ตอนที่ 49 คำสั่งลับ
“ว้าว.. ดูสิ เขากำลังวาดรูป…”
“ดูเหมือนว่าเขากำลังวาดรูปผู้ชายผมสีแดง”
“ภาพนี้สวยมาก!”
ในเวลานี้ เกิดความตื่นเต้นจากเด็กๆ ที่กำลังเฝ้าดูร่างแยกเงาของ อาคาบาเนะ ที่กำลังวาดรูปโปสเตอร์
สึกิฮะ ก็อยากรู้อยากเห็นเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ เหมือนกันและอยากไปดู แต่เธอกลัวว่า อาคาบาเนะ จะหนีไปถ้าเธอไปดูร่างแยกเงาวาดรูป
ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็เข้าไปล้อมรอบร่างแยกเงาของ อาคาบาเนะ มากขึ้นเรื่อยๆ
“พี่อาคาบาเนะ นี่พี่กำลังวาดรูปใคร?”
เด็กคนหนึ่งโน้มตัวไปข้างหน้าและถามด้วยความสงสัย
“นี่คือ อุซึมากิ นางาโตะ”
ร่างแยกเงายิ้มเล็กน้อย หลังจากวาดภาพเสร็จ…
“เดี๋ยวทุกคนไปรอดูที่หน้าประตู.....”
ก่อนจบประโยค ทุกคนรีบวิ่งไปรอที่ประตู
รูปภาพในโปสเตอร์แสดงให้เห็นถึงเด็กผู้ชายอายุประมาณ 7-8 ขวบที่มีผมสีแดงยาวปิดตาข้างหนึ่ง
เด็กชายรูปหล่อเรียบง่ายแต่ไม่มีเนตรสังสาระอันกระเดื่องดังของเขา
จนกระทั่ง นางาโตะ กลายเป็นเซียน 6 วิถี เขาถึงจะวาดเนตรสังสาระใส่ไว้ให้ เพราะถ้าวาดเอาตอนนี้คงอธิบายได้ยากในยุคปัจจุบัน และ อาคาบาเนะ ไม่ต้องการวาดในสิ่งที่เขาไม่สมควรวาดเมื่อมันยังไม่ถึงเวลา
และคนอย่าง โฮคาเงะ รุ่นที่ 3 อาจสังเกตุเห็นได้ในทันที และเห็นได้ชัดว่า อาคาบาเนะ ไม่ต้องการถูกสอบสวน
“ต่อไป ฉันจะวาดรูปคนที่นี่เป็นของขวัญ”
“สาวน้อยผู้ถือหนังสือการ์ตูนในมือ ฉันจะวาดรูปเหมือนของเธอ”
ร่างแยกเงามองไปที่ สึกิฮะ แล้วหยิบกระดาษวาดรูปใหม่ออกมาและเริ่มวาด
"ฉัน?"
สึกิฮะ มองร่างแยกเงาอย่างสนุกสนาน แล้วหันไปมอง อาคาบาเนะ
“ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ..”
อาคาบาเนะ ยิ้มอย่างอ่อนโยน
สึกิฮะ พยักหน้าและยืนนิ่งๆไม่กระดุกกระดิกไปไหน เพราะเธอกลัวว่าเดี๋ยวภาพของเธอจะออกมาไม่สวย
ร่างแยกเงาวาดรูปเหมือนของเธออย่างรวดเร็ว ไม่นาน ภาพร่าง ของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็ปรากฏบนกระดาษ
เด็กๆ ต่างหลงใหลในความละเอียดอ่อนของภาพวาดของร่างแยกเงา และ อาคาบาเนะ ก็สามารถพักผ่อนได้อย่างสงบ
แต่การมองดูร่างแยกเงาของเขาถูกรายล้อมไปด้วยสาวน้อยมากกว่าโหลอย่างชื่นชม สีหน้าที่ยิ้มแย้มของเขาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย.…
เจ้าโลลิค่อน!
อาคาบาเนะ แอบเยาะเย้ยขณะนอนอยู่ในเกวียน
หลังจากยิ้มเยาะเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง
ถ้าร่างแยกเงาของฉันเป็นโลลิค่อน แล้วตัวฉันไม่เป็นด้วยเหรอ?
“ไม่ ฉันชอบแค่ สึกิฮะ ผู้ที่ดูดีที่สุด…..!”
“เอ๊ะ สึกิฮะ ก็เป็นเด็กนี่”
อาคาบาเนะ เถียงกับตัวเองไปมาราวกับคนบ้า
ในเวลานี้ ภาพเหมือนเสร็จเรียบร้อยแล้ว เมื่อรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ถูกทำให้สมบูรณ์ ร่างแยกเงาก็มอบมันให้กับ สึกิฮะ
“เฮ้ สึกิจัง ให้ฉันดูหน่อย!”
“ฉันก็อยากดูเหมือนกัน!”
“นี่ ระวังมันฉีกขาดนะ!”
เด็กกลุ่มหนึ่งรุมล้อมเธอในทันที ภาพเหมือนของเธอน่ารักมากมันดูเหมือนเธอในทุกรายละเอียด
นี่มันเจ๋งไปเลย!
ทุกคนตกตะลึงไม่แพ้กัน แม้ว่ากล้องถ่ายรูปจะถูกประดิษฐ์ขึ้นในโลกนี้แล้ว แต่เด็กๆ ก็ไม่เคยเห็นอะไรอย่างการ์ตูนหรือรูปเหมือนตนเองมาก่อน และนี่เป็นครั้งแรกของพวกเขา
“พี่อาคาบาเนะ พี่ช่วยวาดรูปเหมือนให้ฉันด้วยได้ไหมถ้าฉันซื้อการ์ตูนของพี่”
เด็กเหล่านี้พากันพูดกับร่างแยกเงาในทันทีด้วยดวงตาที่น่ารัก
ดวงตาของกองคาราวานเป็นประกาย ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่เป็นวิธีการโปรโมตที่ดีมาก
ร่างแยกเงาดูลังเล
ให้เขาวาดภาพเหมือนของเด็กเหล่านี้ทั้งหมด เขาต้องใช้เวลานานเท่าใด…?
และในขณะนั้น.…
“ได้ ไม่มีปัญหา!”
อาคาบาเนะ ลุกขึ้นจากเกวียนแล้วยิ้มเล็กน้อย
"โอ้?"
คนงานของกองคาราวานดูประหลาดใจกับคำตอบของ อาคาบาเนะ และในเวลานี้พวกเขาเห็นพวกเด็กๆ วิ่งเข้าไปในร้านอย่างโกลาหล
ภายในไม่กี่วินาที ทุกคนก็วิ่งออกมาอีกครั้ง
ทุกคนถือหนังสือการ์ตูนไว้ในมือ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครจ่ายเงิน
อาคาบาเนะ ยิ้มอย่างขมขื่น
เขามีเงินเพียงพอแล้ว…..
นี่คือคำปลอบใจของเขา
และเมื่อ สึกิฮะ เห็นสีหน้าหดหู่ของ อาคาบาเนะ เธอก็กระซิบข้างหูของเขาว่า “พี่อาคาบาเนะ อย่ากังวลไปเลย พ่อแม่ของพวกเขาจะมาจ่ายเงินให้พวกเขาทีหลัง”
“อ่อ…ว่าแต่ ดูเหมือนว่าเด็กที่มาจากตระกูลอุซึมากิจะมีไม่มาก?”
อาคาบาเนะ พยักหน้าแสดงความเข้าใจแล้วถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ใช่ค่ะ เด็กในตระกูลของเรามีไม่มาก”
เธอเก็บภาพโปสเตอร์ของเธออย่างระมัดระวังพร้อมกับตอบคำถามของเขาไปด้วย
จำนวนคนในตระกูลมีน้อย..…
อาคาบาเนะ รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเขานึกถึงเรื่องนี้
ตระกูลอุซึมากิ มีร่างกายที่แข็งแกร่งและมีลักษณะเฉพาะอื่น ๆ แต่ดูเหมือนว่าอัตราการเกิดของพวกเขาค่อนข้างต่ำ
“เอาล่ะ ทุกคน ได้โปรดเข้าแถว! ฉันจะเริ่มวาดภาพเหมือนของพวกเธอทีละคน”
ด้วยจำนวนเด็กจำนวนมากนี้ เขาสามารถจินตนาการถึงความเหนื่อยล้าได้
ร่างแยกเงาที่น่าสงสาร…
ด้วยอายุขัยที่สั้น เขากลัวว่าจะทุ่มเททุกครั้งที่ต้องวาดภาพเหมือน
………………..
หมู่บ้านโคโนฮะ ร้านการ์ตูนของ อาคาบาเนะ
“คุณลุง คุณไม่จำเป็นต้องเรียงหนังสือทั้งหมดให้เสร็จ แค่ส่งหนังสือเล่มล่าสุดมาให้เรา”
“ใช่ ถูกต้องแล้ว อาคาบาเนะ ไม่ได้อยู่ที่นี่อยู่ลุงก็ไม่ต้องไปติดโปสเตอร์มันเสียเวลา”
“เร็วๆหน่อยครับลุง เดี๋ยวพวกเราจะไปฝึกสาย”
ก่อนที่หนังสือการ์ตูนจะได้วางเรียงอยู่บนตู้ ลูกค้าก็แห่กันไปที่กล่องใส่หนังสือโดยตรง
“อ่า นี่…..”
พ่อของ อาคาบาเนะ ดูลังเล แต่ทันใดนั้น กองเงินหลาย 100 เรียว ก็กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะ จากนั้นลูกค้าก็ออกไปทีละคน
ลูกค้าเข้ามาที่ร้านมากเกินไปจนเขาไม่มีเวลาเรียงสินค้าลงบนชั้นตู้
“ซาคุโมะ ลูกชายของนายมีพรสวรรค์มาก ซึ่งแตกต่างจากนายโดยสิ้นเชิง”
มุราซากิ เดินไปขณะอ่านการ์ตูน
ในฐานะนินจาชั้นยอด คาคาชิ สามารถสอนลูกศิษย์ถึงวิธีการทำงานเป็นทีมได้
“เขาไม่ใช่ลูกของฉัน!”
ซาคุโมะ โต้กลับ
“อย่าพูดแบบนั้นสิ ถ้านายมีลูกชายก็ให้ตั้งชื่อเขาว่า คาคาชิ ชื่อนี้โครตเจ๋ง”
“หึ ชื่อแย่ขนาดนี้ ไม่มีวันซะหรอก!”
ซาคุโมะ พูดย้ำอีกครั้ง
แม้ว่าเขากำลังคุยกับ มุราซากิ อยู่ แต่เขาก็อ่านการ์ตูนเรื่องนี้อย่างรวดเร็วและไม่นานก่อนที่เขาจะถึงตอนที่ 8
ณ จุดนี้ การทดสอบของทีม 7 ก็จบลงแล้ว
“การทำงานเป็นทีม? ดูสิว่าใครพูด อาคาบาเนะ เนี่ยนะ? ฮ่าๆ”
ทั้ง 2 หัวเราะเยาะพร้อมๆกัน
ในฐานะเพื่อนร่วมทีม พวกเขารู้จัก อาคาบาเนะ ดีกว่าคนอื่นๆ
ตราบใดที่พวกเขาเผลอ อาคาบาเนะ จะไม่ปล่อยโอกาสดีๆแบบนี้เพื่อหนีไปนอน
“ฉันอยากรู้เรื่องนินจาจากคิริงาคุเระมากกว่า…”
เมื่อเห็นจูนินจาก คิริงาคุเระ ในตอนที่ 10 ซาคุโมะ ก็มีสีหน้าเคร่งขรึม
ในฐานะสมาชิกของตระกูลฮาตาเกะ เขาเก่งเรื่องการลอบสังหาร และเขารู้ว่าถ้าเขาอยู่ในหมู่บ้านน้ำวน อีกสักหน่อย เขาจะสามารถพัฒนาทักษะของเขาได้อย่างมาก แต่น่าเสียดาย ตามคำสั่ง เขาต้องกลับมาที่โคโนฮะก่อนเวลาอันควร
“แค่รอเวลาที่เหมาะสม ปัญหาในหมู่บ้านน้ำวน จะไม่จบในเร็ว ๆ นี้”
มุราซากิ ปลอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
ตามการเดาของเขา ความวุ่นวายในหมู่บ้านอุซึมากิอาจจะอยู่อีกนาน
“หวังว่าฉันจะสามารถเรียนรู้วิธีการลอบสังหารของพวกมันได้”
ซาคุโมะ พูดแล้วปิดหนังสือการ์ตูน
และทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
“ท่านดันโซ มีคำสั่งให้พวกเธอไปที่ดินแดนแห่งคลื่นและกำจัดพวกนินจาศัตรูที่นั่น….”
“ดินแดนแห่งคลื่น!”
ซาคุโมะ และ มุราซากิ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นี่ไม่ใช่สิ่งที่ถูกกล่าวถึงในการ์ตูนของ อาคาบาเนะ หรอกหรือ?
นี่มันเหตุบังเอิญ? หรือว่า…
“ใช่ และเมื่อพวกเธอไปถึงที่นั่น ให้ลบตัวตนการเป็นนินจาโคโนฮะออก เรื่องนี้ต้องเก็บไว้เป็นความลับ และทุกอย่างเกี่ยวกับการจารกรรมและการลอบสังหารเป็นหลัก นี่คือคำสั่งที่ส่งตรงมาจาก ท่านดันโซ!”
นินจาหน่วยลับพูดต่อ
“ตัวตนของเราในฐานะนินจาของโคโนฮะไม่สามารถเปิดเผยได้? หมายความว่าถ้าพวกเราคนใดคนหนึ่งถูกจับได้ เราต้องฆ่ากันเอง…”
มุราซากิ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“แน่นอน”