บทที่ 42 ความตายและการทำลายล้าง
รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกเมื่อร่างของฉันถูกกดลงไปที่พื้นราวกับขีปนาวุธ
บูม!
ฟรีสตาร์
แรงกระแทกได้ขโมยอากาศออกจากปอดของฉันในขณะที่ฉันรู้สึกปวดเมื่อยตามร่างกายหลายส่วน ฉันไม่มีเวลาคิดเมื่อเห็นกอริลลาตอนนี้กระโดดลงไปพร้อมกับกำปั้นที่ยื่นออกไป ร่างกายของฉันถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีทองขณะที่ฉันร่าย [แสงผู้พิทักษ์] และดึงออกจากหลุมลึก หมัดที่ทุบลงมาก็หายไปในวินาทีนั้น
ฉันไม่เสียเวลาในการตอบโต้ โดยร่าย [ความเป็นอมตะเยือกเย็น] หลายครั้งเพื่อโจมตีสัตว์ร้ายตัวใหญ่ ดูเหมือนว่าจะหลบเลี่ยงการระเบิดอันหนาวเหน็บ 5 เมตรโดยสัญชาตญาณเมื่อสองครั้งแรกกระทบกับอากาศ โดยมีเพียงครั้งที่สามเท่านั้นที่จับได้ในขณะที่มันกำลังหลบและสัมผัส
คำราม!
มันร้องออกมาด้วยสีหน้าโกรธเคืองเมื่อมือซ้ายมีแผลพุพองสีแดงเข้มและมีเปลวไฟเยือกแข็งสีน้ำเงินเต้นรำอยู่ ความโกรธเข้าครอบงำฉันในขณะที่ฉันยังคงได้ยินเสียงกรีดร้องรอบๆ ตัว ขณะที่ [ความเป็นอมตะเยือกเย็น] ถูกโยนไปทางกอริลลาตัวใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ มันสามารถหลบหลีกได้น้อยลงหลังจากการโจมตีครั้งแรก เปลวเพลิงอันเยือกเย็นที่แทรกซึมอยู่ในกระดูกของมันเมื่อสกิลต่างๆ พุ่งเข้าใส่ร่างกายของมันมากขึ้น
ขนและผิวหนังที่ดูเหมือนจะให้การป้องกันอย่างมหาศาลนั้นขาดรุ่งริ่งและมีเลือดออก รอยยิ้มของมันก็หายไปเมื่อมองมาที่ฉันด้วยความกลัว คำตอบเดียวของฉันคือเสียงระเบิดเยือกแข็งที่ทุบร่างของมันลงไปที่พื้น ข้าพเจ้าได้แต่เฝ้ามองดูร่างกายของมันถูกบิดเบี้ยวมากขึ้นเรื่อยๆ และไม่นานก็ไม่มีเสียงออกมาจากสัตว์ร้าย
ฟรีสตาร์
พื้นที่รอบๆ ยังคงถูกทำลายจากการระเบิดอันหนาวเหน็บ แต่เมื่อมันชัดเจน ฉันก็เห็น [สกิลบุ๊ค] ที่ส่องแสงและ [คอร์] ที่เปล่งประกายอยู่บนพื้น ฉันเข้าลงไปคว้าสิ่งที่เห็นในขณะที่ฉันเริ่มหันความสนใจไปที่ฮันเตอร์ที่ต่อสู้กับสัตว์ร้ายที่ตัวเล็กกว่าเล็กน้อยที่อยู่ด้านหลัง
ฉันตรวจสอบข้อมูลในสกิลบุ๊คขณะที่ฉันเริ่มร่าย [ดูมโบลต์] หลายครั้งเพื่อโจมตีมอนสเตอร์ที่ปะทะกับฮันเตอร์ มันเป็นสกิลระดับ A ที่เรียกว่า [โอนทันที- ย้ายไปที่ใดก็ได้ที่คุณเห็นในทันที] มันเป็นสกิลที่ตรงไปตรงมามากที่ฉันเรียนรู้ทันทีในขณะที่บินข้ามท้องฟ้าอย่างบ้าคลั่งและยิงแสงสีแดงไปยังสัตว์ประหลาดที่ฉันเห็นต่อไป
ฉันไม่สามารถร่าย [ความเป็นอมตะเยือกเย็น] ได้เนื่องจากพวกมันจะทำลายฮันเตอร์ที่อยู่รายรอบด้วย และสามารถโจมตีด้วยสกิลเป้าหมายเดี่ยวที่สร้างความเสียหายสูงสุดที่ฉันมีอยู่เท่านั้น เอลิซาเบธได้เดินทางไปพร้อมกับฮันเตอร์ระดับ A คนอื่นๆ ที่ได้เคลียร์ดันเจี้ยนระดับ B แล้ว พวกเขาจัดการมอนสเตอร์ในขณะที่ช่วยฮันเตอร์และทหารระดับล่างให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ฉันเห็นนายพรานกำลังจะถูกกินอยู่แต่ไกล ซึ่งฉันจะไม่ไปถึงที่นั่นด้วยการบินอย่างแน่นอน [โอนทันที] ถูกใช้เป็นครั้งแรกเมื่อร่างกายของฉันหายไปและปรากฏขึ้นอีกครั้งถัดจากชายที่กำลังจะกินหัวของเขา สกิลการป้องกันของฉันทำให้มอนสเตอร์กระเด็นกลับเมื่อสายฟ้าผ่าสีแดงพุ่งมาที่หน้าอกของมันและพัดมันออกไป
นายพรานกล่าวขอบคุณฉันในขณะที่หายใจอย่างเกรี้ยวกราด และฉันก็หายตัวไปอีกครั้งเพื่อไปยังที่อื่น โดยเคลื่อนตัวข้ามสนามรบและกำจัดสัตว์ร้ายให้ได้มากที่สุด มีกอริลล่า ลิง และอุรังอุตังผสมกันขนาด 3 เมตรวิ่งอยู่รอบทุ่ง จำนวนของพวกเขาลดน้อยลงอย่างรวดเร็วเมื่อถูกกำจัดโดยฮันเตอร์ระดับ A โดยมีฮันเตอร์ระดับ B ต่อสู้ด้วยเช่นกัน
ในไม่ช้าพื้นที่ก็หยุดนิ่งเนื่องจากฮันเตอร์ส่วนใหญ่ยังคงอยู่ หลายคนได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิต ขณะที่พวกเขามองไปรอบๆ ตัวพวกเขาด้วยความกลัวและความปวดร้าว เพื่อนที่พวกเขากำลังคุยด้วยเมื่อสักครู่นี้นอนตายอยู่รายรอบ
ฟรีสตาร์
หลังจากระเบิดมอนสเตอร์ที่เหลือด้วย [ดูมโบลต์] ฉันก็บินไปรอบๆ ร่าย [แสงผู้พิทักษ์] ไปยังฮันเตอร์ทุกคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและยังหายใจอยู่ การจองทั้งหมดออกไปนอกหน้าต่าง ฉันร่ายสกิลให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ลดความเสียหายให้เหลือน้อยที่สุด ฉันเห็นความหวังและความสงสัยจากสายตาของฮันเตอร์ระดับสูงแล้ว เมื่อฉันรักษาผู้คนโดยรอบเสร็จแล้ว
ฉันใช้เวลาสักครู่เพื่อหยุดกลางอากาศขณะมองเข้าไปในเมืองที่สามารถมองเห็นควันและการระเบิดยังคงดังก้อง การสู้รบยังคงดำเนินต่อไปที่นั่น และมีผู้บาดเจ็บล้มตายเพิ่มมากขึ้น ฉันมองดูฮันเตอร์ที่อยู่ด้านล่างซึ่งเกือบจะหมดแรงหรือมองไปทางเมืองด้วยความโกรธ
ฉันบินไปที่ใจกลางเมืองแล้วในขณะที่เสียงของฉันดังขึ้นอย่างทรงพลังในขณะที่ใช้ [วอร์ คราย] "รีบออกจากมันและติดกัน ประหยัดให้มากที่สุด!"
คำพูดของฉันเดินตามหลังฉันขณะที่ฉันรีบเร่งไปยังเมืองเร็วขึ้น โดยที่สมองของฉันปั่นป่วนอย่างรวดเร็วและให้แนวคิดในการใช้ [ตาเยี่ยว] ร่วมกับ [โอนทันที] ตาของฉันจดจ่อและเคลื่อนไปยังตำแหน่งที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งไมล์ในเมืองที่ฮันเตอร์กำลังจะถูกสัตว์ประหลาดครอบงำ และร่างของฉันก็หายไปอย่างรวดเร็วจากตำแหน่งปัจจุบันของฉันขณะที่ใช้ [โอนทันที]
มักนาร์ มองภาพตรงหน้าด้วยความกลัวและกังวลใจ ไม่กี่นาทีหลังจากที่พวกเขาได้ดูการพังทลายของเสาหินที่เคยเป็น [รังสิงโต] โลกก็เริ่มสั่นสะเทือน...และมันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง
ดันเจี้ยนปรากฏขึ้นเหมือนเมื่อก่อน ดันเจี้ยนที่เพิ่งปรากฏขึ้นใหม่จะกะพริบเป็นสีแดงอย่างรวดเร็วและเกิดการแตกดันเจี้ยน สัตว์ประหลาดรีบออกไปและตอนนี้เขากำลังต่อสู้ในแนวหน้าในขณะที่พยายามลดความเสียหายให้มากที่สุด
ฟรีสตาร์
"ดึงกลับ!"
เขากรีดร้องสั่งทหารของเขาขณะที่เขาเห็นพวกเขาถูกครอบงำ มอนสเตอร์ระดับ B จำนวนมากกำลังอาละวาด โดยที่ด้านหน้าของ ไททัน ขนาดใหญ่ถูกรั้งไว้โดยฮันเตอร์ระดับ A ที่อยู่เบื้องหลัง
ความหวาดระแวงยังคงก่อตัวขึ้นในใจเมื่อเห็นทหารล้มลงมากขึ้นเรื่อยๆ พลังของเขาไม่เพียงพอที่จะปกป้องผู้ที่เขาห่วงใย เสียงกรีดร้องยังคงดังก้องในขณะที่เลือดและคราบเลือดไหลตามมาจากกรงเล็บหรือฟันของสัตว์ร้าย
การหายใจของเขารุนแรงขึ้นในขณะที่เขารู้สึกถึงพลังงานต่ำที่ยังคงอยู่ในร่างกายของเขา เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ในสำนักงาน ไม่เคยทุ่มเทอะไรมากขนาดนี้มาก่อน เขามองดูใบหน้าที่สิ้นหวังของทหารที่ถูกผลักถอยหลัง พยายามอย่างดีที่สุดที่จะยึดไว้ ไม่ เขาไม่ยอมให้มันจบแบบนี้
"หาโอกาสที่จะทะลุทะลวง!"
เขากรีดร้องออกมาอีกคำสั่งหนึ่งขณะที่เขาเดินไปที่แนวป้องกันและร่างกายของเขาสว่างไสวด้วยแสงที่มีสีสัน เขาดูดซับแรงกระแทกของสัตว์ประหลาดสองตัวในขณะที่เขาคว้าทหารคนหนึ่งแล้วเหวี่ยงพวกมันไปทางด้านหลัง เขาจะช่วยได้มากเท่าที่เขาจะทำได้ด้วยพละกำลังที่เขาเหลือไว้
ฮึก!
จากนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงแรงกระแทกอย่างแรงขณะที่มีบางสิ่งเจาะเกราะหนักที่หน้าอกของเขา และรสชาติของโลหะก็เต็มริมฝีปากของเขา ทหารของเขากรีดร้องและพยายามจะเข้าไป แต่ไม่สามารถเข้าใกล้ได้ เนื่องจากร่างกายของเขาถูกล้อมรอบด้วยสัตว์ประหลาด แนวป้องกันดันถอยออกไปอีก
มักนาร์ มองไปที่ใบหน้าบิดเบี้ยวของสัตว์ร้ายที่มีแขนอยู่ในอกของเขา ขณะที่ความทรงจำในช่วงเวลาต่าง ๆ แวบเข้ามาในหัวของเขา เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาล้มลงกับพื้นในขณะที่สัตว์ร้ายดึงมือที่เจาะหน้าอกของเขาออกมาและสร้างเป็นกำปั้นก่อนที่จะทุบอีกครั้ง
ความทรงจำและความคาดหวังแห่งความหวังของฮันเตอร์ผู้ทรงพลังซึ่งได้ไปยังอีกฟากหนึ่งของเมืองในบางครั้งกลับมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าในหัวของเขาขณะที่ดวงตาใสของเขาเริ่มปิดลง หมัดที่พุ่งลงมาหยุดลงอย่างกะทันหันเมื่อดาบสีทอง สายฟ้าสีแดง และแสงสีทองเริ่มลงมาจากฟากฟ้า
ดวงตาของเขาที่กำลังจะปิดเปิดขึ้นอีกเล็กน้อยเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อเขาเห็นร่างที่พร่ามัวของชายคนหนึ่งปรากฏอยู่เหนือพวกเขา ความโล่งใจผ่านเขาไปในขณะที่เขาหวังว่านี่ไม่ใช่ภาพลวงตา และดวงตาของเขาก็ปิดลง สายฟ้าและดาบฟาดลงมาเพื่อพบกับสัตว์ประหลาดและแสงก็พุ่งเข้าหาเขา
แสงสีทองเริ่มส่องลงมาบนร่างกายของเขา แต่ดวงตาของเขายังคงปิดอยู่ วินาที. ที่สาม. แสงไฟส่องลงมา แต่ดวงตาของเขายังคงปิดอยู่ สายฟ้าทำลายล้างและดาบทองคำไปถึงเป้าหมายตรงเวลา แต่แสงสีทองไม่
เสียงหอนอย่างบ้าคลั่งดังก้องไปรอบ ๆ เมื่อดาบสีทองและสายฟ้าพุ่งไปที่กลุ่มสัตว์ประหลาดมากมายที่ยังคงล้อมรอบฮันเตอร์