนั้นก็ตอบเธอว่า “ใช่ ฉันเพิ่งกลับมาจากภารกิจ”
"ฉันล่ะอิจฉานายจริงๆ. ทีมของฉันทำแค่ภารกิจภายในหมู่บ้าน”
ซึนาเดะ ถอนหายใจด้วยความผิดหวังอย่างมาก
เธอคิดว่าเธอจะได้ทำภารกิจยากในวันแรกทันที ต่อสู้กับนินจาชั่วร้ายจากหมู่บ้านศัตรู แต่ความจริงก็คือเธอยังไม่ได้ทำภารกิจระดับ C ด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงการออกจากหมู่บ้านเลย
“อย่าพูดถึงมัน การวิ่งไปมานั้นเหนื่อยจะตาย เอาแบบนี้ไหมล่ะเธอไปบอก ครูดันโซ ให้เปลี่ยนตัวฉันกับเธอ..”
อาคาบาเนะ พูดอย่างไร้อารมณ์ และเมื่อนึกถึง ดันโซ มันทำให้เขาหงุดหงิด ทีมอื่นเริ่มต้นจากภารกิจระดับต่ำ แต่พวกเขาต้องฆ่าเด็กและผู้หญิงในวันที่ 3
“อ่า… ขอฉันคิดดูก่อน…”
เห็นได้ชัดว่า ซึนาเดะ รู้จักนิสัยใจคอของ ดันโซ และไม่ต้องการแลกเปลี่ยนตัวเขากับเธออย่างแน่นอน
แม้แต่ในช่วงเวลานี้ ดันโซ ก็เป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องชื่อเสียงที่ไม่ดี
อาคาบาเนะ ไม่ได้เกลียด ดันโซ แต่ทัศนคติของเขาไม่ตรงกันหลังจากใช้เวลาอยู่ด้วยกันมา 2-3 วัน
อาคาบาเนะ เดินมุ่งหน้าไปที่บ้านของเขาโดยมี ซึนาเดะ เดินตามอยู่ด้านหลัง ราวกับว่าเธอไม่มีอย่างอื่นให้ทำ
วิธีที่ ดันโซ ฝึกฝนลูกศิษย์ของเขานั้นโหดร้ายเกินไป ซึ่งทำให้ อาคาบาเนะ หดหู่มากขึ้น
“ว่าแต่ เมื่อไหร่จะออกเล่มต่อไป? ตอนนี้ก็ผ่านมา 5 วันแล้ว”
ซึนาเดะ จำได้ว่ายังไม่ได้บอกจุดประสงค์หลักของเธอ
“เอ่อ…”
อาคาบาเนะ รู้สึกหดหู่มากขึ้นเรื่อยๆ ดูท่าเขาคงไม่ได้พักผ่อน
“อ่อ และอย่าลืมเอาโปสเตอร์ฟรีให้ฉันด้วยน่ะ”
เมื่อเห็น อาคาบาเนะ ไม่ตอบสนองและยังคงเดินต่อไป ซึนาเดะ ก็ตะโกนจากด้านหลัง
เขาโบกมืออย่างอ่อนแรงและทิ้งเธอไว้ข้างหลัง
อย่างไรก็ตาม,
อาคาบาเนะ จำเป็นต้องจบเล่มต่อไปโดยเร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นเหล่าแฟนคลับจะถามเขาไม่หยุดโดยเฉพาะ ย่ามิโตะ
…………………..
ห้องทำงานของโฮคาเงะ
“จู่ๆ เหล่านินจาก็ปรากฏตัวขึ้นที่แคว้นน้ำวน พวกมันทำลายธุรกิจของเราทั้งหมดและไล่ตามเราแม้ว่าเราจะผ่านชายแดนมาแล้วก็ตาม!”
ดันโซ นำหัวหน้ากองคาราวานมาที่โคโนฮะ โดยค่อยๆ อธิบายถึงสถานการณ์ปัจจุบัน ในขณะที่ภายในห้องมีโฮคาเงะรุ่นที่ 3, ดันโซ, อุทาทาเนะ โคฮารุ และ มิโตคาโดะ โฮมุระ
นี่คือเหล่าผู้นำระดับสูงในปัจจุบันของโคโนฮะ
“พวกมันเป็นใครมาจากไหน? หมู่บ้านน้ำวนไม่ได้ลงมือทำอะไรเลยเหรอ?”
ใบหน้าของ โฮมุระ เคร่งขรึม และในขณะเดียวกันก็งงงวยมาก
หมู่บ้านน้ำวน เป็นพันธมิตรหลักของ โคโนฮะ มาโดยตลอด และพวกเขารู้ว่าตระกูลอุซึมากิแข็งแกร่งเพียงใด
เป็นตระกูลที่น่ากลัวและทุกคนมีความสามารถที่สูงมาก กลุ่มนินจาขนาดเล็กไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้
“พวกมันมีมากเกินไป! ฉันไม่รู้ที่มาของพวกเขา แม้ว่าหมู่บ้านน้ำวนจะระดมกำลังแล้วแต่ก็ยังไม่เพียงพอ พวกมันยังมีจำนวนที่มากกว่า”
หัวหน้ากองคาราวานยิ้มอย่างขมขื่น
เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่ได้รับการรักษาตัวในโคโนฮะจึงทำให้รอดชีวิตมาได้
“ก็เลยขอให้พวกเราช่วย?”
โฮคาเงะ รุ่นที่ 3 พ่นควันออกจากปากและพูดประโยคแรกออกมา
“ใช่ โปรดช่วยพวกเราด้วย ท่านโฮคาเงะ ช่วยหมู่บ้านน้ำวนและกำจัดผู้ที่บุกรุกแคว้นน้ำวนออกไปให้หมด”
หัวหน้ากองคาราวานคุกเข่าอ้อนวอนอย่างขมขื่น
“คำขอนี้มาในนามของ ตระกูลอุซึมากิ หรือไม่?”
ดันโซ พูดอย่างเย็นชา
“นี่…แน่นอนว่ามาจากตระกูลอุซึมากิ..”
หัวหน้ากองคาราวานมีเหงื่อเย็นที่หน้าผากและดูเป็นกังวล
เขากำลังโกหก!
ดันโซ อ่านใจเขาออกอย่างง่ายดาย
โฮคาเงะ รุ่นที่ 3 สูบไปป์ 2-3 ครั้งโดยไม่พูดอะไร จากนั้น โฮมุระ ก็พูดขึ้นว่า: “คุณคาซามะ เราไม่ต้องการที่จะได้ยินเรื่องโกหก โปรดตอบตามความจริง”
ทั้ง 4 รู้ว่าชายคนนี้กำลังปิดบังบางอย่างจากพวกเขา และแน่นอนพวกเขาจะไม่ถูกหลอกง่าย ๆ
“โฮมุระซัง… ฉัน…”
“ยังไม่บอกความจริง?”
ดันโซ ลืมตาขึ้นและปล่อยจิตสังหารออกมา
“ดันโซ อย่าทำกับแขกของเราแบบนั้น”
โฮคาเงะ รุ่นที่ 3 ห้ามปราม ดันโซ ทันทีแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนจากนั้นก็พูดว่า “คุณคาซามะ ฉันคิดว่าคำขอนี้ไม่ได้มาจากตระกูลอุซึมากิ แต่มาจากคุณใช่ไหม”
“เอ่อ.. อืม…”
คาซามะ ดูซีดเซียวและหวาดกลัว ขาของเขาสั่นเทา
“ในเมื่อคำขอนี้ไม่ได้มาจากตระกูลอุซึมากิเอง เราช่วยอะไรไม่ได้ ต้องขอโทษด้วย”
โฮมุระ ส่ายหน้าด้วยความเสียใจ
"แต่…"
“คุณคาซามะ เนื่องจากคุณเพิ่งมาถึง ถ้างั้นก็พักผ่อนอยู่ที่นี่ไปก่อน แต่ทางเราจะไม่ทำตามคำขอของคุณ ต้องขอโทษด้วย”
โฮคาเงะ รุ่นที่ 3 เอ่ยขอโทษ
คาซามะ มีใบหน้าที่น่าเกลียด พยักหน้าอย่างหมดแรง และออกจากสำนักงานไป
คนที่เหลืออีก 4 คนนั่งลงอีกครั้งและยังคงนิ่งเงียบ
“ถ้าไม่ใช่คำขอของตระกูลอุซึมากิ เราไม่สามารถเสี่ยงให้นินจาของเราออกไปช่วยเหลือพวกเขาได้ แต่…"
โฮมุระ พูดครึ่งคำแล้วลังเลที่จะจบประโยค
มันจะเป็นภารกิจฆ่าตัวตายที่จะส่งนินจาของพวกเขาไปที่นั่น แต่พวกเขารู้ว่าตระกูลอุซึมากิเป็นพันธมิตรที่สำคัญที่สุดของพวกเขา
“คอยจับตาดูเขา บางทีเขาอาจจะไปที่ตระกูลเซ็นจูเพื่อหาทางออกเกี่ยวกับเรื่องนี้”
โฮคาเงะ รุ่นที่ 3 ลุกขึ้น ถอนหายใจเบา ๆ แล้วจากไป